Ես և ճանապարհը

[Գալաթեա]

Էսօր ճանապարհներս շատ էին:
Առավոտ գիշերից սկսած: Ու տարբեր:

Ու էսօր տուն գալուց չոնչուռիկ եմ տեսել: Հա լուրջ, երթուղայինի մեջ: Իմ հետևի նստարանին էր նստած, ամենավերջում մեքենայի:
Վարորդին, որ սպիտակած մազերով, հոգնած, բարի աչքերով մի պապիկ էր, շատ ուշ, երբ արդեն կանգառին էր մոտեցել, մուննաթով ասաց, որ "ստե կայնի":
Վարորդը մեքենան արգելակեց, և չոնչուռիկը ճեմեց առաջ: Պապիկը չդիմացավ, հանգիստ ձայնով ասաց՝ տղա ջան, մի քիչ արագ որ շարժվես, կլինի՞:
Ես էլ ու հաստատ մնացած բոլոր ուղևորները նույնն էին մտածում... ու մեկ էլ սա.
- Էտ ընչի՞ ես հետս մի տեսակ խոսու՞մ որ:
Պապին զարմացած շուռե կավ ու քաղաքացու սիրած էս սմայլիկն արեց
- Ասըմ եմ խի՞ էս հետս մի տեսակ:
Վարարդն անկեղծ շփոթված ասաց.
- Տղա ջան, իջի հա՞, մարդիկ սպասում են:
Քաքլանիկն իջավ ու ինձ բախտ վիճակվեց տեսնել նրա դեմքը: Ծամոն էր ծամում...ես նման բան չէի տեսել.. տպավորությունն այնպիսին էր, որ հասարակական զուգարանի հատակը սրբած փալասը մտցրել են բերանը և ասել են, որ մեկուկես րոպեում լվանա... ես էլ մտածում էի՝ ձայնն ինչու է մի տեսակ տարօրինակ գալիս..

Ես որպես կանոն պատանեկության հանդեպ բարյացակամ եմ տրամադրված, բայց այդ պահին միակ ցանկությունս էր՝ իջնել երթուղայինից ու կիսամեռ լինելու աստիճան ճտճտացնել ոջիլիկին..

Ախր ընդամենը տասը րոպե առաջ վարորդ պապիկին մեկ այլ կարգի մի բանդեռլոգ էր նեղացրել.. բոլորը տեսան...ինքն էլ..

Երեխաներ ջան, պատանիներ ջան...ես ձեզ խնդրում եմ...որ մեծանում եք, քաքլանիկներ մի դառեք, չոնչուռիկ մի դառեք...կսատկացնեմ մի օր, լոււրջ եմ ասում...