Ո՞վ է մարդն իրականում

[Reh32]

Թեման հետաքրքիրներից է. Մի քանի տարի առաջ նման թեման կարդալուց հետո երևի կմտածեի, որ ամեն ինչ չափից ավելի եք ծայրահեղացնում դրա համար էլ ստացվում է քննարկումը. Իսկ հիմա ամեն ինչ այլ է. իմ մոտ օրիակը շատ վառ է. Ծանոթներիցս շատերը չեն ճանաչում, շատերն էլ լավ չեն ճանաչում. Այ ես գիտեմ որ իմ պատկերացումներով չարի կերպարը ավելի շատ է հոգեհարազատ ինձ, քան ասենք ընկերներիցս շատերին, կամ ասենք եղբորս. Բայց հետաքրքիրը նա է որ իմ շրջապատում բարու կերպարով մարդիկ կարծես ավելի նեղ աշխարահայացք ունեն, երբեմն այնպիսի բաների մասին եմ մտածում, որ վստահ եմ շատերի մտքով անգամ չի անցնում, երևի չար է նա ով շատ բան է տեսել կամ հասկանում. Չնայած չար կամ բարի ասածը խիստ ծայրահեղ է .ես շատ լավ եմ դերս խաղում, լավ հիշողություն, մարդկանց բացահայտում եմ բավականին շուտ, հիշում եմ յուրաքանչյուրի մոտ ստեղծած կերպարս, ու երևակայության շնորհիվ շարժվում առաջ. Կարողանում եմ հեշտությամբ կրկնօրինակել ծիծաղը, ժեստը. Հետաքրքիր է ես նույնիսկ իմ իսկական ծիծաղը չունեմ. Այ քեզ օրինակ.
Հ.գ. Եթե ամեն օր ես ինձ վրա կարող եմ բազմաթիվ արգելքներ դնել, ապա մտքում, արգելքները վերանում են, մտածում եմ ինչ ուզում եմ.

[ԳագոՋան]

ԳագոՋան ջան, հատուկ քեզ համար փորձեցի մի դրվագ թարգմանել Ռամթայի "Հիսուս Քրիստոս. Վարպետի կյանքը" գրքից:

Ո՞վ է տառապում այս կյանքում: Ես կարող եմ ասել ձեզ` ով: Ձեր հոգին է տառապում ձեր մարմնի ներսում: Փորձեմ բացատրել դա: Ի՞նչ ասել է Հոգի: Հոգին` դա աննկատելի ձայն է, ծածուկ գիտելիք: Դա մեր դեռևս չընդարձակված վեհությունն է:

Ապրես,լավա հնչում,բայց արի չխառնենք գիտությունը հավատքի կամ պոեզիայի հետ…

[Sambitbaba]

Ապրես,լավա հնչում,բայց արի չխառնենք գիտությունը հավատքի կամ պոեզիայի հետ…

Համաձայն եմ, սիրելի ԳագոՋան, բայց կիսով: Համաձայն եմ միայն գիտությունը չխառնել հավատքի հետ: Եվ հետաքրքիրն այն է, որ ես էլ ունեմ նույն նախադասությունը` մեկ բառի տարբերությամբ միայն. "Աստծոն չխառնենք հավատքի հետ": Ստացվում է, որ Աստված և գիտությունը կանգնած են "չխառնենք" բառի միևնույն կողմում, այսինքն, շատ հանգիստ կարող են և պետք է համագործակցեն: Ասեմ ավելին. իմ հաստատ համոզմունքն է, որ գիտությունն առանց Աստծո չի էլ կարող գոյություն ունենալ:

[*e}|{uka*]

Իսկ հոգու մասին եկ առայժմ չխորանանք` ուրիշ բանի մասին ենք խոսում:
Եվ եթե մեր սիրելի "Ոզնին" իրոք գրել է այն, ինչ կարծում է, ուրեմն նա ինքն էլ Աստված է: Ես համաձայն եմ, որ դա այդպես է, հակառակ դեպքում նրա գրածը սուտ է: Եվ նմանապես, եթե "Դվգրեյն" իրեն "վիրուս" չի համարում, ուրեմն նրա գրածը սուտ է: Եթե "Սոնատինան" իրեն "ամենավտանգավոր կենդանի" չի համարում, ուրեմն նրա գրածը ձևականություն է և այլն:

Համամիտ եմ,հոգու մասին անիմաստ եմ համարում խորանալ:
Լռիվ մի կողմ,այ էս վերեվի գրածիդ մեջ սուր միտք եմ տեսնում,ուղակի լավա ասված,ապրես

Իհարկե Աստված եմ՝ արարիչ: Տիեզերական բացիլների Աստվածն եմ:

Ժող, դեմագոգիայով մի զբաղվեք... մարդը մարդ ա, էն դպրոցական մարդաբանության դասագրքի մեջինը, որ նայում էիր զզվում ինքդ քո տեսակից:

[Sambitbaba]

Իհարկե Աստված եմ՝ արարիչ: Տիեզերական բացիլների Աստվածն եմ: :scen
Ժող, դեմագոգիայով մի զբաղվեք... մարդը մարդ ա, էն դպրոցական մարդաբանության դասագրքի մեջինը, որ նայում էիր զզվում ինքդ քո տեսակից: :D

Սիրելի Ոզնիկ, գիտես, թե ինչում է կայանում քո աստվածայնությունը: Հենց նրանում, որ դու արարիչ ես: Եվ դու արարում ես քեզ, քո վերաբերմունքը դեպի քեզ, քո հարգանքը դեպի քեզ, քո սերը քո հանդեպ: ՈՒ սրանից հետո միայն` այս ամենը դեպի ուրիշները: Այնպես որ, ինչպիսին քեզ կերտես, այնպիսին էլ կլինես: ՈՒզում ես զզվել քեզանից` զզվիր, իսկ ուրիշներն էլ կընդօրինակեն քեզ: Բայց գիտեցիր, որ կարող ես նաև սիրել քեզ, և ուրիշներն էլի կընդօրինակեն քեզ: ՈՒզում ես տեղադրել քեզ վանդակի մեջ ու ցուցադրվել համապատասխան տեղում` արա դա, ի հաճո ուրիշների: Բայց գիտեցիր, որ կարող ես նաև բացել քո հրեշտակի թևերն ու ճախրել` լուսարձակելով, ի հիացմունք ուրիշների:
Սիրելի Ոզնիկ, խնդրում եմ չմոռանաս, որ այս համեմատությունների առաջին մասերը քոնն են, իմն են միայն վերջինները: Ես փորձում եմ ուղղակի հրավիրել քեզ ավելի հարգանքով ինքդ քեզ նայելու... Խնդրում եմ, մի ցածրացրու քո մարդկային արժանապատվությունը, դու դրա համար չես ստեղծված...
Ես քեզ սիրում եմ:

[Վիշապ]

Սիրելի Ոզնիկ, գիտես, թե ինչում է կայանում քո աստվածայնությունը: Հենց նրանում, որ դու արարիչ ես: Եվ դու արարում ես քեզ, քո վերաբերմունքը դեպի քեզ, քո հարգանքը դեպի քեզ, քո սերը քո հանդեպ: ՈՒ սրանից հետո միայն` այս ամենը դեպի ուրիշները: Այնպես որ, ինչպիսին քեզ կերտես, այնպիսին էլ կլինես: ՈՒզում ես զզվել քեզանից` զզվիր, իսկ ուրիշներն էլ կընդօրինակեն քեզ: Բայց գիտեցիր, որ կարող ես նաև սիրել քեզ, և ուրիշներն էլի կընդօրինակեն քեզ: ՈՒզում ես տեղադրել քեզ վանդակի մեջ ու ցուցադրվել համապատասխան տեղում` արա դա, ի հաճո ուրիշների: Բայց գիտեցիր, որ կարող ես նաև բացել քո հրեշտակի թևերն ու ճախրել` լուսարձակելով, ի հիացմունք ուրիշների:
Սիրելի Ոզնիկ, խնդրում եմ չմոռանաս, որ այս համեմատությունների առաջին մասերը քոնն են, իմն են միայն վերջինները: Ես փորձում եմ ուղղակի հրավիրել քեզ ավելի հարգանքով ինքդ քեզ նայելու... Խնդրում եմ, մի ցածրացրու քո մարդկային արժանապատվությունը, դու դրա համար չես ստեղծված...
Ես քեզ սիրում եմ:

Մի խազ է մնացել, որ թեման նվիրենք մարդ արարածի փառաբանմաննն ու երկրպագենք ինքներս մեզ Մա՜րդ, մա՜րդ... էտօ ժէ զվուչիտ գո՜ռդը
Իրականում մարդ հասկացությունն այնքան բազմազան բնութագրեր ունի, որ սկզբունքորեն լեզվի մեջ ինչքան ածականներ կան, կարելի է մարդուն բնութագրել: Ասել, թե ով է մարդը, նույն բանն է ինչ Եզոպոսի փիլիսոփայությունը լեզվի (օրգանի) մասին: Ուստի թեման իմ կարծիքով ընդհամենը զուտ սուր մտքեր որսալու նպատակ է հետապնդում և ոչ թե բացահայտելու՝ թե ով է մարդը, քանի որ հարցն ինքնին անորոշ է. Ո՞ր մարդը, մարդիկ բազմազան են: Բոլորովին այլ կլիներ, եթե հարցը լիներ՝ «Ի՞նչ է մարդն իրականում»: Դա արդեն կվերաբերեր «մարդ» տեսակին:

[ԳագոՋան]

Բոլորովին այլ կլիներ, եթե հարցը լիներ՝ «Ի՞նչ է մարդն իրականում»: Դա արդեն կվերաբերեր «մարդ» տեսակին:

Ըհը,այ ես մտքի մեջ արդեն խնդրի լուծման նախադրիալներ են նկատվում:
կարճ ասած սենց. պատասխանենք հարցերին,
Ի՞նչ է մարդն իրականում-մարդը կենսաբանական էակ է-ու դրա մեջ արդեն կարելի է կոնկրետանալ մինչ անվերյւթյուն...ասենք երկու ոտանի,բարդ նյարդաին համակարգ,գիտակից էակ....դպրոցական մարդաբանության դասագրքի տվյալների հետ միասին իհարկե...
Ո՞վ է մարդն իրականում-մարդը հասարակական էակ է-ու դրա մեյ արդեն ,Աստված մեծատառով,կարա նաեվ սատանա լինի փոքրատառով,հետո դե ամենադաժանը,ամենաբարին ու ելի մինչ անվերջություն..
Բայց,իհարկե,Ո՞վ է մարդն իրականում, հարցի մեջ մտնումա նաեվ,նրա կենսաբանական կողմը,այսպես ասած«Ինչը»,նորից եմ կրկնում ես դեպքում,շատ ավելի կարեվորա ոչ թե լուծումը,այլ այն մեթոդը,մոտեցումը,որը եվ կհանգեցնի հարցի «Ճիշտ» լուծմանը:
Ծառի օրինակով ասեմ, նրա արմատները կլինեն «Ինչը»,կենսաբանականը, իսկ մնացած ամբողջը հասարակականը:հիմա դժվար չէ ենթադրել թե ինչպես են «սերտաճած» այդ երկու մասերը.. ընդհանրացնելով այս երկուսը,կարելիա արդեն ասել որ մարդը «բիոսոցիալական» էակ է,ընդ որում «բիոն»՝կենսաբանականը,անպայման հենց սկզբում:

[Sambitbaba]

Մի խազ է մնացել, որ թեման նվիրենք մարդ արարածի փառաբանմաննն ու երկրպագենք ինքներս մեզ:)) Մա՜րդ, մա՜րդ... էտօ ժէ զվուչիտ գո՜ռդը:king
Իրականում մարդ հասկացությունն այնքան բազմազան բնութագրեր ունի, որ սկզբունքորեն լեզվի մեջ ինչքան ածականներ կան, կարելի է մարդուն բնութագրել: Ասել, թե ով է մարդը, նույն բանն է ինչ Եզոպոսի փիլիսոփայությունը լեզվի (օրգանի) մասին: Ուստի թեման իմ կարծիքով ընդհամենը զուտ սուր մտքեր որսալու նպատակ է հետապնդում և ոչ թե բացահայտելու՝ թե ով է մարդը, քանի որ հարցն ինքնին անորոշ է. Ո՞ր մարդը, մարդիկ բազմազան են: Բոլորովին այլ կլիներ, եթե հարցը լիներ՝ «Ի՞նչ է մարդն իրականում»: Դա արդեն կվերաբերեր «մարդ» տեսակին:

Իսկ ինչու՞ ոչ: Մի՞թե բավական չէ միայն պարսավել մարդուն: Ինչի՞ համար: Մենք ինքներս ստեղծում ենք մեր աշխարհայացքը մարդու մասին, հիմնականում` վատաբանելով ինքներս մեզ, իսկ հետո էլ բողոքում ենք, թե որքա՜ն անարժան բան են այդ մարդիկ: Մոռացել եք, - ԻՆՉՈՒ՞, -որ վերջիվերջո դուք ստեղծված եք Նրա կերպ և նմանությամբ: Ես կասեի, սիրելի Վիշապ, որ "էտո զվուչիտ ի վիգլյադիտ բոժեստվեննո":
Այսօր ամեն ինչ փոխվում է. կյանքը, մտածելակերպը, մարդիկ` ամբողջ աշխարհում: Եկեք չանջատենք Հայաստանը առաջադիմական աշխարհից, սիրելիներս, խնդրում եմ: Եկե՜ք փորձենք աստիճանաբար բարձրացնել մեզ մեր աչքին...

[Jarre]

Թեման վաղուց արդեն իրեն սպառել է և հիմա ես ոչինչ չեմ ուզում ավելացնել։

Բայց որոշ գրառումներ ինձ՝ որպես թեմայի հեղինակի, դրդեցին հիշեցնել թեմայի իմաստը և նպատակը։

Կապիկի բարեկամը:

ամենադաժան գազաննա

Ամենավտանգավոր կենդանին

Վերջույթները լավ զարգացած են,ունի երկու ոտք երկու ձեռք, մեկ գլուխ, Դասվում է կաթնասուններին ,ողնաշարը նույնպես լավ զարգացած է...Սնվում է այն ամենով, ինչ իրեն է հրամցնում բնությունը...Ունի երկու'արական և իգական սեռի ներկայացուցիչ...

շարունակելի

Իհարկե Աստված եմ՝ արարիչ: Տիեզերական բացիլների Աստվածն եմ:

Ժող, դեմագոգիայով մի զբաղվեք... մարդը մարդ ա, էն դպրոցական մարդաբանության դասագրքի մեջինը, որ նայում էիր զզվում ինքդ քո տեսակից:

Եթե միայն առաջին գրառումը կարդացած լինեիք կարծում եմ իզուր ժամանակ չէիք կորցնի։ Բոլդ ու անտերլայն եմ անում էն նախադասությունները որոնք ցույց են տալիս թեմայի նպատակը։

Այսօր մենք շրջապատված ենք գեղեցիկ, ճաշակով, կիրթ, աշխատասեր, բարի, նորմալ.... մարդկանցով։

Բայց ո՞վ ենք մենք և մեզ շրջապատող մարդիկ իրականում։ Ո՞վ է մեր ներքին անձնավորությունը և ինչերի՞ ենք մենք ու մեզ շրջապատող մարդիկ ունակ։

Երկար մտորումներից հետո եկել եմ այն կարծիքին, որ այս հարցի պատասխանը գտնելու լավագույն միջոցը հետևյալն է։

Պատկերացրեք, որ մարդկությանը տրվեր հնարավորություն անելու այն ինչ ցանկանում են ու երազում, ու նրանց հավաստիացվեր, որ նրանք ոչ մի պատասխանատվություն չեն կրելու իրենց կատարած արարքների համար։

Ինչպիսի՞ն այդ ժամանակ կլիներ մեր աշխարհը։

Ի՞նչ կանեինք մենք, որ չենք անում հիմա, քանի որ կա՛մ հնարավորություն չունենք, կամ վախենում ենք պատասխանատվություն կրելուց։

Մարդը ոչ թե այն է ինչ անում է, այլ այն ինչ մտածում է ու ցանկանում։

[Sambitbaba]

Ո՞Վ ԵՆՔ ՄԵՆՔ

Ո՞վ ենք մենք, ինչու՞ ենք այստեղ, ի՞նչ պետք է անենք: Այդ հավերժական հարցերը հուզում են շատ մարդկանց: Ինչո՞ւ են սրտերը սկսում ավելի աղմկոտ բաբախել, աչքերն արցունքով են լցվում, երբ մենք ոտք ենք դնում անցյալի ճանապարհի վրա, լինի դա Հայաստան, Ռուսաստան, Եգիպտոս, Հնդկաստան, Հունաստան կամ էլի ինչ-որ բան` ամեն մեկի համար իրենը:

Մենք, նախկին զորավարներս ու ռազմիկներս, երբևիցե հրով ու թրով մարդկության համար նոր ճանապարհներ հարթողներս, հիմա եկել ենք որպես Լույսի ռազմիկներ: Այժմ Լույսն է հանդիսանում մեր միակ զենքը:Մենք պետք է նոր ճանապարհներ հարթենք մեր մոլորակի համար, օգտագործելով մեր մտքի Լույսն ու մեր սրտի Կրակը: Մեր հին հիշողությունն արթնանում է:

Մեր խնդիրն է մուտք գործել վարագույրի այն կողմը, բարձրացնել շղարշը, հասնել անվերադառնալիորեն հեռու մեր անցյալի բոլոր իրադարձությունների իրական իմաստին և կապել նրանք մեր այսօրվա հետ, մեր այսօրվա ըմբռնողության հետ: Մեր մտքի լուսային սրով մենք պարտավոր ենք քարուքանդ անել հին մտածողության ստերեոտիպերն ու ազատել մոլորակը շատ ու շատ դարերով կուտակված նեգատիվ մտավոր տեսություններից: Ահա ձեզ այսպիսի ոչ պարզ մի գլուխկոտրուկ, որը մենք պետք է հիմա լուծենք:

Մենք չենք կարող փոխել իրադարձությունները: Մենք պետք է մուտք գործենք նրանց էության մեջ, նայել նրանց վրա բարձրագույն հեռանկարի դիրքերից, փոխենք մեր տեսանկյունը, փոխենք մեր հայացքն անցյալի ու ներկայիս իրադարձությունների նկատմամբ:

Մենք այս կյանք ենք եկել մեկ նպատակով. մեր մտքի լույսով հալեցնել տգիտության կեղևը, ծնել հոգևոր գիտակցություն և Երկիր վերադարձնել աստվածային Նախատիպերի առաջնաստեղծ մաքրությունը: Սկզբից մինչև վերջ պարզեցնել մեր ճանապարհը Երկիր մոլորակի վրա: Մեր ներկայիս խնդիրն է` տեսնել անտեսանելին, համատեղել անհամատեղելին, հնարավոր դարձնել անհնարը:

Մեր Բարձրագույն Եսը, որը հիշում է մեր բոլոր մարմնավորումները և գիտի մեր մասին անհամեմատ շատ, քան մենք ինքներս, կարողացավ բացել մեր սրտերի ու մտքերի դռները: Մեր Միջտարածքային Եսը ցույց է տալիս, թե այստեղ, Երկրի վրա, ո՞ր ճանապարհով քայլենք, որպեսզի քանդենք բոլոր կյանքերի խառնված հանգույցները, մեր սեփական մտքի ուժով ազատվենք բոլոր կարծեցյալ պարտքերից, այսպես կոչված կարմայից:

Անցյալի այդ ճանապարհները միաժամանակ և հրաշալի են և զարհուրելի: Նրանք ծածկված են ինչպես Փառքի լուսապսակով, այնպես էլ պատվազրկության անարգանքով: Բայց ի՞նչ բան է Փառքը և երկրային պատվազրկությունը: Ինչո՞վ են նրանք իրարից տարբերվում: Այ հենց դա էլ մենք պետք է հասկանանք: Արդյո՞ք չեն ներկայացնում իրենցից հենց այն ճանապարհը, որի հատվածները մեկ կատարյալ հարթ են, իսկ մեկ էլ` դարուփոսերով ծածկված: Բայց ուրիշ ճանապարհ չկա: Մեզանից ամեն մեկն ունեցել է իր ճանապարհը: Եվ անցնել այն մեզ հարկավոր էր և ցերեկվա լույսի ներքո, և գիշերվա խավարի մեջ: Վերջնական արդյունքում` յուրաքանչյուր ճանապարհ դեպի Լույս է տանում: Լույսն ընդհանուր է բոլորի համար, և ինչ ճանապարհներով էլ որ մենք գնանք, մենք այնուամենայնիվ դեպի Միասնությունն ենք գնում:

Քանդել ճակատագրի խճճված թելերը, որոնք անցյալ մարմնավորումներից մինչև այսօր են ձգվում, հնարավոր է, եթե նոր հայացքով նայենք այն հին իրադարձություններին: Չզարհուրել, չասել, որ սա վատ է, իսկ սա լավ է, այսինքն` չբաժանել: Հասկանալ, որ այդ ամենը` իրադարձություններից նախշեր հյուսող մի ընդհանուր թել է, և չի կարելի կտրել այդ թելը, ասելով, թե այս կամ այն տեղում այն ինձ դուր չի գալիս:
Միայն տեսնելով վերջնական արդյունքը, կարելի է հասկանալ Արարչի ամբողջ մտադրությունը:

( Ըստ Էլ Մորիայի "ՈՒղերձների")

[Sambitbaba]

Ո՞Վ Է ՄԱՐԴՆ ԻՐԱԿԱՆՈՒՄ

Մարդը դա թռչուն է` բանտարկված մարմնի վանդակում: Վանդակը կարող է ոսկուց լինել, փայտից, երկաթից, ամեն ինչից, բայց վանդակը չէ, որ ընդորոշում է իր մեջ բանտարկված էությանը: Որքան էլ որ լավ ապրի թռչունը վանդակում, միևնույն է, նա ազատության է ձգտում: Այդպես էլ մարդու հոգին է դեսուդեն ընկնում մարմնի վանդակում, ձգտելով ազատության: Ազատությունը ամենաթանկ բանն է, որ մարդ ունի: Բայց ինչու՞մ է ամփոփված այդ ազատության իմաստը և ինչու՞ է մարդ այդքան հեշտորեն նվիրաբերում իր կրքերին, իրեն շրջապատող մարդկանց, լինի դա ընտանիք կամ ընկերներ կամ աշխատանք: Ազատությունը, որի մասին խոսում ենք մենք, ուրիշների հանդեպ պարտականություններից խույս տալը չէ: Մարդ կարող է ազատ լինել նույնիսկ բանտում: Մտքի՛ ազատությունը, նրա՛ թռիչքն է ընդորոշում, թե ինչպիսին է, իրականում, հանդիսանում մարդը:

Մտքերը` դրանք հոգու թևերն են: Խուզելով մտքի թևերը, սահմանափակելով նրանց, մենք զրկում ենք մեզ թռչելու հնարավորությունից: Եթե միտքը չի ճախրում վեր, դեպի իդեալական պլանը, նա չի կարող ըմբռնել աստվածային արհեստը և նրա ճակատագիրն է` դողդոջել մատերիայի ցանցերի մեջ: Ամենակարևորը, որ, նույնիսկ մատերիայի աշխարհից հոգու աշխարհն անցնելով, մեր կարճ մտքերը` էներգիաները, երկար ժամանակ մեզ պահում են պատրանքային աստրալ աշխարհում: Եվ կրկին, նորից ու նորից, մենք ստիպված ենք մատերիա վերադառնալ, որպեսզի մեկ անգամ ևս սովորենք թռչել: Եթե մարդու գլուխը չի աշխատում, նույնիսկ կենդանի սրտի առկայութամբ` նա ուղղակի դիակ է: Եվ այդպես քայլում են մոլորակով մեկ կենդանի դիակները վախից դողդողացող սրտերով: Եվ դա կշարունակվի այնքան ժամանակ, քանի դեռ մենք դեն չենք նետել անգիտության քողը:

erexa-ի խոսքերից
Կապիկի բարեկամը:

ar4i_s-ի խոսքերից
ամենադաժան գազաննա

Sonatina-ի խոսքերից
Ամենավտանգավոր կենդանին

SSS-ի խոսքերից
Վերջույթները լավ զարգացած են,ունի երկու ոտք երկու ձեռք, մեկ գլուխ, Դասվում է կաթնասուններին ,ողնաշարը նույնպես լավ զարգացած է...Սնվում է այն ամենով, ինչ իրեն է հրամցնում բնությունը...Ունի երկու'արական և իգական սեռի ներկայացուցիչ...

*e}|{uka*-ի խոսքերից
Իհարկե Աստված եմ՝ արարիչ: Տիեզերական բացիլների Աստվածն եմ:
... մարդը մարդ ա, էն դպրոցական մարդաբանության դասագրքի մեջինը, որ նայում էիր զզվում ինքդ քո տեսակից

Հասկացեք, Համայն Աստված ստեղծել է ամեն ինչ Ինքն Իրենից: Ոչ ոք չի կարող աստվածային գիտակցության սահմաններից դուրս լինել: Ամեն ինչ տրոհվել է Նրա մեջ մտքի օգնությամբ: Մեր միտքը կարծես դուռ լինի. այն առանձնացնում է, երբ փակ է, և միացնում է, երբ բաց է: Բացեք բոլոր խուփերն ու կողպեքները, որոնք դուք դրել եք կյանքից կյանք` ձեր գիտակցության դռան վրա: Բացեք մատերիայի աշխարհից դեպի հոգու աշխարհը տանող ձեր դուռը: Դրա համար ձեզ պետք է միայն և միայն փոխել ձեր մտքի ուղղությունը: Փոխեք ձեր տեսանկյունը, և ձեզ նոր հեռանկարներ կբացվեն: Եթե ձեր հայացքը միշտ գետնին է ուղղված, դուք երբեք երկինքը չեք ճանաչի: Մտածեք, երկինքն անսահման է, այնտեղ է հավերժությունը, անմահությունը: Այն, ինչ ձեր ոտքերի տակ է, սահմանափակ է: Երկիր` հող են իջեցնում այն, ինչ մնում է մարդուց` նրա արտաքին պատյանը, իսկ հոգին երկինք է սավառնում: Այդպես էլ մեր մտքերը. եթե նրանք պտտվում են միայն մատերիայի շուրջ, նրանք մահկանացու են և ենթակա են քայքայման: Իսկ այն մտքերը, որոնք տանում են մեզ դեպի հոգու բարձունքները, երբեք չեն մահանում:

Միլիոնավոր մարդիկ ապրել ու մահացել են, նրանց անունները մոռացված են, քանի որ նրանց մտքերը, ինչպես նաև գործերը, արժեք չեն ունեցել: Դարերում պահպանվել են նրանց անունները, ով մտածել է վեհ, և ճշմարտությունները, որոնք նրանք քարոզել են, այսօր էլ չեն հնացել: Այդ ճշմարտություններն իրենց բնությամբ աստվածային են: Մենք երկիր ենք եկել նրա համար, որպեսզի, մոռացության ու անջատման շղարշի միջով անցնելով, ներքին աստվածայնություն ձեռք բերենք և արտրահայտենք աստվածային ճշմարտությունները, որպես մեր սեփականը:

Աստված ստեղծել է հայելին, որպեսզի տեսնի Ինքն Իրեն: Մտքերը` դրանք էլ են հայելիներ և նրանց մեջ պետք է արտացոլվի Աստված: Մարդ, եթե քո գիտակցության մեջ ծնվի Աստված` դու կտեսնես Աստծոն հայելու մեջ:

Երկիրը, Աստծո հիասքանչ մասնիկը, ապաստարան տվեց մեր հոգիներին, որպեսզի նրանք իրենց աստվածային էությունն ըմբռնելու ունիկալ էվոլյուցիոն ճանապարհն անցնեն: Հատկապես դրա՛ համար հոգիներին մարմիններ պետք եկան: Երբ մարդ հասկանում է աստվածային մեծ ծրագիրը, մտքի լույսն ազատում է նրա սիրտը վախից, և այն սկսում է բաբախել հիացմունքից: Երբ անմահ հոգին գիտակցվում է մտքով, այնժամ մարդու մեջ արթնանում է աստված:

Մեր վեհ մտքերն ու անվերապահ սերը մեզ չեն մոտեցնում Աստծոն, ո՛չ, մենք ուղղակի աստված ենք դառնում երկրի վրա: Շնորհակալ լինենք Երկրին, որ մեզանից յուրաքանչյուրին հնարավորություն տվեց մեր մեջ ծնել աստծո: Կօգտվե՞նք արդյոք այդ հնարավորությունից, - միայն մեզանից է կախված:


( Ըստ Էլ Մորիայի "ՈՒղերձների")

[Sambitbaba]

Այսօր նորից հանդիպեցի մեծն Պասկալի բնութագրմանը Աստծո մասին.
"Աստված` դա սֆերա է, որի կենտրոնն է ամենուր, իսկ շրջանագիծը` ոչ մի տեղ":Թեման, իհարկե, Աստծո մասին չէ, բայց և այնպես այս միտքն Աստծո մասին շատ է համապատասխանում մեր մտքերին մարդու ով լինելու մասին: Քանզի եթե այդ սֆերայի կենտրոնը պատահաբար քեզ վրա չի ընկնում, մարդ, այնուամենայնիվ անհնար է, որ դու այդ սֆերայից դուրս գտնվես: Եվ եթե իրոք դա այդպես է (ինչում որ ես մեկ ակնթարթ անգամ չեմ կասկածում), ուրեմն, ո՞վ ես դու իրականում, Մարդ...

Չմոռանամ հիշեցնել ձեզ նաև Քրիստոսի խոսքերը.
"Ձեր օրենքում չէ՞, որ գրված է. "Ես ասացի, թե աստվածներ եք"": (Հովհաննես.Ժ;34)

[Ֆոտոն]

Այսօր նորից հանդիպեցի մեծն Պասկալի բնութագրմանը Աստծո մասին.
"Աստված` դա սֆերա է, որի կենտրոնն է ամենուր, իսկ շրջանագիծը` ոչ մի տեղ":...

Սֆերան շրջանագիծ չունի, երևի գնդոլորտի մակերևույթի մասին ա:

[Tig]

Չգիտեմ համապատասխան թեմայում եմ տեղադրում, թե չէ, բայց ուրիշ թեմա մտքովս չանցավ...

[Sambitbaba]

Անսահման շնորհակալություն, սիրելի Տիգ: Բացի այն, որ մեծ հաճույք պատճառեց դիտումը, դրա հետ միասին, թեման է շատ լավ ընտրված և ուրիշ որտե՞ղ պետք է դրվեր, եթե ոչ "Ո՞վ է մարդն իրականում" բաժնում: Սթիվ Ջոբսը նա է, ում ճակատին վստահորեն կարելի է գրել. "Սա՛ է մարդն իրականում":
Քանի անգամներ նա կորցրել է ու գտել, ընկել է և բարձրացել: Եվ բարձրացել է միայն այն պատճառով, որ երբևիցե նրա մտքով անգամ չի անցել իրեն բացիլ կամ վիրուս կամ կապիկի բարեկամը համարել:
Ինչը և ամբողջ սրտով կցանկանայի մեզ բոլորիս, իսկ առաջին հերթին` երիտասարդությանը:
Ինչպես Ջոբսն է ասում. մի՛ ծախսեք ձեր "հնարավոր վերջին օրերը" կարծեցյալ օրիգինալություններ ասելու համար` ինքներդ ձեզ անիմաստորեն պարսավելու վրա: Ավելի լավ է միացրեք ձեր մտքի իմաստությունն ու սրտի գեղեցկությունը, և կտեսնեք, թե ի՜նչ հիասքանչ բան է մարդ ասածը: