Տաքսուց իջնում եմ շենքի մոտ, Լիլը կատակով ասում ա՝ «զգույշ կգնաս, էդ դալանով զգույշ կանցնես», ես էլ, էլի կատակով, ավելացնում եմ՝ «հա, մեկ էլ որ հասնեմ, զանգեմ, չէ՞»:
Դուռը փակեցի ու քայլեցի դեպի տուն, ու ճանապարհին մտածում էի՝ կատակում եմ հիմա, բայց երբ մարդամեկս ինձ բերում-հասցնում է տուն, հետո էլ ասում, թե՝ «տուն մտնես՝ զանգի», ինձ ինչքան լավ եմ զգում…
Ղզիկացել եմ, մի այլ կարգի եմ ղզիկացել… Ոնց որ 18 տարեկան լինեմ, ազնիվ խոսքՄտքերս, զգացողություններս, զգացմունքներս… Լրիվ, լրի՜վ:
Ամբողջ օրը կարոտում եմ: Ուզում եմ անընդհատ կողքիս լինես: Կամ լավ, ես լինեմ կողքիդ:
Ու որ չեմ հավատում, թե դու էլ կարող ա նույնն ես զգում իմ հանդեպ, դրանից սկսում եմ նեղվել: Այսինքն ոչ թե քո՝ նույնը չզգալուց, այլ իմ զգալուց:
Հետո՝ վախենում եմ սենց 18-տարեկանոտ սիրահարությունից. եքա մարդ եմ, ախր հեչ չի սազում… Ու ո՞ւր կարող ա էդ տանի: Ամենայն հավանականությամբ ոչ մի տեղ: Կամ ոչ էնտեղ, ուր պետք է:
Բայց, գրողը տանի, ինչի՞ եմ ես էդքան լավ զգում քեզ հետ, ինչի՞ եմ ամբողջ օրը քո մասին հիշում կամ մտածում: Լրջանալ ա պետք մի քիչ, սենց չի կարելի…
Դնևս, փլիզ, ոչ մեկի չասես, որ սենց ղզիկացել եմ, մեր մեջ մնա, ok?
••Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Մեջբերել
Էջանիշներ