Շատ ծանոթ իրավիճակ է: Նկատի ունեմ ռեալը, ոչ թե վիրտուալը: Կարևորն իրական կյանքում մարդու հետ կատարվողն (աշխատանքում, ծառայության մեջ, ուսանող կամ դպրոցական տարիներին) է, թե չէ «քաղաքականություն» կամ այլ բաժնում, բլոգում, ֆորումում փոքրամասնություն եմ թե ոչ, ընդհանրապես ինձ համար էական չէ ու մեծ առումով թքած ունեմ: Խնդալս էլ նույնիսկ եկավԱգրեսիվ մեծամասնություն, երբ համեմատեցի իրական կյանքում փոքրամասնություն լինելը, այստեղ երբեմն փոքրամասնություն կամ միայնակ լինելու հետ:
Խնդիրն այն է, որ ինքս հարմարվող եմ և երբեմն իմ անձի նկատմամբ անարդար վերաբերմունքը կուլ եմ տալիս, եթե իհարկե այդ ամենը չի անցնում ինձ համար թույլատրելիի սահմանը:
Հիշեցի ծառայությունս: Ծառայությանս 22 ամիսը ընտիր ծառայեցի: Կատարում էի ոչ միայն իմ պարտականություններն, այլև մեր մի քանի գլուխ բուժաշխատողի: Ձեռի հետ էլ ուղարկում էին հերթափոխի, հենակետերի ստուգման և այլն: Ասեմ, որ միակ բժիշկն էի այդ ժամանակահատվածում, ում հրամանատարությունը վստահում էր ցանկացած տիպի հարցում: Զորքն էլ, իմիջայլոց: Բայց վերջում պայթեցի… Հոգնել էի անարդարությունից ու հաշվարկել էի… 2 ամիս է մնացել: Մեկ օրվա ընթացքում կպա ու ամեն ինչ ասացի և «բժիշկներին», և «բազմափորձ» (
Այ, այդ ժամանակ զգացի փոքրամասնություն լինելու ողջ կայֆը՜՜՜… Կծիծաղեք: : Բայց կայֆ էր, որովհետև լինելով փոքրամասնություն (միայնակ), ես իրենցից կախված չէի ու ես… իրենց հաղթեցի: Վերջին 2 ամիսը (որը քիչ ժամանակ չէ) նագլիաբար պառկում էի բժիշկների սենյակի միակ մահճակալին, զբաղվում էի միայն հիվանդներով, ղժժում ու ցավակցում էի մյուսներին՝ անընդհատ հիշեցնելով ու մատով ցույց տալով իրենց ոչ պիտանի լինելը և սխալները… (լավ էի անում, աչքներն էլ հանում էի
Ասելս այն է, որ եթե փոքրամասնություն ես, բայց ճիշտ ես քո տեսակետներում, քո համոզմունքներում, եթե այդ ամենը կարողանում ես հիմնավորել, եթե այնքան ուժեղ ես, որ միայնակ մնալը քո համար պարզապես մի փոքրիկ «ավանտյուրա է» (ոչ թե մահու չափ վախենալի կամ ինչ-ինչ պատճառներով խուսափելի
Մեջբերել
Էջանիշներ