Չէ, Չուկ, քեզ նկատի չունեի; Ես ընդհանրապես եմ ասում; Հանրահավաքից հետո լսեցի` ինչպես են մարդիկ ամեն կողմից խոսում, որ էսպիսի հանրահավաքները չեն կարող որևէ կերպ ազդել Սերժի ընտրած արտաքին քաղաքական կուրսի վրա: Ղարաբաղյան հարցի լուծումը «տրամաբանական» լուծման է գնում, իսկ մենք ընդամենը սահմանդրական լոլոներ ենք լսում: Ինչպես պիտի դեմ կանգնենք սկսված գործընթացներին. ըստ էության դրա մասին ոչինչ չասվեց:
Իսկ իմ գծած սխեմայից երթը բաց թողները ոչ մի հետին միտք չուներ: Կարող եմ նաև երթն էլ ներառել, դրանից բան չի փոխվի.
Գնալ միտինգ - լսել ճառ - մասնակցել երթին - գնալ տուն;
Հետո՞![]()
Այ հետոն շատ բարդ է: Դու իհարկե ճիշտ ես, որ ժողովրդի զգալի հատված հետոն չի պատկերացնում, կամ գուցե բոլորը (առնվազն գերակշիռ մեծամասնությունը): Նաև շատերը սկսել են լոլո համարել ու դա էլ ա հասկանալի (օրինակ թեկուզ վերևի գրառման հեղինակը՝ Վիշապը):
Ի՞նչ ա սա նշանակում: Որ վիճակն անելանելի՞ ա:
Իհարկե ոչ:
Սա նշանակում է, որ վիճակը ծայրահեղ ծանր ա ու դա հստակ գիտակցում են շարժման ղեկավարները: Օրինակ Տեր-Պետրոսյանի երեկվա ելույթը կարելի ա անվանել խոր մտահոգություն, արթնանալու կոչ:
ՀԱԿ-ն էսօրվա վիճակով ՀՀ ամենաուժեղ քաղաքական ուժն ա, ամենաշատ կողմնակիցներ, համախոհներ ու համակիրներ ունեցող ուժն ա: Վերլուծական միտք ունեցող բազում գործիչներ ունեցող ուժն ա և այլն:
Բայց ոչ բավարար, թերևս վճռական փոփոխությունների համար: Մենք ՀՅԴ չենք, որ ձևական հացադուլ հայտարարենք ԱԳ-ի մոտ, մենք ժառանգություն չենք, որ ձևական քննարկումներ պահանջենք: Մեր անելիքը պիտի լուրջ լինի, մտածված ու կշռադատված: Լավագույն տարբերակը կլինի, որ մեծ հոսքեր վերջապես իրենց ամբիցիաները թողնելով միանան մեզ, բայց միակ լուծումը չի:
հ.գ. Ամենայն հավանականությամբ առաջիկայում հանդիպում կունենանք ՀԱԿ ղեկավար կազմի ներկայացուցիչների հետ: Մասնակցել ցանկացողները թող կապի մեջ լինեն:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ժողովուրդը շատ էլ լավ պատկերացնում է, ինքը չի պատկերացնում հետո-ն.
Մի առիթով գրել էի, թե 1997 -ի ԼՏՊ-և այժմյան Սերժը նույնն են. այսօր կավելացնեմ, որ 2009-ի ԼՏՊ-ն ու Վազգենն են արդեն նույնը, այն տարբերությամբ, որ Վազգենը բանտում Նիկոլ և մնացած 18-ին չունի.
Վիճակն անելանելի չի, զզվելի է.
Գոյության իրավունք ունեցող տեսակետ ա, բայց իմ համեստ գնահատականով իրականության հետ եզր չունեցող:
Մանուկյանը երբևէ այսքան կուռ թիմ ու համախոհների սկզբունքային բանակ չի ունեցել: Իսկ 97-ի Տեր-Պետրոսյանը պետական մտածողությամբ նախագահ էր, ի տարբերություն Սերժ Սարգսյանի, ով երկիրն ավելորդ փորձությունների չտանելու համար ի վերջո գնաց իր հրաժարականին (98-ին) ու նաև ապապետական գործառույթներ չէր իրականացնում:
Վիճակի ելքը պատկերացնելի ա: Պարզապես ժողովուրդը արագ փոփոխություններ ա ուզում և հոգնել է: Երկար պայքարի տրամաբանությունը հասկանալը չափազանց բարդ է:
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ