Իհարկե ցեղասպանությունով չի կարելի ապրել, ցեղասպանությունով ապրելը ո՞րս ա: Պետք է հարգել անմեղ զոհերիհիշատակը, պետք է աշխարհին ներկայացնել այդ ողբերգությունը, որպեսզի նման բան չկրկնվի, թեչէ անմեղ զոհերին ետ բերել հնարավոր չի. ինչքան էլ ձևական ասեն՝ պետք է Թուրքիան ճանաչի ցեղասպանությունը և հատուցի կամ չգիտեմինչ անի, էդ սաղ ձևական ա արդեն, ի՞նչը պետքա հատուցի, ուզում են ինչ որ նյութական շահ ունենալ, ոնց որ դաշնակներն են անում. սփյուռքից փող են մուրում, իբր ցեղասպանության ճանաչման հարցերով զբղվելու համար, ուտում են փողերը, վաղը մյուս օր որ ճանաչվի, էլի են ուզելու, թե տեսա՞ք՝ ինչ արեցինք, դե փող տվեք:keyboard-ի խոսքերից
Հիմա նայի ընդգծածս մասը գրառմանդ. քո գրածներն իրար հակասում են. ասում ես՝ չբր չես անձնականացնում, բայց մի երկու նախադասություն հետո անձնականացնում ես: Էս պայքարը մի կապի Լևոնի անվան հետ, ճիշտ ա՝ կապ ունի Լևոնի անվան հետ, բայց պայքարի միակ կապը Լևոնի անուը չի, ավելի կարևոր կապ կա, դա ժողովուրդն ա: Նենց որ, հիմա ժողովուրդն ա պայքարում բռնապետության դեմ, ոչ թե Լևոնը. ժողովուրդը պայքարում ա, իսկ Լևոնը առաջնորդում ա էդ պայքարը: Անձնականացնելու մասին խոսելուց լավ կանես, նախ նայես, թե ով է անձնականացնում, նոր միայն գրես:
Մեջբերել
Էջանիշներ