Շատ կարևոր, մեծ, լուսավոր ու վեհ բան ա կյանքում ունենալ մարդ/իկ/, ում կողքին կարող ես հանգիստ խղճով լռել: Էն որ ուղղակի նստած եք մի տարածքում ու չեք խոսում, ու ոչ մի գրամ անհարմար չի, ոչ մեկդ կարիք չի զգում էդ լռությունը խախտել: Ու նկատի չունեմ էն, որ գրկվում-նստում են կամ նայում են իրար ու լռում, որովհետև էդ ընդամենը մի փոքր, մասնավոր դեպք ա:
Չգիտեմ՝ ասածս ջոկողներ կլինեն, թե չէ, բայց իրոք էդ մեծ բախտավորություն ա: Ես կասեի՝ երջանկություն:
Տա աստված՝ բոլորիդ կյանքերում լինեն էդպիսի մարդիկ: Թեկուզև ոչ մի անգամ լռելու առիթ չունենաք իրենց հետ ))
Մեջբերել
Էջանիշներ