Լարս ֆոն Տրիեր. «Antichrist»

[CactuSoul]

Ուզում եմ էս ֆիլմը քննարկել:
Կա՞ն այնպիսի մազոխիստներ, որ դիտել են:

Ես դիտեցի մի անգամ, հասկացա, որ առանց երկրորդի մի չնչին մասն եմ հասկանում նրանից, ինչ ռեժիսորն ուզեցել է փոխանցել, բայց երկրորդ անգամ դիտելու ունակ չէի բավականին երկար ժամանակ:

Եթե դիտողներ եղել են, եկեք քննարկենք ու փորձենք վերլուծել ֆիլմի ասելիքը:

[CactuSoul]

Սա էլ ֆիլմի թրեյլերը (պուճուրներին ու նյարդերից թույլ մարդկանց խնդրում եմ չդիտել ).

[Tyler]

Շուտվանից եմ ուզում էս կինոն նայեմ, հա մոռանում եմ քաշեմ Սիրում եմ էս ժանրը, հենց նայեմ կգրեմ տպավորություններս Բայց նյարդերից հեչ թույլ չեմ, նենց որ կարող ա տենց չազդի էլ

[Աթեիստ]

Շատ եմ հավանում և՛ ռեժիսորին, և՛ Ուիլլեմ Դեֆոյին:
Նախորդ գիշեր ֆիլմը քաշեցի, կարծում եմ այսօր կնայեմ ու կկիսվեմ տպավորություններով:

[Yellow Raven]

Իսկ Երևանի վարձույթի խանութներում կա՞ այս ֆիլմը

[CactuSoul]

Իսկ Երևանի վարձույթի խանութներում կա՞ այս ֆիլմը

Վարձույթի սրահներում՝ չգիտեմ, բայց վաճառքում կա: Ես գնել եմ

[CactuSoul]

Շուտվանից եմ ուզում էս կինոն նայեմ, հա մոռանում եմ քաշեմ Սիրում եմ էս ժանրը, հենց նայեմ կգրեմ տպավորություններս Բայց նյարդերից հեչ թույլ չեմ, նենց որ կարող ա տենց չազդի էլ

Tyler, նյարդերից ես էլ, մեղմ ասած, թույլ չեմ: Բայց ֆիլմում էնպիսի տեսարաններ կան, որ միաժամանակ և՛ չափազանց ազդող են, և՛ շատ կարևոր ֆիլմը իսկապես հասկանալու համար: Այսինքն եթե դիտես որպես պարզապես սարսափ ֆիլմ, այն քեզ դժվար թե որևէ էական բան տա, մաքսիմում սովորական զզվանք/վախ/բացասական զգացողություններ: Իսկ եթե դիտում ես որևէ բան հասկանալ փորձելով, ապա այդ տեսարանները չեն կարող չազդել:

Ընդհանրապես բոլոր դիտողներն էլ փաստում են, որ այս ֆիլմը դիտելը փորձություն է:

[Cassiopeia]

Ահավոր ծանր ֆիլմ էր։ Ֆիլմի սկիզբը բացարձակապես չհուշեց թե ինչ ավարտ կարելի է ակնկալել։ Սկզբի տեսարաններում թվում է, թե մայրը ցավում է երեխայի կորստի համար (որը ֆիլմի առանցքն է, բայց ոչ հենակետը), իրեն մեղավոր զգում, բայց խորանալով սցենարում, նկատելի է դառնում, թե որքան անտարբեր ու անսիրտ մայր է եղել։ Ու հենց երեխայի մահվան վրա է կառուցել իր տեսությունը։ Կարծես պլանավորված լինի թե երեխայի մահը, թե այն ողբն ու վախը, որոնք ի վերջո հանգեցնում են նրա դիսերտացիայի նյութին։
Չեմ կարծում, թե կփորձեմ ֆիլմը երկրորդ անգամ նայել։ Դաժան, էգոիզմով հարուստ հերոսուհուն մեկ անգամ տեսնելը լիովին բավական է, համենայն դեպս, ինձ համար։

[Rhayader]

Ծանր ֆիլմ էր, բայց դա երևի ֆիլմի միակ առանձնահատկությունն էր: Իհարկե, ֆիլմը հասկանալու հետ կարող են դժվարություններ ունենալ նրանք, որոնց համար ալբիգոյցիների/կատարների/գնոստիկների սիմվոլիզմն ու գաղափարախոսությունը նորություն է, բայց մնացած առումով ֆիլմը բավականին «դատարկ» էր, սիմվոլիզմի իմպլեմենտացիան «հում» էր (համեմատության համար, որպես սիմվոլիզմով լի ֆիլմ, դիտեք Խոդորովսկու «Սրբազան Լեռը»):
Էսթետիկական հաճույքը ֆիլմը նայելուց քիչ էր՝ ֆիլմը կոնցեպտուալ տհաճ էր նկարահանված: Նախատեսված էր, որ պիտի զգացվի Նիցշեի համանուն գործի ազդեցությունը (ռեժիսորի խոսքերով), բայց որտեղ՝ չգիտեմ:
Ընդհանրապես, Լարս ֆոն Տրիերը էլ չի կարողանում «Խավարում պարողի» ու «Դոգվիլի» մակարդակի ֆիլմեր հանել:
Գնահատականս՝ մի անգամ արժի նայել, բայց «ցնցվել», «չհասկանալ ու խորանալ» և այլն... դա առնվազն նշան է, որ դուք նոր եք ծանոթանում կինոսյուրռեալիզմին ու սյուրռեալիզմին ընդհանրապես:
3/5

[CactuSoul]

Դաժան, էգոիզմով հարուստ հերոսուհուն մեկ անգամ տեսնելը լիովին բավական է....

Cassiopeia, ըստ իմ «հետազոտությունների» շատերն են քո կարծիքին: Կարծիք կա (գերիշխող կարծիք), որ ֆիլմը լի է կնատյացությամբ, ինչը, սակայն, չի կարող համապատասխանել իրականությանը, քանի որ Լարսի ֆիլմերում (գոնե իմ տեսածներում) գլխավոր հերոսները միշտ կանայք են ու ներկայացված են նույնիսկ չափազանցված դրական կերպարներով: Մի հարցազրույցի ժամանակ Լարսն ասել է, որ ինքն իրեն ասոցացնում է իր ֆիլմերի կանացի հերոսների հետ: Ու կոնկրետ այս ֆիլմի մասին քմծիծաղով ասել է. "He was an idiot. We all are idiots.": Այսինքն այս դեպքում էլ. կնատյացության մասին, մեղմ ասած, խոսք լինել չէր կարող:

Լավ, անկեղծ ասած, հիմա ֆիլմում խորանալու ու վերլուծելու տրամադրություններս բավականին նահանջել են, երևի հիմա սահմանափակվեմ նախնական կարծիքս ներկայացնելով.

Կարծիքս ֆիլմի մասին դեռ հստակ ձևավորված չի ու խիստ հակասական մտքեր են մեջս կռվում:
Մի քանի բան, այնուամենայնիվ, պարզ է.

1. Ֆիլմը արտակարգ լավ է նկարահանված, ինչքան էլ որ Լարսը նեղսրտի, թե այս անգամ դեպրեսիվ վիճակն իրեն թույլ չտվեց իր մյուս ֆիլմերի պես այս մեկն էլ սեփական ձեռքերով նկարահանել:

2. Սարսափելի (բառի բուն իմաստով) տպավորիչ պատկերներ են ցուցադրված (սա ասում եմ որպես դրական փաստ, քանի որ ռեժիսորը հասել է նրան, ինչ ուզում էր): Ֆիլմը դիտած բոլոր մարդիկ էլ ասում են, որ ֆիլմը դիտելուց հետո մի քանի, գուցե նաև մի քանի տասնjակ օր է իրենց պետք եղել` տպավորություններից ազատվելու համար: Ընդ որում այս տեսակետը գերիշխում է անկախ այն բանից` իրենց դուր է եկել ֆիլմը, թե ոչ:

3. Ֆիլմի իմաստը միանգամից ընկալելը դժվար է, եթե, իհարկե, որևէ խորը վերլուծություն չես կարդացել ու որևէ կանխակալ կարծիքի հաստատման կամ ժխտման չես սպասում, այլ փորձում ես ինքդ կերտել սեփական դատողությունները: Իսկ երկրորդ անգամ դիտել... չգիտեմ, գուցե և հնարավոր է... միայն թե երկար ինքդ քեզ համոզելով, այն էլ այն դեպքում, երբ մտքումդ մի հազար անգամ վերհիշել ես սյուժեն, տեսարանները, հիշված հատվածները` հերոսների երկխոսությունից...

4. Մի քանի կարծիք/վերլուծության մեջ կարդացի emotionally draining արտահայտությունը: - 100%-ով համաձայն եմ:

5. Ֆիլմում ՊԻՏԻ ԼԻՆԻ ինչ-որ կարևոր ասելիք: Կարևոր` գոնե ռեժիսորի համար: Այլապես նա դժվար թե հենց այս ֆիլմը համարեր իր ամենակարևոր գործը կյանքում: Լարսը կամ մի քիչ արտասովոր, բայց այնուամենայնիվ հոգեկան հիվանդ է, կամ հանճար: Ի դեպ, ինքն իրեն համարում է վերջինը. Կաննի կինոփառատոնից ստացած թուք ու մրին ու անտի-մրցանակին հաջորդած մամլո ասուլիսի ժամանակ 53-ամյա ռեժիսորը հայտարարել է, որ վստահ է, թե ինքը աշխարհի լավագույն ռեժիսորն է այն դեպքում, երբ վստահ չի նույնիսկ, թե Աստվածն արդյո՞ք աշխարհում լավագույն աստվածն է:


***
Դեռ չեմ համարձակվում անձս կրկին տանջել ու ֆիլմը նորից դիտել, բայց դրա մասին չմտածել էլ չեմ կարողանում: Ու քանի որ չեմ ուզում տանջվել, թեկուզ մտքերով, կարդում եմ տարբեր վերլուծություններ ու կարծիքներ ինտերնետից. եթե լինի մի բան, որ պիտի հասկանայի էս ֆիլմից, ես կզգամ, կուրորեն չեմ ընդունում ուրիշների կարծիքները: Մինչև հիմա կարդացածս վերլուծություններն ինձ չեն բավարարում: Դրանցից (համեմատաբար) լավագույնն ու ամենախորը այս մեկն էր.
Antichrist: the visual theology of Lars Von Trier

***
Երևի էլի կմտածեմ, գուցե դեռ էլի անդրադառնամ այս ֆիլմին, եթե հարմար ժամանակ ունենամ: Իսկ եթե ոչ, ուրեմն ես շատ ավելի երջանիկ մարդ եմ, քան գիտեմ, ուրեմն կարիք էլ չի լինի մտածելու, թե ինչու Լարսի հոգեբանության ուսումնասիրութունն ինձ համար բավականաչափ գրավիչ չեղավ` կյանքիցս ավելի շատ ժամեր դրան տրամադրելու համար: