Մարդը՝ որպես կուռք

[Շինարար]

Կարծում եմ՝ պետք չի կուռք ունենալ: Մարդ միայն իր ուժերի վրա պիտի հիմնված լինի, միմիայն: Կուռք ունենալիս էլ պետք է զգույշ լինել՝ ինքնակորույս, անմնացորդ չտրվելու, կամ գոնե այդ ամենը գիտակցելու համար:
Որովհետև կուռքի կորուստը մեծ հոգեկան հետևանքներ է ունենում, որոնց դիմակայելու համար մարդ ինքն իրեն պիտի սիրի: Կորուստը բառացի պետք չի հասկանալ:
Կցկտուր բացատրեցի: Բայց ավելի լավ գրված է Լազարևի «Դիագնոստիկա կարմի» հատորներում:

Միանշանակ կուռք ունենալը չպետք է հասնի ինքնամոռացության, ինքնամոռացությունը կործանարար է: Սակայն անհնար է երիտասարդական հասակում կուռք չունենալը, երիտասրդները, ավելի ճիշտ պատանիները սիրում են ամեն ինչ անել չափազանց, իսկ շատը եթե լավ է, ապա չափազանցը արդեն որոշակի բացասական երանգավորում ունի, սակայն հիմնականում տարիքի հետ ամեն ինչ հարթվում է, այստեղ մեծ աշխատանք ունեն ծնողները, որպեսզի ուշադիր լինեն, որ իրենց երեխայի համար կուռք չդառնա խայտառակ մեկը, և նման դեպքերում կարողանան ծնողաբար «դարձի» բերել նրան: Դե, ո՞վ է ասել, որ հեշտ է կյանքը:

[Rammstein]

Օրինակ` իմ կուռքերից մեկը (եթե կարելի է այդպես անվանել) այն խումբն է, ում անունով ես գրանցված եմ Ակումբում : Բայց դա չի նշանակում, որ ես իրանց աստվածացնում եմ: Ես շատ դեպքերում կարամ իրանց քննադատեմ: Նրանց շատ բաների հետ կարող է չհամաձայնեմ, չընդունեմ: Նրանք բոլորն էլ մարդիկ են եւ ունեն որոշակի թերություներ, այդ իսկ պատճառով ոչ մի մարդու չի կարելի աստվածացնել, քանի որ «Աստված» հասկացությունը վերաբերում է կատարյալներին ու անթերիներին:
Իսկ ով որ աստվածացնում է ինչ-որ մարդու, նրան ես միայն կարամ խղճալ, որովհետեւ նա սխալ արժեքային համակարգում է գտնվում: Նման դեպքերը բնորոշող մի շատ լավ բառ կա` պատրանք:

[Հարդ]

Նորմալ սերն ինչ որ երաժշտի նկատմամբ ես չեմ համարում հիվանդություն: Օրինակ Վանաձորցու օրինակը: Ինքն ասում ա, որ Լեոնտևն իր կուռքն էր, բայց իրականում դա էդպես չի: Ես էլ շատ եմ սիրում շատ երաժիշտների, նաև իմ ստորագրության երաժիշտներին, բայց կա չափ, որից չի կարելի անցնել: Համ էլ մարդ ավելի լավ ա կուռք ունենալուց առաջ մտածի կուռք լինել: Եթե չստացվի, թող փորձի կուռք ունենալ

[Ֆոտոն]

Համ էլ մարդ ավելի լավ ա կուռք ունենալուց առաջ մտածի կուռք լինել: Եթե չստացվի, թող փորձի կուռք ունենալ

Արդեն մոտս ստացվում է:
Հիանալի միտք է:

[Տատ]

Կա՞ն արդյոք վտանգներ։

Տալի՞ս է արդյոք նման «նվիրվածությունը», որևէ օգուտ մեր երկրպագության օբյեկտին։

Վտանգն ու վնասը ակնահյտ են, հենց իր (կուռքի) համար: Նա կորցնում է ահագին մարդկային չափանիշ, ինքն էլ կարող է վատագույն դեպքում հավատալ իր «գեր» դերին:
Մի շատ ակտուալ օրինակ.
Չգիտեմ, հասել է՞ ականջներիդ Ռոման Պոլանսկիի հետ կապված սկանդալը:
Ցյուրիխի միջազգային կինոփառատոնը կազմակերպել էր նրա գործերի ռետրոսպեկտիվ, նախատեսելով նրան պարգև տալ: Նա հրավիրվում է, Ֆրանսիաից ժամանում և Զյուրիխի օդանավակայանում ձերբակալվում: Շուխուր, վայնասուն, արվեստագետները քֆրտում են Շվեյցարիաին, պլակատներ FREE POLANSKI և այլն:
Պարզվում է, որ 32 տարի առաջ Պոլանսկին ԱՄՆում մի 13 տարեկան աղջկա սեռական չարաշահել է, նրան բռնել են, մինչև դատը մի շարք հոդվածներ արդեն կամաց-կամաց վրայից հանել (օրինակ՝ բռնաբարություն): բաց են թողել զալոգով, մինչև դատը: Ու այդտեղ պարզվել է, որ դատավորը (և աղջկա ծնողները) չի պատրաստվում նրան տալ հուսալի պայմանական տարիները, այլ լուրջ է վերաբերվում հանցանքին:
Պոլանսկին փախնում է, լքում է ԱՄՆ և ամբողջ 32 տարի քիթը չի մտցնում այնտեղ:

Բայց չէ՞ որ նա տաղանդավոր ռեժիսյոր է, նույնիսկ Օսկար է ստացել «Դաշնակահարը» ֆիլմի համար...Նրան բաց գրկով ընդունում է Եվրոպան, ապրում և աշխատում է Ֆրանսիայում, իսկ Շվեյցարիայում (մեծահարուստ Գշտադ վայրում) շալե ունի և բարիդրացիական հարևանություն:

Այս տարի Շվեյցարիան մի շարք հարցերում «կզցվեց» ԱՄՆի կողմից, ֆինանսական և քաղաքական, իր բանկերի կերած ք--ի պատճառով: Վերջը հազիվ, կիսածնկի եկանք ու մի կերպ կոմպրոմիսսներով բարիշեցինք: Ու մի ամիս չանցած, ԱՄՆ հայցում է ուղարկում Ցյուրիխի ոստիկանությանը, որ իրենց հայտնի է Պոլանսկու հրավերն ու ժամանելը (ամբողջ աշխարհով ռեկլամ էր արվում, աստղ է, չէ՞) և նրանք պահանջում են իրենց երկրում արդարադատությունից թաքնվող մարդուն հանձնել իրենց: Մերոնք էլ բռնում են: Դեռ չեն հանձնել, բանտում նստած է:

Շվ. իհարկե մեղավոր է, բայց այն առումով, որ շուտ պիտի բռներ ու հանձներ, իմանալով Պոլանսկու մեղքը, ինչպես ուրիշ ոճրագործների հետ է վարվում, ոչ թե տներ ծախեր :

Բայց ինձ բոլորից շատ զարմցանում ու խղճահարում է միջազգային արվեստի գործիչների հիստերիան: Լավ, նա տաղանդ է, լավ, նա փայլուն է, լավ նա Հոլոկոստից է փրկվել, բայց հո երեխաի դեմ ոճիր է կատարել (ինքը երբեք չի էլ ժխտել, նույնիսկ հարցազրույցներ է տվել կիսաժպտալով ՝ այդ մասին): Նայում եմ դրանց ազնիվ զայրությամբ տարափող դեմքերին, FREE POLANSKI, մտածում՝ իրենց մեկ է՞, ինչն է հիմքում...

Կուռքը դա է: Ամենաներողություն է առաջացնում աններելի դեպքերում: Իսկ ինքը հիմա 70 տարեկանում պիտի մուծի գինը (ես իմ ոնց ա ապրել այսքան տարի այդ բեռով): Կուռք չլիներ, ժամանակին կնստեր, իր համար էլ լավ կլիներ:

[Հայկօ]

Հարկավոր է default զզվել համայն աշխարհից: Երբ ատելով ատում ես բոլորին անխտիր, թեմայի հարցն ինքստինքյան փակվում է:

[AniwaR]

Ի՜նչ լավ է այս թեմայով խոսելը հենց այսօր, երբ ես կյանքումս առաջին անգամ էգոիստաբար և սեփական այլ շահերը ոտնատակ տալով դասից թռել եմ՝ իմ «կուռքեր» Յան Գիլլանին ու Թոնի Այոմիին տեսնելու համար, էգոիստաբար փաթաթվել եմ, ստորագրություններ վերցրել ու լուսանկարվել: Ու այո՛, այսօր իմ ամենահիշարժան ու երջանիկ օրերից մեկն էր, որ երբեք չեմ մոռանա Գիլլանի՝ ինձ ուղղված բարի ու պապայական ժպիտը:

Բայց այստեղ կքննարկենք էմոցիոնալ կապնվածության՝ կախվածության մասին, որը դրդում է անհատին, որ նա աստվածացնի և կուռք դարձնի մի մարդու, ում անգամ չի էլ տեսել և չի ճանաչում։

Այո՛, ես մեծ էմոցիոնալ կախվածություն ունեմ, ասենք, Դևիդ Գիլմորից կամ Ռոջեր Ուոթերսից: Նրանք ինձ համար շատ ավելի հարազատ են, քան իմ հարյուրավոր ծանոթներից շատերը: Իսկ այլ կերպ կարո՞ղ էր լինել... Ո՛չ: Երբ արդեն մարդու մասին այնքան բան գիտես, դեմքի միմիկան ու ձայնի տոնը, ելևեջներն այնպես ես ճանաչում, ինչպես սեփական մոր ոտնաձայները: Ու դա մյուսների համար անհասկանալի է, ինչպես մորդ ոտնաձայներն են հասարակ թփթփոց նույն մյուսների համար: Հիշե՛ք Փոքրիկ Իշխանի ընկեր աղվեսին. ընտելացնել... Այո՛, ես այդ մարդկանց կարող եմ իմ ընկերը համարել (մոտ ԸՆԿԵՐ, ի՞նչ կուռք, ի՞նչ բան), որ ինձ շատ բան են սովորեցրել, շատ արժեքներ տվել, որ ոչ ոք իմ իրական ծանոթներից դա չի արել, ուստի ինչու՞ չպետք է այդ մարդկանց շատ ավելի չսիրեմ, թեկուզ էգոիստաբար (իսկ դուք համոզվա՞ծ եք, որ ձեր կողքիններին սիրում եք ու ընդհանրապես մարդկային շփումների մեջ մտնում ոչ էգոիստական դրդումներից ելնելով)՝ իմանալով նրանց հանճարեղ միտքը, արվեստը, փիլիսոփայությունը, դրական ու բարի կողմերը, իրենց ճանապարհին նրանց արած կեղտոտությունները, մելոչնիկությունները, իրար տված-առած կռիվները, իրար Քցելն ու այլ նման բաները: Վերագրելով այս ամենը ինձ՝ մի բան սակայն շատ ծիծաղելի էր և տարօրինակ.

իդեալ ունենալու մեջ ոչ մի սխալ բան չկա։

Ուոթե՞րսն իմ իդեալը. խա-խա-խախ. իմ իդեալը ես եմ, այն եսը, որը նաև շատ է սիրում Ուոթերսի պես մարդուն:

Սիրելի մարդուն հարգելը, պատվելը և դրական բաներում ընդօրինակելը միայն ողջունելի է։

Ընդօրինակե՞լ, Ուոթերսի՞ն, Գիլմորի՞ն. իսկ ինչո՞վ կարող եմ ընդօրինակել...

Եթե մարդ ունի կուռք, ապա սովորաբար նա աշխատում է ըդնօրինակել նրա շարժուձևը, հագուկապը, խոսելաձևը, սովորությունները և կենսակերպը։ Ուստի մեծմասամբ կա մեծ վտանգ սեփական կյանքի որակը գցելու մեջ։

Ե՞ս, մամաաա, ես... չէ ես խելքս այդքան էլ չեմ թռցրել. մեջտեղից պայթեմ, Ուոթերսին դժվար թե նման հարցերում ընդօրինակել ստացվի: Դրա վրա անտեղի ժամանակ կորցնելու փոխարեն ես հիանում եմ իր արվեստով...

Երբ մարդն ունի թերարժեքության զգացում, շատ դեպքերում իր կուռքի մեջ նա տեսնում է ինքն իրեն, և նրան մեծարելով, նա իրականում մեծարում է իր իսկ անձը։

Այո՛, ես հաճախ եմ ունենում թերարժեքության զգացում, ու հա, իմ անձը մեծարում եմ: Այո՛, Ուոթերսին, Գիլմորին և շատ այլոց նայելով՝ տեսնում եմ իսկական արվեստը. իսկ արվեստը հայելի է, որոնց մեջ տեսնում ես քո արտացոլանքը, ընկալում ես ըստ քո արժեքների և քաղում ես այն, ինչին ընդունակ ես ու կարող հասնել... Ու գիտեք... Այսօր ինձնից քիչ բան չպահանջվեց հաղթահարելու (թե՛ հոգեբանական խնդիրներ, թե՛ միգուցե նաև վերոնշյալ թերարժեքության զգացումը...), ես ինքս ինձ գերազանցել եմ ու հաղթել՝ այսօր այդ հարցազրույցին գնալով: Տեսնու՞մ եք՝ երբեմն ինչքան է օգնում դա ինքնահաստատվել...

Սիրե՛ք, ժողովուրդ, կապ չունի ում, երբ, ոնց: Ու սիրեք արժանիներին, հա: