…
Աշխատանքից չէի շտապում տուն դառնալ: Նույնիսկ հատուկ կանգնեցի շենքի դռան մոտ, հանեցի player-ս, stop արեցի երգը, ձայնը բարձրացրի ու երգը միացրի սկզբից: "Angie"-ն էր… Հետո պայուսակիցս հանեցի հովանոցը, բացեցի, սկսեցի անշտապ քայլել ու հագնել ձեռնոցներս:
Երթուղայինը բավական ուշ եկավ. մի ամբողջ երգ էր անցել սպասելով: Ու այնքան գոհ էի, որ մեր կողքով «սուրում» էին մյուս երթուղայինները… Ուզում էի երկա՜ր գնալ…
«Եվրոպականի» մոտ մեր երթուղային բարձրացավ այն աղջիկը, որ ինձ դուր էր գալիս: Դե, նա, որ «Սուպերսթարին» էր մասնակցում մի ժամանակ: Այնքան ուզեցի՝ իմ կանգառի փոխարեն նրա կանգառում իջնել… Գիտեմ՝ որտեղ է իջնելու: Շենքի տեղն էլ գիտեմ… Ուզեցի… Երևի որովհետև կարոտել էի մարդկանց, ով կուզեի՝ ինձ կարոտած լինեն… Էլի մի ախմախ մղումով աչքերս թացացան… Դե, չկա բարիք, առանց չարիքի. դա էլ կանացիության հետևանքն ա…
…Հետո խաչմերուկում կանգնած մեքենաների վարորդները երևի մտածեցին՝ «տեսնես էս աղջիկն ինչո՞ւ է կանաչ լույսի տակ կանգնել մայթեզրին ու փողոցը չի անցնում»… Իսկ ես հաջորդ կանաչին էի սպասում…
Էլի կմնայի դրսում…
Մեջբերել
Էջանիշներ