Ինքնուրույն ապրելակերպ

[dvgray]

Դիվ, ինձ այնուամենայնիվ թվում է, որ առանձին ապրելը մարդուն այդ հարցում չի փոխում: Մի խելացի ընկեր ունեի, դպրոցը մեդալով ավարտեց: Եկավ Երևան, սկսեց առանձին ապրել ու փչացավ: Դարձավ խաղամոլ, հարբեցող: Ծնողները փող էին ուղարկում, որ տան վարձ մուծեր, տանում այդ փողերը եվրոֆուտբոլում էր վարի տալիս, հետո սրանից-նրանից պարտք անում, որ տան վարձը փակի:
Ինքս էլ ինչպես նշեցի, խնայող չդարձա մենակ ապրելու ընթացքում: Փողերս պրծնում էին, էլի էի ուզում Կամ հակառակը, մարդ գիտեմ, որ մինչև առանձին ապրելն էր խնայողաբար ծախսում:

խաղամոլը ու նարկոմանը, կամ ծխողը և այլն այս շարքում քննարկել չարժե, քանի որ սրանք հիվանդություններ են /հաճախ ծանր ու անբուժելի / ու կապ չունի մարդ մենակ է թե ընտանիքով է:
…
Ընտանիքը քաղցր բան է: Հաճախ շաաատ քաղցր:
Ու ինչպես համեղ, շատ համեղ խմորեղենը հաճելի է ճաշակելը, բայց նաև ունի իր բացասական կողմը՝ փչացնում է ստամոքսը, ապամները ու ընդանրապես առողջությանը վնաս է, նուննն նաև ծնողական տունը: Բոլորիս էլ շատ լավ ու հաճելի է ծնողական օջախը: Որտեղ ոչ թե դու ես ասում, այլ քեղ ես ասում "վախ, բալա ջան, արի մատիտ փուշը հանեմ", անկախ 10 տարեկան ես թե 80 //:

[One_Way_Ticket]

Ի դեպ, ֆինանսականի պահով նույնը կարելի է ընտանիքում անել: Այսինքն, երիտասարդին (քանի դեռ ինքը չի աշխատում) հատկացնել ամսվա կտրվածքով ֆիքսած գումար անձնական ծախսերի համար:

Բոլորիս էլ շատ լավ ու հաճելի է ծնողական օջախը: Որտեղ ոչ թե դու ես ասում, այլ քեղ ես ասում "վախ, բալա ջան, արի մատիտ փուշը հանեմ", անկախ 10 տարեկան ես թե 80 //:

Բայց ինչու՞ անպայման քեզ ասեն: Մի՞թե հաճելի չէ տատիկիդ մատի փուշը հանել:
Շատ եմ սիրում "Մայրիկ" ֆիլմը: Օրինակ այն պահը (երկրորդ մասի մեջ), երբ գլխավոր հերոսը ասում է` "Մայրիկ, դու իմ կարիքը չունես, այդ ես քո կարիքը ունեմ":

[Ուլուանա]

Ի դեպ, ֆինանսականի պահով նույնը կարելի է ընտանիքում անել: Այսինքն, երիտասարդին (քանի դեռ ինքը չի աշխատում) հատկացնել ամսվա կտրվածքով ֆիքսած գումար անձնական ծախսերի համար:

Հա, ես կասեի՝ ոչ միայն կարելի է, այլև անհրաժեշտ է էդպես անել՝ մարդու մեջ որոշակի պատասխանատվություն ու կազմակերպվածություն զարգացնելու համար։ Դա ինքնուրույնության համար շատ կարևոր է, բայց դե չես համեմատի մենակ ապրելու պատասխանատվության հետ։

Մարդիկ կան, որոնք պիտի իրոք առանձին ապրեն, որպեսզի ինքնուրույն դառնան, ստիպված։ Բայց մարդիկ կան, որոնք դրա կարիքը չունեն, ընտանիքում ապրելով էլ են ինքնուրույն։ Իսկ զուտ տնեցիների, հիմնականում՝ ծնողների հսկողությունից գլուխն ազատելու համար մենակ ապրելու ձգտումը, կարծում եմ, ինքնուրույնության հետ այնքան էլ կապ չունի, դա ավելի շուտ քմահաճույք է՝ հաճախ առանց դրա համար անհրաժեշտ պատասխանատվության գիտակցման։

[Enigmatic]

Enigmatic, իսկ դու փորձիր քոնը պնդել` "գնում եմ և վերջ"
Եթե ինքդ քո փողը աշխատում ես, ապա ծնողները առանձնապես լծակներ չունեն, մնում է հարմարվել
Դե իսկ եթե չես աշխատում, ինքնուրույն ապրելու մասին խոսելը վաղ է, իմ կարծիքով:

Ախր ամեն անգամ եմ պնդում, զաթո ամեն անգամ էտ կռիվն եմ անում Ասում են ինչ ուզում ես արա, բայց հետո էլի նույն պատմությունն ա:
Չեմ աշխատում, բայց ամպայման ուզում եմ աշխատեմ, համ էլ առիթ կլինի տանից գոնե տենց դուրս գալու: Իսկ մենակ ապրելու երազանքս մեկա գիտեմ, որ երբեք չի իրականանա, մեկ-մեկ էնքան եմ զզվում, մտածում եմ շուտ ամուսնանամ, բայց դե դա էլ մի ուրիշ հոգս ա: Սենց ամեն ինչ լավ ա, սաղ իմ ուզածով ա, ինչ ուզում եմ ունեմ, միակ խնդիրը ազատությունս ա:

[Հայկօ]

Մենակ ապրելու հնարավորություն այսօր ունեմ: Թե՛ սեփական բնակարան ունեմ և թե՛ եկամուտս թույլ կտա ոչ միայն ուտելիքի ու կոմունալ ծախսերը հոգալ, այլև տարատեսակ իրեր (մանր կահույք, տեխնիկա) գնել տանս համար: Սակայն մենակ չեմ ապրում ու չեմ էլ ուզում: Ինձ դուր է գալիս իմ ընտանեկան տունը, իմ օջախը: Եթե անգամ շատ հաճախ տուն եմ վերադառնում միայն քնելու համար, այն չի դադարում հարազատ ու ջերմ մնալ ինձ համար: Մենակ ապրել դեռ կհասցնեմ, ու հաստատ կկարոտեմ իմ այն տանը, որտեղ ծնվել ու մեծացել եմ:

Ինքնուրույն մարդը ինքնուրույն է՝ անկախ այն բանից, թե որտեղ ու ում հետ է ապրում: Ավելին ասեմ՝ եթե մենակ ապրելով ես պիտի բազմաթիվ ավելորդ ծախսեր անեի, հիմա այդ նույն փողը ես կարող եմ գումարել իմ ընտանիքի ընդհանուր բյուջեին, ինչը, ըստ իս, շատ ավելի գերադասելի ու կարևոր է, քան թե մենակ ապրելուց ձեռք բերվող ինչ-որ վերացական «ինքնուրույնությունն ու կայֆը»: Նաև՝ ես կարծում եմ, որ բնակարանս վարձով տալն ու այդպիսով՝ մեր ամսական եկամուտն ավելացնելն ավելի է նպաստում իմ այդ այսպես կոչված «ինքնուրույնությանը», քան թե սեփական ձեռքերով փլավ եփելը:

Համաձայն եմ One_Way_Ticket-ի գրածի հետ. դու գուցե պատրաստ լինես ծնողներիցդ առանձին ապրելուն, բայց ծնողներդ քեզնից առանձին ապրելուն՝ ոչ: Իսկ մինչև 80 տարեկանը փուշ մտած մատը տատուն դեմ տվող մարդը, շատ կներեք, կլինիկական դեպք է: Ծայրահեղացնել պետք չէ: Եթե անգամ մարդն ամբողջ (ամբողջ !!!) կյանքում ծնողների հետ է ապրում, անպայման գալիս է մի պահ, երբ նա է դառնում իրենց ընտանիքի ու տան «ինքնուրույնը»՝ իր վրա վերցնելով նաև իր ծնողներին «պահելու» հոգսը:

Իսկ մենակ ապրելու «կայֆերը» հիմնականում մենակ ապրելու հետ չեն կապված :

[Dayana]

Լրիվ համաձայնվելով Հայկի կարծիքի հետ մի բան էլ ես ասեմ: Երևի իսկապես մենակ ապրելը որոշակի հասունանալու առիթ է տալիս, ամեն դեպքում ինքս մենակ ապրելուն դեմ եմ: Շատ կարճ ժամանակ առաջ ես էլ էի ուզում մենակ ապրել, բոլորի հոգատարությունից խուսափելու համար, բայց երբ հնարավորություն ունեցա մենակ ապրելու, այն էլ արտասահմանում, կյանքը աչքիս ոչ թե "կայֆ" թվաց, այլ սարսափելի տխուր: Պատկերացրեցի, թե ինչպես են երեկոյան ինձ սպասելու իմ սիրելի ու միակ "հայ" ընկեր "տապչկաներս" ու հասկացա, որ մենակ ապրելը "իմ խելքի բանը չի": Ծնողների հետ ապրելուց էլ լավ բան առավոտյան հետդ կռիվ են անում, որ նորմալ նախաճաշես, երեկոյան լրիվ նույն պատմությունը ընթրիքի համար: Էլ չեմ ասում, որ եթե հանկարծ ու մի քիչ փնթփնթացել ես, թե հիվանդ ես կամ քեզ թույլ ես զգում, ոնց են կեսօրին զանգում ու որպիսությունդ հարցնում:

[Tig]

Ժող, ես 2 տարի մենակ ապրել եմ: Ճիշտա ինքնուրույնություն ձեռք բերելու համար լավա, բայց ասեմ որ ահավոր անհետաքրքիր վիճակա… Չնայած դա մարդու բնույթից ու բնավորությունիցա կախված: Սա միանգամայն անհատական խնդիր է:

[Արտիստ]

Արդեն երրորդ տարին ա, որ ինքնուրույն ապրելակերպ եմ վարում:
Գտնվելով ծնողներիցս 320 կիլոմետր հեռավորության վրա` արդեն սովորել եմ ինքս ինձ համար ուտելիք պատրաստելուն, լվանալուն, մաքրելուն, արդուկ անելուն: Սովորել եմ ինքս իմ ժամանակը ու ֆինանսական միջոցները ճիշտ օգտագործել, /ճիշտ է, վերջինս ես չեմ աշխատում, հլա որ /:
Կարծում եմ, որ ցանկացած մարդ պետք է իր կյանքում անցնի այդպիսի մի էտապով: Դա էական դեր է խաղում մարդու` որոշակի չափով ինքնահաստատվելու համար:

Արդեն 19 տարի է,ինչ ապրում եմ ընտանիքիս հետ` արդեն սովորել եմ ինքս ինձ համար ուտելիք պատրաստելուն, լվանալուն, մաքրելուն, արդուկ անելուն: Սովորել եմ ինքս իմ ժամանակը ու ֆինանսական միջոցները չիշտ օգտագործել + հպարտ եմ այնքանով որ կարողանում են ներդրում ունենալ նաև ընտանեկան բյուջեում ու նպաստել ընտանիքի հաստատուն քայլերով առաջ գնալուն
Կարծում եմ, հայերը նախ պետք իրենք իրենց սովորեցնեն թե ինպես պետք է ապրել ընտաինիք հետ, հետո նոր մտածեն թե ոնց անեն մենակ ապրեն

Են որ ասումա տղեն բանակ պտի գնա որ տղա դառնա...այ ես թեման դրանա նման

[Արտիստ]

Հա մի բան էլ, շատ եմ տխրում այն մարդկանց համար ովքեր չեն կարողանում վայելել ընտանիքի հետ ապրելու իրենց տրված տարիները:

Գնամ պարապեմ)))))) Հադու պիպլ

I love you too

[One_Way_Ticket]

Ժող, ես 2 տարի մենակ ապրել եմ: Ճիշտա ինքնուրույնություն ձեռք բերելու համար լավա, բայց ասեմ որ ահավոր անհետաքրքիր վիճակա… Չնայած դա մարդու բնույթից ու բնավորությունիցա կախված: Սա միանգամայն անհատական խնդիր է:

Դա կախված է նաև աշխատանքի բնույթից: Ես, չնայած որ բավական ինքնամփոփ մարդ եմ, ուզում եմ, որ տանը մարդ լինի, քանի որ աշխատավայրում շատ քիչ եմ շփվում: Իսկ եթե օրինակ լրագրող լինեի, երևի թե կուզենայի մենակ ապրել:

[Elmo]

Չգիտեմ, ես չեմ կարողանում իմ հայրական տանը ապրել: 9 տարվա մեջ հետ եմ վարժվել:
Բայց ահավոր երջանիկ կլինեմ, եթե ծնողներս գան մեր հետ ապրելու:
Մամաիս արդեն համոզել եմ, մնում ա պապաին համոզեմ, բայց դա տարիներ կտևի

[Grieg]

ինձ թվում ա քչերին ա հաջողվում առանց առանձնանալու ինքուրույն ապրել դրա համար կարծում եմ հիմնականում ճիշտ կլինի եթե մոտ 17 տարեկանից մարդիկ առանձին ապրեն...հնարավորության դեպքում:

[VisTolog]

Հա մի բան էլ, շատ եմ տխրում այն մարդկանց համար ովքեր չեն կարողանում վայելել ընտանիքի հետ ապրելու իրենց տրված տարիները:

Գնամ պարապեմ)))))) Հադու պիպլ

I love you too

Յուրաքանչյուր մարդու համար ընտանիքն ուրիշ է: Մեկի համար անտանելի` կոպիտ ասած ստրուկի վիճակ, իսկ մյուսի համար անսահման ազատություն:

Ինքս կցանկանայի առանձին ապրել: Ինչքան ընտանիքի հետ ապրելու հաճույքը զգացի, հերիքա, մի քիչ էլ մենակության հաճույքը զգամ, որն իմ կարծիքով ավելի հաճելի+օգտակար կլինի:

[Արևածագ]

Հանրամատչելի հոգեբանությունն ասում է, թե որոշակի տարիքի հասնելուց հետո պիտի ազատություն տալ երեխային ու որևէ կերպ չստիպել, որ նա անպայման քո կողքին լինի: Ընդհանրապես, լավ ուսումնասիրված է «երիտասարդ ծնողներ- մինչ 18 տարեկաններ» փոխահարաբերությունները, բայց շատ քիչ է խոսվում այն մասին, ինչպիսի՞ն պիտի լինի երեխա ծնող հարաբերությունը դրանից հետո, երբ այդ նույն երեխան էլ արդեն ծնող է: Հայերիս կյանքում շատ տարածված է տարբերակը, երբ ծնողը մինչև կյանքի վերջն իր պարտքն է համարում «կարգավորել» երեխայի բոլոր քայլերը, խորհուրդներ տալ՝ հրամանների տեսքով ու նեղանալ, եթե դրանք չեն կատարվում, կամ կատարվում են ոչ իր պատկերացրածին համապատասխան:
Իհարկե, իդեալական է տարբերակը, երբ երկու կողմից էլ փոխադարձ սիրո ու միմյանց կարծիքը հարգելու ու հաշվի առելու դիրքերից են կառուցվում փոխհարաբերությունները: Այո', կառուցվում, որովհետև հենց հարաբերությունները պիտի կառուցել, որ դրանք կայուն լինեն ու հանկարծ մի օր չփլվեն: Բայց սա իդեալական տարբերակն է: Հիմնականում, հատկապես երբ խոսքը թոռներին է վերաբերվում, ծնողները հաճախ բացահայտ դիմակայում են իրենց երեխաների դաստիարակչական «մեթոդներին»: Արդյունքում՝ փոքր նկատողությունից հետո երեխան վազում է պապ ու տատի գիրկը՝ բողոքելու:
Կամ մեզանում սովորություն է, որ որդին կամ ամենափոքր որդին անպայման պետք է ապրի ծնողների հետ: Խոսքը նրա մասին չի, երբ ծնողը հիվանդ է ու խնամքի կարոտ,պիտի նրան մենակ թողնել, այլ նրա, երբ եռանդուն ու աշխատունակ ծնողներն իրենց կողքին են պահում զավակին, երբեմն էլ հիշեցնելով, որ« իրենց արած դրածն է ուտում»: Բաց եմ թողնում հարս- սկեսուր հաճախ ցավոտ թեման, կարծում եմ հետագա կարծիքներում դրան էլ կանդրադառնանք:
Կարճ ասած՝ եկեք խոսենք մեծ երեխաներ ու տարեց ծնողներ փոխհարաբերությունների մասին:
Ինչպիսի՞ն պիտի լինի մեր վերաբերմունքը, որ նրանց ցավ չպատճառենք, ինքներս էլ չմնանք իրենց հլու կամակատարը:

[Katka]

:
Կարճ ասած՝ եկեք խոսենք մեծ երեխաներ ու տարեց ծնողներ փոխհարաբերությունների մասին:
Ինչպիսի՞ն պիտի լինի մեր վերաբերմունքը, որ նրանց ցավ չպատճառենք, ինքներս էլ չմնանք իրենց հլու կամակատարը:

Ինչ էլ անես միշտ ցավ պատճառելու ես, ուզում ես միջիցդ կիսվի: Նույնիսկ եթե հլու-հնազանդ լսես ու անես այն, ինչ ծնողներդ են ճիշտ համարում: Ուղղակի պետք հարգանքի մասին չմոռանալ ու հիշել, որ ծնողները մեծ երեխաներ են, որոնք ուշադրություն են ուզում: