Սիրում եմ բնությունը, չեմ դադարում շշմել դրա մտածված կատարելության վրա: Փորձում եմ սովորել նրանից ստեղագործությանս մեջ (ծառ, կենդանի, մարդ, համաչափություն, մեծ ու փոքր, շարժում):
Խորհուրդ եմ տալիս բոլոր իրենց մասին չափազանց կարևոր կարծիք ունեցողներին երբեմն գնալ սար, անտառ, ծով ու «իրենց տեղն ընկնել», մասշտաբի գալ, գիտակցել մարդու իրական չափն ու նշանակությունը:
Շվեյցարիայի աննման բնությունը որ չլիներ, վայ թե շուտ հոգնեի...
Սիրում եմ նաև մարդկանց գուրգուրող վերաբերմունքը բնությանը, որ այստեղ գագաթնակետային է:
Բայց հարյուր տարի պիկնիկ չեմ արել:
Անցյալը միշտ էլ հետս է, ուզեմ թե չուզեմ, ես էլ՝ դրա արդյունք: Բայց չեմ էլ հիշում ամեն բան: Այ հիմա ստիպեցիք, լիքը բան հիշեցի:
Սովորում եմ ավելի շատ ներկային նայել, առաջս շատ բան չմնաց:
Էջանիշներ