Մենակությունս ինձ է խեղդում, ես՝ մենակությանս: Արդեն հոգնել եմ սարսափելիորեն, հանձնվել չեմ ուզում, բայց թեկուզ նա ինձ հաղթի, համաձայն եմ, միայն թե վերջանա էս մղձավանջը:
Զարմանալի բան ա, որ մարմինս ու հոգիս մի տեսակ նույնն են: Մեկն առանց մյուսի չի գործում: Մեկի ազդակները մյուսին են փոխանցվում այնքան արագ, որ չես էլ հասցնում նկատել: Բավականին նոր հատկություն ա: Երևի լավ հատկություն ա, հավասարակշռող: Որ մեկը չքայքայվի միանգամից, իսկ մյուսը չիմանա՝ ոնց շարունակի գոյությունը: Էսպես ես ավելի ամբողջական եմ երևի: Դա լավ է:
Լավ կլինի, բայց մի բանից պիտի սկսել: Առաջին հերթին պիտի սնունդս կարգավորեմ: Մտածել ա պետք էդ ուղղությամբ:
Չգիտեմ՝ որն է ավելի վատ. երբ մարդ կա, հետո չի՞ լինում, թե՞ երբ չի էլ եղել:
Չնայած՝ ի՞նչ կարևոր է, ես երկուսի ցավն էլ ապրել եմ: Հիմա ցավն ավելի մեղմ է ու տանելի, բայց կա ու հաստատուն է:
Վերևից հեշտ է հասկանալը: Բայց զգալու վրա հասկանալդ շատ չի ազդում:
Ուզում եմ զտվել ու մնալ ես: Առանց հավելումնեի, առանց «ուրիշից» սերտաճած մասնիկների:
Ուզում եմ հավատալ, որ իմ պատկերացումները ճիշտ են, ու որ աշխարհն ու մարդիկ էնքան վատը չեն, ինչքան երևում են, երբ բացում եմ աչքերս:
Ուզում եմ՝ էս հոգնածությունս վերանա, էներգիայով, պայծառությամբ ու սիրով լցվեմ, ու օգնեմ արևին՝ ինչով կկարողանամ:
Ուզում եմ՝ սիրելիներս ինձնից էդքան կախում չունենան, որ ստիպված չլինեմ միշտ ուրախ երևալ, ինձ թույլ տամ՝ ազատ լինել իրենց մոտ ու արտահայտել հույզերս: Էդ դեպքում ես հիմա վաղուց «բուժվել» էի:
Ուզում եմ… քնել, առաջին հերթին: Երկա՜ր, մաքուր օդին, տաք վերմակով փաթաթված: Ու երազում փղեր տեսնել, ու նոր ծնված ճչացող մանուկ, ու պտղավորված նարնջենիներ, ու անծայր կանաչ դաշտ՝ լիքը դեղին ու կապույտ ծաղիկներով:
Մեջբերել
Էջանիշներ