«Մի օր կգնանք թեյ խմելու։ ․․․Կամ քեզ կտանեմ բնության գիրկ։»
Ա՜խ, Սեր իմ։ Ինչքա՜ն շնորհակալ եմ, որ կաս։ Ու թեև չեմ ուզում, որ պատասխանատվություն զգաս իմ հանդեպ, այնուամենայնիվ, ինչ-որ տեղ՝ հոգուս էգոիստ խորքերում ուրախ եմ դրա համար։ Ուրախ եմ, որ անհանգստանում ես ինձ համար, փորձում ես օգնել։ Որովհետև քո մի բառը մի տարվա հոգեթերապիայի հետ չեմ փոխի։ Դու ես իմ իրական անտիդեպրեսանտը, ու շնորհակալ եմ, որ չես խորշում էդ դերից։
Չեմ դադարում զարմանալ քո հանդեպ զգացածիս վրա։ Ու ո՞նց ես դու քո ամեն մասնիկով էդքան հարազատ ու սիրելի, նույնիսկ էն ամենով, ինչ ուրիշ մեկի մեջ կարող էր վանող լինել։
Ու եթե սա շարունակվում ա արդեն 5,5-6 տարի, ու նույնիսկ էն 50 տարուց, որից հետո պիտի ինձ հարցնեիր՝ դեռ նույնն եմ զգում, թե չէ, արդեն մեկն անցավ․․․ Չգիտեմ, ա՜խ, չգիտեմ։
Պարզապես եղիր իմ կյանքում։
Աշխարհի չափ շնորհակալ եմ քեզ։
Էջանիշներ