Դնևնոզավր

**CactuSoul** · 03.06.2019, 21:02

Համ ուզում եմ գրել, համ չգիտեմ, թե ոնց։
Շատ բան ուղղակի չի կարելի գրել, նույնիսկ եթե հնարավոր լինի ձևակերպել։
2 միտք են կարմիր թելի պես անցնում վերջին օրերին, կարելի ա ասել՝ դրանցով եմ ապրում։

Ֆանտաստիկ երազի պես էր։ Իրար հասկանալն առանց խոսքի, վերերկրային գեղեցկությունն ու անսահման ազատությունը։
Թե բա՝ սիրահարվել ես։
Ու հա, կարոտում եմ, ու դա նարմալ ա, պայծառ ու լուսավոր կարոտ ա։
~~Շնորհակալ եմ~~Ապրես, ամեն ինչի համար։ ))
«Քո մասին էի մտածում» - Տեսնես՝ ի՞նչ։ Ու ամիսների լռությունից հետո գրում ես հենց էն պահին, երբ մարդամեկը քո մասին ա խոսում, բնականաբար բացասական երանգներով։
Խոստացար, որ կհանդիպենք, չէ՞։ Խնդրում եմ, շատ չձգձգես, չնայած գիտեմ, որ խի(ս)տ զբաղված ես: Կարոտել եմ, կարոտում եմ, ուզում եմ տեսնել քեզ: Սիրում եմ քեզ։

**CactuSoul** · 04.06.2019, 23:57

Ամեն օր կայֆերի մեջ եմ, ամեն օր ընկերների եմ հանդիպում, գիշերները ուշ եմ քնում: Այ հիմա էլ, չնայած հանգմանքների բերումով տուն եմ եկել, բայց հես ա դուրս եմ գալու (հա, էս ժամին):
Զբաղեցնում եմ ինձ, որ չմտածեմ: Որովհետև «մտածելը տխուր է լինում»:

**CactuSoul** · 20.06.2019, 02:47

Էլի անկապ վիճակներիցս ուզում էի քո գիրկը փախչել, թաքնվել: Բայց չգիտեմ՝ ինչ գրեմ:
Բառացի պատմելու բաներ չեն, իսկ թե ինչ եմ զգում, ես էլ չգիտեմ: Մի տեսակ տխուր եմ, շատ:
Ու հա, կարելի ա լինել երջանիկ, բայց և տխուր միաժամանակ: Ուղղակի մի քիչ շատ ա ապրել պետք, որ էդ գիտակցությանն ու զգացողությանը գաս:
Դատարկվել եմ ու լցված եմ միաժամանակ:
Գիտեմ, որ ոչ մի սխալ բան չի եղել, որ ճիշտ եմ վարվել: Ի՞նչ կլիներ, եթե չմերժեի ու օգնեի քեզ: Ոչ մի լավ բան: Զուտ ինքս ինձ պիտի ասեի, թե՝ սիրում եմ, դրա համար ամեն ինչի պատրաստ եմ: Ինքս ինձ իմ աչքում բարձրացնեի իբր: Բայց տենց ճիշտ չի: Չեմ ուզում քեզ փչացնել:
Անկեղծորեն հավատում եմ միջիդ մարդուն, պոտենցիալիդ: Գիտեմ, որ արդեն շատ ես սահմաններ անցել, բայց հուսով եմ՝ դասական սցենարները քեզ համար չեն, դու պիտի վերջը լավ ու լավը լինես, բոլոր իմաստներով:
Էնքան դրվագներ կան, որ իրականում մտածելու տեղիք պիտի տային, տվայտանքների, վերլուծության, բայց չեմ ուզում, զահլա չկա:
Ուստի ծնունդի համերգին լացում էի, լավ ա՝ ոչ Վ.-ն նկատեց, ոչ Մ.-ն: Որովհետև եթե հարցնեին՝ խի, պատասխան չունեի. ես էլ չգիտեի հստակ: Ինչ էլ կարելի էր հասկանալ, ասելու բան չէր:
Ինչքա՜ն անասելի տխուր բան ա կյանքը, ու միաժամանակ ինչքա՜ն սիրուն... ամաչելու աստիճան...

•

Սեղմել՝ ցույց տալու համար