Համապետական հանրահավաք սեպտեմբերի 18-ին

[Բիձա]

Դու ասում ես, որ գյուղը շենացնելու համար մեկը պետք ա ծառ տնկի: Ես ասում եմ, որ ծառ տնկող կա: Բայց ծառ տնկելը թեկուզ անհրաժեշտ, բայց ոչ բավարար է, պետք է նաև առու փորող, հող մշակող, տուն կարուցող, պոմիդոր ցանող, ձմերուկ հավաքող և այլն: Դու մի կետը վերցրել ու ասում ես, սա է պետք արդյունքի հասնելու համար: Ես քեզ ցույց տվեցի, որ դա կա, բայց կարծելը, թե մենակ դա բավարար է՝ աբսուրդ է: Հուսամ հիմա հասկացար:

շատ հայտնի մի հրապարակախոսի՝ Տեր-Աբրահամեան Հրանտին, մի շարք արվեստագետների, ընդդիմադիր (մեզ ընդդիմադիր) ճակատից շատերին, որտև ի տարբերություն քեզ, հարգելի բիձա, նրանք հասկանում են, որ պետք է բոլորին լսել և նրանց հիմնական տարբերությունը քեզնից նա է, որ նրանք գիտեն, որ ֆորումում գրելով ու հավակնոտ «վերլուծություններով» բանի չես հասնի, գործել է պետք:

Իմ և այլոց չհասկացող լինելու հետ շատ մեծ հույսեր ես կապում: Մի գուցե ինքդ փորձես լսել ու ինքնուրույն հասկանալ /երիտասարդական այլ ակտիվիստների պես/՞
Դու պետության ու ընդիմության ֆունկցիաները խառնել ես իրար: Ծառ տնկելը դա պետության գործ է, իշխանություն վերցնելը դա ընդիմության առաջնային գործն է, սուր պրոցես է և ծառ տնկելու հետ գործ չունի:
Սուր պրոցեսն ունի ավանգարդային առաջ ընկած հիմնական ճակատ ուր հենց կենտրոնացվում են բոլոր ուժերը և հիմնական մարտերը հենց այդտեղ են տեղի ունենում:
Ստվերային կառավարության օրինակով քո նշած ընդիմադիր ստրուկտուրան դա քաղաքացիական հասարակության հատկանիշ է: Ներկայումս միայն Անգլիան այդ մակարդակն ունի և կիրառում է կյանքում:
Քո նշած դեմքի ճոռոմ հոդվածներին ծանոթ լինելով ես նորից կոչ կանեյի քեզ դեն նետել անտեղի համեստությունդ:

[Տրիբուն]

Կուսակցությունը քո ասածները անելու համար պիտի ունենա ժողովրդի աջակցությունը, հենք ունենա:

Չուկ ջան, ենթադրվում է, որ եթե մարդիկ կուսակցություն են հիմնել, ուրեմն այդ աջակցույթունն ունեն, կամ գնահատել են պոտենցիալ աջակցությունը: Հո օդի մեջին կուսակցություն չեն ստեղծում ? Մեր մոտ կան տենց օդի մեջից ստեղծվածներ, բայց մենք էլ գիտենք այդ "կուսակցություններին" - չորս հոգի, տնով տեղով: Հիմա խոսքը ՀԱԿ-ի պես քաղաքական ուժ/կուսակցության մասին է, որը հստակ ունի ժողովդրի աջակցությունը, ու պիտի առաջնորդի այդ ժողովրդին ու հաստակ ցույց տա այն ուղին ու մեթոդները, որով մենք հասնելու ենք հաղթանակի:

Եթե ես ու դու վաղը մի հատ կուսակցություն բացենք, անունն էլ դնենք "Հոմոսեքսուալ կետերի հողային իրավունքներըր հյուսիսային Եվրոպայում", բնականաբար ես ու դու կլինենք միայն այդ կուսակցության մեջ: Բայց եթե քաղաքական ուժ ենք հիմնել ու աննունն էլ դրել է Հայ Ազգային Կոնգրես, ենթադրում ենք, որ ահագին ազգությամբ հայ կոնգրեսավորված է:

ԴիՎի հետ համաձայն եմ, որ ստացվում է այնպես, որ հաղթելու դեպքում տեր են իրենք, ու իշխանություն են ստանում իրենք, որը լրիվ նորմալ է: Բայց երբ գալիս է քվեներին տեր կանգնելու պահը, չգիտեմ ոնց դա պիտի անի ժողովուրդը: Ինչ-որ վերացական արտահայտություն - ժողովուրդ տեր կանգնեք ձեր քվեներին:

[Chuk]

Իմ և այլոց չհասկացող լինելու հետ շատ մեծ հույսեր ես կապում: Մի գուցե ինքդ փորձես լսել ու ինքնուրույն հասկանալ /երիտասարդական այլ ակտիվիստների պես/՞
Դու պետության ու ընդիմության ֆունկցիաները խառնել ես իրար: Ծառ տնկելը դա պետության գործ է, իշխանություն վերցնելը դա ընդիմության առաջնային գործն է, սուր պրոցես է և ծառ տնկելու հետ գործ չունի:

Փաստորեն նորից չհասկացար: Ցավոք:
Ծառ տնկելը տվյալ օրինակումս Նիկոլի քֆրտելն էր, պոմիդոր ցանելը հանրահավաք անցկացնելը, առու փորելը տարբեր ակցիաները, տուն վերանորոգելը՝ շրջանային հանդիպումները և այլն: Ես քեզ չհասկացող չեմ համարում, համարում եմ որ հասուն մարդ ես, ով բավական խելացի է և այլն, բայց այ որ գրածներս համառորեն չես հասկանում, դա արդեն ուրիշ խնդիր է

Ինչ վերաբերվում է Հրանտին, ապա քո հետ համեմատելու դեպքում ավելի շուտ քեզ ճոռոմ կկոչեի, քան նրան: Իրականում ոչ մեկիդ

[Chuk]

Չուկ ջան, ենթադրվում է, որ եթե մարդիկ կուսակցություն են հիմնել, ուրեմն այդ աջակցույթունն ունեն, կամ գնահատել են պոտենցիալ աջակցությունը: Հո օդի մեջին կուսակցություն չեն ստեղծում ? Մեր մոտ կան տենց օդի մեջից ստեղծվածներ, բայց մենք էլ գիտենք այդ "կուսակցություններին" - չորս հոգի, տնով տեղով: Հիմա խոսքը ՀԱԿ-ի պես քաղաքական ուժ/կուսակցության մասին է, որը հստակ ունի ժողովդրի աջակցությունը, ու պիտի առաջնորդի այդ ժողովրդին ու հաստակ ցույց տա այն ուղին ու մեթոդները, որով մենք հասնելու ենք հաղթանակի:

Տրիբուն ջան, շնորհակալ եմ, նույն բանն ենք ասում
Մի տարբերությամբ, ես ասում եմ, որ եթե «կուսակցությունն» արդեն ստեղծվել է, միևնույն է, իր գործունեության համար էլ է ընթացքում ժողովրդի աջակցությունը պետք: Էլի նույն բանն ենք ասում: Դիվին ասում էր, որ կուսակցությունը մենակ պետք է անի, ես ասում եմ, որ ներկայիս իրականությունում դա անհնար է, ժողովրդի ռեսուրսը պիտի մաքսիմալ օգտագործվի, այլ կերպ անհնար է:

Իսկ հաղթելու դեպքում ղեկավարում են իրենք, ոչ թե տեր են իրենք, իսկ հսկում ենք մենք՝ ժողովուրդս: Իրական մոդելը սա ա:

[Վիշապ]

…
Ու լավագույն ձևերից մեկով հետևողական առաջ է գնում ՀԱԿ-ը: Այ այս մասը չես ուզում տեսնել: Ասում ես, որ հանրահավաքին չես գալու, որտև դա տաք պահելու ձև է միայն, մինչև էսինչ բանը լինի կամ չլինի: Լավ, դիցուք էդպես է, ենթադրենք որ դու ճիշտ ես, մի պահ ենթադրենք: Անշուշտ ես քո հետ համաձայն չեմ, բայց ենթադրենք: Էդ դեպքում ունես երկու տարբերակ.
- Գալ ու տաք մնալ,
- Չգալ ու սառել:
Սառելու օգուտը ո՞րն է: Տաք մնալը հույս է: Հույսը ապրելու խթանն է, ձգտումն է: Սառելու օգուտը ո՞րն է: Սա ասում եմ, զուտ քո տրամաբանությամբ շարժվելու դեպքում, որովհետև իրականում ես քո մտքերի հետ համաձայն չեմ:

Իսկ գուցե երրորդ տարբերակը կա: Հուշիր այդ դեպքում մեզ, միամիտ «ֆանատներիս», չնայած չէ, դու արդեն ասել ես.

Չուկ, ինչու՞ չեմ ուզում տեսնել, կասե՞ս։ Խե՞լքս չի հասնում, հիվա՞նդ եմ, մեջը քյար չկա՞, «լիչնայա նեպրիյազն» ունե՞մ ՀԱԿ–ի կամ Տեր–Պետրոսյանի նկատմամբ, կու՞յր եմ…
Ապեր նախադասությունդ սխալ ես ձևակերպել, ասա «չես տեսնում» ու բացատրի, որ ՀԱԿ–ի համար ահագին հաղթանակ ու առաջխաղացում էր ասենք քաղբանտարկյալների ազատումը։ Օրինակ։ Ես էլ փորձեմ մի տարի մտածել, թե յարաբ, դրա առաջխաղացումը ո՞րն էր, մի ժամանակ առաջ էդ մարդիկ ազատության մեջ էին, մենք էս վիճակին էինք, իշխանությունների տանձին չէր, հետո մարդկանց ծեծեցին, սպանեցին ու նիզաշտո բանտ գցեցին մի տարի անիմաստ նստեցրին հիմա էլ ազատեցին ու էլի էս վիճակին ենք, իշխանությունների տանձին չի, այսինքն թշվառիս կարծիքով եկել ենք ելման դրություն, պլյուս լիքը մարդու ստացած բարոյական վնասը, որից այդ մարդիկ չգիտես ինչու դժգոհ չեն ու դեռ հակառակը՝ կարծում են, թե հաղթանակ են տարել։ Ապեր իմ պայքարը լրիվ սահմանադրական է ու վճռական։ Ես վճռականորեն բոյկոտում եմ ընդդիմության հանրահավաքները, ինձ սենց դեմագոգ ընդդիմություն պետք չի, ու հաջորդ ընտրություններում ոչ էլ ձայն կտամ ընդդիմությանը։ Որովհետև այս մարդիկ օբյեկտիվությունից ու անկեղծությունից հեռու են, ճիշտ նույն կերպ, ինչ իշխանությունները, թերևս միակ դրդապատճառը իշխանություն փոխելն է, փոխելու համար։

[Բիձա]

Փաստորեն նորից չհասկացար: Ցավոք:
Ծառ տնկելը տվյալ օրինակումս Նիկոլի քֆրտելն էր, պոմիդոր ցանելը հանրահավաք անցկացնելը, առու փորելը տարբեր ակցիաները, տուն վերանորոգելը՝ շրջանային հանդիպումները և այլն: Ես քեզ չհասկացող չեմ համարում, համարում եմ որ հասուն մարդ ես, ով բավական խելացի է և այլն, բայց այ որ գրածներս համառորեն չես հասկանում, դա արդեն ուրիշ խնդիր է

Ինչ վերաբերվում է Հրանտին, ապա քո հետ համեմատելու դեպքում ավելի շուտ քեզ ճոռոմ կկոչեի, քան նրան: Իրականում ոչ մեկիդ

Ես իմ բիձա հալով քո և մի քանի այլ, կայքային մտքափոխանակությամբ հետաքրքրված մարդկանց հետ միասին տեսական հարցեր ենք քննարկում:
Հրանտը Հայկական Ժամանակով է իր մտքերը ծավալում: Ինչ համեմատություն կարող է լինել իմ և Հրանտի մեջ՞ :
Բացի այդ, ես հրապարակային դեմքերին իրավունք ունեմ համեմատելու, որովհետև հասարակ մարդկանց գործն է դա-թացը չորից ջոկելը:
Ես նաև իրավունք ունեի քեզ և Հրանտին համեմատելու, որովհետև նա հասարակական-քաղաքական դեմք է իսկ դու էլ կուսակցության ակտիվիստ ես:
Բացի այդ, ես համեմատությունն արեցի քողարկված, հարգալից տոնով, իսկ դու կալամաշկա գրուզավիկով ես քշում իմ վրա:

[dvgray]

Չուկ, ինչու՞ չեմ ուզում տեսնել, կասե՞ս։ Խե՞լքս չի հասնում, հիվա՞նդ եմ, մեջը քյար չկա՞, «լիչնայա նեպրիյազն» ունե՞մ ՀԱԿ–ի կամ Տեր–Պետրոսյանի նկատմամբ, կու՞յր եմ…
Ապեր նախադասությունդ սխալ ես ձևակերպել, ասա «չես տեսնում» ու բացատրի, որ ՀԱԿ–ի համար ահագին հաղթանակ ու առաջխաղացում էր ասենք քաղբանտարկյալների ազատումը։ Օրինակ։ Ես էլ փորձեմ մի տարի մտածել, թե յարաբ, դրա առաջխաղացումը ո՞րն էր, մի ժամանակ առաջ էդ մարդիկ ազատության մեջ էին, մենք էս վիճակին էինք, իշխանությունների տանձին չէր, հետո մարդկանց ծեծեցին, սպանեցին ու նիզաշտո բանտ գցեցին մի տարի անիմաստ նստեցրին հիմա էլ ազատեցին ու էլի էս վիճակին ենք, իշխանությունների տանձին չի, այսինքն թշվառիս կարծիքով եկել ենք ելման դրություն, պլյուս լիքը մարդու ստացած բարոյական վնասը, որից այդ մարդիկ չգիտես ինչու դժգոհ չեն ու դեռ հակառակը՝ կարծում են, թե հաղթանակ են տարել։ Ապեր իմ պայքարը լրիվ սահմանադրական է ու վճռական։ Ես վճռականորեն բոյկոտում եմ ընդդիմության հանրահավաքները, ինձ սենց դեմագոգ ընդդիմություն պետք չի, ու հաջորդ ընտրություններում ոչ էլ ձայն կտամ ընդդիմությանը։ Որովհետև այս մարդիկ օբյեկտիվությունից ու անկեղծությունից հեռու են, ճիշտ նույն կերպ, ինչ իշխանությունները, թերևս միակ դրդապատճառը իշխանություն փոխելն է, փոխելու համար։

մենակ այդքանը որ լինել, այսիքն կռուգ տալով ելման դիրք գալը, էլի կասեինք որ ոչինչ չենք կոցրել բացի ժամանակից: բայց էդպես չի: էս "ամրագոտիների" հետ կապված ակցիան ցույց տվեց, որ լիքը մարդ թրի տակով անցել ա, ու սա պետք ա երկար մտածելու տեղիք տա, թե սնեց որ գնա էս երկիրը ու ժողովուրդը ուր՞ ա մինչև հասնելու:

[Kuk]

Չուկ ջան, ենթադրվում է, որ եթե մարդիկ կուսակցություն են հիմնել, ուրեմն այդ աջակցույթունն ունեն, կամ գնահատել են պոտենցիալ աջակցությունը: Հո օդի մեջին կուսակցություն չեն ստեղծում ? Մեր մոտ կան տենց օդի մեջից ստեղծվածներ, բայց մենք էլ գիտենք այդ "կուսակցություններին" - չորս հոգի, տնով տեղով: Հիմա խոսքը ՀԱԿ-ի պես քաղաքական ուժ/կուսակցության մասին է, որը հստակ ունի ժողովդրի աջակցությունը, ու պիտի առաջնորդի այդ ժողովրդին ու հաստակ ցույց տա այն ուղին ու մեթոդները, որով մենք հասնելու ենք հաղթանակի:

Եթե ես ու դու վաղը մի հատ կուսակցություն բացենք, անունն էլ դնենք "Հոմոսեքսուալ կետերի հողային իրավունքներըր հյուսիսային Եվրոպայում", բնականաբար ես ու դու կլինենք միայն այդ կուսակցության մեջ: Բայց եթե քաղաքական ուժ ենք հիմնել ու աննունն էլ դրել է Հայ Ազգային Կոնգրես, ենթադրում ենք, որ ահագին ազգությամբ հայ կոնգրեսավորված է:

ԴիՎի հետ համաձայն եմ, որ ստացվում է այնպես, որ հաղթելու դեպքում տեր են իրենք, ու իշխանություն են ստանում իրենք, որը լրիվ նորմալ է: Բայց երբ գալիս է քվեներին տեր կանգնելու պահը, չգիտեմ ոնց դա պիտի անի ժողովուրդը: Ինչ-որ վերացական արտահայտություն - ժողովուրդ տեր կանգնեք ձեր քվեներին:

Տրիբուն ձյա, իհարկե ժողովուրդը պետք է տեր կանգնի, բա էլ ո՞վ: Եթե կուսակցությունը տեր կանգնի, վաղն էլ գա իշխանության ու գռփի, էլ ո՞նց ա ժողովուրդն ասելու՝ գռփում ես, այ անասուն: Չի կարողանալու ասել, որտև կուսակցությունն էլ կասի՝ էդ դու ի՞նչ ես արել, որ մի հատ էլ ասում ես, ընդամենը մի պծիչկա դնելով ուզում ես ամեն ինչ պահանջե՞լ: Եվ եթե ուզում ես մի պծիչկա դնելով պահանջել ամեն ինչ, ինչպես որ պետք է լինի, ապա նախ ստեղծի նորմալ պետություն, ապա նոր միայն պահանջիր մի պծիչկի դիմաց ամեն ինչ՝ ներառյալ չգռփող իշխանություն: Բայց էսօրվա Հայաստանում հնարավոր չի մի քվեով պահանջել ԿԸհ-ի կողմից ճիշտ արդյունքների հրապարակում, այնուհետև՝ չգռփող կամ գոնե չափավոր, ոչ լկտիաբար ու բացահայտ գռփող իշխանություններ: Բայց էսօր եթե ընտրություններից հետո հարյուր հազար հոգի դուրս չգա ԿԸՀ-ի դեմը ոտքերով գետնին չդոմփի, չսուլի, ԿԸՀ-ն ասելու ա՝ ահարոն ադիբեկյանը կարգին սոցիոլոգ ա, տեղը տեղին ճիշտ արդյունքներ ա կանխատեսել: Բայց արի ու տես, որ էսօր էնքան են լկտիացել, որ էդքանի հետ մեկտեղ էլի նույնն են անում, հարյուր չէ երեք հարյուր հազարով դուրս եկանք, բերետների սապոգների տակից դեղին հեղուկ էր հոսում վախից, բայց էլի էդ անփույթ սեքսի հետևանքներն իրանց թվերը դեմ տվին: Էս պարագայում դու ուզում ես ինչ որ կուսակցությունից կամ դաշինքից պահանջել տեր կանգնել ժողովրդի՝ իրեն տված քվեների՞ն: Ռեալ չի, ավելին՝ աբսուրդ ա:

[Elmo]

Կրկնվում եմ, բայց մեր ժողովրդի ձայնը ընտրությունից ընտրություն ա բարձրանում: Ինչ-որ անհնազանդություններ, ակցիաներ, միտինգներ, արդարության պահանջ, հետո հերթակական անգամ հերթական ստոր մեթոդներով ծեծում, ջարդում են ժողովորդին ու ամեն ինչ 5 տարով հանգստանում ա:

Ամեն ինչ ոնց որ օրինաչափ ա երևում, բայց էս ամեն ինչի մեջ միշտ մի բան ինձ չի զարմացրել: Թե ըմբոստացած ժողովրդի, թե իշխանության գլուխ միշտ կանգնած են եղել (եթե չափազանց մեղմ ասեմ) մարդիկ, որոնք էդ ժողովրդի եղունգը չարժեն:

Գոնե 5 տարին մեկ դրանց վառենք:

[Kuk]

Կրկնվում եմ, բայց մեր ժողովրդի ձայնը ընտրությունից ընտրություն ա բարձրանում: Ինչ-որ անհնազանդություններ, ակցիաներ, միտինգներ, արդարության պահանջ, հետո հերթակական անգամ հերթական ստոր մեթոդներով ծեծում, ջարդում են ժողովորդին ու ամեն ինչ 5 տարով հանգստանում ա:

Ամեն ինչ ոնց որ օրինաչափ ա երևում, բայց էս ամեն ինչի մեջ միշտ մի բան ինձ չի զարմացրել: Թե ըմբոստացած ժողովրդի, թե իշխանության գլուխ միշտ կանգնած են եղել (եթե չափազանց մեղմ ասեմ) մարդիկ, որոնք էդ ժողովրդի եղունգը չարժեն:

Գոնե 5 տարին մեկ դրանց վառենք:

Էլմո ջան, վերջին անգամ ընտրություն եղել ա 1.5 տարի առաջ, դե հիմա հիշի, թե Հ.Հ. օրոք երբ ա եղել, որ ընտրություններից 1.5 տարի հետո ինչ-որ պայքար հասկացություն լինի:

[Elmo]

Էլմո ջան, վերջին անգամ ընտրություն եղել ա 1.5 տարի առաջ, դե հիմա հիշի, թե Հ.Հ. օրոք երբ ա եղել, որ ընտրություններից 1.5 տարի հետո ինչ-որ պայքար հասկացություն լինի:

Էս անգամ զոհեր կան:

[Բիձա]

Տրիբուն ձյա, իհարկե ժողովուրդը պետք է տեր կանգնի, բա էլ ո՞վ: Եթե կուսակցությունը տեր կանգնի, վաղն էլ գա իշխանության ու գռփի, էլ ո՞նց ա ժողովուրդն ասելու՝ գռփում ես, այ անասուն: Չի կարողանալու ասել, որտև կուսակցությունն էլ կասի՝ էդ դու ի՞նչ ես արել, որ մի հատ էլ ասում ես, ընդամենը մի պծիչկա դնելով ուզում ես ամեն ինչ պահանջե՞լ:

Կուկ, շոշափել ես կարևոր մեթոդական - տեսական հարց:
Քո ասածով ստացվում է որ նորմալ ընտրություն անելու ու արդյունքները ֆիքսելու համար բացի իշխանություն-ընդիմությունից պետք է առկա լինի նաև 3-րդ առանձին սուբյեկտը- ժողովուրդը, որը հաղթած ընդիմադիր կուսակցությանը կնստեցնի իշխանության պալատում:
Ոնց ես պատկերացնում այդ 3 սուբյեկտանոց Հայաստանը՞: 20 տարվա մեջ մի հատ կարգին ընդիմություն դեռ չենք կարողացել ստեղծել: էդ ժողովուրդը բացի պալատ գրոհելուց, ուրիշ էլ ինչ մեխանիզմով կարող է ետընտրական 1-2 օրվա ընթացքում հանդես գալ՞:
Չեկանք հասանք չափառ կոտրելուն՞
Նորմալ երկրներում հենց 3 սուբյեկտն էլ կան, միայն տարբերությունն այն է, որ այդ երկրներում ժողովուրդը տանը նստած է, ժողովրդի հին ահն է աշխատում: Մի 200-300 տարի առաջ ժողովուրդը լկտիներին սատկացրել է ու սահմանադրության մեջ գրել, որ եթե մեկը նորից իրեն խելառի տեղ դրեց, էլի կսատկացնենք:
Հայերն էլ առանց սահմանադրություն կոչվածի էությունը հասկանալու, ստից սահմանադրություն են գրել, ապառնիով խոստանալով, թե կսատկացնենք:
Չէ մի Չէ-------- հլա որ միայն իշխանություններն են արյունը հոսեցնում:
Մեր սահմանադրության արհեստականությունը երևաց 96-ից, երբ էն հերոսը հայկական սահմանադրություն կոչվածը սարքեց զուգարանի թուղթ: :
Հիմա էլ ներկա ընդիմությունը փոխանակ ժողովրդին քաջալերի, թե մենք հազար ներողություն, նախկինում սխալ ենք եղել, արեք սաղով միանանք, քարով է, փետով է, ջարդել -վառելով է, մեր սխալն ուղղենք, - զուգարանի թուղթ դարձած սահմանադրության վրա հույս դնելով միտինգ են անում:
Ավելին, ձեն հանողին էլ խրատում են, թե վայ, հանկարծ քարի, փետի ձեռ չտաք, մեջը արյուն կա, սահմանադրական պայքարից հանկարծ չշեղվեք, որովհետև եթե մեզ էլ էդ ձևով իշխանություն տվեցիք, մենք էլ ձեր արյունը կթափենք:
Գժական չի՞
Ընդիմությունն ու իշխանությունը ձեռ-ձեռի տված ժողովրդին ոչխարի տեղ դրած էս կողմ-են կողմ են քշում:
Հիմա մենք 3 սուբյեկտանոց դառնալու ոչ մի շանս չունենք: Նույնիսկ ամերիկացիք արդեն դրա պրոբլեմն ունեն: / Միայն զենքի կողմնակիցների ջանքերով է, որ դեռ սահմանադրության հանդեպ իշխանության վախն ու հարգանքը կա էդ երկրում/:
96-ին թե Վազգենը /Մ/ և թե ժողովուրդը տեսական սխալ չեն արել: Իրենց թափը քչություն արեց, մարդիկ չէին մտածում, որ "մեր տղերքն" էդ աստիճանի են դարձել արդեն:
Իսկ հիմա նույնիսկ տեսականորեն են Հակ-ի քայլերը սխալ: Գործը առաջ է տարվում առանձին անհատների ջանքերով: Եվ փառք ու պատիվ հենց նրանց:

[Chuk]

Չուկ, ինչու՞ չեմ ուզում տեսնել, կասե՞ս։ Խե՞լքս չի հասնում, հիվա՞նդ եմ, մեջը քյար չկա՞, «լիչնայա նեպրիյազն» ունե՞մ ՀԱԿ–ի կամ Տեր–Պետրոսյանի նկատմամբ, կու՞յր եմ…
Ապեր նախադասությունդ սխալ ես ձևակերպել, ասա «չես տեսնում» ու բացատրի, որ ՀԱԿ–ի համար ահագին հաղթանակ ու առաջխաղացում էր ասենք քաղբանտարկյալների ազատումը։ Օրինակ։ Ես էլ փորձեմ մի տարի մտածել, թե յարաբ, դրա առաջխաղացումը ո՞րն էր, մի ժամանակ առաջ էդ մարդիկ ազատության մեջ էին, մենք էս վիճակին էինք, իշխանությունների տանձին չէր, հետո մարդկանց ծեծեցին, սպանեցին ու նիզաշտո բանտ գցեցին մի տարի անիմաստ նստեցրին հիմա էլ ազատեցին ու էլի էս վիճակին ենք, իշխանությունների տանձին չի, այսինքն թշվառիս կարծիքով եկել ենք ելման դրություն, պլյուս լիքը մարդու ստացած բարոյական վնասը, որից այդ մարդիկ չգիտես ինչու դժգոհ չեն ու դեռ հակառակը՝ կարծում են, թե հաղթանակ են տարել։ Ապեր իմ պայքարը լրիվ սահմանադրական է ու վճռական։ Ես վճռականորեն բոյկոտում եմ ընդդիմության հանրահավաքները, ինձ սենց դեմագոգ ընդդիմություն պետք չի, ու հաջորդ ընտրություններում ոչ էլ ձայն կտամ ընդդիմությանը։ Որովհետև այս մարդիկ օբյեկտիվությունից ու անկեղծությունից հեռու են, ճիշտ նույն կերպ, ինչ իշխանությունները, թերևս միակ դրդապատճառը իշխանություն փոխելն է, փոխելու համար։

Ձյաձ, ես ճիշտ եմ ասել որ չես ուզում տեսնել:
Ու դա չի նշանակում որ խելքդ չի հասնում, հիվանդ ես, մեջը քյար չկա, «լիչնայա նեպրիյազն» ունես ՀԱԿ–ի կամ Տեր–Պետրոսյանի նկատմամբ կամ էլ թե չէ կույր ես:
Դա նշանակում ա ընդամենը մի բան, որ դու էս հարցերը դիտարկելուց կանխակալ վերաբերմունք ունես: «Չես ուզում»-ը ստեղ հոգեբանական գործոն ա: Դա քո մոտ ակամա ա:

Նայիր, ուզած հարցում կարելի է գտնել դրական ու բացասական կողմեր:
Վերցնենք հայ-թուրքական հարաբերությունների վերջին զարգացումները: Ստեղ կան ազգայնականներ, ովքեր կանխակալ վերաբերմունք ունեն Թուրքիայի ու թուրքերի նկատմամբ ու չեն ուզում տեսնել էս գործընթացի դրական կողմերը, կան ասենք իշխանությանը մոտ կանգնած մարդիկ, ովքեր չեն ուզում տեսնել բացասականը: Բայց էդ անտեր գործընթացի մեջ երկուսն էլ կա: Օբյեկտիվությանը հավատարիմ մնալու համար պետք է այս ամենը սառը վերլուծել՝ երկուսն էլ տեսնելու համար: Դրա համար ինձ օրինակ անկախ իմ այս կամ այն ուժին հարելու փաստից շատ դուր ա եկել ՀԱԿ-ի հայտարարությունն էս գործընթացի մասին:

Հիմա գանք ՀԱԿ-ի գործունեությանը: Սրա մեջ կան և դրական զարգացումներ, և բացասական: Դու նշում ու նկատում ես միայն բացասականը: Ինչու եմ պնդում, որ դրականը չես ուզում տեսնել, որովհետև բազում դրական բաներ քո հետ խոսակցություններում բազմիցս նշվել են ու քո կողմից շրջանցվել, իմ համեստ գնահատականով ենթագիտակցական համակարգում:

Տես, հիմա որոշակի տրամաբանական վերլուծություն ներկայացրիր, որ եկել ենք հին դիրքին: Ընդունելի, բայց սխալ տեսակետ է, ասեմ ինչի: Որտև ճիշտ է, որոշակի հարցերում այսօր ավելի վատ վիճակում ենք, հենց թեկուզ քաղբանտարկյալների առկայությունը, զոհերը և այլն: Բայց նույն ելակետին չենք եկել, որովհետև 3-5 տարի առաջ մենք չունեինք ուժ, որ ընտրություններից 1.5 տարի հետո թեկուզ հանրահավաք կարողանար անցկացներ, չունեինք հասարակության էն անհատներին, որոնք անվախ ակցիաներ էին անելու, ոչ մի բանի առաջ չկանգնելով և այլն: Ու նայիր, ես շատ չեմ խորանում, հապճեպ երկու բան եմ ասում, բայց դու սա էլ չես ուզելու ընդունես, մեքենայորեն անցնելու ես հակաճառելուն:

Ի դեպ ենթադրում եմ, որ շատերը կուզեն ասել, որ ես էլ կանխակալ վերաբերմունք ունեմ, միայն լավն եմ ուզում տեսնել: Ինչ-որ առումով ճիշտ կլինեն, քանզի ես տվյալ պարագայում ավելի շատ շարժման դրական կողմեցին եմ ուշադրություն դարձնում, բայց օբյեկտիվ նայելու դեպքում ամեն մեկն էլ կտեսնի, որ անգամ էս գրառմանս մեջ նշեցի շարժման բերած նաև բացասական երևույթները:

Ինչ վերաբերվում է հանրահավաքներին չմասնակցելուդ որոշմանը ես դա հասկանում եմ, ընդունում, հասկանում եմ տրամաբանությունը ու... չեմ հարգում: Բացատրեմ թե ինչու: Որովհետև այս պարագայում դու հանձնվում ես: Անշուշտ դու կարող ես այլ տարբերակ առաջարկել այս ամենի դեմ պայքարելու, բայց դու ասում ես, որ առաջարկ չունես: Այսինքն համակերպվում ես, իսկ մնացածը, որ ՀԱԿ-ին համարում ես իշխանությանը արժան, հակված եմ լոկ ինքնարդարացման խոսքեր համարել: Ես սիրում եմ պայքարող մարդկանց

Ես իմ բիձա հալով քո և մի քանի այլ, կայքային մտքափոխանակությամբ հետաքրքրված մարդկանց հետ միասին տեսական հարցեր ենք քննարկում:
Հրանտը Հայկական Ժամանակով է իր մտքերը ծավալում: Ինչ համեմատություն կարող է լինել իմ և Հրանտի մեջ՞ :
Բացի այդ, ես հրապարակային դեմքերին իրավունք ունեմ համեմատելու, որովհետև հասարակ մարդկանց գործն է դա-թացը չորից ջոկելը:
Ես նաև իրավունք ունեի քեզ և Հրանտին համեմատելու, որովհետև նա հասարակական-քաղաքական դեմք է իսկ դու էլ կուսակցության ակտիվիստ ես:
Բացի այդ, ես համեմատությունն արեցի քողարկված, հարգալից տոնով, իսկ դու կալամաշկա գրուզավիկով ես քշում իմ վրա:

Բիձա ջան, սկսեմ նրանից, որ ես կուսակցության ակտիվիստ չեմ:
Գիտես, ինձ շատերն են անվանել ասենք «լևոնական», «հհշական», հիմա էլ դու «կուսակցության ակտիվիստ» ու ես իրականում արդեն սովորել եմ ինձ տրված սխալ պիտակավորներին, անտարբեր եմ մեծ մասամբ, էական չէ, թե ով ինձ ինչ կանվանի: Բայց այ քո համար վատ է, որ ինձ այդպես ես անվանում: Գիտես ինչու՞: Որովհետև դա նշանակում է, որ դու պայքարի գաղափարախոսությունը, շարժման էությունը չես հասկանում: Իսկ չհասկանալով վերլուծություններ անելը նշանակում է սխալ ուղղով գնալ:

Երկար չեմ խոսելու: Շատ հակիրճ կբացատրեմ թե որն է կուսակցության ակտիվիստի ու շարժման ակտիվիստի տարբերությունը: Կուսակցության ակտիվիստները որպես կանոն անձնական մոտիվացիաներ ունեցող, ամբիցիոզ մարդիկ են, ովքեր ձգտում են զբաղվել քաղաքականությամբ, զբաղեցնել քաղաքական պաշտոններ, զբաղվել հրապարակային գործունեությամբ: Շարժման ակտիվիստը էլի ունի անձնական մոտիվացիաներ, որոնք են իր երկրի բնականոն ընթացքն ապահովելը, որպեսզի վաղը կարողանա զբաղվել իր սիրած գործով (օրինակ ես՝ վեբ կայքերի պատրաստմամբ), իր երեխաներն էլ ապրեն նորմալ, ազատ ու անկախ երկրում: Ու եթե դու այս տարբերությունը չես հասկանում, ապա բնավ տարօրինակ չի, որ մի քանի անգամ ինձ կոչ արեցիր լինել ամբիցիոզ: Իրականում ես ամբիցիոզ եմ, շատ ամբիցիոզ, բայց ոչ քաղաքական ոլորտում, ինչ-որ աթոռի հասնելու հարցում և այլն: Իհարկե շարժման ակտիվիստների մեջ էլ կան կուսակցական ակտիվիստներ ու դա իրականում շատ լավ է: Բայց շարժման ակտիվիստների զգալի մասը երկիրը նորմալ վիճակի բերել ուզող մարդիկ են՝ առանց քաղաքական ամբիցիաների ու սա հենց քո ու շարժման ակտիվիստների տարբերությունն է: Որովհետև դու տարբեր ֆորումներում գրում ես, իսկ նրանք փորձում են փոխել, որևէ աթոռի կամ պաշտոնի չհավակնելով:

Տես, նորից համեմատեցի քեզ:
Դա արեցի դիտմամբ:
Որովհետև իմ համար անընդունելի է քո տեսակետը, որ եթե ես շարժման ակտիվիստ եմ, Հրանտ Տեր-Աբրահամեանը հրապարակախոս, ապա դու իրավունք ունես մեզ համեմատելու, իսկ քեզ, քանի որ միայն ֆորումում ես գրում, իրավունք չունենք:

Այդ ինչու՞: Ի՞նչ հիմնավորմամբ:
Ես իրավունք ունեմ մեր բակի տաղավարի տանիքիին կանգնած մարդուն էլ, եթե նա ճոռոմ բաներ խոսի, համեմատեմ ուզած մարդու հետ: Իրավունք ունեմ քեզ համեմատել, եթե ճոռոմ խոսես: Իրավունք ունեմ, որովհետև դա բարոյական է, որովհետև դա իրավկաան է, քանի որ դա ազատական է: Ու բացի այդ դու զրպարտում ես, թե ես իբր գրուզավիկով քշել եմ: Չէ մի չէ, կռազի շոֆեռ Սաշիկ էլ ասեիր, պրծնեինք: Իրականում ես հակառակը, շատ հարգալից քեզ բացատրեցի, որ ես եթե համեմատություն անցկացնեմ, ապա քո ոճը, թեկուզ և այն ֆորումում է, ավելի ճոռոմ կորակեմ, բայց որ իրականում ոչ մեկիդ էլ ճոռոմ խոսող չեմ համարել:

[Chuk]

Ավելին, ձեն հանողին էլ խրատում են, թե վայ, հանկարծ քարի, փետի ձեռ չտաք, մեջը արյուն կա, սահմանադրական պայքարից հանկարծ չշեղվեք, որովհետև եթե մեզ էլ էդ ձևով իշխանություն տվեցիք, մենք էլ ձեր արյունը կթափենք:
Գժական չի՞

Սովորական զրպարտություն, ուրիշ ոչինչ:
ՀԱԿ-ը հայտնում է իր տեսակետը, ու ասում, որ ինքը փետ ու քարին դեմ է (չնայած հենց ՀԱԿ-ի մեջ էլ կան դրան կողմ ուժեր), միաժամանակ ասում է, որ դաշտն ազատ է, դե եթե կաք փեդ ու քարի կողմնակիցներ, անցեք գործի:

Ի դեպ ես էլ եմ նույն ասում, քեզ, Վիշապին, մյուս ձեր նման մտածողներին. եթե գտնում եք, որ դա է ճիշտը, ապա արեք, ու՞մ եք սպասում: Առաջնորդող չկա՞: Կարող եք գտնել: ԱՍենք Սեֆիլյան Ժիրոյին, ուրիշին, չգիտեմ: Բայց խնդիրն էն ա, որ ձերը քննարկելն ու վերլուծելն ա ու մեղադրելը, որ ինչ-որ մեկը չի արել:

Ընդհանրապես մեր՝ հայերիս մոտ դա ընդունված սովորություն է: Չստացված բանի համար պատասխանատու գտնելը, ինչ-որ մեկին դրանում մեղադրելը: Է, մեղադրեք:

Իսկ էդ ընթացքում ՀԱԿ-ը զտվեց ու դարձավ կայուն ուժ, դարձավ ընդդիմություն, որը գործում է ոչ թե ընտրությունից ընտրություն, այլ անընդհատ, դարձավ քաղաքական ուժ, որի շուրջ համախմբված է մեծ քանակությամբ հասուն ու հավատարիմ ժողովուրդ: Մնացածը... շատ պարզ է: Ջրի կաթիլի տակ քար ես դնում, էնքան ա կաթում, մինչև քարը ծակվում ա: Վախու՞մ ես չծակենք: Մտածու՞մ ես, որ մենակ զուբիլով ա հնարավոր ջարդել: Մի մոռացի, որ զուբիլը կարող ա քարի վրա ջարդվի, իսկ ջուրը շարունակելու ա կաթել: Էսքանը:

[Բիձա]

Բիձա ջան, սկսեմ նրանից, որ ես կուսակցության ակտիվիստ չեմ:

Որովհետև իմ համար անընդունելի է քո տեսակետը, որ եթե ես շարժման ակտիվիստ եմ, Հրանտ Տեր-Աբրահամեանը հրապարակախոս, ապա դու իրավունք ունես մեզ համեմատելու, իսկ քեզ, քանի որ միայն ֆորումում ես գրում, իրավունք չունենք:

:

Տեղյակ չէի, որ շարժումն այդ աստիճան ստրուկտուրավորված է: ներող եղիր:
Քաղաքական դաշտում հանդես եկող մարդկանց քննարկելու և համեմատելու իրավունքը իմ հայտնագործությունը չէ, այն հիմնված է ժողովրդավարական տրադիցիաներում հայտնի "public figure" կոչված դիրքի ընդունված ընկալման վրա:
Մասնավոր անձանց քննարկման և համեմատման հարցն էլ համապատասխանորեն մերժված է հենց նույն սկզբունքներից ելնելով:
Ես դեռ ոչ մի օրիգինալ մտքով հանդես եկած չկամ, փորձում եմ քննարկել միայն այն, ինչ այս կամ այն կերպ ընդունված է քաղաքական աշխարհում: