Ընենց չի, որ ես աշխարհում իմ տեղը չգիտեմ: Ընենց չի, որ էդ դերն ինձ դուր չի գալիս: Ավելին. նույնիսկ կարծում եմ, որ ուրիշ կերպ ապրել չեմ կարող:
Ու որ գիտակցում եմ էդ դերով իմ կարևորությունն աշխարհում ու թե ինչքան քիչ մարդկանց է այն տրված, հոգիս ցնծում է, մի տեսակ շնորհակալության զգացումով եմ լցվում ինքս իմ ու աշխարհի հանդեպ:
Ուղղակի վատն էն է, որ միշտ մենակ եմ լինելու:
Հաշտ եմ էդ մտքի հետ, բայց տխրեցնում է ամեն դեպքում:
Սիրուն բան ա կյանքը ))
Մեջբերել
Էջանիշներ