Ինքնուրույն ապրելակերպ

[Elmo]

Ինչու է հայ երիտասարդը ավելի ուշ տարիքում գիտակցում ինքնուրույն ապրելակերպի անհրաժեշտությունը և կարևորությունը, քան արտասահմանում:

Ես ոնց որ թե ուզբեկ չեմ, բայց 17 տարեկանից ինքնուրույն եմ ապրում: Ու իմ շրջապատում իմ նման համարյա բոլորն են: Ու բոլորն էլ հայ են: Ինչ-որ չեմ զգացել որ ազգային պատկանելիությունը այստեղ դեր ա խաղաում:
Հիմնականում ցանկության ու հնարավորության հացեր են: Հա, մեկ էլ ծնողներն էլ են մեկ-մեկ դեմ լինում: Համենայն դեպս դոմինանտ ազդեցություն ունի տվյալ մարդու մասնագիտության պահանջարկն ու բարձր վարձատրելի լինելը: Հայաստանում այդպիսի մասնագիտություններն ու մասնագետները շատ չեն, դրա համար էլ վիճակը տարբերվում է արտասահմանից:
+ պետության բացարձակ անտարբերությունը: Ահա և բոլոր, կամ համարյա բոլոր պատճառները:

[One_Way_Ticket]

Փոքր տարիքում տղաները միշտ էլ ուզում են առանձին ապրել, իրենց տղամարդ զգալ: Ես դպրոցական տարիքում շատ էի երազում գոնե իմ անձնական սենյակը ունենալ, որը կլիներ միայն իմը, ցավոք, բախտ չվիճակվեց: Ուսանողական առաջին տարին մեծ մասամբ մենակ եմ ապրել, հետո եղբորս հետ: Հիմա խառն է, տատիկս է գալիս-գնում, քեռիս իր ընտանիքով հիմնականում հետս է: Մենակ գրեթե չեմ լինում: Եվ դա ինձ դուր է գալիս: Ի՞նչ վատ է, որ երեկոյան աշխատանքից գալիս ես, տանը մարդ կա, կզրուցեք, ինչ-որ խնդիր լինի, միմյանց կօգնեք: Ֆինանսականը նույնպես խնդիր չէ, բոլորս էլ "մուծում ենք ընտանեկան բյուջեին": Երբեք նման հարցեր չեն առաջանում, թե մեկը քիչ տվեց, մյուսը շատ տվեց, բարեբախտաբար հնարավորություններս հերիքում են նման մանրուքների մեջ չխորանալու համար: Իսկ կախվածության մասին խոսելը լրիվ անիմաստ է, ես բացարձակապես մենակ արտասահման եմ գնում, անծանոթ քաղաքներ, ճիշտ է, սկզբում վախենում էին, դեմ էին ընկնում, բայց աստիճանաբար սովորեցին:

[dvgray]

Փոքր տարիքում տղաները միշտ էլ ուզում են առանձին ապրել, իրենց տղամարդ զգալ: Ես դպրոցական տարիքում շատ էի երազում գոնե իմ անձնական սենյակը ունենալ, որը կլիներ միայն իմը, ցավոք, բախտ չվիճակվեց: Ուսանողական առաջին տարին մեծ մասամբ մենակ եմ ապրել, հետո եղբորս հետ: Հիմա խառն է, տատիկս է գալիս-գնում, քեռիս իր ընտանիքով հիմնականում հետս է: Մենակ գրեթե չեմ լինում: Եվ դա ինձ դուր է գալիս: Ի՞նչ վատ է, որ երեկոյան աշխատանքից գալիս ես, տանը մարդ կա, կզրուցեք, ինչ-որ խնդիր լինի, միմյանց կօգնեք: Ֆինանսականը նույնպես խնդիր չէ, բոլորս էլ "մուծում ենք ընտանեկան բյուջեին": Երբեք նման հարցեր չեն առաջանում, թե մեկը քիչ տվեց, մյուսը շատ տվեց, բարեբախտաբար հնարավորություններս հերիքում են նման մանրուքների մեջ չխորանալու համար: Իսկ կախվածության մասին խոսելը լրիվ անիմաստ է, ես բացարձակապես մենակ արտասահման եմ գնում, անծանոթ քաղաքներ, ճիշտ է, սկզբում վախենում էին, դեմ էին ընկնում, բայց աստիճանաբար սովորեցին:

քո օրինակը Հայաստանի համար օրինաչափություն չի, այլ բացառություն:

[Արտիստ]

Ընտանիքի հետ ապրելուց կայֆ բան չկա

Առանձին ապրելը մեծապես անհրաժեշտ է տղային, որպեսի նա դառնա Տղամարդ: Որ զգա ինչ է պատասխանատվությունը ու այն իրացնելու ճանապարհենրը ինքնուրույն գծի ու հաղթահարի:

Երկար մտածեցի բայց այդպես էլ չհասկացա թե նշածիդ ինչը կարող է խանգարել եթե ապրում ես ընտանիքիդ հետ?)))

Ոչ ազատությունս է սահմանափակ, ոչ որոշումներ կայացնելուս հանարավորությունը, ոչ էլ եսիմ ինչ...Ոնց ուզում ապրում եմ)))) Ու զարմանում եմ այն երիտասարդների վրա որոնք այդքան ձգտում ու երազում են մենակ ապրել, թե ինչ լավ բան կա դրա մեջ չեմ հասկանում))) Նու, լավ, նենցա եղել, մենակ էլ եմ ապրել, ու

Սկզբում` ուղղակի ինձ թվում էր, որ մենակ "կայֆ" ա լինելու:

տենց էլ չհասկացա դրա կայֆը))))

Հա, բոցիչը ենա, որ իրոք, երբ մարդիկ իմանում են որ տենց "թույն" գործ ունեմ, սաղ միանգամից ասում են բա չես ուզում առանձին ապրես?

[Ռեդ]

Արդեն երրորդ տարին ա, որ ինքնուրույն ապրելակերպ եմ վարում:
Գտնվելով ծնողներիցս 320 կիլոմետր հեռավորության վրա` արդեն սովորել եմ ինքս ինձ համար ուտելիք պատրաստելուն, լվանալուն, մաքրելուն, արդուկ անելուն: Սովորել եմ ինքս իմ ժամանակը ու ֆինանսական միջոցները ճիշտ օգտագործել, /ճիշտ է, վերջինս ես չեմ աշխատում, հլա որ /:
Կարծում եմ, որ ցանկացած մարդ պետք է իր կյանքում անցնի այդպիսի մի էտապով: Դա էական դեր է խաղում մարդու` որոշակի չափով ինքնահաստատվելու համար:

[Sagittarius]

Ընտանիքի հետ ապրելուց կայֆ բան չկա

Երկար մտածեցի բայց այդպես էլ չհասկացա թե նշածիդ ինչը կարող է խանգարել եթե ապրում ես ընտանիքիդ հետ?)))

Ոչ ազատությունս է սահմանափակ, ոչ որոշումներ կայացնելուս հանարավորությունը, ոչ էլ եսիմ ինչ...Ոնց ուզում ապրում եմ)))) Ու զարմանում եմ այն երիտասարդների վրա որոնք այդքան ձգտում ու երազում են մենակ ապրել, թե ինչ լավ բան կա դրա մեջ չեմ հասկանում))) Նու, լավ, նենցա եղել, մենակ էլ եմ ապրել, ու տենց էլ չհասկացա դրա կայֆը))))

Հա, բոցիչը ենա, որ իրոք, երբ մարդիկ իմանում են որ տենց "թույն" գործ ունեմ, սաղ միանգամից ասում են բա չես ուզում առանձին ապրես?

որ ապրես կհասկանաս,,,, կայֆ չի,,, օգտակար փորձ ա,,,
ինքնուրույն ապրելը տան մեջ մի շաբաթով մենակ մնալը չի

[Սլիմ]

Առանձին ապրելուց հաճելի բան երևի թե չկա, չգիտեմ միշտ դրան ձգտել եմ, բայց պայմանները չեն ներել: Իմ կարծիքով մենակ ապրելով ավելի պատասխանատու ու կազմակերպվածա մարդ դառնում: Ընդամենը 2 ամիս եմ ապրել առանց ծնողներիս, շատ լավ էր, ահագին փոխվել էի, ինքս էի ամեն ինչ անում, անգամ ամենատհաճ բաները առանց դժկամություն էի անում: Չգիտեմ , իմ կարծիքով մենակ ապրելը լավա ինքնուրույն մտածելակերպ ունեցող մարդկան համար, իսկ մարդիկ կան որ պետք է ապրեն ընտանիքի հետ, կան մարդիկ որ ինքնուրույն որոշումներ կայացնել չեն կարողանում ու կիրանց շատ դժվարա մենակ ապրելը: Ասածս էնա , որ մենակ ապրելը բոլորի համար միանշանակ լավ կամ վատ չի կարա լինի, կախվածա մարդուց , մարդու դաստիարակությունից, մարդ կա մենակ լինելով կկենտրոնանա ու ավելի կազմակերպված կդառնա իսկ մարդ էլ կա անիմաստ կվատնի ինչ ունի ու կմնա կոտրած տաշտակի առաջ:

[cold skin]

Արդեն ինը տարի է ինքնուրուն եմ ապրում… Ծնողներս Մոսկվայում են: Ասեմ, որ սկզբում շատ դժվար էր, հետո հարմարվեցի: Կայֆ չի /c/ մենակ ապրելը: Օրինակ ես կարոտել եմ առավոտյան ընտանեկան նախաճաշին, կարոտել եմ երեկոյան միասին թեյախմությանը, մամայի հետ շուկա գնալը: Մենակության զգացումից վատ բան չկա: Շատ հարցեր սկսում ես ինքնուրուն լուծել՝ նույնիսկ չզգալով ճիշտ ես, թե՞ ոչ: Հիմա կասեք՝ դե սխալների հիման վրա մարդիկ սովորում են ճիշտ ապրել, բայց դե չէ՜: Էդ ընտրելու հնարավորությունը մարդուն տրված է որպես պատիժ: Ճիշտ է մամայի հետ ամեն օր, օրը մի քանի անգամ խոսում եմ հեռախոսով, ժամանակ առ ժամանակ լինում են այցելություններ թե մեր կողմից, թե իրենց կողմից, բայց միևնույն է հիմա ամեն ինչ կտամ, որ ապրեմ ընտանիքիս հետ:
Ընտանիքից լավ բան չկա այս կյանքում: Մարդ միշտ էլ մենակ է, բայց գոնե այդ մենակությունը լցնել ընտանեկան ջերմ օդով հո կարելի է:

[One_Way_Ticket]

որ ապրես կհասկանաս,,,, կայֆ չի,,, օգտակար փորձ ա,,,
ինքնուրույն ապրելը տան մեջ մի շաբաթով մենակ մնալը չի

Իսկ ո՞րն է ինքնուրույն ապրելը, կբացատրե՞ս, եթե դժվար չէ:
Ոչ ոք այդպես էլ նորմալ չասաց, թե ինչ է տալիս մենակ ապրելը, որը անհնար է ընտանիքում ապրելիս: Հիմնականում աբստրակտ բառակապակցություններ եք ասում` "օգտակար փորձ", "ինքնուրույն որոշումներ կայացնել", և այլն:
Ես, ինչպես նշեցի, մի տարի մենակ ապրել եմ: Առանձնապես առավելություններ չեմ կարող նշել: Ուզածդ ժամի՞ն տուն գալ: Դրա համար պարտադիր չէ մենակ ապրել: Խնայողաբար ծախսե՞լ: Այդպես էլ չսովորեցի, ես միշտ մտածում եմ ինչպես շատ վաստակել, ոչ թե ինչպես քիչ ծախսել: Սեփական շորե՞րը լվանալ: Հիմիկվա լվացքի մեքենաները դա շատ լավ անում են, առանձնապես սովորելու բան չկա: Արդուկել ու ամաններ լվանալու "սովորելու" մասին ընդհանրապես չեմ խոսում: Հա, խոհարարություն սովորեցի, բայց դա նրանից էր, որ սեր ունեի դրա նկատմամբ: Ի դեպ, այդ սովորածս էլ հիմա պետք չի գալիս, երբ մենակ եմ լինում, Տաշիրից պիցցա եմ վերցնում, ով հավես ունի գործից հետո ուտելու բան պատրաստել: Էլեկտրականության հետ աշխատել այդպես էլ չսովորեցի ու թքած, պետք լինի, էլեկտրիկ կկանչեմ:

Երբ բանակի հարցը լուծեմ, երևի կգնամ արտասահման որոշ ժամանակ ապրելու: Մենակ: Ինչը հեչ չի դզում: Ոչինչ, այդ ժամանակ էլ կամուսնանամ

[Ռեդ]

Ոչ ոք այդպես էլ նորմալ չասաց, թե ինչ է տալիս մենակ ապրելը, որը անհնար է ընտանիքում ապրելիս:

Պատանի տարիքում տալիս է մինիմում էն, որ հասկանում ես, թե փողն ինչ դժվարությամբ է վաստակվում:

[dvgray]

Իսկ ո՞րն է ինքնուրույն ապրելը, կբացատրե՞ս, եթե դժվար չէ:
Ոչ ոք այդպես էլ նորմալ չասաց, թե ինչ է տալիս մենակ ապրելը, որը անհնար է ընտանիքում ապրելիս:

առաջին հերթին դա մարդուն սովորացնում ա հաշվարկել սեփական "յորղանի" բոյը ու նաև ոտքերը ըստ դրա երկարացնել: սա ամնեակարևորն է: /Ապագա / ընտանիքում խնդիրների սկզբնաղբյուրը թաքնված է հիմնականում ֆինանսական դաշտում: Իսկ մենք, հիմնականում չըգիտենք ֆինանսական բալանսավորված կյանքի նորմերը: Որպես օրինակ՝ դուրս արի փողոց, ու հաշվի Մերսեդեսների քանակությունը: իսկ Մերսեդեսը ՝ քեզ ասեմ , որ ամենաֆինանսապես աննպատակահարմար մեքենան է , կամ դրանց շարքում առաջնիններից մեկը: Կամ BMW-ն: Սրանք արտաքին ազդակներ եմ, որոնցով կարելի է դատել, թե ինչպես է փոշիանում ընտանեական առանց այդ էլ փոքրիկ ֆինանսական միջոցները:
Եթե ուզում ես, ապա կասեմ, որ այն ֆինանսա-տնտեսական պայմաններում, որում գտվում է այժմ Հայաստանը, մաքսիմում ժողովրդի մեծագույն մաստ պետք է տեղաշարժվեր հեծանիվներով կամ սամակատներով: