Ձիթապտղի ծառը

-Ուրեմն չե՞ս գալիս,-
Իմ իսկ տված հարցին
Ինքս եմ պատասխանում խոցված հպարտությամբ.
-Ինքդ գիտես...


Իսկ դու
Ինքդ էլ գիտե՞ս արդյոք, որ խուսափման ուղին
Կյանքում գուցե կարճն է ճամփաներից բոլոր
Եվ նույն տեղն է բերում արագորե~ն,նորեն:
Ուրեմն էլ ինչու՞ ես զուր խուսափել ջանում:

Մոռացե՞լ ես գուցե:
Բայց դու գիտես հաստատ,
Որ ես մոռացության բոլոր օրենքներից
Մեկն եմ լոկ ընդունում`
Այն, որ սահմանել է հպարտությունն ինքը,
Երբ խոցել են սրան ` գազանի պես:
Իսկ ես... ու քեզ խոցե՞լ ինչ – որ բանով:

Եվ մի՞թե չես տեսնում դու իմ քնքշությունը,
Եվ իմ մեղմությունը դեռ չե՞ս զգում միթե:

Ա~խ այս քնքշությունը, որ ինձ կապոտել է,
Ինչպես Գուլիվերին ` թզուկները...
Ա~խ այս մրրկանման մեղմությունը,
Որով պաշարված եմ և օղակված այսպես,
Ինչպես մայրցամաքը` օվկիանոսով:
Ա~ խ այս «ախ» - ը նաև,
Որ կպել է լեզվիս
Անոթության ծնած փառի նման,
Եվ ինձ կպատճառեր սրտախառնուք, անշուշտ,
Թե չլիներ համիդ նշխար – մնացորդը,
Որով փաթաթվում եմ ես սրբորե~ն, նորեն`
Առանց հաղորդության սպասելու հույսի:
Թե չլինե~ր համիդ նշխար – մնացորդը...

Իսկ դու գիտե՞ս արդյոք, որ դու բնավ դու ~ չես.
(Ոչ զարմացած նայիր, ոչ ծիծաղիր):
Հաստատ գիտեմ, որ դու դարեր առաջ
Ձիթապտղի նազուն ծառ ես եղել,
Հետո (ինչ՞ իմանամ ,թե քանի~ դար հետո)
Երկրորդ անգամ կրկին աշխարհ գալիս
Կին ես դարձել արդեն...
Գիտեմ, հաստա~տ գիտեմ,
Թե չէ այդ ինչի՞ց է ,որ քո շրթունքները
Հասուն ձիթապտղի համ են տալիս...

Հիմա ինչ՞ ես ասում . դու չե՞ս գալիս:
Ինչ~ է , կամենում ես, որ ես մեռնեմ
Մի անպտուղ ծառի դանդա~ղ մահո՞վ`
Երկա~ր հոգեվարքիս ողջ ընթացքում
Անվերջ երազելով ձիթապտղի մի ծառ`
Հեռու~ - հեռու~ ինձնից,
Քո չափ հեռու...