Մոդերատորական: Աշխատե՛ք մնալ թեմայի շրջանակներում ` զերծ մնալով կոպիտ արտահայտություններից:
Հետագա բոլոր օֆֆտոպները կջնջվեն տուգանային միավորներով:
Մոդերատորական: Աշխատե՛ք մնալ թեմայի շրջանակներում ` զերծ մնալով կոպիտ արտահայտություններից:
Հետագա բոլոր օֆֆտոպները կջնջվեն տուգանային միավորներով:
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Արամ Խաչատրյանի երաժշտության հետ ծանոթությունս եղել է երաժշտական դպրոցում՝ "Andantino"–ով.
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Շաբլոն է դարձել այս «Անդանտինոն», չսիրեցի: Ու բոլորս հաստատ նվագել ենք այս ձևով՝ (լրիվ ավելորդ) պեդալով, ձգելով (իբր թե արտահայտչականությունը դրանից ավելանում է), օրորվելով, աչքերը փակելով...
Եթե հիմա նվագեի, ավելի աշխաույժ տեմպով կնվագեի, ավելի շատ ստակատտոներով:
Նույն բանը կատարվել է «Դիմակահանդեսի» վալսի հետ. այնքան են ստանդարտ կատարումներ հրամցրել, որ արդեն լսել չի լինում:
Մի բավական հետաքրքիր մեկնաբանության մասին մի անգամ թեմա էի բացել՝
http://www.akumb.am/showthread.php?t=33709
Խաչատրյանի Կոնցերտն եմ սիրում՝ ջութակի և նվագախմբի համար, հատկապես երկրորդ մասը. հագեցած է ազգային մոտիվներով:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Արամ Խաչատրյանը (հունիս 6, 1903 - մայիս 1, 1978) հանրահայտ հայ կոմպոզիտոր, ժողովրդական ազգային արտիստ նախկին ԽՍՀՄ-ում, ռուսական կոմպոզիցիայի դպրոցի և հայ դասական երաժշտության վառ ներկայացուցիչ, ով ճանաչված է որպես համաշխարհային դասական։
Կենսագրություն
Նա ծնվել է Քոջորիում (Թիֆլիսի մոտակայքում) 1903 թ-ի հունիսի 6-ին, գիրք կազմող Եղյա Խաչատրյանի ընտանիքում։ 1913 թ-ին նա ընդունվում է Թիֆլիսի «Կոմերցիայի դպրոց»-ը, բայց նախընտրում է երաժշտությունը։ Որոշ ժամանակ ինքնուրույն սովորելով նվագել փողային գործիքներով, նա ընդունվում է մի փողային նվագախումբ։
1915 թ-ին (հայկական ցեղասպանության տարեթվին) երիտասարդ Արամ Խաչատրյանի ահաբեկված ընտանիքը, թողնելով ամբողջ իր ունեցվածքը գաղթում է Եկատերինոգրադ (Կրասնոդար), Խաչատրյանի մեծ եղբոր մոտ։ Բարեբախտաբար թուրքական զորքերը չեն ներխուժում Թիֆլիս և Խաչատրյանի ընտանիքը վերադառնում է տուն։
1921 թ-ին Արամ Խաչատրյանի եղբայր Սուրենը տանում է Արամին Մոսկվա, որտեղ Արամը ընդունվում է «Գնեսինի Երաժշտական Քոլեջ»-ը։ Այդ ամենից առաջ Արամը նույնիսկ նոտաները չգիտեր։
Շատ շուտով նա բացահայտում է իր կոմպոզիտորական տաղանդը և 1925 թ-ին Գնեսինը առաջարկում է Արամին կոմպոզիտորական վարպետության դասերի հաճախել։ 1929 թ-ին Արամը ընդունվում է Մոսկվայի Կոնսերվատորիան, որտեղ նա ուսանում է հայտնի ռուս կոմպոզիտոր և ուսուցիչ Մյասկովսկու մոտ։ Արամը ավարտում է կոնսերվատորիան փայլուն գնահատականներով և իր առաջին խոշոր աշխատանքը՝ «Առաջին սիմֆոնիան»։ Այս ժամանակահատվածում նա գրում է նաև երաժշտություն թատրոնի համար, մեծ առումով «Վալենսիական այրի» շարքը և «Դիմակահանդես»-ը, և իր ավարտական տարիների ընթացքում՝ «Դաշնամուրի և սիմֆոնիկ նվագախմբի համար» համերգը։
1939 թ-ին Խաչատրյանը գրում է իր առաջին բալետը, որն ի սկզբանե կոչում է «Ուրախություն», հետագայում այն վերանայվում և վերանվանվում է «Գայանե»։
1936-1947 թթ-րը ամենաբերքառատն էին Խաչատրյանի կյանքում։ Նա գրում է երաժշտություն դրամատիկ ներկայացումների և ֆիլմերի համար, երգեր, եկեղեցական երաժշտություն և սիրված «Ջութակի համերգ»-ը, 1946 թ-ին՝ «Երկրորդ սիմֆոնիան», 1943 թ-ին՝ «Թավջութակի և սիմֆոնիկ նվագախմբի համար» համերգը, 1946 թ-ին՝ «Երրորդ սիմֆոնիան» և 1947 թ-ին՝ իր «Պոետիկ սիմֆոնիան»։
1940-ականներին նա շրջում է ամբողջ Սովետական Միությունը՝ Լենինգրադ (Սանկտ-Պետերբուրգ), Կիեվ, Երևան, Թբիլիսի, Սոչի, Խարկով։ 1950 թ-ին նա մեկնում է Հռոմ, որը դառնում է նրա համաշխարհային շրջագայության առաջին քաղաքը։ Առաջիկա տարիներին շրջագայում է 42 երկրներ բոլոր մայրցամաքներում։ Իր շրջագայությունների ընթացքում նա հանդիպում է բազմաթիվ հանրահայտ մշակույթի գործիչների՝ Սիբելիուս, Հեմինգուեյ, Չապլին, Դալի։
50-ականներին Խաչատրյանը սկսում է իր ուսուցչական գործունէությունը Գնեսինի ինստիտուտում և Մոսկվայի կոնսերվատորիայում։
1956 թ-ի Դեկտեմբերի 27-ին Խաչատրյանի հայտնի «Սպարտակ»-ը բեմադրվում է Կիրովի բեմում։ Խաչատրյանի 70-ամյակը պաշտոնապես նշվել է և Մոսկվայում, և Երևանում։ Արամ Խաչատրյանը մահացել է 1978 թ-ի Մայիսի 1-ին և թաղված է «Երևանի Պանթեոնում» ուրիշ հայ մեծերի կողքին՝ Կոմիտասի, Իսահակյանի, Սարյանի:
Գլխավոր ստեղծագործությունները
Սիմֆոնիաներ
Սիմֆոնիա հ. 1
Սիմֆոնիա հ. 2
Սիմֆոնիա հ. 3
Մենանվագներ և նվագախմբային գործեր
Դաշնամուրի Կոնցերտ
Ջութակի կոնցերտ 1941
Թավջութակի կոնցերտ
Կոնցերտ-Ռապսոդիա դաշնամուրի և նվագախմբի համար
Կոնցերտ-Ռապսոդիա ջութակի և նվագախմբի համար
Կոնցերտ-Ռապսոդիա թավջութակի և նվագախմբի համար
«Դիմակահանդես» սյուիտ
Բալետներ`
«Սպարտակ»
«Գայանե»
«Սպարտակ» - Արամ Խաչատրյանի բալետն է` գրված 1954-ին, լիբրետոն` Նիկոլայ Վոլկովի։ Առաջին անգամ բեմադրվել է 1956 թվականի դեկտեմբերի 27-ին Լենինգրադի Մարիինյան օպերայի և բալետի թատրոնում։ Լիբրետոյի հիմք է ծառայել Ռաֆաելլո Ջովանյոլիի «Սպարտակ» վեպը։[1] 1959-ին բալետն արժանացել է ԽՍՀՄ Լենինյան մրցանակի:
Պատկերված են մ. թ. ա. 74-71-ին Հին Հռոմում թրակիացի Սպարտակի առաջնորդությամբ ստրուկների ապստամբության դեպքերը: Չորս գործողությամբ մոնումենտալ ստեղծագործություն է` բազմապլան դրամատուրգիայով, սուր հակադրություններով և հոգեբանական ու զգացմունքային դիպուկ բնութագրերով: Լիբրետոյի հիմքում ազատության պայքարի համամարդկային գաղափարն է, որը պատկերված է ելևէջային ոլորտներով: Սպարտակի բարոյական գեղեցկությանը, հարուստ ներաշխարհին, վեհ ձգտումներին հակադրվում են իրավազրկության բռնությունը, դաժանությունը մարմնավորող կերպարներն ու գաղափարները: Բալետի կերպարային և դրամատուրգիական կարևոր, ձևակառուցող տարրը գլխավոր գործող անձանց բնութագրող լեյտմոտիվներն են, որոնց լայն կիրառման շնորհիվ բալետի երաժշտությունն ընկալվում է որպես միասնական կուռ կառուցվածք ունեցող սիմֆոնիկ կտավ, հեղինակի բնորոշմամբ` «խորեոգրաֆիկ սիմֆոնիա»: «Սպարտակի» երաժշտական լեզուն հարուստ է ու ինքնատիպ` ազգային վառ նկարագրով:
Բեմականացումները Երևանի օպերային թատրոնում
1961 - բալետմայստեր Եվգենի Չանգա
1978, 1982, 1987 - բալետմայստեր Վիլեն Գալստյան
2009 - բալետմայստեր Յուրի Գրիգորովիչ
«Գայանե», որն պարունակում է հանրահայտ Սուսերով Պարը
Գայանե - հայկական ազգային առաջին բալետն է՝ չորս գործողությամբ, հեղինակ՝ Արամ Խաչատրյան։ Լիբրետոն Կ. Դերժավինի։ Ի սկզբանե կոչում էր «Ուրախություն», հետագայում այն վերանայվում և վերանվանվում է «Գայանե» ։ Առաջին բեմադրությունը եղել է 1942 թվականի դեկտեմբերի 9-ին Պերմում, Լենինգրադի Կիրովի անվան օպերայի և բալետի թատրոնի ուժերով։ Վերաբեմադրվել է 1952 թվականին։
Ես ննջեմ, և սիրտ իմ արթուն կայ...
Դիր զիս իբրև զկնիք ի վերայ սրտի քո...
Վասնզի հզոր է իբրև զմահ սէր...
Ambrosine (17.10.2010), ars83 (19.10.2010), einnA (11.11.2010), Jarre (17.10.2010), Magic-Mushroom (19.10.2010), matlev (17.10.2010), Shah (19.03.2011), Yeghoyan (11.11.2010), Yevuk (19.10.2010), Ապե Ջան (17.10.2010), Արևածագ (17.10.2010), ԿԳԴ (17.10.2010), Հարդ (17.10.2010), ՆանՍ (18.10.2010), Ռուֆուս (17.10.2010)
Magic-Mushroom (19.10.2010), Shah (19.03.2011), ԿԳԴ (19.10.2010), Մաեստրո (29.12.2010), ՆանՍ (18.10.2010)
Շատ շատ շնորհակալ եմ… Կակռազ էս թեմայով ռեֆերատ էր պետք....
Մաեստրո, շնորհակալություն տեղեկություններով հարուստ գրառման համար:
Ես, սակայն, մի խնդրանք ունեմ Ձեզ և թեմայի մասնակիցներին. երբ որևէ ստեղծագործության հետ կապված տեսանյութ եք տեղադրում, կամ գրեք, թե ստեղծագործության որ հատվածն եք տեղադրում, կամ տեղադրեք ստեղծագործությունն ամբողջությամբ: Հակառակ դեպքում ունկնդրի մոտ կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ ստեղծագործությունը կազմված է հենց այդ հատվածից միայն (հատկապես այն դեպքերում, երբ ունկնդիրը ծանոթ չէ ստեղծագործությանը):
Ձեր գրառման մեջ, մասնավորապես, ներկայացված է «Ջութակի կոնցերտի» երրորդ, եզրափակիչ մասը միայն:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Վերջին խմբագրող՝ Մաեստրո: 11.11.2010, 02:32:
Ես ննջեմ, և սիրտ իմ արթուն կայ...
Դիր զիս իբրև զկնիք ի վերայ սրտի քո...
Վասնզի հզոր է իբրև զմահ սէր...
Մի չափազանց հետաքրքիր կատարում եմ հայտնաբերել:
Խաչատրյանի ջութակի կոնցերտը... ֆլեյտայով:
Փոխադրումը Ժան-Պյեր Ռամպալի (Jean-Pierre Rampal):
Մենակատար՝ Էմմանուել Պահուդ:
Համտեսե՛ք, ժողովուրդ ջան:
Մաս Ա. Allegro con fermezza
Մաս Բ.
Մաս Գ. Allegro vivace
Իմ կարծիքով, առաջին մասը մի քիչ գունատ է ստացվել, բայց ընդհանուր առմամբ շատ հետաքրքիր է:
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Մաեստրո (19.03.2011)
Il y a un spectacle plus grand que la mer, c'est le ciel; il y a un spectacle plus grand que le ciel, c'est l'intérieur de l'âme. (V. Hugo, Les Misérables)
Մաեստրո (19.03.2011)
ars83 (19.03.2011)
ars83 (19.03.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ