Դնևնոզավր

[CactuSoul]

Մոտիկ-հեռու, տաք-սառը, գունավոր-անգույն, քաղցր-դառը, ուրախ-տխուր, լավ-վատ…
Կտրուկ անցումները շատ վատ են ազդում, պարանն արդեն բարակել է, ուղղակի «կոտոշները տնկած» դեռ դիմանում է… Չի հանձնվում…
Բարև, ես այստեղ եմ…
Զառանցում եմ…
Գժվո՞ւմ եմ… Գուցե… Ուրախ եմ մի քիչ, ու մի քիչ տխուր… Բայց էլի հանգիստ, ինչպես միշտ…
Մարդ գժվելուց էլ պիտի ըսենց գժվի, ես սիրում եմ ինձ… Լուրջ… Լավն եմ…
Ու կայֆն էն ա, որ ուզում եմ ավելի լավը լինել… Ուրիշ լավերից շատերը չեն ուզում…
Ա՜… Երաժշտությունն ա պակասել… Կողքից հնչող ջազը չի «փարատում», «կողքից հնչող» չեմ ուզում… Իսկական…
Հես ա հասկանամ… OK, օրինակ սա.



Լավ էր…

Գնացի:

[CactuSoul]

Չեմ հասկանում՝ ինչու պիտի այսքան ուրախանայի, առավել ևս եթե լուրի կեսն էլ արդեն գիտեի: Բայց իրոք, ծնունդիս առաջին նվերն էր այս ուրախությունը, ես այդպես եմ համարում…
Ապրեք: «Ապրեք միասին»…
Միշտ էդպես պայծառ լինեք, ոնց եղել եք ու կաք:
Գրկում եմ:

[CactuSoul]

Էսօր հասկացա…
Հավատարմությունն ու սերը տարբեր բաներ են: Առանց հավատարմության սեր չի լինում, բայց առանց սիրո հավատարմություն կա:

[CactuSoul]

Չես ուզում՝ չեմ անի…

Էնքան բան ես ինձ տվել…

()

[CactuSoul]

The Philosopher
By Edna St. Vincent Millay

And what are you that, wanting you,
I should be kept awake
As many nights as there are days
With weeping for your sake?

And what are you that, missing you,
As many days as crawl
I should be listening to the wind
And looking at the wall?

I know a man that's a braver man
And twenty men as kind,
And what are you, that you should be
The one man in my mind?

Yet women's ways are witless ways,
As any sage will tell,—
And what am I, that I should love
So wisely and so well?

[CactuSoul]

Էսօր ամբողջ օրը սա եմ լսելու…

[CactuSoul]

Չէ՛, չմեռնե՛ս, մի՜ քիչ էլ դիմացի… Լավ ա լինելու:

[CactuSoul]

Ըսենց էլ բա՞ն կլինի… Ոչ մի տեղ ոչ մի բան չկա՝ լցվեմ…

Է՜խ…

Չկա՝ չկա…

[CactuSoul]

Հանգիստ, Ան ջան, հանգիստ… բան չկա…

[CactuSoul]

Թույլ եմ, հա', ահավոր թույլ եմ, ու ինքս իմ վրա ո՜նց եմ ջղայնանում դրա համար…
Չէ, չեմ նեղացել, նեղանալու բան էլ չկա: Չգիտեմ ինչ ա սա, չեմ հասկանում: Ուղղակի ֆիզիկապես լավ չեմ:
Ստեղների տեղը չեմ գտնում:
Սենց որ գնա, վաղը անգլի չեմ կարողանալու գնալ:
Sad, but true.
Կներես:

---------- Ավելացվել է՝ 22:11 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:55 ----------

Ա՜, տո ես ամեն ինչում եմ օրիգինալ, իմ դեպքում նույնիսկ ինքնասպանությունն ա օրիգինալ: Դե ուրիշ եմ, էլի, ուրի՜շ:

---------- Ավելացվել է՝ 22:15 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 22:11 ----------



…I lose my right to a point of view.
100%

[CactuSoul]

…
Իսկ ես դեռ այնքա՜ն ջահել էի…

[CactuSoul]

2 օր առաջ Լալայի ծնունդն էր: Նեղսրտել էր, որ արդեն օրը վերջանում է, իսկ գյուղից իրեն դեռ ոչ ոք չի զանգել՝ շնորհավորելու: Նեղսրտում էր հատկապես այն պատճառով, որ ինքը ոչ մեկինը չի մոռանում ու ամեն տարի հերթով զանգում ու սրտանց շնորհավորում է: Ու հիմա, տատիին չհաշված, 6 հոգուց ոչ մեկի մտքով չանցավ իրեն շնորհավորել:
Մինչ Լալան խոսում էր իր նեղվածության մասին, իմ միտքը գնաց, հեռացավ, սուզվեց անցյալի խորքերը, այնտեղ, ուր լուսավոր էր ու արև կար, հատուկ պատվիրած արև… Ուզում էի ասել «ես քո ծննդյան օրը չեմ մոռանում սկսած 2003-ից», բայց հասկացա, որ դա նրան ոչինչ չի տա, բայց ինձնից գուցե խլի որոշ բաներ…

***
Հիշում եմ ժպիտդ ու մի տեսակ… հպարտանում… Չգիտեմ ինչու, ուղղակի…
Ուղղակի լավ եմ զգում, որ Դու կաս էս աշխարհում, նույն երկնքի տակ, ինչ ես, նույն երկրագնդի վրա, որով ես էլ եմ քայլում:

[CactuSoul]

Չգիտեմ, չգիտեմ…
Հասկանում եմ, որ անհիմն եմ նեղվում ու, առավել ևս, նեղանում: Ես լավ գիտեմ բոլոր պատճառները, բայց ոչ ոք դրանց գոյության համար պատասխանատու չէ, մանավանդ հիմա:
Քեզ էլ հիմա լավ չեմ զգում, Դնև, դու էլ ես հեռու, կներես:
Նենց լցվել ու սեղմվում ա կոկորդս, բայց արի՝ մտածիր, թե ինչից, ու ոչ մի խելքը գլխին բացատրություն չկա:
Ամոթ էլ ա:
Ուղղակի բոլոր մանր-մունր, ու ոչ այնքան, բաները, որ հարթել եմ, բանի տեղ չեմ դրել, համարել եմ, որ անցան, իրականում կուտակվել են ու էսպես, գրեթե առանց առիթի, իրենց ելքն են փնտրում դեպի մակերևույթ: Բայց դե գործի եմ, նախ՝ ֆիզիկապես հարմար չի, հետո էլ՝ ժամանակ չկա, որ մտածեմ, զգամ ու թույլ տամ՝ վատ բաները դուրս գան գոնե մասամբ: Նյարդայնությունս կպահեմ ներսում, սիրտս մի քիչ կթպրտա, ու «ամեն ինչ» իր տեղը կընկնի: Փորձված բան է:
Կներես, որ միշտ անկապ վիճակներում եմ գալիս գրառում անելու, Դնևս: Իրականում ես էսքան հիստերիկ-անիմաստ չեմ:
Լավ կլինի, ամեն ինչ լավ կլինի, ես հավատում եմ: Ապրում եմ, չէ՞…

***
Շատ բան կա, որ չեմ ասում: Ոչ միայն այն պատճառով, որ չեմ ուզում ուրիշները կարդան, այլ նաև որովհետև չեմ էլ մտորել դրանց շուրջ, ձևակերպումներ չեմ տվել, ու… չեմ էլ ուզում անել: Վախենում եմ: Դեռ ժամանակը չի:
Երևի, է՞լի:

***
Գրեցի էսքան ու հասկացա, որ հոգնել եմ մի տեսակ: Ուրիշ մի բան եմ ուզում ասել, կամ զգալ: Հոգնել եմ վատ զգալուց, չնայած հենց մի թեթև սկսում եմ վատ զգալ, միանգամից զգում եմ, որ հոգնել եմ ու մի բան փնտրում եմ, երբեմն նաև՝ գտնում, որ ինձ լավ զգամ, գոնե համեմատաբար: Հիմա էլ ըտենց մի պահ է: Օֆֆ-օֆ, աման-աման, էս ի՜նչ փոփոխական բնավորություն ունեմ:

Երաժշտություն ա պետք:

Ի միջի այլոց (որ չասեմ, կտրաքեմ), Bad City-ի վոկալիստը տղա դուրս եկավ:

[CactuSoul]

Ասում եմ՝ մարդ գործի չլիներ, կարելի էր ստեղծագործել… Էդ կարգի մի «հանգստաբորբ» վիճակ ա մոտս:
Մի հատ էլ նոր տերմին հորինեցի. էներգետիկ լոքշ (տաղտուկ):

[CactuSoul]

Գիտե՞ս ինչ եմ ուզում, Դնև: Մի պարզ, հասարակ բան. ազատություն:
Ուզում եմ ինչ-որ վայրենի ցեղի հետ իրենց երեկոյան խրախճանքին մասնակցել ու պարել թմբուկների ու մարդկային ձայներից կազմված ամենաանկեղծ երաժշտության ռիթմերով:
Հետո տեսնում եմ ինձ ինչ-որ ծովափի ավազներին նստած, նայում եմ ծովին, նարնջագույն երկնքին, ականջիս են հասնում ճայերի ձայներ ու բնիկների՝ ինձ դեռևս անհասկանալի խոսակցություններ: Ու ազատ եմ, հոգով ու մարմնով: Ջերմանում եմ արևի տակ:
Տեսնում եմ սևամորթ պստիկների՝ փոշուց սպիտակած բոբիկ ոտքերը, որ փոսիկներ են թողնում կողքիս ավազի մեջ:
Ուզում եմ պառկել տաք ավազի վրա ու զգալ, որ ես ես եմ…

…