Համապետական հանրահավաք սեպտեմբերի 18-ին

[Հայկօ]

Սերժի մենթալիտետի մասին պնդումները և Ռոբի միակ տղամարդ լինելու հայտարարությունը բացարձակ նույն մտքերն են: 2-ն էլ ասում էին, -դե մեզ են հանդուրժում, այլ ասելիք ունեցող կա՞:

Բիձա, չմեջբերածներիս հետ լրիվ համաձայն եմ, ճիշտ ես ասում, մեջբերածիս հետ էլ եմ համաձայն, բայց հիմա, ամեն դեպքում, ինչ-որ բան արդեն փոխվել ա: Իրանք էլ միակ տղամարդը չեն, էդ հստակ երևաց: Էս վերջին մի քանի տարում ահագին առաջընթաց ա եղել «մուկից» մարդ դառնալու հարցում, ու էդ պրոցեսը շարունակվում ա: Ամեն դեպքում՝ մասսան արթնանում ա, ՀԱԿ-ն էլ «Արդարություն» դաշինքից հաստատ ավելի լուրջ բան ա: Հիմա ես գիտեմ մի բան. որ մեզ՝ հայերիս, ընդդիմություն ա հարկավոր, իսկական, լուրջ, ուժեղ ընդդիմություն, ու ես մնալու եմ ընդդիմադիր ճամբարում՝ ինչ ընդդիմություն էլ լինի, ով էլ որ այնտեղ լինի, ինչքան մարդ էլ որ այնտեղ լինի: Հետոյին վերաբերվող հարցերը, թե Ռուսաստանի դաբռոյին ա պետք սպասել, թե ինքներս պետք ա մեր գլխին տեր կանգնենք և այլն, երկրորդական են. ամենակարևորը հիմա ընդդիմության առկայությունն ա: Ու ես չեմ պատրաստվում սպասել, մինչև հողը կերկնի էն իդեալական-սուրբ ընդդիմությանը, որ կանգնեմ իրա կողքին: Կլինի՝ կկանգնեմ, չի լինի՝ ուրիշին կաջակցեմ: Միայն թե կատարվի էս մի քանի էջի քննարկումների գլխավոր պայմանն ու առանցքը՝ ընդդիմության առկայությունը: Համաձայնվիր, որ ցանկացած դեմոկրատիզացման պլան, ցանկացած ընբոստության հեռանկար, ցանկացած վարդագույն ապագա հօդս ա ցնդում, եթե ընդդիմություն որպես այդպիսին գոյություն չունի: Դրա համար էլ էսօր պետք ա առավելագույնս օգնել ընդդիմությանը, թույլ չտալ, որ ընդդիմությունը փոշիանա-կորի: Ու պետք էլ չի մոռանալ, որ էդ ընդդիմություն ասածը էն մի բուռ քաղաքական գործիչներն ու բանտարկյալները չեն. իսկական ընդդիմությունը ժողովուրդն ա, ու ճիշտը հենց տենց էլ պիտի լինի: Կուսակցությունները առանց աջակիցների ու էլեկտորատի զրո են: Հիմա ինձնից հասնում ա գնալ հանրահավաքի, որ երևա, որ մի հոգի էլ ավել մարդ կա Հայաստանում, ով էդ «միակ տղամարդկությունը» չի ընդունում, ինձնից հասնում ա ձայնս տալ ընդդիմությանը, որ թեկուզ էդ մի թերթիկի քաշով դժվարանա կեղծելը, ինձնից հասնում ա մեկումեջ սենց բաներ գրել, անում եմ: Ավելին կարողանամ, ավելին կանեմ: Ու իշխանափոխության դեպքում էլ մնալու եմ նույն ընդդիմադիր կարծիքների տեր մարդը, որտև քննադատելու բան միշտ էլ կլինի, ու որտև ընդդիմության գոյությունը առաջնային ու անչափ կարևոր նախապայմաններից ա՝ Հայաստանը մի քիչ շողուլի բերելու համար: Տարբերությունը զգու՞մ ես: Ես ընդդիմադիր եմ, որովհետև էսօր միայն դա ա «մուկ» չլինելու միջոցը: Մնացածը ինքնախաբեություն ա՝ դաշնագներ-բաներ, վազգենմանուկյան: Ընդդիմադիր եմ, ոչ թե կոնգրեսական կամ լևոնական, ոնց որ շատերն են սիրում անձնավորել ու պիտակել: Իմ նման մտածող մարդիկ էն ուժն են, որի օգնությամբ հնարավոր ա իշխանության գալ, բայց որի միջոցով հնարավոր չի իշխանությունը պահել: Հիմա, թող անհամեստություն չթվա, Հայաստանում տենց մարդկանց բազմաթիվ լինելը չէր խանգարի:

[murmushka]

ես նախանձում եմ ձեր համբերությանը.....
ուղղակի որ թեմայից շատ չշեղվենք՝
ամսի 18-ին հանրահավաք Մատենադարանի մոտ,
ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ

[Բիձա]

ես նախանձում եմ ձեր համբերությանը.....
ուղղակի որ թեմայից շատ չշեղվենք՝
ամսի 18-ին հանրահավաք Մատենադարանի մոտ,
ՀԱՂԹԵԼՈՒ ԵՆՔ

murmushka ջան, դուք գնացեք, մենք էլ ձեր հետևից իրար հետ զրուցելով գալիս ենք, մի 2 րոպե ուշ կհասնենք, ոչինչ:

[Chuk]

murmushka ջան, դուք գնացեք, մենք էլ ձեր հետևից իրար հետ զրուցելով գալիս ենք, մի 2 րոպե ուշ կհասնենք, ոչինչ:

Մի բուռ արևածաղիկ էլ ինձ կտաս, խնդրում եմ

[Բիձա]

Մի բուռ արևածաղիկ էլ ինձ կտաս, խնդրում եմ

Բուռդ պահի

[Բիձա]

Մի բուռ արևածաղիկ էլ ինձ կտաս, խնդրում եմ

Վերջապես մարդա ձեր սեմուշկեն առեք էլի,

[Բիձա]

Բիձա,
Դրա համար էլ էսօր պետք ա առավելագույնս օգնել ընդդիմությանը, թույլ չտալ, որ ընդդիմությունը փոշիանա-կորի:

Ու պետք էլ չի մոռանալ, որ էդ ընդդիմություն ասածը էն մի բուռ քաղաքական գործիչներն ու բանտարկյալները չեն. իսկական ընդդիմությունը ժողովուրդն ա, ու ճիշտը հենց տենց էլ պիտի լինի: Կուսակցությունները առանց աջակիցների ու էլեկտորատի զրո են: Հիմա ինձնից հասնում ա գնալ հանրահավաքի, որ երևա, որ մի հոգի էլ ավել մարդ կա Հայաստանում, ով էդ «միակ տղամարդկությունը» չի ընդունում, ինձնից հասնում ա ձայնս տալ ընդդիմությանը, որ թեկուզ էդ մի թերթիկի քաշով դժվարանա կեղծելը, ինձնից հասնում ա մեկումեջ սենց բաներ գրել, անում եմ: Ավելին կարողանամ, ավելին կանեմ: Ու իշխանափոխության դեպքում էլ մնալու եմ նույն ընդդիմադիր կարծիքների տեր մարդը, որտև քննադատելու բան միշտ էլ կլինի, ու որտև ընդդիմության գոյությունը առաջնային ու անչափ կարևոր նախապայմաններից ա՝ Հայաստանը մի քիչ շողուլի բերելու համար: Տարբերությունը զգու՞մ ես: Ես ընդդիմադիր եմ, որովհետև էսօր միայն դա ա «մուկ» չլինելու միջոցը:

Մնացածը ինքնախաբեություն ա՝ դաշնագներ-բաներ, վազգենմանուկյան: Ընդդիմադիր եմ, ոչ թե կոնգրեսական կամ լևոնական, ոնց որ շատերն են սիրում անձնավորել ու պիտակել: Իմ նման մտածող մարդիկ էն ուժն են, որի օգնությամբ հնարավոր ա իշխանության գալ, բայց որի միջոցով հնարավոր չի իշխանությունը պահել:

Հայկօ ջան մտքերիդ լրիվ եմ համաձայն, իսկ շատ բոլդ-երը հոյակապ էին:
Որոշ մանրուքներ էլ ես ավելացնեմ:
Ընդիմության ժողովուրդը և ընդիմության ղեկավարությունը մոտավորապես նույն հարաբերությունների մեջ պետք է լինեն, ինչ ընդիմությունը- իշխանության: Միայն այն տարբերությամբ, որ կրակել, քրֆել- բանտարկելը չլինի:
Այսինքն նորմալ ընդիմություն ունենալու և պահելու համար մի հատ էլ ընդիմության ընդիմություն է պետք: Բայց ոչ թե իմ թշնամու թշնամին իմ բարեկամն է սկզբունքով, այլ տեխնոկրատական դիրքորոշման ու աշխարհայացքի դիրքերից:
Երևի գիտես որ տեխնոկրատը դա այն մարդն է, որի մասին պատկերավոր ասում են - մարմինը քոր է գալիս սխալ բան տեսնելիս ու անպայման սկսում է քչփորել, քննադատել, ջրի երես հանել:
Քո նկարագրածով դու այդպիսին ես: այսինքն դա " Բա քեզ պետք ա " -ի հակառակ դիրքորոշումն է, քաղաքացու դիրքորոշումն է:
Քո հույսն այն է որ քեզ-պեսները արդեն բավական շատ են, /ես այլ կարծիքի եմ/
Աստված ձայնդ լսի ու քո տեսակը շատացնի:
Իմ ամբողջ խոսակցությունը էս կայքում հենց այդ խնդրին է նվիրված, որ որևէ ավտարիտետ հայաստանում անելիք չունի, լինի դա իշխանական թե ընդիմադիր:
Սաղ ժողովրդով բացահայտ մեկ առ մեկ քննարկում ենք թե իշխանության որ մանկլավիկն ինչ արեց, բայց ներքին տաբու կա ընդիմության շեֆերի հանդեպ: Ես նրանց դեմ չեմ, բայց իմ կարծիքով նրանց սխալներն ընդիմության համար շատ ավելի կործանարար են, քան իշխանության վայրենի կոշտությունը:
Չի կարելի բազմակի պարտվել ու մնալ միակ ընդիմություն:
Ընդիմությունը ավելի դիմանիկ պետք է լինի:
Հանրահավաքի ձևաչափը, մարդկանց դրա մասնակցությունը պետքէ մոդեռնացվի: Նոր մարդիկ պետք է բարձրանան ամբիոն:
Դա անելու մի քանի ձև կա,
1- ՀԱԿ-ի ղեկավարության բարեհաճությամբ /մինչև հիմա եղած տարբերակն է, որը չի աշխատում/
2- Ստիպելով ՀԱԿ-ին, որ ընդլայնի իր դռները երիտասարդների համար, ցանկացած նոր դեմքի, որը կպայքարի նույն : /որևէ օրինակ չունեմ, որ ՀԱԿ-ը /իմա ԼՏՊ/ որևէ մեկին զիջած լինի ոչպես ավտոնոմ ուժի/:
3-ալտերնատիվ ինքնուրույն ընդիմադիր խմբերի առաջացմամբ, որոնք իրենք կորոշեն արդյունքի հասնելու իրենց տակտիկան ու ստրատեգիան:
Միջընտրական ժամանակահատվածների համար ես կողմ եմ 3-րդ տարբերակին: Ուղղակի ՀԱԿ-ը պետք է պաշտոնապես հայտարարի, որ ինքը խանդով չի մոտենա զուգահեռ ընդիմադիր խմբերի գործին, որպեսզի մարդիկ իմանան, որ նոր բաց ասպարեզ կա: Սա երրորդ ուժի խնդիրը չի, նոր գաղափարախոսության խնդիր չի, այլ նոր գործելաձևի: