Ընենց չի, որ ես աշխարհում իմ տեղը չգիտեմ: Ընենց չի, որ էդ դերն ինձ դուր չի գալիս: Ավելին. նույնիսկ կարծում եմ, որ ուրիշ կերպ ապրել չեմ կարող:
Ու որ գիտակցում եմ էդ դերով իմ կարևորությունն աշխարհում ու թե ինչքան քիչ մարդկանց է այն տրված, հոգիս ցնծում է, մի տեսակ շնորհակալության զգացումով եմ լցվում ինքս իմ ու աշխարհի հանդեպ:
Ուղղակի վատն էն է, որ միշտ մենակ եմ լինելու:
Հաշտ եմ էդ մտքի հետ, բայց տխրեցնում է ամեն դեպքում:
Սիրուն բան ա կյանքը ))
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Վախը ճիշտ բառ չի, սարսափը՝ առավել ևս․․․ Երկյո՞ւղ երևի․․․CactuSoul-ի խոսքերից
Հիշել եմ, որ ասում էիր, թե կուզեիր, որ քո մասին գրած լինեմ․․․ Նեղսրտեցի այն ժամանակ, բայց մտածեցի՝ երևի ճիշտ չես ընկալել գրած/զգացածս, թե չէ ո՞նց կարող էիր ուզենալ էդպիսի բան․․․
Երկյուղում եմ այն գիտակցումից, որ հիմա սա կարդալ/հիշելիս դու ես գալիս աչքիս առաջ․․․ Գրելիս դեռ չգիտեի՝ ինչ եմ գրում, ում մասին․․․ Հերթական մարգարեացումս․․․
Դեռ չեմ սովորել հասկանալ կյանքի տված հուշումները, իրականանալուց հետո նոր հասկանում եմ, որ էն անհիմն անհանգստությունս կամ տխրությունս կամ ընկճվածությունս մի բան նշանակում էին, սիրտս վկայում էր։ Երևի ժամանակի հետ կգա փորձառությունը։
Հետաքրքիր ա։
Չգիտես ինչու՝ մտածում եմ, որ մենակ ես եմ, կամ էլի հատուկենտ ընտրյալներ կան, որ կյանքն էնքան ամբողջական են զգում, ինչքան ես ))
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մարդամեկին.
ես կարող էի լինել
գուցե հեռակա, բայց կլինեի հաստատ
մենակ թե վստահեիր
մենակ թե չմտածեիր, թե էդ ինձ համար նեղություն ա
բան չունեմ ասելու, հնարավոր ա՝ իրոք նեղություն կլիներ, ինձ մոտ էլ ամեն ինչ հարթ չի, գիտես
բայց հաստատ սենց ինձ ավելի ա նեղություն
եթե չգիտես, իմացի
չեմ ուզում, որ քեզ վատ լինի, չեմ ուզում, որ վատ զգաս
բայց իմ խնդիրներն էլ, մի կողմից էլ ինքնասիրությունս, թույլ չեն տալիս, որ ամեն անգամ ես անեմ առաջին քայլը
ով ուզում եմ՝ լինեմ, ի՞նչ իրավունքով պիտի մտնեմ քո կյանքի մեջ, կամ փորձեմ օգնել, եթե դու ինձ չես "հրավիրում"
իմացի, որ ես կամ, որ պատրաստ եմ կողքիդ լինել, հնարավոր ձևերով հենարան լինել քեզ համար
ապացուցի - ինձ, քեզ, աշխարհին - որ մեջդ կյանք կա, որ դու առնվազն մի աստիճան վերև ես էդ ամենից
հավատա՝ ժամանակը անցնում ա, ու եթե մարդ տենց ա ուզում, ապա իրեն տանջող խնդիրներն ու ցավերն էլ են անցնում, ինչքան էլ որ ուժեղ եղած լինեն
էդ քեզ ես եմ ասում, դու հաշիվդ տար
բայց հակառակն էլ կա. եթե ուզում ես, կարող ես մինչև կյանքի վերջ տառապել, մաշել նյարդային հանգույցներդ ու առողջությունդ՝ նաև հոգեկան
ընտրությունը քոնն ա
ինձ մոտ կամ հեռու համարելու ընտրությունն էլ ա քոնը
գիտես՝ ինձ ոնց գտնել
շատ եմ քեզ սիրում, իմ կոմպլեքսավորված գիժ, իմ խելոք, "շուստռի", բայց իրականում միամիտ, իմ պուպուշ ընկեր
մի բարդացրու կյանքը, ոչ իմ, ոչ քո
մենակ լավը վերցրու, զիբիլները թափի
էն, ինչ էսօր նորմալոտ տեսք ունի, բայց տեսնում ես, որ վաղը թափելու ապրանք ա լինելու, դեն քցի՝ առանց խղճի խայթի
մի վախեցի դատարկությունից, որովհետև դատարկությունը զիբիլով լցված լինելուց լավ ա. հետո կարող ես ընտրել՝ ինչով լցնես էդ տարածությունը
ու հիշի, որ կյանքը դեմդ ա
փողերդ հավաքի ու գնա ճամփորդության
ոչ միայն երազանքներում
մի օր սկսել ա պետք, մի բան փոխել ա պետք, սկզբում զոռով, հետո կզգաս՝ ինչ լավ էր
եթե պատ ես գտել ու հենվում ես, էդ դեռ չի նշանակում, որ պատին պիտի շնորհակալ լինես դրա համար
պիտի հիշես, որ դու ոտքեր ունես, կարող ես ազատ կանգնել առանց ինչ-որ բանի հենվելու, ու նույնիսկ քայլել
քայլի
հաստատ կհասնես մի տեղ, ուր շենքի պատին դրսից հենվելու փոխարեն կգտնես էն տունը, որն իրականում քոնն ա
ու կարող ես ներս մտնել
ու տաք կլինի
պատին հենվելու փոխարեն բազմոցին փռվելու հնարավորություն կունենաս
թող էդ պատը
մի հասի էն կետին, երբ կզզվես ամեն-ամեն ինչից ու բոլորից
որովհետև էդ ժամանակ նոր սկիզբը լրիվ ուրիշ համ ա ունենում
ուզում եմ՝ քաղցրությունը զգալու կարողությունդ մնա
-----------------------------------
կներես, որ էսքան գրեցի
երևի կիմանաս, որ քեզ եմ ասում
գիտեմ, որ շատ բաներ էն չէին, ինչ լսելու կարիք ունես հիմա
միգուցե ես էնքան կյանքի փորձ չունեմ, որ ճիշտ բաներ ասեմ, կամ ճիշտ բան ասելուց նաև ճիշտ ձևակերպումներ տամ
միգուցե ես էդքան չկամ
բայց իմացի, որ էսքան հաստատ կամ, ու հետդ եմ
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մեր պատկերացումները սիրո մասին խիստ տարբեր էին:
Ու երկուսն էլ՝ սխալ…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
մտքիցս դուրս չի գալիս
ողբերգություն ա
մաման ասում ա. «Պիտի անպայման բժիշկ լինեի՞, որ ինձ սիրեիր»
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մի տեսակ դատարկվեցի…
Չեմ ուզում՝ հեռու լինեք
Էդ ֆիզիկական տարածությունը մենակ ֆիզիկական չի…
Սահուն էր ամեն ինչ, պուճուր-պուճուր, մաս-մաս… Ու ամեն անգամ մի բան պոկվում էր, սրտիցս մի մասնիկ՝ դատարկվում ու քարանում:
Հիմա չգիտեմ՝ ինչ զգալ:
Սենց չպիտի լիներ…
Անտաղանդ եմ ես ապրելու հարցում, հո զոռո՞վ չի )
-----
Բեր թեման փոխենք, Դնև, էսօրվա գտածս պուպուշ երգը դնեմ, լսի, ես էլ գնամ քնելու:
Սաղ լավ ա լինելու
…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
ո՞նց վերաբերվեմ քեզ
ի՞նչ մտածեմ քո մասին
ո՞նց ապրեմ~
••Սեղմել՝ ցույց տալու համար
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
ես կորցնում եմ քեզ՝ ինձ գտնելու ցանկությանդ պատճառով
մի տեսակ… բառեր չկան
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Գիտեմ, որ երբեք էլ արժանի չես եղել նրան, ինչ ես պատրաստ էի քեզ տալ:
Բայց նաև գիտեմ, որ եթե դու կողքիս չլինեիր, հնարավոր է՝ երբեք էլ չիմանայի, թե ինչ ունեմ:
Ուրեմն եթե ոչ դու, ապա ոչ ոք:
Դժվար թե էնպիսի մարդու հանդիպեմ, ում իրականում արժանի կհամարեմ էդ ամենին:
Չեմ կարծում, թե մեծամիտ եմ: Ուղղակի հիմա շատ եմ անկեղծ, ենթագիտակցությունս է իշխում գիտակցությանս, ու ասում եմ էն, ինչ երևի ինքս ինձ էլ կվախենայի խոստովանել:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Դու…
…չկաս, կողքիս չես, ու չգիտեմ՝ կլինե՞ս երբևէ…
Իսկ ես այնքան եմ զգում կարիքդ:
Ես արդեն ուժեղ եմ ու բավականին ինքնավստահ, իմ կյանքից ինքնուրույն կարողանում եմ գլուխ հանել՝ քիչ թե շատ:
Ու մեկ ա, ինձ պետք ես:
Որ քեզ պատմեի, որ Վ.-ն լավ մարդ ա, ու համարյա ձանձրալի չի, բայց ինձ ուրիշ տեսակ մարդիկ ու բաներ են պետք էս կյանքից…
Որ պատմեի, թե 2 օր շարունակ ոնց եմ ստիպված նեղվել ու երկար-բարակ, էջերով բացատրական ու հոգեբանական աշխատանք տարել որոշ մարդկանց հետ՝ որպես գրածս 2-3 տողի հետևանք…
Որ պատմեի, թե ոնց եղավ, որ քիչ էր մնում՝ նա վերացներ էն, ինչ կա, նրա համար, ինչ երբեք էլ չի եղել… ու չի էլ լինելու…
…
Որ պատմեի, թե ինչքան դատարկ ա քո տեղն իմ ներսում, ինչքան անհամ են հաջողություններս, ինչքան փուչ են կյանքից ստացած իմ հաճույքներն ու երջանկությունը…
Մենակությունս ամուր ա, բայց մեկ ա, ցուրտ ա առանց քեզ…
Ոչինչ չասեի, ուղղակի գրկեի քեզ, ու գիրկս քեզ կպատմեր իմ մասին… Իմ ներսում քո տեղի մասին… Ինձ համար ներկայությանդ կարևորության մասին…
Ո՞ւր ես, որ չկաս…
~
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
հիմա Աստված երևի վերևից նայում ա ինձ ու վրաս ծիծաղում
մարդկանց ընենց լավ-լավ խորհուրդներ եմ տալիս ու ոգևորում եմ հենց էն հարցերում, որտեղ ինքս կաղում եմ, ընկճվում
ճիշտ էր, էլի, Բախը, երբ ասում էր, որ ամենալավը մարդ սովորեցնում է այն, ինչ ամենից շատ հենց իրեն է պետք սովորել
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Chilly (16.01.2013), erexa (16.01.2013), Katka (16.01.2013), Smokie (01.02.2013), Yevuk (17.01.2013), _Հրաչ_ (16.01.2013), Արևհատիկ (26.01.2013), Դատարկություն (17.01.2013), Լուսաբեր (17.01.2013), Մ Մ (29.04.2014), Մինա (31.05.2013), Նաիրուհի (16.01.2013), Շինարար (16.01.2013), Ուլուանա (16.01.2013)
ո՜նց էի վախենում, որ էս օրը կգա
բայց չէ, ոնց որ թե բան էլ չեղավ
անհանգստություն, վախ, ցավ, խորը տխրություն
«դու լավը չես» կամ «դու էլ ես նույն սանրի կտավը»
բայց մեկ ա՝ մնացիր քո տեղում, ու չասես, թե Արևս չես
էդ թող ինձ, ես իմանամ՝ ինձ համար ինչ ես նշանակում
սիրտս դողում ա
ոնց որ վախենամ, թե փոքր ես դեռ, թե՝ չես կարող ինքնուրույն ճիշտ որոշումներ ընդունել
ու ավելի եմ վախենում, երբ մտածում եմ, որ կարող ա՝ ճիշտ եմ
միշտ կողքիդ եմ լինելու, անկախ նրանից, թե հետդ ինչ եդեմներով ու դժոխքներով եմ դեռ ստիպված լինելու անցնել…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Էն եզակի երգերից, եթե ոչ միակը, որ ես էդպես էլ ի զորու չեղա իմը դարձնել: Ամեն անգամ էլի հիշացնում ա քեզ: Երևի դրա համար էլ ինձ համար ամենադեպրեսիվ երգն ա:
Ես հոգնել եմ քեզ ինչ-որ կերպ վերաբերվելուց:
Անտարբեր մնալ էլ չի ստացվում, եթե գալիս ա քեզ ինչ-որ տեղ հանդիպելու պահը:
Դրա համար էլ չեմ ուզում, որ երևաս շուրջս: Հակասական զգացողություններից, մտքերի պակասից ու քեզ նկատել չկարողանալուցս սկսում եմ ինձ ներսից ուտել: Հոգնել եմ:
Ուր էր, թե տղամարդ լինեիր, խոստումդ պահեիր ու «ֆիզիկապես անհետանայիր կյանքիցս»:
―
ես քո թշնամին չեմ
պարզապես չեմ ուզում բարեկամդ լինել
Լավ եղիր: Հավատա՝ էդ ինձ համար կարևոր ա:
Բարև:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մրսում եմ… Դողում եմ…
Չեմ ուզում՝ տնեցիք ջոկեն, որ լավ չեմ, փորձում եմ չլացել, արցունքները քթից են չռռում…
Չյոոոոոոոոոոոոռտ!!
Ես չեմ դիմանա… Չեմ հավատում!… Թե՞ հենց էս նկատի ունեիր, երբ ասում էիր՝ կարևոր պատասխանի ենք սպասում…
Խի՞ գնացիք, արա՜, ԽԻ՞՜…
Իսկ ես մտածում եմ՝ տեսնես ինչի նամակս չի կարդում… Բայց մի կողմից էլ գուցե լավ էր, որ չկարդաց, ես ինձ չէի ների, եթե հանկարծ մտքովս անցներ, թե նեղացել է ինձնից…
Տեսնես՝ կա՞ն էլի մարդիկ, որ քո պես, քո չափ սիրել գիտեն… Դու՝ ոտքից գլուխ ՍԵՐ, ոտքից գլուխ հոգատարություն, ոտքից գլուխ ՄԱՅՐ…
Ո՜նց եմ երազել, որ մի օր ունենամ էդ իրավունքը, որ քեզ ասեմ՝ մամո՜ւլ…
Ինձ ասեք, որ էս ամենը սուտ ա, որ վաղը կզարթնեմ, ու կիմանամ, որ ուղղակի ահավոր կաշմառի մեջ եմ եղել… Ու վաղը նամակիս պատասխանը կգա…
Կներես, իմ սիրո՜ւն, իմ պուպո՜ւշ, իմ ամենաբարի՜… Կներես, որ հիմա չեմ կարող քո սիրելի ու անփոխարինելի տղամարդկանց կողքին լինել. մեկը լիներ, իմ կողքին լիներ հիմա…
Փորձում եմ ինձ զսպել, թույլ չտալ, որ դողս ցնցումների վերածվի, ականջս՝ ձայնի, որ հանկարծ մերոնք չգան ու ինձ լացելուց բռնացնեն…
--------
Իմ հարազատ հոգի… Ասա, որ առավոտյան կզարթնեմ, ու էս ամենը երազ կլինի…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Chilly (10.04.2013), einnA (12.04.2013), ivy (10.04.2013), Katka (10.04.2013), My World My Space (10.04.2013), Smokie (10.04.2013), StrangeLittleGirl (10.04.2013), Yevuk (25.04.2013), Գալաթեա (10.04.2013), Մարկիզ (10.04.2013), Մինա (26.05.2013), Նաիրուհի (11.04.2013), Շինարար (10.04.2013), Ուլուանա (10.04.2013)
Ինձ մեղավոր եմ զգում… Որ ինձնով տարված՝ քեզ քիչ եմ գրել, որ չեմ գիտակցել՝ ինչքան կարևոր էր քեզ համար իմ գրելը, աջակցությունս… Մեղավոր եմ, որ մտածում էիր, թե նեղացել եմ… Ինչի՞ց պիտի նեղանայի, ի՞նչ պատճառով… Քեզնից, ով երևի նույնիսկ մժեղին չէր կարող նեղացնել… Մեղավոր եմ… Ես անգիտակցաբար քեզ մենակ էի թողել՝ քո 4 պարիսպների արանքում…
Ականջիս մեջ քո ձայնն ա զրնգում, աչքիս առաջ ժպիտդ ա… Ինչքա՜ն սեր ու ջերմություն կար էդ ժպիտում… Հոգսից ու դժվարություններից քամած…
Ինչո՞ւ չեկար, երբ ուզում էի քեզ տեսնել…
Հիշում եմ, երբ առաջին անգամ ձայնդ լսեցի հեռախոսից… Հիշում եմ, երբ առաջին անգամ քեզ տեսա… Մեր դարչինով թխվածքներն եմ հիշում… Էնքան բան կա… Չեմ ուզում շատ բան ասել…
Ցավում ա…
Լավ ա, որ հասցրի ասել, որ քո նվիրած հայելու մեջ նայելիս կամ շարֆիկը գցելիս քեզ եմ հիշում ու ինձ դրանից լավ զգում…
Ինչի՞ գնացիր…
Մենք բոլորս էլ ահավոր եսասեր ենք, բոլոր 5ս… Ոչ ոք չկարողացավ քեզ արժանի սիրով շրջապատել քեզ…
Ախր ինչի՞… Ասում էիր, որ ավելի լավ ես զգում, չէ՞…
Ու մեկ ա՝ չեմ հավատում…
Թույլ տուր, ցավոք արդեն ընդմիշտ ուշացած, քո իսկ սիրած բառով դիմել քեզ. Անո՜ւշս
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
einnA (12.04.2013), Katka (11.04.2013), Moonwalker (11.04.2013), My World My Space (11.04.2013), Smokie (11.04.2013), Yevuk (25.04.2013), Մինա (31.05.2013), Նաիրուհի (11.04.2013), Շինարար (11.04.2013), Ուլուանա (11.04.2013)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ