Գոյության իրավունք ունեցող տեսակետ ա, բայց իմ համեստ գնահատականով իրականության հետ եզր չունեցող:
Մանուկյանը երբևէ այսքան կուռ թիմ ու համախոհների սկզբունքային բանակ չի ունեցել: Իսկ 97-ի Տեր-Պետրոսյանը պետական մտածողությամբ նախագահ էր, ի տարբերություն Սերժ Սարգսյանի, ով երկիրն ավելորդ փորձությունների չտանելու համար ի վերջո գնաց իր հրաժարականին (98-ին) ու նաև ապապետական գործառույթներ չէր իրականացնում:
Վիճակի ելքը պատկերացնելի ա: Պարզապես ժողովուրդը արագ փոփոխություններ ա ուզում և հոգնել է: Երկար պայքարի տրամաբանությունը հասկանալը չափազանց բարդ է:
Էջանիշներ