Էդուարդ Հարենց

[Rhayader]

Կապույտը քո շատ է կարմիր, երբ կարմիրն իմ շատ է սպիտակ,
Ես` կյանքի մեջ, և… կյանքից դուրս` բախտահոլով մի խենթ թռչուն,
Ճախրը սրտիս` հանուն բաղձի, բաղձանքներս` կոպերիդ տակ,
Գիշերաճայթ աչքերս ճողփ աղոթքներով էի թրջում:

Երկինքն իմ մեջ, ես` երկնքում, ճախրանքներս` երկնից այն կողմ,
Թռչնածիրս` ինձ կենսերակ, թռչներակներն իմ` աներանգ,
Ձյուն էր դառնում կարոտն աչքիս, բայց դեռ գիտեր սիրտս անքուն.
Բիլ երակի համար ճախրիս` կա’ դեռ պահված նռե երազ:

Ես`արփամուտ բոսորներից հալչող վերջին թռչուն փաթիլ,
Բայց իմ թևե՞րն էին մրսում, թե՞ քո հմայքն է այդքան ջերմ,
Զի թվում է` միշտ անունդ գույներն են ինձ եղել եթեր,
Կամ` պոե’տն է մա’հը կյանքի, բայց ես նրա լուռ մուսան չե’մ:

Կապույտը քո շա’տ է կարմիր, երբ կարմիրն իմ շա’տ է սպիտակ…

Ես հիմա
Հատ-հատ պոկում եմ
լռության թարթրչները
Ու կարկատում աղոթքս,
Որ պատռվել է երանգներից բառի...
Հիմա երանգն ավելին է, քան ձայնը...
Ու ես արդեն
Ոտաբոբիկ եմ մտնում Հույսի եկեղեցին,
Որ քայլերս բախտիս
ձայներ չնկարեն:
Շշուկներց քանի~ ոտնահետք է ճաքել...
Իսկ իմ ոտնահետքը
իմ աղոթքն է սիրուս,
Որ երբեք չի ավարտվում,
Որովհետև չի գունավորվում բառով...
Իսկ հիմա
Գլխավոր գույնն այն է,
Որ սերը զգացմունքի բանաստեղծությունն է...
Որ մուսաները կին չեն դառնում...

Ժամանակին բավականին կծու հոդված էի կարդացել նման վայ-բանաստեղծների մասին ինչ ասեմ, Քինգի «Գրելու մասին» գրքում էլ սրա մասին շատ է խոսվում:
Հետաքրքիր է, հեղինակն ինքը կկարողանա՞ բացատրել, թե ինչի մասին է գրում: