Մենակ եմ տանը… Բոլորովին մենակ:
Բայց «սենյակս» խոհանոցից զատող երկնագույն շերտավարագույրը քաշել եմ: Որ առանձնանամ: Ավելի:
Թեթևակի հարբել եմ, 8%-անոց բալի կոկտեյլը համով էր: Ու Կանչելիի «Ստիքս»-ը արեց իր գործը. նեղվում էի, որ ինձ հոգեպես պատեպատ եմ տալիս մի քառակուսի մետրում, բայց լացելու թեմա չկա: «Ստիքսը» բացեց "կանալները": Քիչ մը լացեցի, նենց չի, որ հանգստացա, բայց դե չեղած տեղը էլի բան էր:
Ամենասարսափելի բանը՝ երբ զգացող մարդը զգում է, որ չի զգում:
Երբ փորձում ես գիտակցել զգացածիդ (կամ չզգալուդ) պատճառները, ինքդ քեզ սկսում ես պրիմիտիվ թվալ: Բայց դու գիտես, որ պրիմիտիվ չես: Բայց որ պրիմիտիվ չես, բա ի՞նչ ես: Բա ինչո՞ւ ես խնդիրներդ ձևակերպում նույն կերպ, ինչ ուրիշ՝ «կանխատեսելի» մարդիկ:
Չգիտեմ, սիրուն, պաթետիկ մտքեր առաջանում էին որոշ ժամանակ առաջ, տարվեցի մտածումով, չգրեցի Դնևումս, հիմա էլ անիմաստ բարբաջում եմ: Հարբածի անիմաստ ու անհեթեթ բարբաջանքներ, որ իրականում ոչինչ չեն ասում ո՛չ գրել սկսելու իրակիան դրդապատճառի, ո՛չ էլ որևէ ուրիշ բանի մասին:
Չեմ ուզում գրել ոչ մի բան
Գրելը կենտրոնացում է պահանջում, իսկ ես իրոք հարբել եմ, մանավանդ, որ գիշեր է, պիտի որ քունս տաներ հիմա
Ու տանում է
հա, մեկ-մեկ ուզում եմ փոքրատառերով գրել ու առանց վերջակետի
ու հիշում եմ, որ տենց Լիլն էր անում
էն Լիլը, որին ես իրավունք ունեմ Լիլ անվանելու, lol
բայց գիտեմ՝ էդ ինչից ա
ու չեմ ուզում հավատալ, որ Լիլի դեպքում էլ ա նման մի պատճառից
բայց համարյա համոզված եմ, որ տենց ա
f*ck
Հայհոյում եմ արդեն, lol
«Ստիքսը» երկրwրդ անգամ ա վերջանում
ամեն գրածս ստիպված եմ լինում նորից խմբագրել
խմբագրելու համար կենտրոնանում եմ, համյարյա օյաղանում
բլին)
շատ ինձ պետք էր
ուրիշները, թեկուզ իմ կողմից սիրված մարդիկ, ո՞նց են անում
մինչև ե՞րբ եմ խմբագրվելու
չյոռտ)
վախենում եմ էս գրածս commit անեմ, վախենում եմ վաղը կարդալ ու ամաչել, որ սենցն եմ եղել
ոչ թե որ սենցն եմ եղել, այլ որ էնքան էժան եմ եղել, որ սենց վիճակս հրապարակել եմ
բան չեմ հասկանում
բան չեմ զգում
ուզում եմ մտածել, թե մեռնում եմ
բայց սուտ ա ախր, ինչ մեռնել
յա յեսչյո վ պոլնըմ ռասսվեծե սիլ, մեռնելը երազանք կլիներ)
հոգեբանական ճգնաժամի մեջ եմ
վախենում եմ հոգեբանի այցելել
վախենում եմ՝ հոգեբանների հոգեկան առողջության ջառմեն մնա վզիս, lol
թե խի՞ պիտի սենց լիներ
Հա, էսօր մտածում էի՝ ոնց որ թե էլի ուզում եմ տղա լինել
Այսինքն՝ փոքր ժամանակ էր, որ «կռիվ էի անում» ծնողներիս հետ, թե ինձ ինչու տղա չեն «ծնվացրել»
հետո հասկացա, թե ինչ մեծ պատիվ ու առաքելություն ա կին լինելը
բայց հիմա խիստ կասկածում եմ, թե ինչքանով ա առավել կին լինելը
տղամարդ եմ ուզում լինել
որ ամեն ինչին սենց խիստ ու հիստերիկ չմոտենամ
որ կանանց սիրեմ
հա, բոլորին, ոչ թե կոնկրետ մեկին, ոչ թե մինչև կյանքի վերջ, այլ նենց, ձեռի հետ, ուղղակի գնահատելով էն փաստը, որ կին են
սիրեմ, հոգեպես, գեղարվեստրեն, փիլիսոփայորեն, ֆիզիկապես… ու էդ ամեն ինչից մենակ լավ զգամ
ամուսնանամ մենակ նրա համար, որ էդ պահին խելքիս տենց կփչի
կամ էլ չեմ ամուսնանա սկի, շատ պետքս ա
ուղղակի կսիրեմ, կլինեմ տարբեր կանանց հետ, որ իմ համար կգժվեն ու մեկը մեկից սիրուն կլինեն, որ սիրտս գրավեն
արյա, էս ինչեր եմ զառանցում, lol
մի ձև պետք ա էս ամեն ինչը մեջիցս դուրս գա, սենց չի լինի, սենց չի կարող շարունակվել
վաղը ուշանալու եմ գործից
ու ոչ մեկի մտքով չի անցնի՝ խի ա Անին ուշացել
սովորական ա արդեն, մեկ ա՝ 10:30-11:00-ից ուշ հո չե՞մ հասնի
ամեն օր էլ ուշանում ա, էլի
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Մեջբերել
), հոգեպես մեջս բան չի փոխվել… Բայց ընենց մի դող էր ընկել մարմինս, երևի ջերմությունս էլ պահի տակ բարձրացավ… Մի քանի րոպե հետո հասկացա, որ զգալիորեն թուլացել եմ… Ու էդ՝ զուտ ֆիզիկապես: Մտքով ու հոգով ամեն ինչ ճիշտ ա ու նորմալ:
Շտապում էր, արդեն հեռվից հեռու ժպտաց, ես էլ էի ժպտում… Ու կորավ տեսադաշտից: Օրվա ամենամեծ հրաշքը: Տարիներով չեմ տեսնում, իսկ հիմա… հենց էս օրով… Իզուր չի, որ Արևս է: Ո՜նց ա սիրտս ջերմացնում…
Էջանիշներ