4
Երբ Տղան տուն եկավ, սեղանին` ափսեի մեջ, երեք խնձոր էր դրված: «Հեքիաթի վերջը,- ժպտաց Տղան: -Մեկը Մայրիկին, մեկը Քույրիկին, մյուսն էլ…»: Նա վերցրեց երրորդ խնձորը և դուրս վազեց:
-Մայրիկ, ես մի բան եմ մոռացել,- հասցրեց ասել դռների արանքից:
-Այդ ու՞ր, ուշ է,- բայց Տղան արդեն դուրս էր պոկվել` ինչպես միշտ մոռանալով դուռը ետևից փակել:
Երբ հասավ Փլված շենքին, մտածեց, որ ուրիշ ժամանակ կվախենար մտնել ներս, իսկ հիմա արդեն մթնում է, իսկ ինքը անվախի պես ներս է մտնում: Չար կախարդը, այսինքն Ասյա մորաքույրը նստած էր բազմոցին` փափաթված բրդյա շալով:
-Սա քեզ,- ասաց Տղան` մեկնելով խնձորը: Փլված շենքի տիրուհին վերցրեց խնձորը և ժպտաց: Տղան այն է` վազելով դուրս էր գալիս շենքից, երբ լսեց:
-Այդ ու՞ր:
Պետք է ասել, որ Տղան վազում էր ոչ թե, որովհետև վախենում էր, այլ պարզապես ուշ էր, և Մայրիկը կարող էր անհանգստանալ: Կնոջ ձայնի վրա` նա հետ շրջվեց: Ասյա մորաքույրը նրան մեկնեց խնձորի կեսը, որ չնայած ձեռքով էր կիսել, բայց հավասար էր ստացվել:
Տղան ժպտաց, վերցրեց խնձորի իր բաժինը և ուտելով տուն վերադարձավ:
Մեջբերել
Էջանիշներ