Ես հիմա
Հատ-հատ պոկում եմ
լռության թարթրչները
Ու կարկատում աղոթքս,
Որ պատռվել է երանգներից բառի...
Հիմա երանգն ավելին է, քան ձայնը...
Ու ես արդեն
Ոտաբոբիկ եմ մտնում Հույսի եկեղեցին,
Որ քայլերս բախտիս
ձայներ չնկարեն:
Շշուկներց քանի~ ոտնահետք է ճաքել...
Իսկ իմ ոտնահետքը
իմ աղոթքն է սիրուս,
Որ երբեք չի ավարտվում,
Որովհետև չի գունավորվում բառով...
Իսկ հիմա
Գլխավոր գույնն այն է,
Որ սերը զգացմունքի բանաստեղծությունն է...
Որ մուսաները կին չեն դառնում...
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
ՆՈԲԵԼՅԱՆ ԲԱՆԱԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆ
Երգի Հայը խելագարվեց
որովհետև ուղեղ չուներ.
Աստված ի'նքն էր ուղեղի տեղ:
Եվ մարդիկ,
Այս անգամ էլ
Ո'չ թե Աստծուն խաչ հանեցին,
Այլ`
Երգը խաչեցին Աստծո վրա:
Աղոթքը գույնի նևրոզն է:
Ու երբ ավարտեց իր վերջին գույնը,
Աստված որոշեց համբարձվել...
Մարդիկ տեսան այդ ամենը, ընկալեցին,
Հիշեցին,
Սակայն
Չհավատացին...
Եվ այդ պատճառով էլ կարծեցին,
Թե`
Օրհան Փամուքը... խելագարվե~լ է...
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
Բաանաստեղծությու'նն այս,
Որ ինձ հայր է կոչում,
Որի աչքերն անծի~ր ծիծաղներով լիքն են,
Իմ տխրության պահին
Ղողանջու~մ է այնպես,
Կարծես իմ ժպիտը
Իր կորցրած խաղալիքն է...
Բոլոր խաղերում հաղթում է միշտ,
Պատմում է իր սիրած աղջիկների մասին,
Իսկ քնելուց առաջ
Հրամայում է,
Որ ես հեքիթները պատմեմ
իմ մանկության...
Ու ես ցնդա~ծ աշնան նման
Փու~լ եմ գալիս հրաշքիս դեմ...
Ու զավակիս ճիչերն առած ափերիս մեջ`
շշնջում եմ.
- Հեքիա'թը հենց դու' ես, խենթու'կ:-
...Եվ այն հրճվանքից,
Որ ես ոչ մի կերպ
հեքիաթ չեմ հիշում,
Նա խնդմնդու~մ է վրաս
ողջ գիշեր`
մինչև լուսաբաց...
հետո-
Կոպերի արանքում պահած
զնգոցը խինդի`
ներս է մտնում նինջի խորան:
Թե քնու'մ է երգս,- միայն աչքերը բա'ց...
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
Եկեք ծանոթանանք:
Ազգանունս Սեր է,
Իսկ անունս` Համբույր,
Ունեմ աչքեր կանաչ
Ու կապուտակ լուսին
Ու տիեզերք-երակ`
Լուսայգերգանք արյամբ:
Ու ծնվել եմ ահա Հավերժ դարասկզբին`
Կենսաժպիտ տարվա
Ակնթարթներ ամսում`
Առասպելերորդ օրվա`
լույս Գաղտնիքի գիշերը`
Կարոտի ու Վերադարձի սիրուց,
Առեղծվածի մարմնով...
Հա, մի բան էլ ասեմ.
Ես սիրում եմ նրանց ,
Ում անունը Սեր է,
Ազգանունը` Համբույր...
Եկեք ծանոթանանք:
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
Կապույտը քո շատ է կարմիր, երբ կարմիրն իմ շատ է սպիտակ,
Ես` կյանքի մեջ, և… կյանքից դուրս` բախտահոլով մի խենթ թռչուն,
Ճախրը սրտիս` հանուն բաղձի, բաղձանքներս` կոպերիդ տակ,
Գիշերաճայթ աչքերս ճողփ աղոթքներով էի թրջում:
Երկինքն իմ մեջ, ես` երկնքում, ճախրանքներս` երկնից այն կողմ,
Թռչնածիրս` ինձ կենսերակ, թռչներակներն իմ` աներանգ,
Ձյուն էր դառնում կարոտն աչքիս, բայց դեռ գիտեր սիրտս անքուն.
Բիլ երակի համար ճախրիս` կա’ դեռ պահված նռե երազ:
Ես`արփամուտ բոսորներից հալչող վերջին թռչուն փաթիլ,
Բայց իմ թևե՞րն էին մրսում, թե՞ քո հմայքն է այդքան ջերմ,
Զի թվում է` միշտ անունդ գույներն են ինձ եղել եթեր,
Կամ` պոե’տն է մա’հը կյանքի, բայց ես նրա լուռ մուսան չե’մ:
Կապույտը քո շա’տ է կարմիր, երբ կարմիրն իմ շա’տ է սպիտակ…
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
Ես յուրաքանչյուր վայրկյան մեռնում եմ`
Հաջորդ վայրկյանին ծնվելով կրկին,
Միայն ծնվելի’ս ես ինքնուրույն եմ,
Իսկ մեռնելուս մեջ օգնում եք դուք ինձ:
Մահն ընկալում է ինձ իբրև պոեմ,
Իսկ ես ծնվում եմ որպես բանաստեղծ,
Որքան էլ ցավի ձեռքերը փայեմ,
Միշտ դժգոհում է, թե ինձ կարոտեց:
Կյանքը չի’ սիրում պոեմներ կարդալ,
Բախտը պաշտո~ւմ է բանաստեղծներին,
Ես` սրանց միջև և’ բեմահարթակ,
Ե’վ միակ հերոս, և’ դերերգ դերի:
Ես յուրաքանչյո~ւր վայրկյան մեռնում եմ`
Հաջորդ վայրկյանին ծնվելով նորից…
Ատելությանը նվիրված յուրաքանչյուր ժամ սիրուց խլված հավերժությունն է:
Բյոռնե
snow-ի խոսքերից
Ժամանակին բավականին կծու հոդված էի կարդացել նման վայ-բանաստեղծների մասինինչ ասեմ, Քինգի «Գրելու մասին» գրքում էլ սրա մասին շատ է խոսվում:
Հետաքրքիր է, հեղինակն ինքը կկարողանա՞ բացատրել, թե ինչի մասին է գրում:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
էս ամբողջ պատմության մեջ թարթիչահան եղած լռությունն է մեղքս գալիս...էդ աղոթքը ընդունել կլինի՞ Աստծո կողմից. հերիք չի կարկատած է, էն էլ ի՜նչ գնով... խելքս բան չի կտրում...
էս ամբողջ պատմության մեջ թարթիչահան եղած լռությունն է մեղքս գալիս...էդ աղոթքը ընդունել կլինի՞ Աստծո կողմից. հերիք չի կարկատած է, էն էլ ի՜նչ գնով... խելքս բան չի կտրում...
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Վան Գոգն ազատվեց իր ականջից,
Որովհետեւ այն իրեն պետք չէր.
Նա արդեն լսե՛լ էր Հանճարը:
Ալ-Մա'արին իրականում տեսնում էր այնքան,
Որ այլեւս
Աչքերն այնքան էլ կարեւոր չէին:
Չարենցը գերեզման չունեցավ,
Քանզի
Նա դեռ չի՛ էլ մեռել:
Ես մարդկանց ձախո՛վ եմ բարեւում,
Որովհետեւ
Աջով արդեն բարեւե՛լ էմ Աստծուն...
Եթե ճանապարհը տանում է դեպի նպատակը, ապա միևնույնն է, թե որքան է նրա երկարությունը...
Նաիրուհի (16.12.2009)
Հարենցին այս բանաստեղծությամբ եմ ճանաչել...
Բայց իմ հիշելով՝ շեշտերը չկային
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Էս ոտանավորը, կներեք՝ բանաստեղծություն չասեմ էլի, հասկանալու համար, Հարենցին ճանաչել ա պետք, խիստ անձնական ա ու լրիվ իր մասինՀարենցին այս բանաստեղծությամբ եմ ճանաչել...
Բայց իմ հիշելով՝ շեշտերը չկային
Տրիոլետ
... Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում,
Ես հիմա օրհնում եմ քո հոգին,
Դո´ւ ես, որ կապեցիր ինձ կյանքին,
Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում։
Մենության, կարոտի մեներգում
Մենք տրվում ենք հոգու տարերքին,
Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում,
Ես հիմա օրհնում եմ քո հոգին;
իսկ մարդը
վախենում ա
որ իրան
չեն սիրի:
Կարծում եմ՝ բառախաղը շատ ա ու տակը բան չկա:... Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում,
Ես հիմա օրհնում եմ քո հոգին,
Դո´ւ ես, որ կապեցիր ինձ կյանքին,
Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում։
Մենության, կարոտի մեներգում
Մենք տրվում ենք հոգու տարերքին,
Եվ հիմա ես քեզ եմ օրհներգում,
Ես հիմա օրհնում եմ քո հոգին;
Հա, լավ, էս կայֆերը շատ լավ գիտեմ. նստում ես, ինչ մտքիդ գալիս ա, գրում ես, դառնում ա բառախառնակույտ, որոնք սիրուն են հնչում: Հետո էլ մարդիկ կարդում են, ասում են՝ էս ի˜նչ լավն էր, դու էլ մտքիդ մեջ ծիծաղում ես:
Garapost (07.12.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ