Կյա՜նքս, Սե՜րս, Արև՜ս… Ո՜նց եմ շնորհակալ, որ մի օր հայտնվեցիր կյանքումս… Դու չլինեիր, քո հանդեպ տածածս էս ամենախորը ու ամենամաքուր սերը չլիներ, ինչի՞ հիման վրա պիտի ինձ էսքան սիրեի…
Հրա՜շքս… Մի հատիկ «երջանկություն» բառը չի կարող ասել, թե ինչ եմ քեզ մաղթում, բայց Աստված գիտի, ու անպայման ի կատար ա ածելու, անկասկած…
Շնորհավո՜ր…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Agni (20.09.2011), Ariadna (28.09.2011), Arpine (20.09.2011), E-la Via (20.09.2011), einnA (30.09.2011), Meme (23.09.2011), Nare-M (01.10.2011), Quyr Qery (12.01.2012), Tig (20.09.2011), Yevuk (20.09.2011), Արևհատիկ (20.09.2011), Դատարկություն (21.09.2011), Մանուլ (20.09.2011), Նաիրուհի (20.09.2011)
Ուզում եմ խելքից դուրս սիրել, ուզում եմ մինչև ուղնուծուծս նվիրվել ու իմանալ, որ դրանից ճիշտ բան չկա տիեզերքում…
Շատ բան եմ ուզում երևի )
Այսօր առավոտյան, դեռ անկողնում, հեռախոսը հայտնվեց ձեռքիս, ու ականջիս մեջ որոշ ժամանակով ծվարեց երջանկությունը… «Անի՞, Անի՞… Պապի՞…»
Երևի սրանից ավել մեկ էլ սեփական երեխայի ձայնը կարող է երջանկացնել )
Քիչ մնաց… Կգրկեմ արևներիս ու առնվազն 2 աշխարհ իմը կլինի )
Մենակ թե զուտ անձնական ապրումներս ու դեպրեսնյակս գլուխ չբարձրացնեն ու ամեն ինչ փչացնեն… Ամեն ինչ լավ է լինելու:
***
Բայց ընենց փչացած եմ ինձ զգում: Բուն իմաստով, էլի, փուչացածՆաիրուհու ասած՝ մշակութային քաղց ա մոտս: Բայց ոչ միայն մշակութային: Խառը…
Մտքերս սպառվել են, զգացմունքներս խառն են ու հակասական, ամեն ինչից հոգնել եմ, ամեն բան կարդալ-լսելիս մտածում եմ՝ «յանի ի՞նչ», ուզում եմ՝ մարդիկ ինձ սիրեն, ընկերներ եմ ուզում, շփում, բան, բայց որ լինում ա, սկսում եմ նյարդայնանալ… Սենց չի լինի… Ձեռից գնում եմ
Հրաշքներս գան, ինձ մի հատ հոգեթերապիայի կուրս տան
Տես, Դնև, ուզում եմ էլի ինչ-որ բան գրել, ուզում եմ արտահայտվել, թեթևանալ, բայց ասելու բան չկա… Ու էլի մնում եմ նենց, ոնց կայի:
Բայց ամեն ինչ լավ ա լինելու: Ես սպասում եմ
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ariadna (28.09.2011), E-la Via (28.09.2011), einnA (30.09.2011), Kita (30.09.2011), Lem (30.09.2011), Lusinamara (28.09.2011), Meme (30.09.2011), murmushka (28.09.2011), My World My Space (28.09.2011), Nare-M (01.10.2011), Quyr Qery (12.01.2012), Smokie (03.11.2011), Yevuk (29.09.2011), Արէա (29.09.2011), Արևհատիկ (28.09.2011), Դատարկություն (28.09.2011), Ժունդիայի (30.09.2011), Լուսաբեր (28.09.2011), Նաիրուհի (28.09.2011), Ուլուանա (28.09.2011)
Ընկերս… Կկարողանա՞ս ինձ էսօր օգնել… Վատ եմ…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ինչո՞ւ եմ ես էսքան հստակ զգում, թե որ բառիդ տակ, որ սմայլիկիդ որ դիրքում ինչքան ու ինչ կա… Ինչո՞ւ եմ էսքան հստակ հասկանում, թե ոնց ես, ինչ է կատարվում մեջդ ու ինչ տրամադրություն ունես… Զգո՞ւմ եմ քեզ…
Կներես, որ ժամանակ առ ժամանակ փչացնում եմ կյանքդ իմ եսասիրական թուլությունների պատճառով: Վստահ եմ՝ եթե իմանայիր, թե քանի անգամ ու ինչերի միջով եմ անցել/անցնում, ու թե դրանից ինչքանն է քեզ «բաժին հասնում», լուռ կտանեիր ամեն ինչ… Գիտեմ. էդքան կամ քո համար, որ էդ փոքրիկ զոհողությունն ինձ համար անեիր: Ուղղակի չգիտես: Ու պետք էլ չի, որ իմանաս:
Աչքերս… չէ, հիվանդ չեմ… Բայց հուսով եմ՝ ով էլ մի տարօրինակ բան է նկատել, հիվանդությանը կվերագրի…
Էսօր մի քիչ հանգիստ եմ, մի քիչ ուրախ, ու շա՜տ տխուր: Բայց տխրությանս մեջ գրեթե կեղտ չկա:
Լավ կլինի:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
E-la Via (01.10.2011), einnA (01.10.2011), Katka (01.10.2011), Kita (01.10.2011), Meme (01.10.2011), My World My Space (01.10.2011), Nadine (01.10.2011), Nare-M (01.10.2011), Quyr Qery (12.01.2012), Smokie (03.11.2011), Արէա (01.10.2011), Ժունդիայի (02.10.2011), Նաիրուհի (01.10.2011), Ուլուանա (02.11.2011)
Էնքան բան կա, էնքան թեմա կա գրելու… Էսքան երկար ընդմիջումից հետո մանավանդ:
Բայց երևի թե մի բան ասեմ, մնացածը թե հետո գան, կգրեմ, թե չէ, հո չէ:
Հա, գրում եմ, բայց չէի ուզի, որ կարդաս սա: Եթե կարդաս, երևի թե չես հասկանա, թե ինչու, ինչի համար, կամ էլ կհասկանաս, բայց չես հավատա անկեղծությանս: Լավ կլինի, որ չկարդաս:
Ասում եմ՝ «…որովհետև մարդիկ կան, որոնց ես «տոչկել» եմ, ու իրենք իմ կյանքում կարևոր են, ու ինձ համար շատ կարևոր ա, որ էդ մարդկանց կյանքում ամեն ինչ ճիշտ լինի…»: Վստահ եմ՝ մտածում ես, թե քեզ նկատի ունեմ: Իհարկե, միանշանակ, նկատի ունեմ… Բայց ավելի շատ հենց իրեն նկատի ունեի, քան քեզ: Չգիտեմ, էս պահին, էս պատմության մեջ ամենաշատը հենց իր մասին եմ մտածում, որքան էլ քեզ համար կարող է տարօրինակ թվալ այդ փաստը: Ուզում եմ ինքն իսկապես երջանիկ լինի, էնքան, ինչքան ես եմ երբևէ երազել… Ու չեմ ուզում որ դու իրեն խանգարես: Ու չեմ ուզում, որ ինքն իրեն խանգարի…
Մի տեսակ խանդում եմ… բայց ոչ թե քեզ՝ իր հանդեպ, այլ իրեն՝ քո… Ոնց որ իրեն ինձնից հեռացրած լինես, ոնց որ ինձ լավ ընկերոջից զրկած լինես, այ էդ տեսակ, կարելի ա ասել՝ նեղացած զգացողություն ունեմ: Ու էն որ անվան վերջին տառը շեշտելով երեսիս էիր տալիս, իբր՝ ես իրավունք չունեի իրեն էդպես դիմել, մենակ քեզ ա վերապահված էդ գերբնական իրավունքը… Էգոիստի մեկն ես, էլի, lol):
Չգիտեմ՝ առանց քեզ որտեղից պիտի իր մասին իմանայի, բայց ամեն դեպքում… Էս պահին ինքն ինձ մի տեսակ ավելի մոտ ա, ինձ համար ավելի առաջնահերթ կարևորություն ունի, քան դու:
Աբսուրդ: Մարդկային աննորալ հոգեբանություն:
Ցուրտ ա:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մի քանի օր է՝ էս միտքը մտել է մեջս ու թեթև, բայց հաստատակամ բզբզում է… Գիտե՞ս, հանկարծ գիտակցեցի, որ խնդիրս միայն քեզնից հրաժարվել չկարողանալս չի: Մի բան էլ կա, որ խլում է դրա հանդեպ ունեցածս բոլոր բարոյական իրավունքները… Ես խոստացել եմ քեզ… Հիշո՞ւմ ես…
Գուցե այն ժամանակվա քո հարցն ու իմ պատասխանն արդեն վաղուց արժեզրկվել են քեզ համար: Բայց իմ զգացողություններն ուրիշ են… Խոստումս երդման էր հավասար, նույնիսկ ոչ սովորական երդման… այլ եկեղեցում, Աստծո առաջ…
Էլի էի հիշել այդ փաստը, բայց առաջին անգամն էր, որ այս տեսանկյունից նայեցի, որ գիտակցեցի իրավիճակիս անելանելիությունը… Մի տեսակ երկյուղ է մտել մեջս… Հա՛մ տխուր եմ դրա համար, հա՛մ ուրախ… Չգիտեմ՝ ինչու եմ ուրախ…
Հիմար եմ, որ սենց բաներ եմ զգում, չէ՞ )
Եսի՞մ…
***
Զգայարաններս ահագին թարմացել են: Նույնիսկ ապրել եմ ուզում: Երևի քո «մատը խառն ա», կամ էլ Lacrimosa-ի ազդեցությունն է: Էլի սիրում եմ քեզ, էլի ամեն ինչ ճիշտ ու ամեն ինչ սխալ ա… Մի տեսակ հեռու ես, ու էդ լավ ա… Հեշտ ա ապրվում տենց… Եթե մոտ չես, գոնե հեռու եղիր…
***
Չգիտեմ՝ սա ինչ կապ ունի, ուղղակի վերջին օրերին ամենաշատ լսածս 3 երգերից մեկն ա. Ich verlasse heut dein Herz...
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Մի բարակ թաղանթի տակ այնքա՜ն վերքոտ ու վիրավոր եմ…
Ի՜նչ ուշ են սպիանում վերքերս… Թվում է, թե պրոցեսի մեջ էլ չեն: Քանի՜-քանի տարիներ են անցել ամեն մեկի գոյացումից, բայց դեռ առաջին օրվա պես թարմ են երևում:
Մի հատիկ բառ… Ախր ուրիշ բանի մասին էի մտածում, հետո՞ ինչ, որ էդ բառը մեջը կար… Ոնց որ մատներով ու ձեռքերով մտած լինեմ էդ բաց, արնաավշախառը վերքի մեջ… Համ զզվելի ա, համ ցավոտ, ահավոր մղկտում ա… Թե խի՞ եմ բզբզում…
Էնքա՜ն եմ ինձ ափսոսում…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Գիտեմ, որ չես մոռանա… Գիտեմ. ինձ մոռանալ չի լինի )
"Calumet"-ի պատին, ուղիղ աչքերիս առաջ ցցված էր գրությունը. "You are innocent when you dream.": Իսկ ես երազելիք չունեմ, որ երազեմ: Երբ երազանքներդ մենակ երազանք են, անիրականանալի, մեջը ուրիշ մարդիկ են ներառում, որ շատ կուլտուրական, բարեհամբույր ժպիտով ծալում են երազանքդ, տալիս ձեռքդ ու բարի ճանապարհ մաղթում, անբնական է, որ շարունակես երազել:
Գժությունս բռնել ա, էլի հիշել եմ, որ ես մարդ էի, որ մարդիկ պիտի որ ապրեն… Իրավունքներս եմ պահանջում, lol:
Մի կողմից՝ թքած ունեմ ամեն ինչի վրա էլ, նույնիսկ մտածում եմ՝ ձև լիներ, գոնե էս կյանքից հետո էլ չվերածնվեի, ոչ հավես ա մնացել, ոչ ուժ: Բայց մեկ էլ պատկերացնում ես՝ ախր կարելի էր ապրե՜լ, է՜, ու էդ ժամանակ… Ափսոսում եմ, էլի )
Էնքան լավ բան կարող էր լինել կյանքը, մենակ թե մի՜ քիչ ավել գիտակցություն ու մի՜ քիչ էլ պատասխանատվություն լիներ:
Ինձնից շատ ոչ մեկն էս աշխարհում չէր կարող երջանիկ լինել, գրազ կգամ )
Սերը պոզով-պոչով չի լինում: Սա ի միջի այլոց:
Ես էլ եմ մարդ, ես էլ եմ նորություն ուզում, ես էլ եմ փոփոխություն ու հետաքրքրություն ուզում: Ու ես կարող եմ դառնալ էդ նորությունն էլ, փոփոխությունն էլ… Ցանկություն լինի: Բայց միայն երկուստեք: Իսկ ըտենց չի լինում: Ու ես թքած ունեմ…
Չէ, չէ՜, ես չեմ ուզում մեռնել
Չեմ ուզում կիսատ-պռատ կյանք, պետքս չի, ձեզ պահեք ձեր գույզգույն կարկատանները, գրողը տանի… Ինձ իմ միագույն շորի փռթիկը թող մնա… Ավելի ճիշտ՝ նախկին շորի պատառիկի մասին հիշողություններս ) Մենակ դրանք են իմը: Ոչ մեկի չեմ տա…
Բոլորիդ անասելի շատ սիրում եմ, ու բոլորիդ՝ ատում: Ոչ մեկի կարիքը չունեմ: Մի՛ սիրեք ինձ, մի փորձեք ինչ-որ բան փոխել: Սրանից լավ հաստատ չի լինելու:
............................................................................................................................................
Հ.Գ. Սիրում եմ քեզ…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
- - -Վահագն Դավթյան-ի խոսքերից
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Հովոն ասում ա՝ փոխի ոնց հարմար ա, ես էլ սենց եմ ուզում ասել.
Քեզ համար մեռնելս ի՞նչ է,
եթե ոչինչ էր կողքիդ ապրելս:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
[խիստ ժամանակավրեպ]
Պատրաստ եմ կյանքիս յուրաքանչյուր օրվա 23 ժամ 59 րոպեն չունենալ, միայն թե մնացած մի րոպեն վայելեմ սրտիդ զարկերը…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Agni (16.02.2012), cold skin (22.02.2012), E-la Via (15.02.2012), einnA (15.02.2012), KiLa (14.02.2012), murmushka (14.02.2012), My World My Space (14.02.2012), Smokie (14.02.2012), unknown (14.02.2012), Ժունդիայի (14.02.2012), Լուսաբեր (14.02.2012), Հարդ (14.02.2012), Նաիրուհի (14.02.2012), Նուշություն (17.02.2012), Շինարար (18.02.2012)
Մի լավ բան կա. Արևս ինձ հիշում է ու ջերմացնում
[ու մենակ ես գիտեմ էս գրառմանս իրական արժեքը]
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Agni (16.02.2012), E-la Via (16.02.2012), My World My Space (16.02.2012), Smokie (16.02.2012), Դատարկություն (16.02.2012), Նաիրուհի (17.02.2012), Շինարար (18.02.2012)
Մարդամեկը… Դուք իրեն առաջ չեք տեսել, ախր չգիտեք…
Երբ վերջին անգամ հանդիպեցինք, ինքն արդեն ուրիշ էր: Նայում էի աչքերին ու իրեն չէի տեսնում, իր մոդիֆիկացված տարբերակն էր արդեն: Ու ինքը ամեն ինչ լավ գիտեր: Ես էլ, բնականաբար: Եթե ինքը չիմանար, որ ես գիտեմ, չէր ուզենա հանդիպել: Բայց միտքն իրենն էր. չնայած որ ես էլ էի պատրաստվում նույնն անել, բայց ինքն առաջարկեց: Հետո… արդեն ասել եմ: Չկարողացա զգացածս բացատրել: Չկարողացա բացատրել, թե ինչու է էդ ամենը սխալ: Որովհետև ինքն արդեն լավ գիտեր… հնարավոր է՝ ինձնից էլ լավ:
Ու հետո… հետո հիշում եմ այն օրը, երբ տեսա նրան հրապարակի շատրվանների մոտ նստած: Էնքա՜ն գեղեցիկ թվաց ինձ: Մտամոլոր նայում էր ջրերին… Շտապում էի, բայց մտքովս անցավ՝ քանի մենակ է, մոտենամ, բարևեմ… Կարոտել էի դե… Բայց մինչ ես կորոշեի, ինքը գլուխն առավ թևերի մեջ ու սկսեց հեկեկալ… Շարունակեցի ճամփաս…
Չգիտեմ, չգիտեմ… Ափսոսում եմ. հրաշք էր նա… մի ժամանակ…
Հ.Գ.
Եթե որևէ մեկը գրածս նմանացրեց իր իմացած որևէ պատմության, խնդրում եմ՝ իր կարծիքն ու մտքերն այս թեմայով իր մեջ պահի: Կանխավ շնորհակալություն:
Հ.Հ.Գ.
Էլի եմ ուզում գրել… Մի կողմից՝ էնքա՜ն բան կա գրելու, մյուսից՝ ի՞նչ գրեմ… Կամ թե ո՞ր մի մազոխիստին են պետք իմ զառանցանքները…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Միակ մարդը, որ տրանսլիտով ա գրում, ու ես ոչ միայն չեմ նյարդայնանում, այլև մեծ ոգևորությամբ ու սիրով եմ կարդում ամեն մի բառը։ Ու նույնիսկ, պետք եղած դեպքում, նաև տրանսլիտով պատասխանում, ու էլի՝ առանց նյարդայնության նշույլի )
Գուցե նոստալգիա է, չգիտեմ։ Ախր չափազանց քաղցր էին ինձ համար այն բոլոր նամակները՝ գրված նույն «ձեռագրով»՝ տրանսլիտ, նույն կարգի բացթողումներ ու թերություններ…
Ո՜նց եմ կարոտել…
Ում-ում, բայց քեզ որ հաստատ վստահում եմ, իմ կյանքի ամենամեծ հրա՜շք
Ու թող որ ամեն ինչ քո սրտով լինի…
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Չնայած, որ սիրում եմ քեզ, բայց շատ ենք տարբեր: Ու հույսս հենց այդ տարբերությունն է… Մի կողմ թող «տոռմուզներդ» (հա լավ, վայ, արգելակներդ), ինքնավստահ ու միշտ դրական եղիր, վայելիր կյանքիդ ամեն վայրկյանը ու երջանիկ եղիր: Ու թող որ իմ վախերը միայն իմ կոմպլեքսավորվածության արդյունքը լինեն, ես շա՜տ ուրախ կլինեմ
Սիրում եմ ջինջ աչքերիցդ հորդող երանությունը, երբ սիրելի բաների/մարդկանց մասին ես խոսում ))
*
Ու ուզում էի ասել, որ խեցգետինը շա՜տ համով էր
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ