Ընտանիքի հետ ապրելուց կայֆ բան չկա
Երկար մտածեցի բայց այդպես էլ չհասկացա թե նշածիդ ինչը կարող է խանգարել եթե ապրում ես ընտանիքիդ հետ?)))Առանձին ապրելը մեծապես անհրաժեշտ է տղային, որպեսի նա դառնա Տղամարդ: Որ զգա ինչ է պատասխանատվությունը ու այն իրացնելու ճանապարհենրը ինքնուրույն գծի ու հաղթահարի:
Ոչ ազատությունս է սահմանափակ, ոչ որոշումներ կայացնելուս հանարավորությունը, ոչ էլ եսիմ ինչ...Ոնց ուզում ապրում եմ)))) Ու զարմանում եմ այն երիտասարդների վրա որոնք այդքան ձգտում ու երազում են մենակ ապրել, թե ինչ լավ բան կա դրա մեջ չեմ հասկանում))) Նու, լավ, նենցա եղել, մենակ էլ եմ ապրել, ուտենց էլ չհասկացա դրա կայֆը))))Սկզբում` ուղղակի ինձ թվում էր, որ մենակ "կայֆ" ա լինելու:
Հա, բոցիչը ենա, որ իրոք, երբ մարդիկ իմանում են որ տենց "թույն" գործունեմ, սաղ միանգամից ասում են բա չես ուզում առանձին ապրես?
Մեջբերել
Սովորել եմ ինքս իմ ժամանակը ու ֆինանսական միջոցները ճիշտ օգտագործել, /ճիշտ է, վերջինս ես չեմ աշխատում, հլա որ 
Արտիստ-ի խոսքերից
) ավելի շատ ծնողների ուշադրությունից, հետևելուց ազատվելու համար, իսկ եթե էտ ամենը չափի մեջ լիներ հայ ընտանիքներում` այսինքն ծնողները գնահատեին երեխայի անհատը, ազատությունը ու էտ ոճի լիքը բաներ, ապա այդպիսի ցանկություններ չէին էլ առաջանա, մի բան էլ երիտասարդները հանգիստ ծնողական մթնոլորտում կդառնային պատասխանատու, ինքնուրույն ու տենց:
զզվում եմ, էս հայկական ավանդական կյանքից
Էջանիշներ