Անասելիք

[Sambitbaba]

ինչ վերաբերվում ա զավզակությանը, ես էլ հաստատ չգիտեմ՝ թույլարվում ա, թե չէ, բայց հավես ա,

Ամենակարևորն այն է, որ, եթե "հավես ա", նշանակում է` գլուխդ չեմ տարել: Իսկ մնացածը` բուժվելի է:

արժե մի անգամ հանդիպել ու քննարկել Աստծո և մարդկանց փոխհարաբերությունների տեսանելի ու անտեսանելի կողմերը

Ես էլ եմ շատ սիրում կենդանի շփումը, բայց գիտես, այս ֆորումը շատ հետաքրքիր մի աշխարհ է ու ահագին դրական բաներ է պարունակում: Ինձ թվում է, որ մարդիկ ավելի մաքրվում են կարծես: Ինձ համար, օրինակ, շատ կարևոր բան է այն, որ այստեղ ես ավելի հանդուրժողական եմ դառնում:

[Ohanyan]

Զարմացրիր ինձ, շատ զարմացրիր. գիտես աչքիս առաջ եկավ Նարեկացի եկեղեցու բակում 100 դրամով խաչ վաճառող մոտավորապես 10 տարեկան տղա երեխան ու Աստվածածին եկեղեցու դարպասների մոտի մուրացիկների խումբը… Բեր զահլեդ տանեմ ու մի դեպք պատմեմ, դե Նարեկացի եկեղեցու մոտի խաչմերուկում պետքա Սահակ Պարթևի և Մեսրոպ Մաշտոցի արձանը կանգնեցվի, ու մինչև կանգնեցվի կծերանանք դե գիտես էլի… Այդ հարցով Տեր Վահանի մոտ էի, ասաց՝ «Չեմ ուզում, թող չկառուցեն, բայց գոնե կառուցման գումարի հաշվին մեր քաղաքի խեղճերին մի կտոր հաց տան»… Միտքը իրոք լավն էր, մանավանդ մեր քաղաքի խեղճուկրակների վիճակը նկատի ունենալով… հլա գնա Բանգլադեշ, Նաբերեժնի են ասում կարծեմ, դա երևի Չուխաջյաննա, մտի ետ բնակիչների տնակները, եթե գլխիդ փուլ չգան, ելի լավա, ներսից դուրսը պարզ տեսնում ես, մի խոսքով, թույլ կողմիս ես կպել, դրա համար էլ երևի գլուխդ տարա, դու երևումա դեռ շատ կզարմացնես ինձ… վերջում էլ ասեմ, որ երանի ետ հույսից ինձ ու ետ վաճառողին վաճառեին ապրես լավն էր

[Շինարար]

Քանի որ այդքան համբերություն չունեմ նոր մրցույթի սպասելու, ու այդքան նյարդ չունեմ՝ քվեարկվելու, հեքիաթս, որ նոր գրեցի, դնում եմ այստեղ:

[Շինարար]

1

Հեռուստացույցի մեջի փոքրիկ աղջիկը լաց էր լինում: Մի կին բռնել էր աղջկա ձեռքը: Երևի մայրիկն էր: Հետո մի տղամարդ` երևի հայրիկը, գրկեց նրան: Տղան, որը հեռուստացույց էր նայում, նույնպես սկսեց լաց լինել:

-Մայրիկ, նա շատ է լաց եղել, դրա համա՞ր են աչքերն այդպես նեղ:

-Չէ, տղաս. նա ճապոնացի է, բոլոր ճապոնացիների աչքերն էլ նեղ են,- պատասխանեց Մայրիկը` շոյելով Տղայի գլուխը: -Իրենց մոտ երկրաշարժ է եղել,- Մայրիկը սրբեց տղայի արցունքները:

-Երևի տխրել է, որովհետև պետք է տնակում ապրեն,- բարձրաձայն մտածեց Տղան: -Ես միշտ տնակում եմ ապրել, ու երբեք դրա համար չեմ տխրել: Դու ու Հայրիկը մինչև հիմա տխրում եք չէ՞: Հայրիկը դրա համար գնաց Ռուսաստան, որ աշխատի ու գա` տուն առնի,- Տղայի աչքերը նորից լցվեցին արցունքներով:

-Ուղղակի Հայրիկը չի ուզում, որ դու միշտ տնակում ապրես:

-Երբ Հայրիկն այստեղ էր, ես չէի տխրում, իսկ հիմա ես տխրում եմ, որովհետև Հայրիկը հեռու է:

-Կմեծանաս, ամեն ինչ կհասկանաս,- Մայրիկը համբուրեց Տղայի մազերը:

«Մեծերը ոչինչ էլ չեն հասկանում: Երբ ես մեծանամ, այդպիսին չեմ լինի,- որոշեց Տղան: -Ես պետք է գնամ ու այդ աղջկան ամեն ինչ բացատրեմ: Չի կարելի թողնել, որ նա միշտ տխրի, ինչպես Մայրիկն ու Հայրիկը: Ու՞մ է պետք տունը, եթե քնելիս Մայրիկը ճակատդ չի համբուրելու ու առավոտյան չի արթնացնելու, որ դպրոց գնաս, եթե երեկոյան չես կարող նստել հեռուստացույցի մոտ, ու երբ Մայրիկն ասի` գնա քնելու, պատասխանես, որ Հայրիկին ես սպասում»:

-Մայրիկ, ես գնում եմ բակ,- ժամանակ կորցնել չէր կարելի: Տղան վճռեց հենց հիմա ճանապարհ ընկնել ու ամեն գնով գտնել այդ աղջկան:

-Դասերդ մինչև չսովորես, ոչ մի բակ:

«Մեծերը միշտ նույնն են ասում: Ոչ մի նոր բան չեն կարողանում մտածել: Ինչու՞ չի կարելի մի օր ասել` այսօր, տղաս, հայտարարում եմ դաս չսովորելու օր»: Տղան որոշեց Մայրիկին օգնել նորարար լինելու հարցում:

-Մայրիկ, այսօր դաս չսովորելու միջազգային օրն է:

-Դա ի՞նչ նորություն է: Այդպիսի օր չկա:

-Մինչև հիմա չկար, բայց արդեն կա: Ես հենց նոր հորինեցի այդ օրը,- հպարտությամբ ասաց Տղան:

-Անմիտ բաներ իմ ասա,- բարկացավ Մայրիկը: Այո, մեծերը երբեք էլ չեն սիրել ընդունել փոքրերի օգնությունը նման հարցերում, բայց Տղան ևս մի միջոց ուներ: Նա համբուրեց Մայրիկին: Հենց Մայրիկը բարկանում է, Տղան համբուրում է նրան: Սովորաբար օգնում է:

-Լավ, գնա, միայն շուտ կգաս,- ժպտաց Մայրիկը:

«Մայրիկները միշտ շուտ են համոզվում: Բայց Ճապոնիա գնալու մասին չարժե ասել նրան: Նա իրեն վատ կզգա ու այն դեղի կաթիլներից կուզի»,- մտածեց Տղան ու դուրս վազեց:

[Շինարար]

2

Արմենը, Արան ու Գոռն արդեն բակում էին և անհանգստանում էին, որ Տղան ուշանում է: Նրանք որոշել էին Գաղտնի կազմակերպություն հիմնել, և հիմնադիր ժողովը հենց այդ օրն էր նախատեսված: Դեռ չէին պատկերացնում, թե ինչով էր զբաղվելու կազմակերպությունը: Ի վերջո, մինչև կազմակերպությունը չլինի, ինչպե՞ս կարող է այն որևէ բան անել: Կհիմնեն, հետո կորոշեն: Բայց հեռուստացույցի աղջիկն այնքան էր ազդել տղայի վրա, որ կազմակերպությունը լրիվ թռել էր մտքից:

-Մենք պետք է Ճապոնիա գնանք,- հայտարարեց Տղան ընկերներին:

-Ճապոնիա չի կարելի գնալ, այնտեղ երկրաշարժ է եղել,- ակնոցն ուղղեց Գոռը:

-Հենց դրա համար էլ պետք է գնանք:

-Գնանք` ի՞նչ անենք,- հարցրեց Արմենը:

-Մենք փոքր ենք ու ոչինչ էլ չենք կարող անել,- Գոռը հանեց ակնոցն ու սրբեց թաշկինակով: Գոռը սիրում է շեշտել, որ ինքն ակնոց ունի, որովհետև ակնոց ունի նաև կրպակի վաճառողուհին, որին բոլորը հարգում և խելացի են համարում: Իսկական պատճառն իհարկե ոչ թե ակնոցն է, այլ այն, որ նա բոլորին պարտքով հաց է տալիս և երբեք հաշիվները չի խառնում, բայց Գոռն առայժմ միայն ակնոցով կարող է համեմատել նրա հետ:

-Ես այն աղջկան պետք է բացատրեմ, որ տնակում ապրելու մեջ ոչ մի վատ բան չկա, որ նա հանկարծ չտխրի,- բացատրեց Տղան:

-Երբ մեծանամ, քաղաքապետ եմ դառնալու, որ բոլոր տնակում ապրողներին տուն տամ,- ակնոցները նորից դրեց Գոռը:

-Մենք չենք կարող սպասել: Դու տասնհինգ տարի հետո նոր կմեծանաս: Նրա արցունքները չեն բավականացնի, որ այդքան երկար լաց լինի: Իսկ երբ արցունքները սպառվեն, նա կմեծանա ու կդառնա բոլոր մեծերի նման,- այո, պատճառաբանությունը համոզիչ էր: Տղաներն անմիջապես հասկացան, որ մի բան պետք է անել: Ոչ ոք նույնիսկ չհիշեցրեց Տղային կազմակերպության հիմնադիր ժողովի մասին: Ի վերջո, կազմակերպությունը կսպասի ավելի հանգիստ ժամանակների: Երբ կոնկրետ գործ կա անելու, անիմաստ կազմակերպությունների կարիք չկա:

-Ոչ, մենք չենք կարող թույլ տալ, որ աղջիկը սպառի իր արցունքները ու դառնա մեծերի նման: Որտե՞ղ ես տեսել նրան: Ինչպե՞ս կարող ենք գտնել,- վճռականորեն տրամադրված` ասաց Արմենը:

-Հեռուստացույցի մեջ եմ տեսել,- Արմենի վճռականությունը Տղային քաջալերեց, բայց հեռուստացույցի անունը լսելով` Արմենը, Արան ու Գոռը ձեռքներն անհույս թափ տվեցին:

-Այդ դեպքում ինչպե՞ս են հեքիաթի մեջ արքայազները գտնում արքայադուստրերին` միայն երազում տեսած լինելով,- Տղան փորձեց համոզել:

-Դրանք ընդամենը հեքիաթներ են,- ասաց Գոռը:

-Այո,- հաստատեցին Արմենն ու Արան:

-Դուք մտածում եք մեծերի նման,- վրդովվեց Տղան:

-Բայց ինչպե՞ս կարող ենք մենք գնալ Ճապոնիա: Դա այնքան հեռու է,- ասաց Գոռը` մի փոքր նեղացած Տղայի արտահայտությունից: Արան ու Արմենն էլ էին նեղացել, բայց աշխատում էին ցույց չտալ:
-Ասում ես` նա լա՞ց էր լինում,- հարցրեց Արան:

-Այո:

-Հեռուստացույցի մեջ երբեմն ցույց են տալիս բաներ, որ հինգ օր առաջ է եղել: Օրինակ շաբաթ օրը կրկնում են սերիալի բոլոր սերիաները,- Արան վստահորեն ինչ-որ բան գիտեր:

-Այսօր շաբաթ չէ,- Գոռը որոշեց համենայն դեպս հստակեցնել:

-Այո, բայց դա էլ սերիալ չի եղել,- ասաց Արան: -Անիին հիշու՞մ եք, որ երեկ մեզ հետ խաղում էր:

-Անհետաքրքիր աղջիկ է և շատ դանդաղ է վազում,- ասաց Գոռը:- Որտեղի՞ց հայտնվեց մեր բակում:

-Ճապոնիայում երկրաշարժը երկու օր առաջ է եղել,- Արան շարունակեց իր միտքը: -Իսկ Անին մեր բակում հայտնվեց երեկ: Այսօր առավոտյան, երբ դպրոց էի գնում, ես նրան տեսա: Նա լաց էր լինում ու ձեռքին դպրոցական պայուսակ չկար:

-Մենք այսօր միասին ենք դպրոց գնացել,- կասկածեց Գոռը:

-Մենք խաչմերուկի մոտ էինք չէ՞ պայմանավորվել, իսկ ես նրան տեսել եմ մինչև խաչմերուկին հասնելը:

-Բայց դա ի՞նչ կապ ունի հեռուստացույցի աղջկա հետ,- փորձեց հասկանալ Տղան:

-Շատ հնարավոր է, որ Անին հենց քո տեսած աղջիկն է,- հայտարարեց Արան:

-Իհարկե,- բացականչեց Արմենը, իսկ Գոռը նյարդայնացած ակնոցն էր ուղղում. «Ինչու՞ առաջինն իր մտքով չանցավ»:

-Բայց ես տեսել եմ Անիին ու տեսել եմ այդ աղջկան: Նրանք լրիվ տարբեր երկու աղջիկներ են: Ճապոնացիների աչքերը նեղ են լինում:

-Մեր դասարանի Մադոյան Անիին էլ բոլորը ճապոն են ասում, որովհետև նրա աչքերը նեղ են,- գլուխը քորեց Արմենը:

-Ճապոնացիների ազգանունը յանով չի լինում,- ասաց Գոռը:

-Ես չեմ ասում, թե նա հաստատ ճապոնացի է: Ուղղակի բոլորը ճապոն են ասում,- ասաց Արմենը:

-Եվ անունն էլ չի կարող Անի լինել: Անին հայկական անուն է,- բացականչեց Գոռը` ուրախացած, որ Արայի վարկածը ջախջախվում է:

-Դու ընդամենը հայկական անունները գիտես, իսկ որևէ ճապոնական անուն գիտե՞ս,- վրդովվեց Արան: -Արմենենց դասարանի Մադոյան Անին, այո, չի կարող ճապոնացի լինել: Նրան ուղղակի ճապոն են ասում նեղ աչքերի համար, որովհետև նեղ աչքեր ունենում են ճապոնացիները: Բայց մեր Անիի դեպքն ուրիշ է: Որևէ մեկդ գիտի՞ նրա ազգանունը: Ինչու՞ մեկս մյուսի ազգանունները մենք գիտենք: Գիտենք նույնիսկ Արմենենց դասարանի Մադոյան Անիի ազգանունը, իսկ Անիի ազգանունը չգիտենք:

-Այո,- ասաց Գոռը` մտածելով, որ ինչ-որ տրամաբանություն կա Արայի ասածի մեջ, բայց դեռևս չէր կարողանում հասկանալ, թե կոնկրետ ինչ:

-Այդ ամենն ի՞նչ կապ ունի իմ ճապոնացի աղջկա հետ,- Տղան վրդովվում էր, որովհետև մայրիկը շուտով տուն կկանչի, իսկ այսքան ժամանակում ինքը գուցե հասած լիներ Ճապոնիա: Անիմաստ ժամանակ են վատնում:

-Շատ մեծ: Այն որ ճապոնացիների անուն-ազգանունները շատ կարճ են, մի վանկից: Շատ հնարավոր է, որ Անին ոչ թե Անիի անունն է, այլ անունը և ազգանունը: Ա Նի,- հաղթական տոնով ասաց Արան:

-Հըմ,- Գոռին դուր չէր գալիս, որ Արան այս պարագայում իրենից ավելի խելացի էր դուրս գալիս, բայց տրամաբանությունը չընդունել չէր կարող: «Ի վերջո, թող մի անգամ էլ Արան ինչ-որ բան մտածի»,- իրեն հուսադրեց նա:

-Գիտե՞ք` որտեղ է ապրում Ա Նին,- Արան հենց Ա Նի արտասանեց` ճապոնական առոգանությամբ, այսինքն այնքանով, որքանով պատկերացնում էր այդ առոգանությունը` կարծես թե դա արդեն հաստատված փաստ էր: Տղաներից ոչ մեկը չգիտեր Անիի տան տեղը: Որտեղի՞ց իմանային, երբ նա ընդամենը երեկ էր հայտնվել: Միակ բանը, որ հայտնի էր նրա մասին, անունն էր: Բայց Արան ավելի տեղեկացված էր: Դե, երեկ էլ Արան համոզեց, որ Անիին իրենց հետ խաղացնեն, իսկ ընդհանրապես նրան ոչ մեկն էլ չհավանեց:

-Ա Նին ապրում է Փլված շենքում,- հանդիսավոր ձայնով հայտարարեց Արան, -Չար կախարդի մոտ:

-Հետո՞,- հետաքրքրվեց Տղան: Ուրիշ պարագայում այս փաստը շատ հետաքրքիր կարող էր լինել, բայց հիմա, երբ հեռուստացույցի աղջիկն անհամբեր իր օգնությանն է սպասում, նույնիսկ Չար կախարդի հետ նույն շենքում ապրող աղջիկը Տղային չէր կարող հետաքրքրել:

-Հետո այն, որ Չար կախարդը նրան կախարդել է, որ ոչ ոք չճանաչի, իսկ Ա Նին հեռուստացույցից քեզ տեսնելով` աղերսող հայացքով նայել է` հուսալով, որ աչքերից կճանաչես ու կօգնես:

-Հենց աչքերն էլ տարբեր են:

-Աչքերի ձևը չի կարևոր, աչքերի ներսն է պետք տեսնել:

Գոռն զգաց, որ Արայի հիմնավորումները գնալով թուլանում են, և վերագտած իր ինքնավստահությունը` սպասում էր նրա վերջնական ջախջախմանը, բայց այստեղ կատարվեց մի բան, որն ստիպեց նույնիսկ Գոռին անցնել Արայի կողմը:

-Հեքիաթներ ես պատմում,- ասաց Տղան:

Տղան պատասխանեց մեծերի նման, և Գոռը շտապեց ընկերների հետ միաբերան ասել.
-Դու մեծերի նման ես խոսում:

«Ուրեմն իսկապե՞ս Անին, այսինք Ա Նին այդ նույն աղջիկն է: Այո, նրանց աչքերը… Ինչ-որ նմանություն կա այդ աչքերում, նույն տխրությունը»,- մտածեց Տղան և առանց ժամանակ կորցնելու վազեց դեպի կիսափլված շնությունը, որտեղ բնակվում էր Չար կախարդը:

-Դե վազենք, քանի ուշ չէ,- բացականչեց նա ճանապարհին:

[Շինարար]

3

Չար կախարդը ապրում էր Փլված շենքում: Մայրիկները հաճախ էին դիմում նրա օգնությանը. «Եթե չանես, Չար կախարդին կասեմ»: Չար կախարդը ծեր էր, միայնակ ու տարօրինակ: Մի անգամ, երբ Արան նրա հետ զրույցի էր բռնվել, Արայի մայրիկը տեսել էր, խուճապահար մոտ վազել և ձեռքը բռնած տուն տարել Արային` ասելով.

-Էլ չեմ չտեսնեմ քեզ այդ կնոջ մոտ:

Մոր վախեցած հայացքից Արան եզրակացրել էր, որ այդ կինը Չար կախարդ է, ու զգուշացրել էր ընկերներին: Այդպես բացահայտվել էր Փլված շենքի տիրուհու գաղտնիքը:

Երբ տղաները Փլված շենք մտան, Չար կախարդը ձեռքով խնձոր էր կիսում: Նա խնձորի կեսը մեկնեց Ա Նիին, որը Չար կախարդի հետ միասին հանգիստ նստած էր բազմոցին: Տղաները հասկացան, որ սարսափելի բան է հիմա կատարվելու, իսկ Տղան հասցրեց ասել.

-Ոչ, Ա Նի, չվերցնես: Դա կախարդված խնձոր է: Ես եկել եմ, որ քեզ փրկեմ Չար կախարդից:

Չնայած տղան կարողացավ, մի կերպ ճնշելով վախը, ասել այդ ամենը, բայց նրա ձայնը դողում էր, և նա անհանգստացավ. «Տեսնես` Ա Նին նկատե՞ց»: Չար կախարդը և Ա Նին զարմացած նայեցին վախեցած տղաների կողմը: Տղաների ոտքերը դողում էին, իսկ Արմենի դեմքը սփրթնել էր, ինչպես Փլված շենքի պատերից թափվող կավիճը: Եթե չամաչեր ընկերներից, հաստատ կփախչեր:

-Ի՞նչ Չար կախարդ,- զարմացած ասաց Ա Նին:

-Նա,- դողացող ձեռքը դեպի Փլված շենքի տիրուհին պարզեց Արմենը:

«Ի՞նչ կլինի հիմա»,- եթե հասցնեին, կմտածեին տղաները, բայց այստեղ Չար կախարդն ու Ա Նին սկսեցին ծիծաղել: Ամենատարօրինակն այն էր, որ Չար կախարդի ծիծաղը նման չէր հեքիաթի կախարդների սարսափազդու քրքիջներին: Նա ծիծաղում էր սովորական բարի տատիկի նման:

-Նա Չար կախարդ չէ,- ծիծաղի մեջից մի կերպ կարողացավ ասել Ա Նին: -Նա մեր հարևանուհին է: Մինչև երկրաշարժը մայրիկս ու հայրիկս էլ են ապրել այս շենքում: Հետո մենք տեղափոխվել ենք տնակ, իսկ նա չի ցանկացել թողնել իր տունը:

-Նա քեզ լրիվ կախարդել է, Ա Նի,- ասաց Գոռը, որը Չար կախարդի բարի ծիծաղից հետո սկսել էր ավելի քիչ վախենալ և համարձակվել էր նույնիսկ մոտենալ Ա Նիին: Ի վերջո, Տղան խոսացել էր, Արմենը մինչև իսկ մատնացույց էր արել Չար կախարդին: Միայն ինքն ու Արան էին մինչև այժմ լուռ: Իսկ եթե հաշվի առնենք, որ Ա Նիի տեղը Արան էր պարզել, Գոռը մնում էր ստվերում, և հարկավոր էր մի բան ձեռնարկել: Նա բռնեց Ա Նիի ձեռքը և քաշեց դեպի իրեն:

-Թող երեխայի ձեռքը, կցավեցնես,- միջամտեց Չար կախարդը և Գոռից խլեց Ա Նիի ձեռքը: Գոռը վախեցած ետ-ետ շտապեց և թաքնվեց ընկերների ետևում:

-Դուք բոլորդ այնքան տարօրինակ եք,- ասաց Ա Նին: Այս ամենից հետո դեռ մի բան էլ ինքն է տղաներին մեղադրում տարօրինակ լինելու մեջ:

-Ես հեռուստացույցով քեզ տեսա, Ա Նի,- փորձեց բացատրել Տղան:

-Ես ոչ մի հեռուստացույցի մեջ էլ չեմ եղել: Ինչու՞ ես իմ անունն այդպես տարօրինակ ձևով արտասանում,- Ա Նին իսկապես զարմացած էր թվում:

-Ինչպե՞ս, դու Ա Նին չե՞ս,- իրենց հերթին զարմացան տղաները:

-Անին եմ,- ասաց Ա Նին: Այդ պահին փլված շենք մտավ մի կին, որին նկատելով` Ա Նին մոռացավ տղաների և այս անհասկանալի ու անչափ խճճված պատմության մասին, վազեց դեպի այդ կինն ու ամուր փաթաթվեց նրան:

-Մայրիկ,- Ա Նիի ուրախությանը չափ չկար:

Ա Նիի մայրիկն էլ բոլորովին նման չէր ճապոնուհու: Տղան ինքն էլ չնմանեցրեց հեռուստացույցով տեսած աղջկա մայրիկին: Մինչ տղաները մոլորության մեջ փորձում էին հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, նրանց ցնցեց ևս մի իրադարձություն:

-Շնորհակալություն, Ասյա մորաքույր, մենք արդեն գնանք,- ասաց Ա Նիի մայրիկը դիմելով Չար կախարդին:

«Ասյա մորաքու՞յր»,- տղաների համար սա հայտնագործություն էր: Չար կախարդի անունը Ասյա է, սովորական մարդու անուն ունի, այնպես ինչպես Գռոի ավագ քույրը` Ասյան: Մի անգամ քննարկել էին, թե ինչ կարող էր լինել Չար կախարդի անունը: «Ջավահիր»,- վստահաբար ասել էր Գոռը, չնայած Արան չէր համաձայնել, որովհետև իր մայրիկի գյուղում Ջավահիր անունով մի կին կար, որը բոորովին էլ կախարդի համբավ չուներ, նույնիսկ մի անգամ Արային կովի թարմ կաթ էր հյուրասիրել: Ամեն դեպքում մյուս տղաներին Ջավահիր անունը կախարդի համար համոզիչ էր թվացել, բայց Ասյա՞…

-Շնորհակալություն տղաներ, որ մենակ չեք թողել Անիին,- տղաների քչփչոցն ընդհատեց Անիի մայրիկը: -Համոզված եմ` դուք լավ պաշտպաններ եք նրա համար:

Տղաները շփոթած էին: Իսկ երբ Անիի հետ միասին պատմեցին, թե ինչու էին եկել այդտեղ, Անիի մայրիկը ևս մի լավ ծիծաղեց այդ պատմության վրա: Պարզվեց, որ Անիի մայրիկը մի փոքր հիվանդ է եղել և պետք է երկու օր մնար հիվանդանոցում: Քանի որ Փլված շենքի տիրուհին, այսինքն` Ասյա մորաքույրը, չի համաձայնել այդքան երկար ժամանակով լքել իր բնակարանը, Անիի մայրիկն ստիպված Անիին է բերել նրա մոտ: Չէ՞ր թողնի հո, որ տանը մենակ մնա: Իսկ այսօր առավոտյան նա իմացել է, որ Անիի հայրիկը Ռուսաստանից գալիս է և միանգամից բուժվել է: Հիմա էլ պետք է Անիի հետ միասին գնան օդանավակայան` հայրիկին դիմավորելու: Անիի մայրիկը տղաներին նաև հրավիրեց հաջորդ օրը դասից հետո այցելել իրենց:

-Մենք միասին նամակ կգրենք այդ ճապոնացի Ա Նիին ու կպատմենք այս ամբողջ պատմությունը: Համոզված եմ` երբ նա կարդա, այլևս չի տխրի:

-Լավ,- համաձայնեցին տղաները:

[Շինարար]

4

Երբ Տղան տուն եկավ, սեղանին` ափսեի մեջ, երեք խնձոր էր դրված: «Հեքիաթի վերջը,- ժպտաց Տղան: -Մեկը Մայրիկին, մեկը Քույրիկին, մյուսն էլ…»: Նա վերցրեց երրորդ խնձորը և դուրս վազեց:

-Մայրիկ, ես մի բան եմ մոռացել,- հասցրեց ասել դռների արանքից:

-Այդ ու՞ր, ուշ է,- բայց Տղան արդեն դուրս էր պոկվել` ինչպես միշտ մոռանալով դուռը ետևից փակել:

Երբ հասավ Փլված շենքին, մտածեց, որ ուրիշ ժամանակ կվախենար մտնել ներս, իսկ հիմա արդեն մթնում է, իսկ ինքը անվախի պես ներս է մտնում: Չար կախարդը, այսինքն Ասյա մորաքույրը նստած էր բազմոցին` փափաթված բրդյա շալով:

-Սա քեզ,- ասաց Տղան` մեկնելով խնձորը: Փլված շենքի տիրուհին վերցրեց խնձորը և ժպտաց: Տղան այն է` վազելով դուրս էր գալիս շենքից, երբ լսեց:

-Այդ ու՞ր:

Պետք է ասել, որ Տղան վազում էր ոչ թե, որովհետև վախենում էր, այլ պարզապես ուշ էր, և Մայրիկը կարող էր անհանգստանալ: Կնոջ ձայնի վրա` նա հետ շրջվեց: Ասյա մորաքույրը նրան մեկնեց խնձորի կեսը, որ չնայած ձեռքով էր կիսել, բայց հավասար էր ստացվել:
Տղան ժպտաց, վերցրեց խնձորի իր բաժինը և ուտելով տուն վերադարձավ: