Դայանա ջան, պարզապես հիմա այնքան սուր ու հրատապ էր այդ հարցը, հենց հիմա՛ հենց հարցազրույցի ընթացքում, ես էլ՝ հեռու, որ էլ չդիմացա, թե չէ չէի ասելու: Էնքան բան չեմ ասել...
Գիտես, ինձ թվում է, գաղտնիքով եմ ասում, որ այդքան էլ էմոցիոնալ չեմ հարզատներիս վերաբերյալ: Մի կինոից կլացեմ, բայց այս կարգի կատաստրոֆիկ վիճակին ինչ-որ անհասկանալի մակերեսային եմ վերաբերվում: Ինքս նույնիսկ դժվարանում եմ մեջ ընկնել, մասնակցել: Գրեթե չեմ խղճում նույնիսկ ամենա-ամենաներին: Գուցե չափազանց սթափ եմ, դա արդեն ցավոտ կարող է լինել: Անտարբերություն թվալ:
Չեմ հուզվում, բայց գիշերներ կարող է չքնեմ, մինչև պատասխանը կամ անելիքը չկանգնի աչքերիս առաջ:
Այսօր կարողացա...սթափ մոտենալ ու դա ասել: Չգիտեմ, կօգնի՞ թե կվիրավորի: Դրա պատճառով ամբողջ հույսս ձկնիկն է:
Իսկ կոփվելը...չգիտեմ: Անշուշտ, ով ապրել է դա, կասի՝ այո, կոփում է:
Էջանիշներ