Օպերայում, միտինգին, իր երկրպագուների կողքից քրֆելն ու մեն միայնակ կանգնած քրֆելը լրիվ տարբեր բաներ են:
Մովսես Գորգիսյանը 1989-ի մայիսի 21-ին երբ Ղարաբաղ կոնմիտեն դեռ Մոսկվայում նստած էր, ու Երևանն էլ լցված էր խորհրդային զորքերով, օպերայում մեն- մենակ անկախության միտինգ արեց, մի կես ժամ: խոսեց, քրֆեց, վերջում էլ սովետի դրոշը շպրտեց գետին ու ասեց ես իմն ասեցի, դուք ձերն ասեք:
Հոտո իհարկե քյարքիում կգբ-ն իրենն ասեց, բայց Մովսեսն իրենն արդեն ասել էր:
Ես համոզված եմ, եթե նրա կողքին այդ օրը մի 20 քֆրտող լիներ, էսօր ուրիշ Հայաստան կունենայինք ու ինքն էլ կենդանի կլիներ: Նույնպիսին էր նաև Համբարձում Գալստայանը, Նա միշտ բաց դեմքով իրենն էր ասում: Այսօր իրենք չկան, կենդանի են այն զգուշավորները, որոնք վարի տվին հայաստանը:
Ծուկ ինձ կենդանի մնալու մեջ հանկարծ չմեղադրես, ես քաղաքական գործիչ չեմ, չեմ եղել ու ու մտադիր չեմ դառնալու:

Էջանիշներ