Չեմ ցնականում անձնավորել թեման ու նորից նույն կետին բերել, բայց ուզում եմ պատասխանել:
Մութ ու ցուրտ տարիներին հայաստանից գնացած հայերից և ոչ մեկին չես կարող համոզել, որ ԼՏՊ-ն այժմ համազգային հարցերի շուրջ է մտածում ու թե Ղարաբաղյան, թե հայ-թուրքական հարցերի հստակ "ճակատագիրն" է գծում:
Ինչու՞ ոչ ոք չի քննարկում, թե ինչու հետնց հիմա ու ի՞նչ մտադրությամբ հայտնվեց ԼՏՊ-ն, ինչու՞ հենց հիմա ու ի՞նչ "պատճառով" Թուրքիան "որոշեց" բացել սահամանը... Գուցե որոշակի կապ կա ասենք Կարսի պայմանագրի հետ, հը՞...
Գուցե մեր սփյուռքը մի պահ Հայաստանվ, ներկայիս մի բուռ Հայաստանվ ու նրա արդեն իսկ կես բուռ ժողովրդին ավելի բարձր "պրիարիտետ" տա, քան հայկական հարցը ու դա ընկալի ոչ թե որպես ազգի դավաճանություն, ցեղասպանության ուրացում կամ չգիտեմ էլ ինչ, այլ ընկալի որպես փորձ, փորձ ՝ որ կարող է դրական ազդեցություն ունենալ, գուցե հիմա հենց այն պահ է, երբ պետք է բոլոր դրական ու բացասական կողմերն այս հարցի ու փորձենք առանց ԼՏՊ ու ՍՍ, Դաշանկ ու Հնչակ, հայաստանցի ու ղարաբաղցի, շուռ տված ու նոր եկած հայերի տարանջատման քննարկել: Ցանկացած հանարահավաք, այդ թվում նաև Սեպտեմբերի 18-ի հանրահավաքը կարելի է համարել անիմաստ ժամանակի, նյարդերի ու թևի մկանների կորուստ/լարում, եթե արդյունքում ոչ մի տող նոր միտք չի գրվում, եթե ոչ մի նոր որոշում չի կայացվում:
Հ.Գ. Երբեմն եկեք նահանջենք մեր ամբիցիաներից ու փորձենք ընդհանուրի շահը գերադասել մասանվորից, գերադասենք ՀՀ ապագան /դեռ անհստակ/ ՍՍ-ի, ԼՏՊ-ի կամ մեկ այլ հապավումամականունային անձի "շահերից" ու "գաղափարերից":
Մեջբերել
Էջանիշներ