Աթեիստ (16.01.2010)
ԿինոՄոսկվա ընդհանրապես R ռեյտինգ ստացած ֆիլմեր չեն բերում, ինչքան որ ես նկատել եմ: Նույնիսկ եթե բերում են, բերում են համեմատաբար «զանգվածային» կինոները, ու ոչ էնպիսիները, որտեղ Antichrist-ի մեջի նման կադրեր կան![]()
Նախ ասեմ, որ չեմ սիրում, երբ այս ֆիլմը մեկին ներկայացնելուց սկսում են պատմել սցենարը, ինչը շատերն են անում:
Ֆիլմին սպասել եմ մոտ 1 տարի, ընդհանրապես Տրիեռի աշխատանքներն եմ շատ սիրում, ու մինչ ֆիլմը լրիվ ուրիշ բան էի սպասում, սպասում էի «սատանա=աստված»-ի կերպար, ինչը խոստանում էր Տրիեռը: Հնարավոր է 1 անգամ եմ նայել ֆիլմը, դրա համար էլ չեմ հասկացել թե դա որտեղ էր: Ֆիլմի դիտումից անմիջապես հետո մոտս միայն մի միտք կար, այն է՝ shift delete, ինչն էլ արեցի, էն էլ հենց հաջորդ առավոտ ջոկեցի, որ պետք է 1 անգամ էլ նայեմ: Կսպասեմ երեվի 2-րդ անգամ մեծ էկրանի վրա ավելի լավ որակով նայեմ, որպեսզի ինչ-որ բան հասկանամ: Հատկապես Չհասկացա վերջին կադրերի իմաստը, եվ 3-յակի ու ֆիլմի կապն էլ, երեվի սիմվոլիկային արժե ծանոթանալ (Rhayader-ին կխնդրեի հնարավորության դեպքում հղում տալ), բայց համոզված եմ, որ երկրորդ դիտումից հետո ավելի շատ բան հասանելի կլինի (ինչպես օրինակ իմ մոտ եղավ, երբ 16 հասակում նայեցի Fountain ֆիլմը եվ բան չհասկացա):
Կարծում եմ Նիցշեի հետ կապ պետք է գտնել հենց կնատյացության մեջ, ինչը միանգամից է ի հայտ գալիս այս ֆիլմը դիտելոից:
Դոգվիլն էլ ըստ իս ավելի թույլ էր քան Մանդեռլէյը, միգուցե առաջինը երկրորդն եմ նայել դրանից էր, բայց ըստ իս երկրորդում արծարծվող թեման ավելի ուժեղ էր:
Ի դեպ, այս ֆիլմը աննկարագրելի տակ է տվել...
Budget $11,000,000
Gross revenue $300,326
Աղբյուր
Yellow Raven (27.11.2010), Հայկօ (06.05.2010), Ռուֆուս (06.05.2010)
ծանր ա շատ, բայց կարգին ֆիլմ ա....մի տեսակ բժժում ես դիտելուց հետո:
Ինձ մոտ շատ են տպավորվել հոգեբանական զրույցները ամուսնու ջանքերը կնոջը դեպրեսիայից հանելու ու էդ անճարակությունը, որովհետև մայրերը, հա մայրերը էդ տեսակ կորուստների դեպքում հազվադեպ են հաշտվում, հատկապես եթե իրենց մեղավոր են զգում...
դուր ա եկել ռեալիզմը, թե այնուամենայնիվ կնոջ մոտ ինչու ՞ ա իշխում էմոցիան, տղամարդու մոտ բանականը...
մերկ կանանց սիմվոլիկան ա դուր եկել... վերջին պահին արդեն սիրո մասին հստակ մոռացումը ու մարդկային տեսակի, սեփական անձը փրկելու կռիվը...
ցնցող ա ուղղակի երաժշտությունը, գույները շատ ազդեցիկ են ու ընդհանրապես ֆիլմը կլանում ա...իսկապես ճնշող ա շատ, բայց էս կիոնն իր կառուցվածքով ըստ իս ոչ մի արհեստական կոմղ չունի ու դերասանները ուղղակի զիլ են խաղում
դե բյուջետային մասով գուցե և տուժել ա, բայց ինձ թվում ա մնայուն արժեք ա, ու դեռ կվաստակի, ուղղակի դանդաղ․․․
Հ․Գ․ էս ֆիլմը կամ կարող ա շատ դւոր գալ, կամ կարող են զզվել, ուրիշ կարծիք չի լինի ինձ թվում ա․․․ես ու ընկերս, որ նայում էինք, վերջում մի տաս րոպելուռ, սենց անթարթ, էն որ ասելիք չկա, չգիտես ինչ ասես․․․ինթ մի պահ Փինք Ֆլոյդի «Պատն » էրհիշեցրել, որ էլի մի քանի րոպե «լռվել էի»։
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 21.05.2010, 13:27:
Jarre (19.01.2014)
Ես ֆիլմը սկզբում չէի հավանել (չէի հասկացել)։
Վերջերս հանդիպեցի այս հոդվածին (http://lgz.ru/article/9567/), սկսեցի բոլորովին այլ աչքերով դիտել։
Կարճ ասած, շատ լավ վերլուծություն է, դրանից հետո սկսում ես հիշել ֆիլմի որոշակի էպիզոդներ ու արդեն այլ կերպ ընկալում։
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Վերլուծությունն, իրոք, հետաքրքիր էր (չնայած՝ Տարկովսկու ֆիլմերից ոչ մեկը չեմ դիտել): Սեղմ էր գրված, բայց կարծես բանալիներն էր տալիս ֆիլմի հետագա վերծանության համար:
Մի ժամանակ կար, երբ տարբեր վերլուծություններ էի կարդում՝ ինձ բավարարող մեկը գտնելու նպատակով, ի վերջո գտա "Antichrist: the visual theology of Lars Von Trier" հոդվածը, որտեղ մյուսների համեմատ բավականին լուրջ վերլուծություն էր կատարված: Շեշտը, կարծես թե, կնոջ կերպարի վրա է այս մի հոդվածում, բայց վերլուծությունը բավականին խորն է: Վաղուց եմ կարդացել, բայց նոր մի թեթև հայացք գցեցի, կարծես թե քո նշած հոդվածի հեղինակին բոլորովին չի հակասում:
Մի նախադասություն աչքովս ընկավ, ուզեցի մեջբերել.
The woman in this film is a vengeful and violent force of nature, but the film invites another reading too. She is also the mater dolorosa, the mother of sorrows whose grief is too vast to be contained in a world dominated by the forces of objective and rationalising masculinity. The more the man seeks to control her, the more uncontrollable she becomes, mutating into the woman of Genesis who is condemned to bear her children in pain and longs for the husband who will lord it over her (Genesis 3:16), but whose child will also be the source of their redemption.
Իմ սեփական անտաղանդ թարգմանությունը.
«Կինն այս ֆիլմում քինախնդիր ու կատաղի բնության ուժ է, բայց ֆիլմը առաջարկում է նաև այլ մեկնաբանություն: Նա նաև mater dolorosa է, վշտերի մայրը, ում սուգը չափազանց մեծ էր՝ պարունակվելու համար աշխարհում, որ ղեկավարվում է օբյեկտիվ ու ռացիոնալիզացնող տղամարդկային ուժերով: Որքան ավելի է տղամարդը ջանում նրան կառավարել, այնքան անկառավարելի է նա դառնում՝ մուտացիայի ենթարկվելով ու դառնալով «Ծննդոցի» կինը, ով դատապարտված է իր զավակներին ծնել ցավով և ձգտում է ունենալ ամուսին, ով իր վրա կիշխի, բայց որի զավակը հենց կլինի նրանց քավությունների աղբյուրը:»
Իրականում սկզբում ինձ պարզապես 3 մուրացկաններն էին շատ հետաքրքրել, ուզում էի իմանալ՝ ինչու հենց grief, pain, despair, ինչու հատկապես այդ հերթականությամբ (հոգեբանական տեսանկյունից)… ինչ-որ յուրահատուկ իմաստ արդյո՞ք կա պրոլոգի այն տեսարանում, երբ երեխան, սեղանի վրա բարձրանալով, մի տեսակ «հանդիսավոր» վայր է նետում մուրացիկների արձանները… ու հետո ինչո՞ւ էր մուրացիկներից ամեն մեկը հենց տվյալ կենդանու կերպարանքով ներկայացված…
Զուգահեռները «Աստվածաշնչի» հետ ակնհայտ էին: Բայց դե դա ոչ մի բան չէր բացահայտում, ընդհակառակը, ստեղծում էր հիմք՝ զգալու համար, որ վերծանելու, վերլուծելու շատ բան կա… Մի խոսքով:
Չգիտեմ, երևի կամաց-կամաց հասունանում ա այն պահը, երբ երկրորդ անգամ կդիտեմ:
Վերջին խմբագրող՝ CactuSoul: 23.05.2010, 00:48:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ես շատ հավանեցի այս ֆիլմը։ Առաջին անգամ երեկ եմ նայել։
Ինձ շատ դուր եկավ, թե ինչպես է Տրիերը ներկայացնում «կնոջը» և տարբեր հոգեբանական ապրումներ։ Շատ հզոր ֆիլմ է իմ կարծիքով։
ՀԳ թեմայում հնչած մտքերի մասին՝ եթե մի բան (ցանկացած բան) դուրդ չի գալիս միլիոն «փաստարկ» կգտնես քննադատելու համար։ Եթե դուրդ գալիս ա միլիոն «փաստարկ» դրա գլուխգործոց լինելը ցույց տալու համար։ Ես իմ «փաստարկները» ունեմ, որ սա յուրօրինակ ու խորը ֆիլմ ա։ Կոնկրետ էս թեմայում ֆիլմի սիրահարների մեկնաբանությունները շատ ավելի հիմնավոր ու ինֆորմատիվ էին, քան ֆիլմը չհավանողներինը։ Հատուկ շնորհակալություն CactuSoul-ին և Աթեիստ-ին հետաքրքիր մեկնաբանությունների ու հղումների համար։
Կարծիքս էսքան տարվա ընթացքում չեմ փոխել, շատ վատ սցենարով պոռնո էր, եթե սիրտս պոռնո ուզի, ավելի հաջող պոռնոներ կան![]()
I may be paranoid but no android!
Ոչինչ չասող, ձանձրալի ֆիլմ: Վախ ու տագնապ ներշնչող տեսարաններ էլ շատ չկային, եթե իհարկե ընդհանրապես կային...
Ինձ դուր չեկավ նաև ռեժիսուրան: Ոնց որ սկսնակ ռեժիսոր նկարած լիներ...
Freeman (31.07.2010), Rhayader (31.01.2010), Ungrateful (29.01.2010)
Ադամ ջան, ճիշտ է ֆիլմը դեռ չեմ դիտել, բայց ասեմ: Լարս Ֆոն Տրիերը իր ֆիլմերը նկարահում է համաձայն Dogme 95-ի կանոնների: Այս կանոններից մի քանիսն են.
1. ֆիլմը չպետք է նկարահանվի ստուդիայում
2. ձայնային մասը չպետք է առանձին ձայնագրվի
3. ֆիլմը պետք է նկարահանվի ոչ պրոֆեսիոնալ կամերայով, հատուկ լուսային էֆեկտները արգելվում են, և այլն, և այլն
Այսպես են նկարահանվել Տրիերի գրեթե բոլոր ֆիլմերը - Ալիքները Ճեղքելով, Խավարում Պարողը, Իդիոտները, Դոգվիլը, Մանդերլեյը և այլն: Այնպես որ դա ռեժիսյորի յուրահատուկ ոճն է:
I may be paranoid but no android!
artak.amDe gustibus et coloribus non est disputandum.
Հայկօ (30.01.2010)
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ