Տատ-ի խոսքերից
Կուկ ջան, ետսովետական սկսնակ հանրապետության ժամանակ (ես իրոք չեմ ուզում անձնականցնել, Լևոնի տեղը ցանկացած նախագահ նույն վիճակի էր լինելու) ցեղասպանության հարցը չէր կարող սակարկվել, այն միայն պիտի ընդհատակային դաշնակցական խոսակցություններից և ճիգերից վերափոխվեր պետական բաց խոսքերի: Դա առաջին փուլն էր, սովետի ժամանակ խեղդված, հայությունից վաղուց սպասված, ինչը Լևոնը և արեց:
Թե ինչպես կզարգանա այդ հարցը և ինչպիսի ծուղակներ ու լուծումներ կբերի իր հետ, դա երկրորդ փուլն էր, որ Լևոնը չարեց, արդեն նա չէր կանգնած հարևանական ճնշման տակ:Ճիշտ է, բոլոր սովետական հանրապետություններն էլ, նույնիսկ առանց երկրաշարժի սոված զկրտում էին և միահամուռ գցվեցին վայրենի անկառավարելի կապիտալիզմի ձեռքը, Լևոնն էլ ընտրություն չուներ: Դա չի փոխում այն փաստը, որ օլիգարխները «ստեղծվեցին» նրա ժամանակ և ինքը ոչինչ չկարողացավ (չուզեց) անել նրանց անսահման իշխանության և ազդեցության դեմ: Նրանից հետո դա միայն տասնապատկվեց, հիմա էլ չի կարողանա, ձեռքերը կապված էն իր սեփական անցյալով: Իհարկե՝ այո: Նույն թափով ու եռանդով դա կարելի է պահանջել ՍՍ-ից, ինչպես կսկսենք պահանջել ԼՏՊ-ից, երբ պարզ կդառնա, որ նա էլ չի շտապում օլիգարխներին կպնել: Սերժից պահանջենք, չէ՞ որ նա մեզանից վախենում է, մեր ձայներն է ուզում: Ենդդիմության նպատակը չի կարող լինել զուտ իշխանափոխությունը, նպատակը եղածի բարելավումն է՝ ճնշում գործադրելով
ԲԱՁԱՐՁԱԿԱՊԵՍ, ՍԿԶԲՈՒՆՔԱՅԻՆ ՀԱՄԱՁԱՅՆ ՉԵՄ: Անպայման հանդիպում են, ուշ թե շուտ, հարվում, հետքեր թողնում, երբեմն՝ հաջող, երբեմն՝ ցավալի:
Դու այս նախադասությունը դաշնակների մասին կասե՞ս: Թե ժամանակինը անցել է, հանգիստ թողեք...
Կուկ, ինքս չեմ սիրում այս ասելիքս, ես էլ եմ ուրախ ու հպարտ, որ պատերազմից չվախեցանք, որ ազատագրվեց, պացիֆիստ մարդուս հարյուր անգամ կրկնել եմ, որ ուրիշ ճար չկա մեր վիճակում, լավ ենք անում, թող մեց ինչ անուն ուզում են կպցնեն, կարևորը հաղթանակն է, բայց...
Պատերազմով հարցեր լուծող պետությունը, նույնիսկ մեծ ու հզորը, որ փակ աչքերով կարող է իրեն թույլ տալ այդ շռայլությունը, ստորագրվում է իր քաղաքական անկարողության տակ: Ինչքան էլ զավեշտալի է հնչում, պատերազմն ավելի հեշտ է, քան դիվանագիտական խորն ու խելացի լուծումը: Ես չեմ ասում հիմա Լևոնի մասին (անկեղծ չեմ ուզում հավատալ, մտքովս էլ չեմ ուզում անցնի), բայց մի շարք այլ պետություններ, ինչպես ԱՄՆ, Ռուսաստանը կամ Իսրաելը պատերազմներով իրենց ներքին պրոբլեմներն են ծածկում, իրենց ժողովրդի աչքին թոզ են փչում ու հայրենասիրությամբ ետ պահում իրենց սեփական քաղաքական, տնտեսական, դիվանագիտական մատից(շախմատ):
Աստված, կներես այսպիսի կոշմառ մտքերի համար, բայց հայտնվում են, ինչ անեմ:
Մեջբերել
Ամեն օր՝ մինիմում երկու անգամ անցնում եմ Հրապարակով, մի 20-30 հոգի կառավարության շենքի մոտ ա, մի 15-20 հոգի էլարտգործնախարարության: Էդ մարդաշատ ա՞: Էդ դեպքում ազատույան Հրապարակն ի՞նչ էր փետրվարին, կամ դրանից հետո ամիսներով Հյուսիսային պողոտան ի՞նչ էր, կամ մինչև հիմա Սարյանի արձանի մոտակայքը ի՞նչ ա: Տենց ՀԱԿ-ը արդեն երկու տարի ա մարդաշատ ա պահում տարբեր վայրեր, մարդկանց ուշադրությունը հրավիրում ա էս բռնապետության ու բռնապետության կատարած հանցագործությունների վրա: Էդ սաղ հեչ, էդ գործ չի, բայց որ դաշնակները մի քանի օր ա մի 10-15 հոգով գնացել առոք-փառոք նստել են հրապարակում, ու ոչ մի մենթ, չգիտես ինչի, չի գալիս էլեկտրաշոկով դզզզցնում, դուբինկով մեջքը չի ջարդում, էդ պաստառները չի ջարդում և այլն.. էդ գործ ա հա՞: Ու էդ ամեն ինչը ինչի համար ա՝ էձիկ, հեռացիր
Հիմա որ էձիկը հեռանա, կասեն՝ տեսա՞ք, ոնց մի քսան հոգով լահմաջոական դիետայով էձիկին հանեցինք, տեսա՞ք ինչ գործ արեցինք, հետո էլ կզանգեն մեր սփիռքահայ բարեկամներին, կասեն՝ տեսա՞ք՝ կանխեցինք, բայց ինչը՝ իրանք էլ չգիտեն, դե փող շպրտեք վրեքներս, գնանք օբյեկտներում միքիչ պատալոկներին կրակենք:
: Ու միանգամից ճանաչել ժողովրդի միացումն ու որոշումը: Հիմա է դա գլուխկոտրուկ, այն ժամանակ դեռ չկար Կոսոսվո և Աբխազիա...
: Ինչ պետք ա, դրան եմ հավատում:
. 
Էջանիշներ