Էթիկան հասարակական վայրերում

[One_Way_Ticket]

Դե հիմա համարյա բոլորն էլ բջջային ունեն ու ժամ հարցնելու գեղեցիկ սովորությունը գրեթե վերացել է Դա պարզապես օրինակ էր: Կարող է խանութ ես մտել, վաճառողը ռաբիզ է, հո ուրիշ խանութ չե՞ս գնալու դրա համար

Ընդհանրապես, ես մինչև մոտ 18 տարեկանը տեղովս սիրալիրություն էի Կյանքն ինձ փոխեց
Բայց դե նորմալ մարդկանց հետ իհարկե սիրալիր եմ:

[Ուլուանա]

Միգուցե համարեք մի քիչ չափազանցրած, բայց ես անծանոթ երեխաներին էլ եմ դիմում «դուք»-ով:

Ես էլ։ Մեջս կարծես ներքին մեխանիզմ լինի դրված, որը ստիպում է ցանկացած անծանոթ մարդու ընկալել որպես «Դուք»՝ անկախ տարիքից։ Լրիվ ինքնաբերաբար է ստացվում, այլ կերպ ուղղակի չեմ կարողանում։

Հայաստանում ամեն մարդու հետ չէ, որ կարելի է սիրալիր խոսել: Ասենք, մի ռաբիզի փողոցում մոտեցի, ասա "Կներեք, պարոն, ժամը չէի՞ք ասի", կարող է պատասխանի "ազիզ, թռի մի պաչկա սիգառետ բեր, կասեմ":

Դե, սիրալիրը ո՞րն է։ Տվյալ դեպքում խոսքն ավելի շուտ քաղաքավարության մասին է, քան սիրալիրության։ Եթե ստիպված լինեմ ռաբիսին որևէ բան հարցնել, ճիշտ է, «պարոն»–ով չեմ դիմի հաստատ , բայց էլի «Դուք» կասեմ։ Թե ինքն ինչպես կընկալի դա՝ արդեն իր խնդիրն է։ Բա հո չե՞մ ասի՝ «ախպերս, մի հատ ժամը կասե՞ս»։ Էդ ինքն է ռաբիս, ես էլ հո ռաբիս չեմ։

[Ֆոտոն]

Միգուցե համարեք մի քիչ չափազանցրած, բայց ես անծանոթ երեխաներին էլ եմ դիմում «դուք»-ով:

Տեսականորեն ճիշտ եմ համարում:

Բայց երբ դպրոցում, տասներորդ դասարանում էի, նոր ուսուցչուհի մտավ դասարան, նոր էր ավարտած, մեզ դաս պատմելու կանչելիս ասում էր.
-Դուք եկեք պատասխանելու:
Էնքան անսովոր էր: Ինչքան էլ կիրթ է դիմելաձևը, բայց ինձ լավ չէի զգում:

[Մանուլ]

Բայց երբ դպրոցում, տասներորդ դասարանում էի, նոր ուսուցչուհի մտավ դասարան, նոր էր ավարտած, մեզ դաս պատմելու կանչելիս ասում էր.
-Դուք եկեք պատասխանելու:
Էնքան անսովոր էր: Ինչքան էլ կիրթ է դիմելաձևը, բայց ինձ լավ չէի զգում:

Դե հիմա դասախոսներից շատերն էլ են Դուք-ով դիմում ուսանողներին, չնայած նրանցից 2 անգամ, նունիսկ ավելի, մեծ են: Բայց հաճելի ա Իսկ ես ինձնից փոքրերին չեմ կարող Դուք-ով դիմել... Ասենք որ 1 տարի փոքր լինի, հնարավոր է, բայց 13-14 տարեկաններին... շատ անհարմար ա

[Jarre]

Թե ինքն ինչպես կընկալի դա՝ արդեն իր խնդիրն է։

Շատ մարդիկ շփոթում, սխալ են ներկայացնու ու սխալ են հասկանում Հարգանքն ու հիմարությունը։

Ոմանց կարծիքով, եթե դու իրենց նկատմամբ հարգանք ես տածում, ուրեմն դու հիմար ես, քանի որ նրանց համար խորթ է մարդկային այս արժեքը։ Օրինակ ես երբեմն նկատում եմ, որ երբ մարդ քաղաքավրաի է խոսում, տեղ է զիջում ուրիշին.... կողքինները, կամ որ ավելի ցավալի է՝ հենց էն մարդը ում հանդեպ դրսևորվում է այդ լավ ժեստը, այնպես են նայում նրան, ոնց որ հիմար լինի։

Բայց Ուլուանան շատ լավ է գրել (թեև իր գրառումը ուրիշ բանի է վերաբերվում, բայց սկզբունքորեն նույնն է)

Թե ինքն ինչպես կընկալի դա՝ արդեն իր խնդիրն է։ Բա հո չե՞մ ասի՝ «ախպերս, մի հատ ժամը կասե՞ս»։ Էդ ինքն է ռաբիս, ես էլ հո ռաբիս չեմ։

Եվ վերջում մի բան էլ. Հարգանքը նշանակում է, որ դու պետք է ընդունես այն ամեն կանոնները, որ կյանքը առաջարկում է քեզ, և երբեք թույլ չտաս, որ ուրիշի կարծիքի պատճառով մեջիցդ վերանան դրական հատկությունները, լոկ այն պատճառով, որ դրանք չեն գնահատվում։

[One_Way_Ticket]

Դե, սիրալիրը ո՞րն է։ Տվյալ դեպքում խոսքն ավելի շուտ քաղաքավարության մասին է, քան սիրալիրության։ Եթե ստիպված լինեմ ռաբիսին որևէ բան հարցնել, ճիշտ է, «պարոն»–ով չեմ դիմի հաստատ , բայց էլի «Դուք» կասեմ։ Թե ինքն ինչպես կընկալի դա՝ արդեն իր խնդիրն է։ Բա հո չե՞մ ասի՝ «ախպերս, մի հատ ժամը կասե՞ս»։ Էդ ինքն է ռաբիս, ես էլ հո ռաբիս չեմ։

Ես էլ եմ դուք-ով դիմում: Սակայն չոր տոնով, առանց ժպտալու:

[Ֆոտոն]

Դե հիմա դասախոսներից շատերն էլ են Դուք-ով դիմում ուսանողներին, չնայած նրանցից 2 անգամ, նունիսկ ավելի, մեծ են: Բայց հաճելի ա Իսկ ես ինձնից փոքրերին չեմ կարող Դուք-ով դիմել... Ասենք որ 1 տարի փոքր լինի, հնարավոր է, բայց 13-14 տարեկաններին... շատ անհարմար ա

Հարցը երևի ո՛չ թե տարիքի, այլ երեխա ու հասուն տարբերության մեջ է: Ում համար որ երեխա եմ, ասենք հարևան տատիկի, իրենից բարևիս պատասխան «բարև ձեզ»-ը ինձ դուր չի գալիս: Դասախոս-ուսանող երկկողմանի դիմելաձևն իսկապես «դուք»-ով եմ ճիշտ համարում, եթե միմյանց «դու»- ին անցնելու միտում չի երևում:

Ինձ թվում է, երեխան էլ կնեղանա, որ իրեն «դուք»-ով դիմեմ: Տարիքի տարբերության հարցը չի:

[Ֆոտոն]

Եվ վերջում մի բան էլ. Հարգանքը նշանակում է, որ դու պետք է ընդունես այն ամեն կանոնները, որ կյանքը առաջարկում է քեզ, և երբեք թույլ չտաս, որ ուրիշի կարծիքի պատճառով մեջիցդ վերանան դրական հատկությունները, լոկ այն պատճառով, որ դրանք չեն գնահատվում։

Միայն կավելացնեմ՝ «ու՜խխ, ինչ լավ է ասված»:

[Yevuk]

Հարցը երևի ո՛չ թե տարիքի, այլ երեխա ու հասուն տարբերության մեջ է: Ում համար որ երեխա եմ, ասենք հարևան տատիկի, իրենից բարևիս պատասխան «բարև ձեզ»-ը ինձ դուր չի գալիս: Դասախոս-ուսանող երկկողմանի դիմելաձևն իսկապես «դուք»-ով եմ ճիշտ համարում, եթե միմյանց «դու»- ին անցնելու միտում չի երևում:

Ինձ թվում է, երեխան էլ կնեղանա, որ իրեն «դուք»-ով դիմեմ: Տարիքի տարբերության հարցը չի:

Չեմ կարծում նեղանան: Երբ որ երեխային «դուք»-ով ես դիմում, ինքը դրանից ավելի մեծա իրան զգում ու ինքնավստահ:

[Jarre]

Ինձ թվում է, երեխան էլ կնեղանա, որ իրեն «դուք»-ով դիմեմ: Տարիքի տարբերության հարցը չի:

Չեմ կարծում նեղանան: Երբ որ երեխային «դուք»-ով ես դիմում, ինքը դրանից ավելի մեծա իրան զգում ու ինքնավստահ:

Ժողովուրդ չեմ կարող չպատասխանել։ Ուրեմն երկուսդ էլ շատ ճիշտ եք։ Ասեք ինչո՞ւ։ Ուրեմն քույրս ունի երկու երեխա։ Իրենց տարբերությունը մեկ տարի է։ Փոքրը ուրախությունից գժվումա, երբ ինչ որ մեկը իրեն «դուք»-ով է դիմում, ու ինքն էլ է շատ սիրում այդ բառը օգտագործել։ Ոնց որ Ֆոտոնն էր, նշել ուրախանում է, որ իր հետ խոսում են այնպես, ինչպես մեծ, հասուն մարդկանց հետ։

Բայց մյուս տղան էլ, տանել չի կարողանում, երբ իրեն այդպես են դիմում։ Ու եթե ինքը ինձ ջղայնացնում է, ու ես ոչ մի ձևով չեմ կարողանում իր վրա ազդել, ապա դիմում եմ ամենափորձված ձևին՝ իրեն դիմում եմ «դուք»-ով, ու լացը պատրաստ է։

Ասածս ինչա, որ սա այն հարցը չէ, որի համար մեկ ընդհանուր ճշմարտություն պիտի լինի։

[aerosmith]

լավ, "դուք"-ի թեմայից մի քիչ շեղվենք…
ուրմն խոսքս ուղղում եմ, էն տղերքին ովքեր շատ են սիրում մտրոյում չռված նստել:
տղերք ջան տենց մի նստեք, կողքից շատ տգեղա նայվում, երբ տեսնում են ասեն նստած ա մի տղա , որի ոտքերի բացվածությունը>=90 աստիճանից:
ես էլ էի առաջ համարյա տենց նստում, բայց մեծացա ու զգացի որ շատ գեշա կողքից, նամանավանդ եթե դիմացը ախջիկա նստած:

Ուղղակի էսօր դասից տուն էի գալի, տենց մեկին տեսա նստած էր, ասի անպայման ստեղ գրեմ…

[Lionne_en_Chasse]

Էս թեման ամբողջովին չեմ կարդացել, բայց առաջին ու վերջին էջերն արդեն բավական են տրամադրություն գցելու համար: Լավ,,, անցնենք բուն թեմային
Տեսնես երբևիցէ կգա էնպիսի օր, որ հայկական հավաքույթների ժամանակ, մեր հայ տղամարդիկ սեղանի շուրջ չծխեն: Հատկապես, երբ հավաքույթը բացօթյան չէ: Քիչ է մնում իրեն հանգցնես էդ մոխրամանի մեջ, որն ի դեպ, շատ հաճախակի, "ախչի, մի հատ մոխրաման բեր"-ով է հայտնվել սեղանին: Դա էն " ախչի, մի հատ էդ էրեխուն տիրություն արա " շարքից է: Բավական է մի հատ հայկական քեֆ լինի, որ մարդ հասկանա, թե մենք ինչքան անքաղաքավարի ազգ ենք: Մոռացա,,, կամ էլ երբ մի հատ յուղոտ մռութ,( քեզ լրիվ անծանոթ) " Քուրո ջան, էդ խորովածը ձեռով կեր թող գնա, քեզ մի կոտորի": Տո այ,,, մի խոսքով:
Կարևորը որ մենք հին, պատմական, քաղաքակիրթ ազգ ենք, մնացածը հեչ

[Լեո]

Կարևորը որ մենք հին, պատմական, քաղաքակիրթ ազգ ենք, մնացածը հեչ

Աշխարհին խաղաղություն լինի, «ջհանդամը» թե պատերազմ չի լինի

[Հայկօ]

Անձամբ ես ինձ հարազատ միջավայրում գերադասում եմ խորովածը ձեռով-ոտով ուտել ու ընդհանրապես՝ զոհ չգնալ էթիկայի բոլոր գրված ու չգրված յանիմ թե օրենքներին: «Հայրիկ, խնդրում եմ փոխանցե՜ք աղը»... Չէ մի չէ: Լիքը ախմախ բաներ կան, որոնց կարելի ա չհետևել:

[Chuk]

Անձամբ ես ինձ հարազատ միջավայրում գերադասում եմ խորովածը ձեռով-ոտով ուտել ու ընդհանրապես՝ զոհ չգնալ էթիկայի բոլոր գրված ու չգրված յանիմ թե օրենքներին: «Հայրիկ, խնդրում եմ փոխանցե՜ք աղը»... Չէ մի չէ: Լիքը ախմախ բաներ կան, որոնց կարելի ա չհետևել:

Ես անծանոթ միջավայրում էլ եմ ձեռով ուտում
Ու դրանից ինձ բոլորովին վատ չեմ զգում:
Ես կարող եմ ձեռքերով ավելի գեղեցիկ ու դիմացինի համար հաճելի ուտել, քան քաղաքակիրթ Եվրոպացին՝ դանակ-պատառաքաղով: Նույն կերպ տապակած հավը: Չէ, դանակով ընկնեմ միս փռթելու ազգակործան գործին, ու էդպես էլ ամենահամով պատառները թողնեմ ոսկորի վրա

Իսկ այդ աստիճանի գնալու դեպքում կարելի է մոռանալ ասենք միրգը ձեռքով ուտելու պրակտիկան