Վիշապ-ի խոսքերից
Հայկո ջան, ես ասածներիդ հետ ամբողջովին համաձայն եմ։ Ես բոլորովին էլ նման կարծիք չունեմ, թե կարելի է Ռուսաստանից միանգամից ազատվել ու ընկնել Եվրոպայի գիրկը, որը դեռ հարցական է, գրկաբաց կլինի՞ թե չէ։ Ու սկզբունքորեն դեռ հարց էլ է, կարելի՞ է Ռուսաստանից ազատվելու փորձ անել մոտ ապագայում, հաշվի առնելով որ Հայաստանի գրեթե եղած–չեղածը հիմա Ռուսաստանին է պատկանում, դրան գումարած ռազմական դաշինքը, իր ռազմական բազաներով ու ատոմակայանով վերջացրած։ Պարզապես քո ասածից էր բխում Ռուսաստանի անմիջական առնչությունը մեր ներքին կյանքին, ընդհուպ մինչև Ռուսաստանի դաբրոյով մարտի մեկին կրակ բաց անելը, չգիտեմ, տպավորությունս է այդպիսին, և գուցե դա իրոք այդպես էլ եղել է։ Եվ դիցուք հայաստանյան ուժերը իշխանության գալու կամ իշխանությունը պահելու նպատակով հովանավորվում են արտաքին տերություններից՝ իմա Ռուսաստանից, կամ ասենք Եվրոմիությունից, ԱՄՆ–ից, Մոզամբիկից, Բուրկինա–Ֆասոյից կամ Ֆռանգստանից։ Այդ պարագայում իշխանափոխությունը հնարավոր է ոչինչ էլ չփոխի ներհայաստանյան կյանքում։ Որովհետև հայ ժողովուրդը թվում է թե մասնակցում է իշխանափոխության պրոցեսին, բայց իրականում միայն մասնակցում է շոուին, այսինքն հաջորդ անգամ, հայ ժողովուրդը եթե ուզենա իշխանություն փոխել թեկուզ ընտրությունների միջոցով, էլի չի կարողանա, որովհետև Ռուսաստանը կամ Բուրկինա–Ֆասոն պիտի դաբրո տան, ինչը որ դու ես ասում։ Ու խիստ կասկածելի է, որ իշխանության եկածները հանուն ժողովդրի հանկարծ ու որոշեն թռնել մի ուժի գլխից, որի դաբրոյով էլ եկել են իշխանության։ Այսինքն միակ մխիթարանքը լինելու է այն, որ նոր իշխանության եկածները կարող է ավելի լավ տղերք լինեն, բայց կարող է և չէ։ Այ դրա համար էլ բողոքում եմ։ Ու առհասարակ իմ կարծիքով Հայաստանում կա շատ մեծ խնդիր՝ անկեղծության պակաս։ Մարդիկ չեն ասում այն, ինչ մտածում են, ասում են այն, ինչը որ իրենց կարծիքով հաճելի է լսել ժողովրդին։ Եվ չեն ասում ամբողջը։ Տրիբունը հստակ ձևակերպել է կետ առ կետ։ Ու մեկ էլ մեր ըննդիմությունը ինքնաքննադատության պակաս ունի, բավականին «սամադավոլնի» են տղերքը, իրենք ամեն ինչ ճիշտ են արել, ճիշտ են անում ու ճիշտ են անելու… դրա համար էլ հիմա համակիրներից զրկվում են, մնում է ֆանատների բանակը, կույր հավատացյալները սովորաբար այքան էլ շատ չեն լինում, գերակշռում են պրագմատիկները։ Իսկ պրագմատիկներին ամեն ինչ պետք է հնարավորինս օբյեկտիվորեն բացատրել, որովհետև առաջվա էնտուզիազմը պրագմատիկների մոտ այլևս չկա, ուղեղներս սառել է։
Հ.Գ. Իհարկե լավ բան է հզոր ընդդիմություն ունենալը և այն «տաք պահելը» ցանկացած պարագայում։ Սակայն ինչպես ամուսնանալիս կնոջ միայն կին լինելը բավարար չի, կան անհրաժեշտ հատկանիշներ, այդպես էլ միայն իշխանությանը հակադրվող ընդդիմություն լինելը բավարար չի, կան անհրաժեշտ հատկանիշներ, պանիմայեշ։
Պատ. Համապետական հանրահավաք սեպտեմբերի 18-ին
Մեջբերել
: Էն կատեգորիայից ա, որ «ի՞նչ իմանամ, մինչև չիմանամ»: Բայց դե ով ռիսկի չի դիմում, շամպայն չի խմում: Ավելի լավ ա ինչ-որ բան փոխվի, ինչ-որ բան փորձենք, քան թե ամեն ինչ մնա նույնը: Փորձն էլ փորձանք չի կարող դառնալ, քանի դեռ էլի հայերովս չենք փորձել զենքով գրավել (հետ գրավել) իշխանությունը, ու Ռուսաստանը էլի էդ փորձը արյունի մեջ չի խեղդել: Գիտե՞ս, քննադատելը՝ քննադատել, բայց մարդկանց ապուշի տեղ դնել չի կարելի՝ ոչ մի կողմին էլ: Չեմ կարծում, որ ընդդիմությունը տեսնում ա ուժով իշխանությունը վերցնելու ճամփան ու չի գնում դրանով: Ժողովրդին ակտիվացնելու փորձը կա, չէ՞. ոչ ոք էնքան հիմար չի, որ իր իսկ ձեռքով ոչնչացնի իրան սատարող տենց ուժը: Իսկ ուժը հիմա էլ կա, ցանկության դեպքում մարդկանց դրա նման կամ մոտ ակտիվությանը հասցնելը լրիվ հնարավոր ա, հենց դու էլ կարող ես դրա համար անհրաժեշտ քայլերն ու գործողությունները թվել: Արի ընդունենք, որ եթե ես ու դու էդքանը տեսնում ենք, ընդդիմության լիդերներից մեկնումեկն էլ կարող ա տեսնել: Ստացվում ա, որ եթե ակտիվացում չկա, ուրեմն դրա կարիքը դեռ չկա, կամ էլ դա կարող ա հանգեցնել անդառնալի բաների: Աչքը տեսածից ա վախենում. հիմա էդ անդառնալին կարող ա դառնալ հաջորդ մարտի մեկը: Ամեն դեպքում՝ չեմ ուզում քննարկել ընդդիմություն-իշխանություն թաքուն դաշինքի ու պայմանավորված դավադրության հարցը, էդ արդեն լրիվ մանկապարտեզ ա դառնում. ինչքան հասկանում եմ, ընդդիմությունը եթե կարողանա իշխանություն դառնալ, կդառնա ու դրա համար կօգտվի ցանկացած միջոցից:
: Ես հիմա մի մեշոկ ցեմենտ կարամ գետնից պոկեմ, բայց էդ ցեմենտը կրող գռուզավիկը՝ չէ: Ժողովուրդը կարող ա ընդվզել իրա ոչ լեգիտիմ մախագահի դեմ, էդ ժողովրդից բաղկացած Հայաստանը Ռուսաստանի դեմ՝ չէ: Բայց երկարաժամկետ կտրվածքում ճիշտ ու մտածված քաղաքականություն վարելու դեպքում էդ էլ ա հնարավոր, ինչու՞ չէ, ու ոչ թե հնարավոր ա, այլ ցանկալի ա ու ավելին՝ միակն ճիշտ ճանապարհն ա, թե չէ վարի ենք գնում: Արի հստակեցնենք. Ռուսաստանից ազատվելը իմ ամենամեծ քաղաքական երազանքներից ա, եթե հնարավոր ա առհասարակ օգտագործել «քաղաքական երազանք» օքսիմորոնը: Ուղղակի ես համոզված եմ, որ էդ ոչ մի տարվա, ոչ էլ տասը տարվա հարց ա:
Էջանիշներ