Համապետական հանրահավաք սեպտեմբերի 18-ին

[Բիձա]

Խանգարում է, որ շարժումն իրոք համազգային դառնա:
Ես այստեղ պարապությունից կամ ԼՏՊ չսիրելուց չեմ նորից նրա անձին անդրադառնում, այլ այս նախադասության պատճառով՝


երբ ԼՏՊ կրկին հայտնվեց ասպարեզում, էն էլ միանգամից նախագահի թեկնածու, իհարկե նրան պետք էր քաղաքական կապիտալ բերել, ինչը և արեց՝ անվանելով իրեն Առաջին Նախագահ, էդ ուներ, էդ պիտի ասեր, պարզ է:
Կարող էր լինել թեկնածու ԼՏՊ- պատմության դոկտոր (հո ճիշտ է), բայց մալադեց Հայկօ, լավ չի հնչում:

Իսկ այսպիսի ինքնանվանումը՝ ծրագիր է, ոչ թե պարզապես իրականության փաստ, միթե՞ դուք ֆալշ նոտա չեք լսում, խանգարող: Նա այդպիսի ոճով սկսելով ապագա շարժման դռները փակեց բոլոր այն մարդկանց, ովքեր ավելի համեստ ինքնագնահատում են սպասում վստահելի քաղաքական գործիչից: Այն մարդկանց, որոնք մտածեցին՝ որ այսպես է սկսում, վերջն ինչէ լինելու: Եվ դա այնքան կապ չուներ իր անցյալի, ինչքան այն պահին ամենափրկիչ, առաքելություն կրող ԼՏՊ անվանման հետ:
Բայց բացեց դռները կրքոտ երիտասարդների և հայ ազգային ավանդույթի համախոհների համար =ընտրել մեկի դեմ, այլ ոչ կողմ: Դեմը պարզ էր:
Գոնե ընտրություններից հետո կարելի էր փոխել այդ ամբիցիոզ իմիջը, բայց ոչ՝ ամրապնդեց, դրոշմեց և հիմա ամբողջ շարժումն է այդպես խոսում, հանդես գալիս: Իր առաջին выскочка-ի ոճով:
Եվ դեռ զարմանում, փնովում կամ վրդովվում եք, որ նորանոր խմբեր, էն էլ միասնական ճակատով հորիզոնում չեն հայտնվում: ԼՏՊ կարող է հիմա հանգիստ թոշակի անցնի, դուք արդեն լրիվ սեփականացրել եք նրա լեզուն:

Մի բան էլ նրա անձի վերաբերյալ: Շարժումը (կներեք, չեմ կարող վրայովս անցնել և ՀԱԿ գրել) իր հաջողությամբ(չեմ վիճում), բայց նաև անհաջողությամբ պարտավոր է ԼՏՊ-ին:

Տատ, ես համոզվել եմ, որ երբ քննարկվում է անձը, հարցը սրանում է և դառնում նախասիրությունների ու էմոցիաների կիզակետ.
Պետք է ավելի լայն պատկերով դիտարկել, որպեսզի կոնկրետ ընդիմացողները անձնականը չխառնեն քննարկմանը.
Օրինակ ես կարծում եմ, որ Հայաստանի ընդիմության վերնախավը դա քաղաքական ծերոնոց է. Լիդերը ծեր է թե տարիքային և թե մեթոդական ու տեսական մոտեցումներով. Նրան հարող իբր երիտասարդ անմիջական շերտը …/Ստյոպիկ, Արամ և այլն/ . առհասարակ պրոբլեմատիկ դեմքեր են- ԽԾԲ-ի մնացորդներ. Նիկոլն է հզոր ֆիգուր, որի անունը որպես հետագա լիդերի ԼՏՊ-ն խուսափում է տալ. Եղած կոնֆիգուրացիան կամ պետք է ժողովուրդը ստիպելով թարմացնի, կամ ինքը ԼՏՊ-ն մյուսներվ հանդերձ էստաֆետը պատրաստեն երիտասարդների համար. Եթե այսօր դա չի արվում, ապա ես եզրակացնում եմ, որ այդ ծերոնոցը դարձել է ութանասունականների սովետի ծերանոց պոլիտբյուրոն.
Ընդիմության երիտասարդացման հարցը հիմա խնդիր համար մեկն է.
Ժամանակին Արկադի Վարդանյանին, հետո Արամ Կարապետյանին ջարդելը դա Ռոբի ամենակեղտոտ ու ծանր հարվածներից էր որ նա տվեց Հայաստանին. Ես իրեն չեմ մեղադրում. -բռնապետ էր, այդ ձևով էր հարց լուծում. Մեղավորը մենք ենք, որ քսան տարվա ակտիվ քաղաքական դասերից հետո էլ մնացել ենք սիրող- չսիրողի մակարդակին.
Իրականում ԼՏՊ-- ժողովուրդ, Սերժ-ժողովուրդ հեռավորությունը նույնն է. Ժողովուրդը ստորոտում է, շեֆերը անհասանելի բարցունքներում.
Հարցը թե ֆիզիկական և թե պատասխանատվական հասանելիությանն է վերաբերում.
Մենք ներքևներում կարող ենք իրար անպատվելով վիճել, բայց մի անգամ տեսած կաս, որ դրանցից որևէ մեկը լայեղ անի խոսակցության մեջ մտնի. Նրանք անհասանելի էն ինչպես աստվածներ.
Դրա համար էլ անձամբ ինձ համար այդ "աստվածները" գոյություն չունեն. Իմ հաշվարկներում կա Նիկոլ, մի քիչ էլ մնացած ջահելները, որոնք իսկապես լուրջ գործ են անում.