Պարույր Սևակ

[Լէգնա]

Բարի օր

Իմ օրը երեկ աղքատ էր այնքան,
Որքան դրախտի նկարագիրը ` սուրբ գրքերի մեջ,
Քանի որ լինել նշանակում է մասամբ ունենալ,
Իսկ ինձ թվում էր , թե չկա~ էլ սեր,
Թե դարձել է նա արդեն սովորույթ...
Եվ երեկ աղքաք ու խեղճ էի ես,
Չար չէի բնավ , բայց աղքատ էի,
Անստվեր էի ` անապատի պես.
Տալ էի ուզում ` տալու բան չկար:
Ու ծանր էր մարդկանց «բարի օր» ասել.
Թվում էր ,թե ես այդ «բարի օր» -ով
Նրանցից ինչ – որ բան եմ հայցելում ,
Որ նրանք պիտի տան չկամությամբ...


Իսկ իմ օրն այսօր այնքան է բարի,
Որ կարելի է հացի տեղ ուտել,
Խաղալիքի տեղ տալ լացող մանկան,
Ծալել ` իբրև թարմ հրավիրատոմս,
Բաժանել մարդկանց, որ երբ բաց անեն `
Իրենք ողողվեն ցոլքով բարության:


-Ծանո~թ – անծանո~թ մարդիկ , բարի օր...


Եվ օրն իմ այսօր այնքան է լեցուն ,
Որ եթե նույնիսկ ինձ գետին զարկեն`
Ես կփշրվեմ իբրև...գանձանակ,
Եվ հարստությունն ու կայքը հոգուս
Բարի զնգոցով շ~աղ կգա չորս կողմ `
Շփոթեցնելով և ապշեցնելով
Նաև ջարդողին,
Նույնիսկ ջարդողին:

-Բարի օր... և ինձ ջարդողի~ն անգամ...

Եվ կա կանչ արյա~ն, որով մեր նախնիք
Դարերի խորքից մեր մեջ են խոսում,
Մեզ հետ են խոսում մեր իսկ բերանով:
Եվ կա բնության անմերժ հրավեր ,
Որից ընտանի կենդանին անգամ
Վայրենանում է հանկարծ վերստին:
Արյան այդ կանչն է հիմա իմ բերանում դառնում
-Բարի օ~ր,
Եվ քեզ է ահա հասցեագրվում
Քեզ իմ սիրելի, ում անմեղ մեղքով
Ես աղքատ էի երեկ տակավին
Ինչպես դրախտը սուրբ գրքերի մեջ
Իսկ այսօր բարի ,
Իսկ այսօր լեցուն ...Տոլստոյի չափ:

Թող թագավորի այդ բարին այնտեղ,
Ուր դեռևս կա թագավորություն,
Թող նույն այս բարին նախագահ դառնա ամեն մի երկրի,
Աշխարհիս բոլոր պետություններին դառնա վարչապետ,
Վառելիք դառնա շարժիչների մեջ,
Դրոշակ դառնա նավերի համար,
Ու ճակատագիր` ամեն մի մարդու...
Մենք էլ մտովին, ճամփորդենք սիրով,
Լինենք ամենուր ` «բարի օր» - ի պես,
Եվ ամենուր էլ դասեր տանք սիրո`
Ապացուցելով , որ սերն իսկական
Ընդհամենը լոկ փոխում է ձևեր,
Երբեմն թվում սովորույթ անգամ,
Մինչդեռ իսկապես նա նույնն է մնում
Եվ կյանքի միջով, մեր ձեռքից բռնած,
Ապահովաբար առաջ է տանում,
Որ հրե խոսքով մութը ետ հրենք,
Մեր ուսով մղենք ժամանակն առաջ ,
Օրվա ճակատից , որպես հին հուռութք,
Կախենք միևնույն զանգը.
-Բարի օր~...

[Լէգնա]

Ցտեսություն

Հանդիպումը բաժանումի սկիզբն է հենց...

Հանդիպեցինք այդ ե՞րբ արդյոք,
Որ գնում ես , գնում արդեն:

Իմ գտնված – միակ մակդիր ,
Ամենաճիշտ բաղդատություն.
Դեռ նոր գտած ` թռչու՞մ ես դու մտքիցս արդեն:

Համ չեն զգում միայն բերնով:
Համ զգում են հոգով նաև:
Եվ գնու՞մ ես,գնու՞մ ես արդեն,
Որ հռչակի անհամությունն իրեն արքա
Ու դարձնելով հոգիս ոստան ու տնքացո~ղ աթոռանիստ,
Իշխի նաև իմ կեղեքվող ծայրամասու՞մ...

Եվ համբուրված իմ շուրթերին դողդողում են սիրո խոսքեր,
Ինչպես ցողի կաթիլները այն թփերին,
Որոնց վրա անհոգ քամին դասն է սերտում իր գժտության:
Ու ես անվերջ փորձ եմ անում
Իմ թափանցիկ լռության տակ պահվել մի կերպ:

Քո փեշերը փաթաթվում են գիրգ ծնկներիդ.
Խանգարել են ուզում կարծես , որ չգնաս:
Ծխախոտն է մեջս հազում:
Ստվերները հոտոտում են հողը կրկին.
Կամենում են կարծես զգալ
Անցած տեղիդ բուրմունքն անանց:
Քաղաքային փողոցների լույսերն աղոտ
Փոշոտ քամուց իրենց աչքերն են շուտ թարթում,
Ինչպես մարդը, երբ ուզում է լաց չլինել...

[Լէգնա]

Պիտի գնա~ ս...

Պիտի գնա~ ս...
Որ քանի դեռ չենք հանդիպել`
Փողոցն այնպես ինձ կարոտի,
Ինչպես ես քե~զ:

Պիտի գնաս,
Որ ածխացած սպասումը
Բոլորագիծ քաշի իմ շուրջ `
Ինձ դարձնելով սուր շառավիղ,
Սիրտս` կենտրոն,
Որ ամեն ոստ իր ստվերով
Ցույց տա ժամը` սլաքի պես,
Ու շրշյունով զրնգացնի նույն ժամն էլի.
Որ ես զգամ , ուշացումով,
Թե ինչպես է սահում – անցնում
Կյանքն իմ կողքով,
Ես էլ `կյանքի,
Չդիպչելով երբեք իրար:

Պիտի գնաս,
Որ ես անվերջ իմ մտքի մեջ,
«Թութակի պես կամ անվտանգ խելագարի»
Նույնը կրկնեմ.
«Շատը ... գը – նաց, քի-չը մը- նաց»...

Եվ քանի որ պիտի գնաս`
Դե, շուտ գնա, որ շուտ էլ գա~ս, շատ չմնաս:
Տես,
Օրորվող այս լապտերից
Ես մի շող եմ քաշում – պոկում.
Առ,
Փաթաթիր ցուցամատիդ`
Իբրև գունեղ մի հուշաթել,
Որ... վայրկյան իսկ չմոռանաս
Ու... շու~տ դառնաս:
Իսկ քո երգուն քայլքի թելն էլ թող փաթաթվի
Մայթին այս գորշ, այս տանը գորշ և իմ հոգու~ն,
Որ ...բոլորս էլ (մայթ,տուն,հոգի~)
Մեկ վայրկյան իսկ չմոռանանք
Եվ սպասենք քեզ անհամբեր .
Իսկ ոլորուն – կպչուն ձայնը մեր համբյուրի
Թող համերգվի այս վիրավոր լռության մեջ
Ու որբացած մեր սեփական ականջներում,
Իսկ հեռվահաս ժպիտները մեր փոխանցիկ
Թող դրոշմեն իրենց վրա ապակիներն այս լուսադող`
Սպասումի կնիքի պես...

-Ցտեսություն:
Ի տեսությու~ն...

[Լէգնա]

Ձիթապտղի ծառը

-Ուրեմն չե՞ս գալիս,-
Իմ իսկ տված հարցին
Ինքս եմ պատասխանում խոցված հպարտությամբ.
-Ինքդ գիտես...


Իսկ դու
Ինքդ էլ գիտե՞ս արդյոք, որ խուսափման ուղին
Կյանքում գուցե կարճն է ճամփաներից բոլոր
Եվ նույն տեղն է բերում արագորե~ն,նորեն:
Ուրեմն էլ ինչու՞ ես զուր խուսափել ջանում:

Մոռացե՞լ ես գուցե:
Բայց դու գիտես հաստատ,
Որ ես մոռացության բոլոր օրենքներից
Մեկն եմ լոկ ընդունում`
Այն, որ սահմանել է հպարտությունն ինքը,
Երբ խոցել են սրան ` գազանի պես:
Իսկ ես... ու քեզ խոցե՞լ ինչ – որ բանով:

Եվ մի՞թե չես տեսնում դու իմ քնքշությունը,
Եվ իմ մեղմությունը դեռ չե՞ս զգում միթե:

Ա~խ այս քնքշությունը, որ ինձ կապոտել է,
Ինչպես Գուլիվերին ` թզուկները...
Ա~խ այս մրրկանման մեղմությունը,
Որով պաշարված եմ և օղակված այսպես,
Ինչպես մայրցամաքը` օվկիանոսով:
Ա~ խ այս «ախ» - ը նաև,
Որ կպել է լեզվիս
Անոթության ծնած փառի նման,
Եվ ինձ կպատճառեր սրտախառնուք, անշուշտ,
Թե չլիներ համիդ նշխար – մնացորդը,
Որով փաթաթվում եմ ես սրբորե~ն, նորեն`
Առանց հաղորդության սպասելու հույսի:
Թե չլինե~ր համիդ նշխար – մնացորդը...

Իսկ դու գիտե՞ս արդյոք, որ դու բնավ դու ~ չես.
(Ոչ զարմացած նայիր, ոչ ծիծաղիր):
Հաստատ գիտեմ, որ դու դարեր առաջ
Ձիթապտղի նազուն ծառ ես եղել,
Հետո (ինչ՞ իմանամ ,թե քանի~ դար հետո)
Երկրորդ անգամ կրկին աշխարհ գալիս
Կին ես դարձել արդեն...
Գիտեմ, հաստա~տ գիտեմ,
Թե չէ այդ ինչի՞ց է ,որ քո շրթունքները
Հասուն ձիթապտղի համ են տալիս...

Հիմա ինչ՞ ես ասում . դու չե՞ս գալիս:
Ինչ~ է , կամենում ես, որ ես մեռնեմ
Մի անպտուղ ծառի դանդա~ղ մահո՞վ`
Երկա~ր հոգեվարքիս ողջ ընթացքում
Անվերջ երազելով ձիթապտղի մի ծառ`
Հեռու~ - հեռու~ ինձնից,
Քո չափ հեռու...

[Լէգնա]

Անցած Սերերը

-Իմ սերե՞րն անացած...
Նախ ` նորից ասեմ,
Որ սերը չունի շարունակություն,
Այլ միայն սկի~զբ,
Որ չի կրկնվում,
Ինչպես...ծննդյան եզակի օրը;
Եվ հետո...հետո`
Որքան էլ ջանանք ու ձգտենք սիրել `
Երբեք ավելին չենք ունենալու,
Ինչպես չի լինում ... ավելորդ ատամ:

Սիրո համեմատ
Թիվն ատամների շա՞տ ես համարում:
Բայց մի մոռացի , որ ես, ճիշտն ասած.
Դեռ չեմ բաժանվել ո~չ մի սիրածից.
Իրենք են փոխել անուններն իրենց,
Կերպարանքն իրենց,
Իրենց հասակը,
Իրենց տարիքը,
Սակայն ոչ իրենց:
Եվ ի~նչ փոխել են ` իրենք են փոխել,
Իրե~նք , ոչ թե ես, -
Այս մի մոռացիր:

Եվ զուր մի հարցրու,
Թե ո՞րն է եղել իմ ամենամեծ սերը:
Մի հարցրու:
Սերերը , սեր իմ,
Եթե մինչև իսկ անհավասար են`
Անհավասար են , ինչպես ...մատները .
Ո՞ր մատդ կտրես`
Պիտի շատ ցավի կամ պակաս ավի:
Էլ ի՞նչ ամենա...

Ախ այս ամենա -ն...
Իսկ երբևիցե չե՞ս խելագարվել գեթ այն աստիճան,
Որ հանակարծ մի օր լրջորեն խորհես,
Թե դժբախտության մեր զգացումը
Գալիս է հենց այդ ... այդ ամենա –ից.
Անծանոթ է դա ոչ միայն բույսին,
Այլև կենդանուն,
Ապուշի~ն նաև,
Եվ սրանք իրենց... դժբախտ չե~ն զգում...

Ամենա չկա~:
Վատ ու լավ կա լոկ:
Ու եթե սեր է`
Էլ ի՞նչ վատ ,ինչպե՞ս ,
Ու եթե սեր է `
Էլ ի՞նչ ամենա...


-Իսկ անցած սերերն , ի~նչ է , չեն մեռնում:
Իսկ եթե նույնիսկ , աստված չարասցե , մեռնում են նրանք,
Դարձյալ ապրում են մեր տարողունակ հիշողության մեջ,
Ինչպես մեր ...մեռած երեխաները...
Ահավոր ցավը չեն վերհիշեցնում:
Գրկի~ր ինձ:
Մեղք եմ...

[Լէգնա]

Թութակի կարոտ

Ես հոգնել եմ ,շա~տ:
Ու կան վայրկյաններ,
Երբ ես ասում եմ.
-Էլ քեզ չեմ սիրում:
Սակայն ասում եմ այնքա~ն մտքիս մեջ,
Ասես կողքիս ես և լսես պիտի:

Իսկ մեզ յո~թ միլիոն մետր է բաժանում...

Ու մինչև անգամ եթե դու լսես,
Միթե՞ կլինես այնքա~ն միամիտ,
Որ ինձ հավատաս:
Այդպես հեշտ ու շուտ հավատացողին
Իրոք չեմ սիրում:

Բայց ինչու՞ եմ զուրկ ,
Ես ինչու ՞ եմ զուրկ
Բոլոր հաճելի թուլություններից.
Ոչ հավաքում եմ իրեր հին ու նոր ,
Ոչ ձուկ եմ բռնում , ոչ որսի գնում,
Ծառ պատվաստելու ցանկություն չունեմ,
Ու տանս մեջ էլ շներ չեմ սնում...

Գոնե տանս մեջ ... թութա~կ պահեի:

Ո թե տանս մեջ թութա~կ պահեի`
Կվարժեցնեի ես նրան հիմա,
Որ վաղնջական գուշակի նման
Մի~շտ ու շարունակ միայն կրկներ .
- Էլ քեզ չե~մ սիրում...

Սակայն զուրկ եմ ես
Բոլոր օգտակար թուլություններից
ԵՍ զուրկ եմ այնքան,
Որ մինչև անագամ
Թութա~կ պահելու թուլության չունեմ:
Եվ ապաստանած լոկ մի թուլության,
Որ սեր է կոչվում
Եվ գլխիս վրա դարձել է ... տանիք
Ու... գլխարկի պես գլխիս է դրվել,
Ապրում եմ այսպես
եվ այսպես քայլում `
Գլխարկի տեղակ... գլխիս մի տանի~ք.
-Մի նոր խեղկատակ,
Որին չե՞ն տեսնում,
Իսկ թե տեսնում են`
Ինչու՞ չեն հապա քրքջում վրաս...

[Լէգնա]

Օրհնություն

Աստվա~ծ ձեզ հետ...

Իսկ թե իրոք աստված չկա,
Ձեզ հետ լինի թող երկինքը`
Իր փոփոխման անմեռ ոգով.
Գյուտի երկա~ր – երկա~ր ցավը`
Կարճ բայց կարծր իր խնդությամբ.
Արդարության կաղ նժույգը `
Ճշմարտության իր խթանով .
Փոքրիկների պատվերն անմեռ
Ու Մեծերի մեծ ստվերը
Ձեզ հետ լինի...

[Լէգնա]

Սերը` հանելուկ

Ե՞րբ և ինչ՞պես է,
Որ մենք մեր գլխով
Կարծես դիպչում ենք արևի գլխին
ՈՒ մեր ոտքերի տեղն ենք մոռանում,
Քանի որ սրանք
Խրված են լինում
Օվկիանոսի խորունկ հատակում կարծես...

Ե՞րբ և ինչ՞պես է,
Որ մեր աչքերը
Խոշորանալով ու լայնանալով
Բռնում են կարծես ամբողջ դեմքը մեր,
ՈՒ մոռանում ենք տեղը մեր սրտի,
Որ տրոփում է արդեն... ամենու~ր`
Մեր կրծքի նաև ա՛ջ կողմում,
Նաև
Մեր ծնկների՛ մեջ,
Մեր կրունկների
Ու մինչև անգամ ...ատամների՛ տակ...
Եվ տնավորված մեր սիրտը
Դարձյա~լ
Տնավեր դարձած
Ու թափառական դարձած վերստին,
Ճամփաք է ընկնում
Մաշված հետքերով անքուն կարոտի`
Ինքն իրեն նորից դառնալու հույսով...

Վերջապես, ասա՛, ե՞րբ և ինչո՞վ է,
Որ ցավի հումը
Եփվել-եռալով դառնում է տանջանք...
Եվ մի այնպիսի~-այնպիսի~ տանջանք,
Որ մեզ դարձնում է... կենտրոն աշխարհի:

[Լէգնա]

ՆԱԽԵՐԳԱՆՔԻ ՓՈԽԱՐԵՆ

Դու միշտ ինձ համար եղել ես կյանքում,
Միշտ, թեկուզ հաճախ ուրիշի տեսքով-
Այսօր աղմկոտ այս մեծ քաղաքում,
Երեկ` հեռավոր ինչ-որ գյուղակում`
Աչքերից պես բիլ երկնքի ներքո:

Ես հենց քեզ հետ եմ խաղացել «տուն-տուն»
Ու դղյակ շինել կավից ու քարից:
Քեզնով է լցված մի մեծ մանկություն,
Երազներով լի մի պատանություն
Եվ ջահելություն մի փոթորկալից:

Տասնյակ անուն ես ունեցել կյանքում,
Տասնյակ ձևերով կանգնել ես իմ դեմ
Եվ միշտ ներշնչել այն սերը մաքուր,
Որ և իր տասնյակ էսքիզներն արդեն
Քո պատկերով է այսօր ավարտել:

[Լէգնա]

Ա~խ, ես գիտեմ, չէ~իր սիրում,
Հիմա գիտեմ ես անկասկած...
Վազվզում ենք մենք սեզերում,
Խոտերի մեջ խոնավ ու թաց:

Հետո նստում ուրախ ու գոհ,
Երեքնուկի թուփ ենք քաղում
Եվ այդ ծանոթ երեքնուկով
«Սիրում-սիրում» անվերջ խաղում:

Անուններում երեք հոգու
Եվ դու կաս միշտ, և ես միշտ կամ
Քո անունն եմ ես միշտ պոկում,
Իսկ դու իմը` ո~չ մի անգամ:

Որքան անգամ եմ ես վանել
Տխուր մտքերն ինձնից հեռու
Եվ վախեցել եմ միտք անել,
Որ դու... որ դու ինձ չես սիրում:

Չէ~,ինձ չէիր, չէիր սիրում...
Թե չէ –ինչ է, բարդ էր այդքան
Գտնել երեք անուններում
Իմ անունը գեթ մեկ անգամ:

[Լէգնա]

Ինձ թվում էր նա գեղեցիկ,
Ինձ թվում էր նրա նման
Ուրիշ աղջիկ գյուղում չկա:
Այս չի՞ խոսում սիրո մասին` ձեր կարծիքով:


Մինչև հիմա կա այն հացին,
Որի բնին մինչև հիմա
Նրա անվան փորվածքը կա:
Այս չի՞ խոսում սիրո մասին` ձեր կարծիքով:


Նա ինձ համար թանկ էր, անգին,
Ես առաջին անգամ հանգին
Նրա անվամբ ծանոթացա:
Այս չի՞ խոսում սիրո մասին` ձեր կարծիքով:


Կարծես ինքս էլ ինձնից թաքուն,
Կարմրելով թունդ ամոթից`
Ես գողություն արի կյանքում.
Նրա նկարը անհետացավ
Մեր ջոկատի պատի թերթից...
Արժե ՞ արդյոք շարունակել` ձեր կարծիքով...

[Նարեկ]

Սա Սևակի այն բանաստեղծություններից է, որոնք ինձ քիչ թե շատ դուր են գալիս

Կաթիլ-կաթիլ
Կաթիլ-կաթիլ թափվում է անձրևը,
Լվանում քաղաքը,
Տանիքին զարնելով` կորցնում է իր ձևը:
Ես նստած եմ միայնակ,
Կողքիս շշերն ու ափսեները
Ինձ ճնշում ու խեղդում են` մի մեծ բանակ:
Ինչ անեմ արդյոք, պրծնեմ ամենից,
Գնամ անձրևի հետ միասին
Երգեմ ու պարեմ, փախչեմ այս տնից:
Իսկ հիմա նայում եմ անդադար,
Մի հարց է տանջում իմ գլուխը հյուծված`
Արդյոք անձրևն է տենչում մեզ
Գարնանն այս գժված,
Թե մենք ենք որսում նրա ամեն մի կաթիլը`
Այս խցերում խոնավ ու մութ
Մեր կյանքն անցկացրած:


Ինչ կասեք:

[Riddle]

Բարեխոս եղիր իմ և իմ միջև

Օգնի~ր ինձ, Մարիա’մ,
Անաղարտ մնամ
Այն ճահճանման աղտ-աղարտի մեջ,
Որ դժգոհություն բառով է կոչվում:
Դժգոհությունից ես շա~տ եմ դժգոհ:
Օգնի~ր ինձ Մարիա’մ,
Եվ ասեմ` ինչո’վ.
Բարեխոս եղիր ի’մ և ի~մ միջև,
Որ բանն ավարտվի ինքնահաշտությամբ:
Ես խռովել եմ նաև աշխարհից.
Ե’կ ու վերստին հաշտեցրո~ւ դու մեզ,
Թե չէ ես այսպես ապրել չե~մ կարող:
Ուզում եմ նայել ինձ ու աշխարհին
Լիացա’ծ, ժպտո’ւն ու գո~հ աչքերով`
Հաղթելով և’ քաղցը, և’ պապակ փափագ:
Ուզում եմ ապրել անչար ու բարի`
Գմբեթի ճեղքում բուսած տուղտի պես…
Մի բու թառել է իմ զույգ աչքերին.
Թռցրո’ւ նրան:
Մի ձու սպիտակ ինձ բիբ է դարձել.
Կորցրո’ւ այդ ձուն:
Ճանճեր են նստած ինձ վրա
Այնպե’ս,
Ինչպես քունջութը` կաթնահունց հացին:
Ճանճը քունջո’ւթ չէ.
Հացս չի~ ուտվում:
Ճանճով է լցված իմ նե~րսը նաև,
Ինչպես վարսանդը` խաշխաշի սերմով:
Խաշխաշ չե~մ ուզում.
Կակա’չ դարձրու:
Ասում են, իբր, կապույտի վրա
Չեն նստում ճանճեր:
Լսում ես Մարիա’մ,
Ինձ ներս ու դրսից կապո~ւյտ հագցրու…

[Milla]

Հպատակի խռովությունը

Ասում են, թե մի բան կա լոկ,
Որ անձնապես ու մեն-մենակ են սովորում՝
Գիտությունը տառապանքի…
Ու կսկիծն է տիրակալի հովեր առնում:
Ա՜խ, տեր Կսկիծ, հարկավոր չէ՜,
Բավակա՜ն է, տեր, ողորմյա՜:
Այս դժվարին գիտության մեջ հմտացել եմ ես շա՜տ վաղուց:
Ու չլիներ թե ինքնածին բարությունս,
Կարող էի ի՜նքս դառնալ
Ուսուցչապետն այն գիտության,
Որ անձնապես ու մեն-մենակ են սովորում:
Ա՜խ, տեր Կսկիծ,
Այսքանն արդեն բավակա՜ն է,
Էլ ավելին հարկավոր չէ՜, տեր, ողորմյա՜…
Չե՜մ ուրանում.
Ես քո նախկին ու մշտական հպատակն եմ:
Ուրեմն այլևս ինչի՞ համար
Ուժը պորձել հպատակի հլու մեջքին:
Ինչի համա՜ր[, տեր, ողորմյա՜…
Եվ չափազանց զգույշ եմ ես,
Նույնիսկ վախկոտ.
Անջատումից եմ վախենում,
Երկյուղում եմ տվայտանքից չվտարվող,
Կարոտի սև արյունումից եմ սարսափում…
Ա՜խ, տեր Կսկիծ,
Քո բարձունքից ամենազոր
Մի պահ անսա հեզ ու հլու հպատակիդ.
-Դժվա՜ր բան է մարդ լինելը,
Դժվար է, տեր:
Ամբողջ կյանքում
Ես եղել եմ ազնիվ, ինչպես խաղալիքը:
Ուրեմն ին՞ձ էլ պետք է ջարդել
Խաղալիքի նման: Ինչու՞:
Հարկավոր չէ՜, տեր, ողորմյա՜…
Չէ՞ որ նույնիսկ ավերվելուց հետո
Վանքը վանք է կոչվում
Եվ կամուրջը՝ կամուրջ կրկին:
Ուրեմն ինչու՞ զուր ուջ փորձել:
Չէ՞ որ, տեր իմ, փորձը մեկի
Մյուսի համար շատ հաճախ է փորձանք դառնում:
Հարկավոր չէ՜, տեր, ողորմյա՜…
Կրկին ասեմ՞,
Որ չափազանց զգույշ եմ ես
Նույնիսկ վախկոտ:
Վախենում եմ
Մինչև անգամ հայելու մեջ ինձ նայելուց.
Կարեկցանքից վատթար բան է միշտ հարուցում
Իմ ժպիտը
Ա՜խ, տեր Կսկիծ,
Քո բարձունքից ամենազոր
Մի պահ անսա հեզ ու հլու հպատակիդ.
-Անտանելի՜- ահե՜ղ բան է,
Երբ խղճում է մարդ ինքն իրեն:
Արավել քան բավական է հենց այսքանը:
Իսկ ավելին հարկավոր չէ՜,
Տեր, ողորմյա՜…
Երբ կսկիծն է արդեն դարնում անտանելի,
Ասում են, թե մոտենում է նրա վերջը:
Զուր են ասում:
Սուտ են ասում:
Ճիշտ կասեին,
Եթե իրոք մենք անձնապես ու մեն-մենակ սովորեինք
Գիտությունը տառապանքի:
Բայց մենք, կարծեմ, միասին ենք այդ սովորում
Մի վիթխարի լսարանում,
Որտեղ… սերն է դասախոսում… մնջախաղով՝
Խուլ-համրերի համար կարծես:
Եվ չի օգնի "տեր ողորմյա"-ն:
Մնում է, որ դու ինդզ սիրես,
Ես քեզ սիրեմ,
Մենք թե իրար, թե մեզ սիրենք՝
Ընդդեմ այս խուլ տառապանքի,
Կույր կսկիծի,
Համր ցավի.
Սիրենք իրար… հավիտենից հավիտյանս,
Եվ թող նույնիսկ չգտնվի գոնե մեկը,
Որ բարությամբ "ամե՜ն" ասի:
Ոչ "ողորմյա",
Ոչ էլ "ամեն":
Բավակա՜ն է:
Հարկավոր չէ…

P.S. Սևակն իմ թուլությունն է

[Riddle]

Հիշում եք չէ Սևակին նվիրված էջի հասցեն՝ http://www.paruyrsevak.com/