Չուկ, հոգնեցուցիչ է անընդհատ նույնը կրկնելը: Համաժողովրդական ու համազահրու… մի խոսքով մասովկաների միջոցով պայքար տանելու և հաղթելու ձևերը խիստ հայտնի են, և ՀԱԿ-ը այդ ձևերի 20 տոկոսն էլ չի օգտագործել ու մենք մեզ գցում ենք դոդի պլանտացիաները արդարացնելով ՀԱԿ-ին, որը իբր ռեսուրս չի ունեցել: Միևնույն ժամանակ անընդհատ գլուխ ենք տանում, թե ՀԱԿ-ը ամենահզոր ուժն է, նա է ամենաշատ ժողովուրդը հավաքում: Ու հատուկ ոչ ոք չի նշում, բա ՀԱԿ-ի ռեսուրսը էլ ո՞րն էր, եթե ոչ ժողովուրդը: Ուրեմն ՀԱԿ-ը լավ էլ ռեսուրս ուներ, հիմա կասկածում եմ արդեն որ ունի, հիմա 5000 «դեժուռնի» մարդ որ հավաքվի հանրահավաքին, լավ է: Ուրեմն ժողովդրի միջոցով պայքարի ձևերը Տեր-Պետրոսյանը հատ հատ նշել է, որպեսզի ասի, որ հրաժարվում է դրանցից: Մի շատ կարևոր բան էլ ընդհանրապես բաց է թողել՝ քաղաքացիական անհնազանդությունը: Ժողովուրդը եթե պայքարում է, ապա պայքարում է ակտիվ գործողություններով՝ կոնկրետ պահանջներ ներկայացնող ցույցերով, ճանապարհներ փակելով, ոստիկաններին չհնազանդվելով, անկարգություններ անելով:
Հա, հենց այդպես է ժողովուրդը արտահայտում քաղաքացիական անհնազանդությունը և իր անհամաձայնությունը իշխանությունների այս կամ այն քայլերին, որոնցով միայն կարող է իշխանություներին ստիպել գնալ զիջումների: Առահասարակ խնդրեցի կարդալ սա՝
От диктатуры к демократии - Концептуальные основы освобождения, ոչ մեկ բանի տեղ չդրեց, համենայն դեպս վերջինիս մեջ ավելի տրամաբանական քայլեր են առաջարկվում, քան թե ՀԱԿ-ի «ռեալ» գործողություններն են: Մնացած «պայքարի» ձևերը՝ հանրահավաք,
սուպեր-քաղաքական վերլուծություններ-մեկնաբանություններ, քաղաքական կանխատեսումներ, գիտակցության սերմանում, ֆլան-ֆստան միջին վիճակագրական կիսագրագետ քաղաքացու տանձին էլ չեն, նա դրանցից բան չի հասկանում ու հազիվ թե ուզենա հասկանա էլ: ՀԱԿ-ը ակտիվ պայքարի ձևերով մինչև վերջ չգնաց, կրակեցին, տաս հոգու սպանեցին, նպատակը վախեցնելն էր,
հասան իրենց նպատակին: Մյուս կողմից էլ պիտի հստակ ծրագիր ու քաղաքական կամք ու ինքնավստահություն լիներ ՀԱԿ-ի լիդերների մոտ այս երկրում դրական տեղաշարժեր իրականացնելու համար, որ մեծ ռիսկերի գնալը արդարացվեր և ՀԱԿ-ը բոլոր կորուստների պատասխանատվությունը վստահորեն վերցներ իր վրա, ես որպես քաղաքացի առանձնապես չեմ զգացել այդ հստակ ծրագրի ու ինքնավստահության առկայությունը:
Ուրեմն ինչ եմ առաջարկու՞մ: Ոչինչ էլ չեմ առաջարկում, ես այլևս չեմ գնալու այդ հանրահավաքներին: Դրանց իմաստը մեկն է՝ «տաք պահել» «պայքարը» մինչև Սերժը գուցե Ղարաբաղի հետ կապված մի տականք փաստաթղթի վրա ստորագրի, գուցե էդ ժամանակ կարողանան շուխուր ու ընդվզում բարձրացնել, հետո էլ իրավիճակի կերևա ինչ ենք անում: Արդեն սկսում եմ մտածել, որ յուրաքանչյուր հանրահավաք Սերժին ավելի շուտ ոգեշնչում է, քան վախեցնում, նա արխայինանում է տեսնելով թե ինչպես հերթական հանրահավաքի ժամանակ իրեն ազգային դավաճանության ու բոլոր աղետների համար մեղադրող ընդդիմության լիդերները ժողովդրին խաղաղ տուն են ուղեկցում, մտածում է, հա ի՞նչ, կայֆ չի՞:
Ապեր էդ ՀԱԿ-ի քաղաքացիական գիտակցության սերմանումը արդեն այնպես է ազդել վրես, որ ես արդեն թքած ունեմ, ինչ ուզում է թող լինի, գրողի ծոցը այս ամենը: Առա՜ջ, Հայաստան:
Chuk-ի խոսքերից
Մեջբերել
։ Ես վճռականորեն բոյկոտում եմ ընդդիմության հանրահավաքները, ինձ սենց դեմագոգ ընդդիմություն պետք չի, ու հաջորդ ընտրություններում ոչ էլ ձայն կտամ ընդդիմությանը։ Որովհետև այս մարդիկ օբյեկտիվությունից ու անկեղծությունից հեռու են, ճիշտ նույն կերպ, ինչ իշխանությունները, թերևս միակ դրդապատճառը իշխանություն փոխելն է, փոխելու համար։
Էջանիշներ