Հայուհին
Աշնան մեջ էր, երեկո մը
Վերադարձիս յՅուսկյուտար,
Օդը պարզ էր, հողմը մեղմիկ,
Ծովուն ջուրերն ալ հանդարտիկ:
Շոգենավին սարավանդը
Նըստած անկյուն մ՛առանձնակի՝
ՈՒշադրությամբ ես նույն օրվան
Լըրագիրները կարդայի:
Մեկ մ՛ալ հանկարծ սանդուխեն
Վեր ելնելու ոտնաձայն մը
Շըփոթեց զիս եւ աչերս
Դարձուցի դեպ յայն կողմը:
Հայուհի մ՛էր վեր ելնողն,
Բարձրահասակ եւ գեղադեմ
Անցավ մոտես նա սիգաճեմ,
Նստավ անկյուն մ՛ինձ դեմ առ դեմ:
Ոհ, կարծես թե նա երկնային
Զվարթուն մ՛էր վար իջած՝
Լույս սփռելու, սեր բուրելու,
Խըռովելու սրտերն այրած:
Այլ չըգիտեմ թե ինչու՞
Կրկին աչերըս հառած՝
Իմ թերթիկիս վըրա միշտ՝
Սիրտս էր ամբողջ խըռոված:
Մինչեւ մեկ մ՛ալ նավաստին
Խռպոտ ձայնով մը գալով մոտ
Ըսավ. Հասանք յՅուսկուտար,
Ալ ի՞նչ նստել ես դու հոդ:
Վեր վերցուցի աչերըս,
Ոչ ոք տեսի մեջ նավին.
Մինակ էինք երկուքնիս,
Մեկ մ՛ես, մեկ մ՛ալ . . . նավաստին:
Դուրյանը էդպես էլ մինչեւ կյանքի վերջը չգտավ իր «հայուհուն:»
Ժող, իսկ ո՞վ ա կարդացել Դուրյանի պիեսները: Լաաավն եեեեեն:
Մեջբերել
Էջանիշներ