Դնևնոզավր

[CactuSoul]

Մեռնելիք էր: Ասեցի: Ավելի ճիշտ՝ իմ լեզուն չէր պտտվի. դու գլխի ընկար, դու հարցրիր, ինձ մնում էր միայն հաստատել:
Ջախջախված եմ: Բայց երևի ավելի լավ, քան սրանից առաջ:
Պետք ա հնարավորինս հեռու մնալ, խուսափել շփումից: Էդպես ճիշտ ա:
Շնորհակալ եմ, որ վերջում եկար գրկելու, հրաժեշտ տալու:
Ու հա, ես ուժեղ աղջիկ եմ: Ես կդիմանամ:
Երևի:
Սիրում եմ քեզ, ու կարիքդ ունեմ աշխարհի չափ: Բայց ինձ լուրջ մի ընդունիր: Սաղ լավ կլինի: Մի օր:

[CactuSoul]

Զանգեցի։ Մի քիչ առաջ։ Էս անգամ առանց Դավոյի օգնության։ Ինքս։
Վաղը կպայմանավորվենք, կհանդիպենք, ամենայն հավանականությամբ, ուրբաթ։
Էնքան հուսահատ եմ։ Էնքան ջանք պահանջվեց հավաքվել ու զանգելու համար։ Երևի նորմալ էի խոսում։ Իսկ իրականում նյարդայնությունից գրեթե դողում էի։ Խմել եմ ուզում։
Սպասենք և հուսանք։
Էս անգամ կիսատ թողնել չի կարելի։ Դա իմ վերջը կլինի։
*
Վավաշոտ կլիզեմ Լիալուսնի տխուր դեմքը, ու աստղերը մեկիկ֊մեկիկ կուլ կտամ։
Անունս Լիլիթ է։
Հանգչիր խաղաղությամբ, իմ Էլինար։

[CactuSoul]

Գրեմ, պետք կգա: Էնքան խիտ իրադարձություններ են լինում, որ մոռանում եմ՝ շաբաթվա մեջ ինչեր են եղել:

1. Հինգշաբթի. սպոնտան «խմելու» առաջարկ: «Իլիկ»: Որոշվեց, որ իմ տանը կգիշերենք: 4-ն անց էր, որ տուն եկանք (4-ով):
   
2. Ուրբաթ. ակումբի ծնունդն էինք նշում:
   
3. Շաբաթ. Ռոզեն Թալ: Խոսեցի հետը: Չգիտեմ՝ ճիշտ արեցի, թե սխալ: Զգացվում էր, որ ծանր տարավ, ծխում էր վրա-վրա, փորձում էր հետս կոնտակտի մեջ չմտնել: Հետո էլի միասին՝ «Իլիկ»:
   
4. Կիրակի (այսօր). ջնջվել էր մեր ընդհանուր չաթից: Նոր չաթից էլ, որտեղ Մ.-են գրել էր, որ 3-ից ցուցահանդեսին ա լինելու, էլի ջնջվեց: Ինձ վատ զգացի: Գրեցի: Խոսեցինք, երևի իրար հասկացանք: Որոշեց, որ էլ չենք շփվի: Ասացի՝ հասկանում եմ: Ասացի՝ ափսոս էր մեր ընկերությունը, բայց հուսով եմ՝ որոշ ժամանակ անց կվերականգնվի: Խորհուրդներ տվեց, փոխադարձ բարեմաղթանքներ փոխանակեցինք ու... վերջ:
   Չգիտեմ՝ Մ.-եին ոնց ենք սա բացատրելու: Երևի ինքը կասի: Չգիտեմ՝ ինչ ու ոնց, որովհետև աբսուրդ ա սա:

Գուցե իրոք հիմար եմ, ու չպիտի խոսեի էդ մասին: Ինքն էլ էր ասում, թե չի հասկանում՝ ինչի եմ ասում դա իրեն: Երևի ժամանակը կհարթեր ամեն ինչ:
Բայց ես կեղծիք տանել չեմ կարող, առավել ևս ընկերական հարաբերություններում, առավել ևս, երբ կեղծիքն իմ կողմից ա:
Տխուր օր էր: Դեռ լրիվ չեմ մարսել երևի:
Ինչևէ, հասցրել ենք սիրուն օրեր ապրել իրար հետ, թեկուզև կարճ ժամանակահատվածում:

Փորձում էի հաղթահարել «բաժանումս», դրա համար սոցիալականացվել էր պետք, մարդկանց հետ շփվել, խմել, թատրոն ու համերգ գնալ, ժամանակ չթողնել սխալ մտքերի համար: (Չնայած մի քիչ դժվար ա պատկերացնել հաղթահարումը, երբ միշտ գնում ես հենց էնտեղ, ուր հաստատ գիտես՝ ինքն էլ ա լինելու):
Հիմա երևի պետք ա հակառակն անել. մի քիչ ինքնամփոփվեմ (հնարավորինս) ու ինքնավերլուծությամբ ու ինքնակատարելագործմամբ զբաղվեմ:
Ի վերջո մարդիկ ազատ են ընտրելու՝ ում հետ ինչպես շփվել ու ինչ հարաբերությունների մեջ լինել: Անկախ նրանից, թե մի երրորդ անձ ինչ կարող է զգալ դրանից:


Հ.Գ.
Չնայած հին ընկերներս են ինձ հիշել, շատ ինքնամփոփվել դժվար թե ստացվի:

[CactuSoul]

Ասում ա՝ կկարոտես, ու դա նորմալ ա։

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

[CactuSoul]

Համ ուզում եմ գրել, համ չգիտեմ, թե ոնց։
Շատ բան ուղղակի չի կարելի գրել, նույնիսկ եթե հնարավոր լինի ձևակերպել։
2 միտք են կարմիր թելի պես անցնում վերջին օրերին, կարելի ա ասել՝ դրանցով եմ ապրում։

• Ֆանտաստիկ երազի պես էր։ Իրար հասկանալն առանց խոսքի, վերերկրային գեղեցկությունն ու անսահման ազատությունը։
  Թե բա՝ սիրահարվել ես։
  Ու հա, կարոտում եմ, ու դա նարմալ ա, պայծառ ու լուսավոր կարոտ ա։
  Շնորհակալ եմԱպրես, ամեն ինչի համար։ ))
• «Քո մասին էի մտածում» - Տեսնես՝ ի՞նչ։ Ու ամիսների լռությունից հետո գրում ես հենց էն պահին, երբ մարդամեկը քո մասին ա խոսում, բնականաբար բացասական երանգներով։
  Խոստացար, որ կհանդիպենք, չէ՞։ Խնդրում եմ, շատ չձգձգես, չնայած գիտեմ, որ խի(ս)տ զբաղված ես: Կարոտել եմ, կարոտում եմ, ուզում եմ տեսնել քեզ: Սիրում եմ քեզ։

[CactuSoul]

Ամեն օր կայֆերի մեջ եմ, ամեն օր ընկերների եմ հանդիպում, գիշերները ուշ եմ քնում: Այ հիմա էլ, չնայած հանգմանքների բերումով տուն եմ եկել, բայց հես ա դուրս եմ գալու (հա, էս ժամին):
Զբաղեցնում եմ ինձ, որ չմտածեմ: Որովհետև «մտածելը տխուր է լինում»:

[CactuSoul]

Էլի անկապ վիճակներիցս ուզում էի քո գիրկը փախչել, թաքնվել: Բայց չգիտեմ՝ ինչ գրեմ:
Բառացի պատմելու բաներ չեն, իսկ թե ինչ եմ զգում, ես էլ չգիտեմ: Մի տեսակ տխուր եմ, շատ:
Ու հա, կարելի ա լինել երջանիկ, բայց և տխուր միաժամանակ: Ուղղակի մի քիչ շատ ա ապրել պետք, որ էդ գիտակցությանն ու զգացողությանը գաս:
Դատարկվել եմ ու լցված եմ միաժամանակ:
Գիտեմ, որ ոչ մի սխալ բան չի եղել, որ ճիշտ եմ վարվել: Ի՞նչ կլիներ, եթե չմերժեի ու օգնեի քեզ: Ոչ մի լավ բան: Զուտ ինքս ինձ պիտի ասեի, թե՝ սիրում եմ, դրա համար ամեն ինչի պատրաստ եմ: Ինքս ինձ իմ աչքում բարձրացնեի իբր: Բայց տենց ճիշտ չի: Չեմ ուզում քեզ փչացնել:
Անկեղծորեն հավատում եմ միջիդ մարդուն, պոտենցիալիդ: Գիտեմ, որ արդեն շատ ես սահմաններ անցել, բայց հուսով եմ՝ դասական սցենարները քեզ համար չեն, դու պիտի վերջը լավ ու լավը լինես, բոլոր իմաստներով:
Էնքան դրվագներ կան, որ իրականում մտածելու տեղիք պիտի տային, տվայտանքների, վերլուծության, բայց չեմ ուզում, զահլա չկա:
Ուստի ծնունդի համերգին լացում էի, լավ ա՝ ոչ Վ.-ն նկատեց, ոչ Մ.-ն: Որովհետև եթե հարցնեին՝ խի, պատասխան չունեի. ես էլ չգիտեի հստակ: Ինչ էլ կարելի էր հասկանալ, ասելու բան չէր:
Ինչքա՜ն անասելի տխուր բան ա կյանքը, ու միաժամանակ ինչքա՜ն սիրուն... ամաչելու աստիճան...

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

we certainly have an unspoken understanding
but a lot of things unsaid as well