Ինքնուրույն ապրելակերպ

[Նարե]

ախր հարցը պարտավոր բառի մեջ չի․․ երեխա չենք, զգում ենք վերաբերմունքը

բա ետ ե՞ս էի ամբողջ ընթացքում գրում, որ պարտավոր ենք

[Sophie]

Սկզբում ծնողներն են պարտավոր երեխաներին պահել իսկ հետո արդեն նույն սկզբունքով երեխաները ծնողներին:
Եթե երեխաները գտնում են, որ պարտավոր չեն այդ դեպքում չպետք է պարտավոր համարեն նաև իրենց ծնողներին: Ո՞նց էք կարծում երբ ծնողը իր ամբողջ կյանքում իրեն շատ բաներից զրկելով մեծացրել,ուսումի է տվել երեխաներին, ապահովել ամեն անհրաժեշտով, վերջում երեխան ասի հա ի՞չ անեմ դու պարտավոր էիր, իսկ ես պարտավոր չեմ գնա ոնց ուզում ես ապրի քո 20 հազար թոշակով:

[Ձայնալար]

Ամեն մարդ պետք ա նախ ինքնուրույնություն ձեռք բերի, հետո նոր ամուսնանա, իսկ ինքնուրույնությունը ընտանիքի անդամների թվից հեչ էլ կախված չի: Կան բազում առանձին ապրող երիտասարդ զույգեր, որոնց ռուլիտ են անում բարեկամները 4 կողմից և հակառակը: Ամեն օր 10 հոգով՝ 3 (կամ 4) սերունդով սեղան նստելուց լավ բան չկա իմ համար:

Իսկ եթե նայենք զուտ կենցաղային էգոիստական հարմարության տեսանկյունից, ամենալավը մենակ ապրելն ա՝ ինչ կուզես կանես ոչ ոքի չես խանգարում, ոչ ոք քեզ չի խանգարում

[Անահիտ]

բա ետ ե՞ս էի ամբողջ ընթացքում գրում, որ պարտավոր ենք

rabbit-ը չհասկացավ քոմենթը)

[Gayl]

Նենց էիր գրել, ոնցոր ամեն մեկը պարտավորա իրա ծնողին պահել, ու իրավունք չունի անգամ մտածել, որ դա դժվար կարա լինի, որովհետև ծնվում ենք ծնողին պահելու համար… այ դա հասկացա գրառումիցդ:

Չես ծնվում ծնողիդ խնամելու համար, ծնվում ես ապրելու համար, ունես բազմաթիվ պարտականություններ այս կյանքում:

[VisTolog]

Չես ծնվում ծնողիդ խնամելու համար, ծնվում ես ապրելու համար, ունես բազմաթիվ պարտականություններ այս կյանքում:

Պարտականություններն անել-չանելն էլ արդեն դու պետքա որոշես:

[Gayl]

Պարտականություններն անել-չանելն էլ արդեն դու պետքա որոշես:

Դե իհարկե ամեն մարդ ինքն է իր ճամփեն ընտրում:
«Ինչ ցանես այն էլ կհնձես» այսօր դու քո ծնողիդ հետ վատ վարվեցիր, վաղը զավակդ նույնը կտեսնի և ինքն էլ քո հետ այդպես կվարվի:
Եսասիրությունը վատ բան է, մարդ չի կարող միայն իր համար ապրի:

[Անահիտ]

գրառմանը ոնց ե՞ն "հիացմունք" հայտնում)

[One_Way_Ticket]

Չես ծնվում ծնողիդ խնամելու համար, ծնվում ես ապրելու համար, ունես բազմաթիվ պարտականություններ այս կյանքում:

Մարդը ոչ մեկին ոչինչ պարտական չէ:

---------- Ավելացվել է՝ 18:14 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 18:09 ----------

Իսկ ես ուրիշ բան ասացի՞, ամոթ էն զավակին ով իրա ծնողին բեռ է համարում, հաստատ ծնողդ ավելի շատ է քո համար չարչարվել քան դու պետք է անես:
բա քեզ ինչի համարա մեծացրե՞լ:
Ամեն ծնող իրա երեխայի լավն է ուզում (որոշ բացառություններ անտեսենք) և ցանկանում է որ իր զավակը մարդ մեծանա, խոսքս հենց սրա մասին էր:

Օրինակ, մի անգամ տաքսիով տեղ էի գնում, տաքսիստի խոսք գնաց էմիգրացիայի մասին: Էս տաքսիստը ասաց. "հա, տղաս էլ է ուզում գնալ, ասում է այնտեղ ավելի լավ է կյանքը, աշխատանքի հնարավորությունները, ես էլ իրեն ասացի` այ շան տղա, դու գնաս, ինձ ո՞վ տիրություն անի: Տղաս ասում է` չէ, պապա, հո անտեր չեմ թողնի, փող կուղարկեմ: Բայց դե հո ամեն ինչը փողով չէ, բա կարոտը":

Խոսքս այս դեպքերի մասին է, որը ես սխալ եմ համարում:

[Gayl]

Մարդը ոչ մեկին ոչինչ պարտական չէ:

Ուզում ես ասել, երբեք պարտադրված լավություն կամ վատություն կամ չգիտեմ ինչ չես արե՞լ:

[One_Way_Ticket]

Ուզում ես ասել, երբեք պարտադրված լավություն կամ վատություն կամ չգիտեմ ինչ չես արե՞լ:

Արել եմ ոչ թե այն պատճառով, որ պարտավոր էի անել, այլ որովհետև եթե չանեի, ինձ համար ավելի վատ կլիներ: Ասենք, խիղճս կտանջեր:

[Արևածագ]

Մի ուրիշ կողմից էլ քննենք այս թեման:
Տղայիս որոշ հարցերում սահմանափակում էինք: Ասենք՝ ուրիշի տանը չգիշերել, մինչև ժ.10-ը անպայման տուն վերադառնալ: Նա էլ.« ե՞րբ է այս ամենը վերջանալու»: Ասում էի՝ կդառնաս 18 տարեկան, իրավունքներդ կավելանան: 18 ը լրանալուն պես մի երկու շոր վերցրեց, կոմպերից մեկն ու՝ «տեղափոխվում եմ ուսանողական հանրակացարան»: Հարևան քաղաքում է, տրանսպորտով մի ժամվա ճամփա: Սիրտս ճմլվում էր, բայց համաձայնեցինք, իրերը տարանք: Կես տարվա ընթացքում ,բարեբախտաբար ,10 անգամ չի մնացել հանրակացարանում, բայց թե մի օր էլ մնում է, սկսում եմ զանգել, պատմել ինչ համով- համով բաներ եմ եփել (քաղցած ուսանողի ամենաթույլ տեղը), այնպես եմ կանչում տուն, ասես տարիներով չեմ տեսել:Նա էլ վեր է կենում, գալիս է: Ուզում եմ, որ ինքնուրույն լինի, բայց իսկապես իմ եփած- թխածից մի կտոր անգամ կոկորդս չի գնում, երբ տղաս տանը չի: Այսպես նրան կապելով կարող է սարքեմ «մամայի բալա», չսիրածս երևույթներից մեկը: Բայց իրեն սիրելո'վ եմ այդպես վարվում: Գու՞ցե մեր ծնողներն էլ հաճախ սիրո ու կապվածության պատճառով մեզ ազատ չեն թողնում:

[nune']

Շատ եմ կարևորում դա, չնայած եթե դու ունես իմ ընտանիքի նման հրաշալի ընտանիք ու մենակ ես ապրում հաստտա կարոտից կմեռնես, ոնց որ իմ պարագայում ես եմ մեռնում
Բայց մենք ինքներս ենք ընտրում մեր ուղին ու իսկապես փաստը մնումա փաստ, եթե դուք ուզում ես մեծանալ, դառնալ ինքնուրույն մարդ, պիտի հաստատ որոշ ժամանակ ապրես ընտանիքիցդ հեռու , մենակ...

Հավատացեք, դա օգնումա, որ դու իսկապես հասկանաս քեզ ինչա պետք ու ինչի ես դու ընդունակ, դու ես ու դու..

Թե չէ մեր հայերի մոտ գիտեք ոնցա էլ չասեմ, ես բան չունեմ ասելու, բայց ի վերջո բոլորս էլ սոցիումի մասն ենք ու պիտի ինքներս կայացնենք մեր համար կարևոր որոշումները

[Ֆոտոն]

Մի տարբերկա էլ կա: Որ հասուն երիտասարդը, 18ն անց, ուզում է առանձին ապրել, նույնիսկ եթե ընտանիքը դեմ չի, էլի բարեկամների ու օտարների կարծիքներն են մեջբերում: Բա էդ ո՞նց կլինի, ի՞նչ կմտածեն մեր մասին: Այսպես հազարումի տարբերակով: Ճնշում են, ենթարկեցնում են, իբր լավ բան ա անում երիտասարդը, հարմարվում ա, որ ցավ չպատճառի, մի բան կոտրվում ա իր մեջ ու թևերը կապած ա դառնում: Էս հարցի լուծումը չկա ինձ համար:

[Արևածագ]

Մի տարբերկա էլ կա: Որ հասուն երիտասարդը, 18ն անց, ուզում է առանձին ապրել, նույնիսկ եթե ընտանիքը դեմ չի, էլի բարեկամների ու օտարների կարծիքներն են մեջբերում: Բա էդ ո՞նց կլինի, ի՞նչ կմտածեն մեր մասին: Այսպես հազարումի տարբերակով: Ճնշում են, ենթարկեցնում են, իբր լավ բան ա անում երիտասարդը, հարմարվում ա, որ ցավ չպատճառի, մի բան կոտրվում ա իր մեջ ու թևերը կապած ա դառնում: Էս հարցի լուծումը չկա ինձ համար:

Իմիջիայլոց, մեր բոլոր հայ ծանոթներն էլ արտահայտվեցին այդ թեմայով մոտավորապես նույն կերպ. «Ամոթ չի՞, որ ձեր երեխեն գնա, հանրակացարանում ապրի»: Բա մայրս.« Այ կտեսնե'ս, թե ոնց էս փոշմանելու, որ տղայիդ թողնում ես հանրակացարանում մնա...»: Ես էլ ասի. «Կարո՞ղ է կապեմ փեշիս այնքան, մինչև ամուսնանա: Հետո էլ իմ փեշից արձակեմ, կապեմ կնոջ փեշին»: Բայց առայժմ դեռ կապված է: