Զղջում
Ճաշակած մայրական գգվանքի հետ կարոտի լեղին,
Մարմնական հանգստի հետ` հոգու խռովք,
Թույլ տուր այսօր, քույր իմ, դարձնել քեզ արնոտ կառափնատեղի,
Եվ ինձ մորթել այնտեղ մեղանչման ու զղջման անագորույն սրով...
Քանզի դու էիր միայն` հասկացար ապրումներս խելագար,
Անկումներս` թռիչքից առաջ, դժգոհ հայացքս` թռիչքից հետո.
Տեսար միտքս_գայլի պես անկուշտ, գայլի պես ագահ,
Լսեցիր տիրական ճախրանքը ոգուս, որ զարկվում է լոկ հանճարի նետով:
Քանզի դու էիր` անսարսուռ իջար հոգուս վիհերն ի վար,
Հոգուս անհունները_մռայլ, ահալի, անհատակ,
Ուր լպրծուն են ծերպերը, քարանձավներն_ամայի, քարափները_խավար,
Ուր պատահմամբ ընկածին կյանքս թվում էր անմիտ և երգս` անախորժ կատակ:
...Սակայն դու անհատակ վիհերից այդ ելնելով անելարան,
Երջանիկ և գոհ ժպիտով մի, որ հատուկ է գանձեր պեղող մարդուն,
Հասկացար, որ հրաշք էր կյանքս_անհունորեն հարուստ և գերառատ...
Տեսար այնտեղ արարիչներ_երկնող, արքաներ_անթագակիր և դևեր_մշտարթուն:
Ըմբոշխնեցիր ցավով` անդառնալի հաճույքի հետ միասին,
Քաղցր ու դառն շիճուկներն իմ` սրբագործված արյունիս մեջ.
Սերս հավերժորեն խոստումնալից և վայրկենապես խաբուսիկ,
Հոգիս, որպես հավերժ մատյան և մարմինս` նրան գրքակալ...
Չխնդացիր, երբ հիվանդ էի հոգով` առանց պատճառի և անցավ,
Չլքեցիր, երբ լքեցի քեզ-անգետ քո հոգուն, քո լույսին կույր,
Եվ խոստումի ու սիրո, և դրժման ու լքման մեջ ինձ հասկացար,
Կեղտով ապական հոգիս դիտելով` անբիծ ու մաքուր...
Եվ հիմա ես, անցած անվերադարձ ճանապարհի կեսից
Ետ նայելով, քույր իմ, ի՞նչ խոսքերով արդյոք արդարացում հայցեմ,
Երբ սերըս–սուրհանդակ՝ անհանգրվան անցել
Եվ իր հետ տարել է սրտիդ մերձենալու անկրկնելի հասցեն,..
1942
Մեջբերել
Էջանիշներ