Բիձա ջան, Տրիբունի գրածները կարդացել եմ, համարյա բոլորն էլ կարդում եմ, լավ ա գրում, հետաքրքիր ա գրում, ճիշտ բաներ ա գրում, ի տարբերություն շատերի՝ տրամաբանված ա գրում, շատ անգամ լիքը բան եմ սովորում իրա գրածներից, բայց մի առավելություն էլ ես ունեմ. էդ գրածները մի անգամ կարդալով հասկանում եմ:Բիձա-ի խոսքերից
Լավ չեն վախացնում, կամ էլ չեն կարում լավ վախացնեն: Շարժումը որ կա, էնքանով կա, որ լիքը մարդ հասկանում ա, որ ավտոմատով իշխանություն չեն պահում, որ կարելի ա միքիչ նյարդեր կուտակել, միքիչ խելոք մարդկանց գործի դնել, միքիչ մտածել, տավար մասսայի համար մի փոքր խելք հայթհայթել ու էդ ռեսուրսով ինչ որ բանի հասնել: Էսօրվա դրությամբ շաբաթը միք անի տարբեր ակցիաներ ու բողոքի ցույցեր ա լինում, ե՞րբ էր նման բան եղել: Սա անդադար տևական պայքար ա, սա ժողովրդին կրակի դեմ տանելու այլընտրանքն ա, սա արկածախնդրության, անհեռատեսության այլընտրանքն ա: Եթե տեսնում ես դիմացինդ առանց քո հարձակման, ինքն ա նախահարձակ լինում ֆիզիկապես, ապա միայն հիմար պետք է լինել, որ տեսնելով ֆիզիկական ուժի անհավասարությունը՝ ինքնուրույն նախահարձակ լինել: 96-ին սկի չկրակեցին էլ ժողովրդի վրա, մի երկու հատ օդ դխկցրին, ժողովուրդը գնաց տուն վախը չափելու: Հետո՞: Սենց պայքարել ա՞ լինում: Էսօրվա դրությամբ էդ պայքարից մնացել ա միայն զավեշտը, մի երկու ջարդած քիթը, վազգենի կես տոկոսանոց համակիրները, ես կասեի՝ բարեկամները: Սրան գնա՞նք:
Մեջբերել
Էջանիշներ