Մարդասպանի հետագա կյանքը

[dvgray]

Մարդսպանը իր հետագա կյաքնում կարծում եմ եթե մնա մենակ մի որոշ ժամանակ, ապա իր արարքից հավանական է որ խելագարվի: Ու դա կլինի ամենամեծ պատիճը, որն է իրեն թողնել մենակ իր արարքի հետ: Բոլորս ենք հավանաբար հիշում Ռասկոլնիկովին - "իր" պառավի հետ:

Սակայն: Մարդ մարդասպանի վրա կիրառում է բռնություն ու բանտարկում է նրան: Սա ծնում է մարդասպանի մոտ մոտիվացիոն մոմենտ, մոռանալու /ավելի ճիշտ խեղդելու/ իր "մենակություն", այն լցնելու նոր վրեժի ու ատելության զգացումով:
կարծում եմ, որ սրանից հետո են առաջ գալիս սերական մարդասպանները: նրանք հասկանում են, որ ձև կա լցնել իրենց նախորդ մարդասպանությունից մնացած խեղդող զգացմունքը: Դա է կատարել մի նոր, հաճախ ավելի դաժան ոճիր, որը իր դաժանությամբ կծածկի ու մոռացնել կտա նախորդը:

[Tanamasi]

Չեմ կարծում, որ բոլոր մարդասպանները այնքան բարձր ինտիլեկտուալ մակարդակ ունենան, ինչպես Ռասկոլնիկովը։ Սերիական մանյակ մարդասպանը դժվար թե խղճի խայթից տառապի և վերաիմաստավորի իր արածները։

Մարդսպանը իր հետագա կյաքնում կարծում եմ եթե մնա մենակ մի որոշ ժամանակ, ապա իր արարքից հավանական է որ խելագարվի: Ու դա կլինի ամենամեծ պատիճը, որն է իրեն թողնել մենակ իր արարքի հետ:

Այս դրույթը ճիշտ է միայն մարդասպանների մի մասի վերաբերյալ։
Սակայն, ինչ խոսք, բանտային համակարգը իրեն չի արդարացնում։ Դաժանությունը դաժանություն է ծնում և այդպես փակ օղակ է առաջանում։ Ավելի ճիշտ կլիներ մարդասպանների հետ հոգեբանական աշխատանք տանել։ Համենայն դեպս դա ավելի էֆեկտիվ կլինի, քան խցերում փակել և աղճատել այդ մարդկանց հոգեկանը, ասես նախապատրաստելով նոր «սխրանքների»։

[Rhayader]

Եթե կատարսիսի հասնի, ոչինչ էլ չի լինի: Միայն դրա մեջ եմ տեսնում պատժամիջոցների գոյության արդարացումը, նրանք օգնում են մարդուն հաղթահարել մեղքի զգացողությունը:

[Elmo]

Վերջերս ֆիլմ էի նայում դատական համակարգի ու օրենքների «թույլ» տեղերից «բռնվելով» պատժից ազատված մարդասպանների մասին:
4 հոգի որոշել էին իրենց ձեռքով հասարակական վայրերում գնդակահարեն դրանց, որ մնացածի համար դաս լինի ու գերադասնե բանտը: Ֆիլմում ամեն ինչ ստացվում էր, ու ցանկացած սրիկա ինքն էր խնդրում իրեն արժանի պատիժը օրենքով տան, որովհետև վախենում էր քառյակի ձեռքն ընկներ:
Նման քառյակը Հայաստանում մի 20 տարվա գործ ունի:

[Rhayader]

Էլմո, պատկերացրու՝ տաս մեղավորի մեջ մի անմեղ սպանեն:

[Elmo]

Էլմո, պատկերացրու՝ տաս մեղավորի մեջ մի անմեղ սպանեն:

Դժվար ա հիմիկվա հայ օլիգարխների մեջ անմեղ մարդ գտնելը:

[Grieg]

եթե կարողանան ժողովրդի մեջ վախը պահել նույն մակարդակով մարդասպանները դեռ երկար իրենց վատ չեն զգա

[dvgray]

Չեմ կարծում, որ բոլոր մարդասպանները այնքան բարձր ինտիլեկտուալ մակարդակ ունենան, ինչպես Ռասկոլնիկովը։ Սերիական մանյակ մարդասպանը դժվար թե խղճի խայթից տառապի և վերաիմաստավորի իր արածները։

այստեղ կարևորը ոչ թե ինտելեկտն է ու բովանդակային վերլուծությունը, այլ ձևը ու հիմքային /կարկասային/ մոտեցումը: ես կարծում եմ որ չկա մարդ, որ կարողանա հանգիստ տանել մարդասպանությունը: Ցանկացած դեպքում նրա կյանքը աղճատված է "սարսափ" երազների, հալուցինացիաների, նույնիսկ ցնորքների տեսքով:
Այստեղ հարցը այն է, թե ինչպիսի մեթոդների են դիմում մարդասպանները իրենց այդ ցնորքներից արհեստականորեն ազատելու համար:
Կան, որ դառնում են մոլի հավատացյալ և մինչև վերջ ծառայում են եկեղեցուն ու հավատին, ամեն օր աղոթելով ու աղաչելով Աստծուն իրենց մեղքը ներել:
կան որ դառնում են հակառակը՝ ավելի գազազած ու անաստված:
Վերջինս որպես երկրորդ օրինակի /Քոչարյանին զուգահեռ/ բերեմ էսպես կոչված "գեներալ" Մանվելի օրինակը, որին իր սպանություններից չի "ազատագրում" նույիսկ նարկոտիկը ու որը եթե ազերի /կարևոր չէ, զինվոր թե ծերունի/ չէր գտնում, մեր զինվորների վրա էր կրակում:

[Jarre]

Յուրաքանչյուր դեպք ունիկալ է։

Օրինակ՝ հնարավոր է մարդ սպանել պատահաբար։ Ասենք թե բանվորը անզգուշորեն աշխատելու պատճառով դառնում է մեկի մահվան պատճառը։ Այդ դեպքում մի գուցե նրան օգնի հոգեբանական օգնությունը, հարազատների ու ընկերների աջակցությունը։ Բայց ամենակարևոր օգնող գործոնը դա այն է, որ նա ինքը վստահ է որ չէր ուզում այդ մարդու կյանքը խլել։ Դժվար թե նա դառնա ավելի վայրագ ու ավելի դաժան սպանությունների դիմի։

Մարդ կարող է սպանություն կատարել ինքնապաշտպանություն ցուցաբերելիս։ Բայց սովորաբար այս դեպքերում էլ, մարդ վստահ է, որ նա չէր ուզում խլել դիմացինի կյանքը։

Մարդ սպանում են նաև պատերազմի ժամանակ, բայց այս դեպքում վերոհիշյալ երկու դեպքերի պատճառաբանությունները չեն կարող օգնել այս մարդկանց, քանի որ պատերազմ գնալով, նրանք նպատակադրված գնում են սպանելու։ Ու թեև օրենքով այս տեսակ սպանությունը դատապարտելի չէ, և նույնիսկ շատերը այն չեն անվանում մարդասպանություն, բայց դժվար է այս «տրամաբանությամբ» համոզել, կամ ավելի ճիշտ՝ խաբել մեր ուղեղին։ Այս պարագայում մարդիկ տարբեր ապագաներ կարող են ունենալ։ Ինչ որ մեկը կարողանում է իրեն համոզել, որ դա մարդասպանություն չէր, և նա պարզապես պաշտպանում էր իր հողը, ինչ որ մեկը կարող է դառնալ հոգեկան հիվանդ, իսկ մեկ ուրիշն էլ, ինչպես արդեն նշել է dvgray-ը՝ «սպանություններից չի "ազատագրում" նույիսկ նարկոտիկը ու որը եթե ազերի /կարևոր չէ, զինվոր թե ծերունի/ չէր գտնում, մեր զինվորների վրա էր կրակում»։ Այսպիսի մարդիկ, եթե չեն շարունակում աշխատել ռազմական համակարգում, միևնույնն է իրենց առօրյայում են զբաղվում նման գործերով դառնալով մարդասպաններ (կապ չունի կիլեր, սերիական մարդասպան, մանյակ կամ.....)

Իսկ այն մարդիկ, ովքեր փոքրուց տեսել են բռնություն, ատելություն, պատերազմ ու մեծանալով դառնում են մարդասպաններ, ապա շատ դեպքերում, նրանք հենց իրենց էությամբ դառնում են մարդասպաններ։

Ու ցավալին այն է, որ այսօր ավելի հրատապ թեմա է «Ոչ մարդասպանի հետագա կյանքը», քանի որ այսօրվա համակարգում ստեղծված են բոլոր պայմանները մարդասպան լինելու համար։ Պրոպագանդան, ազգայնամոլությունը, պատերազմական կոչերը, կրոնների ամենաթողությունը ու քաղաքական պոռնկությամբ զբաղվելը, ամբոխներին դարձնում են բռնություն սիրող մարդիկ ու նրանց միջից վերացնում են սիրո անգամ ամենափոքր նշույլը։

[Rhayader]

Ժող, էլի դոգմատիզացնում եք: Անձամբ ես երբեք մարդասպան չեմ համարի ինքն իրեն կամ ուրիշներին պաշտպանող մարդուն: Ավելին, ինքն իրեն չպաշտպանող մարդն ավելի շուտ վախկոտ է կամ հոգեկան հիվանդ: Ու եթե ուղղակիորեն վտանգ է սպառնում կյանքին, ապա հարձակվողին կենդանի թողնելն անիմաստ է՝ կարող է նորից հարձակվել:
Մարդասպան չեմ համարի նաև նրան, ով սպանում է սնվելու համար, քանի որ սնվելու օրենքն ավելի հին ու սուրբ է, քան հասարակությունը, որն արգելք է դրել կաննիբալիզմի ու ինցեստի վրա:

Մարդասպաններին կարելի է դասակարգել հետևյալ սանդղակով.

• Ակամա մարդասպաններ
• Մարդիկ, ովքեր սպանել են անձնական կոնֆլիկտի մեջ
• Իդեոլոգիական մարդասպաններ
• Կոմմերցիոն մարդասպաններ
• Պսիխոտիկներ

Ընդ որում, մեղքի զգացողությունը մաքսիմալին է հասնում ակամա մարդասպանների մոտ, ովքեր պատահաբար են սպանել, ու սանդղակով բարձրանալիս անընդհատ իջնում է՝ պսիխոտիկների մոտ որոշ դեպքերում հասնելով զրոյի:
Երկրորդ խմբի մարդիկ են, օրինակ, սրանք.
«Ախպեր, քրֆեց՝ դանակս հանեցի, խփեցի սրտին»:
Նման մարդիկ սպանում են կամ անզորության զգացողությունից, կամ էլ վրիժառության համար:
Իդեոլոգիական մարդասպաններն են նրանք, ովքեր սպանում են հանուն իդեայի. հանուն ռասսայի մաքրության, հանուն հայրենիքի, հանուն հավատի, հանուն արդարության և այլն: Սրանք ամենազզվելի մարդասպաններն են:
Կոմմերցիոն մարդասպանները սպանում են, ու դրանով փող են աշխատում: Նրանք աչքի են ընկնում ցինիզմով, որով փորձում են արդարացնել իրենց ու պաշտպանվել քննադատողներից, նրանց անվանելով «նաիվ», «ասպետ» և այլն:
Պսիխոտիկները սպանում են, որովհետև ծանր հոգեկան շեղումներ ունեն: Նրանց էլ կարելի է բաժանել երկու խմբի: Մի խմբի մեջ մտնում են նրանք, ովքեր ոչ ադեկվատ ագրեսսիայի բռնկումներ են ունենում կամ սպանության կամ տանջելու ցանկություն: Երկրորդ խմբի մեջ մտնում են նրանք, ովքեր անտարբեր են մարդկային կյանքի նկատմամբ ու սպանում են հաճույքի կամ հետաքրքրության համար:

Սա մարդկային ներքին շարժառիթների մասին է, ու ուղղակի կապ չունի մասնագիտությունների հետ, թեև պարզ է, որ, օրինակ, դահիճի իրագործած դատավճիռը կարող է դասվել ակամա մարդասպանությունների կարգին:
Ու մեկ էլ հիշեք, որ սա ընդամենը դասակարգում է ըստ արարքի կամ արարքների խմբի, ոչ թե մարդկանց տեսակների հաջորդականություն: Ցանկացած դեպքում, սխալ է մարդուն որպես «մարդասպան» խարանելը:

[Jarre]

Ժող, էլի դոգմատիզացնում եք: Անձամբ ես երբեք մարդասպան չեմ համարի ինքն իրեն կամ ուրիշներին պաշտպանող մարդուն: Ավելին, ինքն իրեն չպաշտպանող մարդն ավելի շուտ վախկոտ է կամ հոգեկան հիվանդ: Ու եթե ուղղակիորեն վտանգ է սպառնում կյանքին, ապա հարձակվողին կենդանի թողնելն անիմաստ է՝ կարող է նորից հարձակվել:

Ռայադեր ջան, մարդասպան նշանակում է մարդ սպանող, մարդու կյանքը խլող, իսկ պատճառները կոնկրետ այս հարցում երկրորդական են։ Պատճառները կարևոր են դատավճռի ժամանակ ու ինչպես նշվել է թեմայում, նաև մարդու համար անձամբ, որ ինքը գիտի ու վստահ է իր անմեղության վրա, բայց մարդու կյանք խլելն ու դադարեցնելը արդեն փաստ է։

Մարդասպան չեմ համարի նաև նրան, ով սպանում է սնվելու համար, քանի որ սնվելու օրենքն ավելի հին ու սուրբ է, քան հասարակությունը, որն արգելք է դրել կաննիբալիզմի ու ինցեստի վրա:

Բայանդուր ջան, կներես բայց համաձայն չեմ ու կարծում եմ, որ շատ վտանգավոր ու մարդկության պրոգրեսին խանգարող մտածելակերպ է։ Երևի այս հարցի մասին իմ կարծիքը ամբողջությամբ կարող են արտահայտել Արտո Թունջբոյաջյանի խոսքերը, որ գրված են իր «Արտոստան» ալբոմում. «Եթե մենք պետք է մի բանի համար պայքարենք, եկեք պայքարենք բացասական գաղափարախոսության դեմ»։ Անկեղծ ասած, նշված միտքը իմ կարծիքով դասվում է «բացասական գաղափարախոսության» շարքին։ «Մարդկային արարծների սպանությունը ատելություն է ստեղծում։ Ատելությունը բացասական գաղափարախոսություն է։ Մենք ունենք բանականություն՝ հասկանալու համար մեր զգացմունքները, սակայն եթե դուք միայն բանականությանն եք հետևում, ապա Ձեր բանականությունն արդեն իսկ անիմաստ է։ Հույս ունենանք, որ չափազանց ուշ չի լինի, երբ մենք կկարողանանք դա հասկանալ»։

[Rhayader]

Էլի դոգմաներ
Մարդասպան բառն ունի կոնկրետ իմաստ, բառացի վերլուծությունից հեռացած: Այն իր մեջ պարունակում է ագրեսսիայի կոնցեպցիա՝ բառը կարելի է բացատրել հետևյալ կերպ. մարդ, ով հարձակվում է ուրիշ մարդու/մարդկանց վրա ու խլում կյանքը/կյանքերը:
Այն հոգեբանական կոնկրետ բնույթ ունի:

Բայանդուր ջան, կներես բայց համաձայն չեմ ու կարծում եմ, որ շատ վտանգավոր ու մարդկության պրոգրեսին խանգարող մտածելակերպ է։

Իսկ քոնը, կներես, իհարկե, եթե սխալվում եմ, նեղմիտ մտածելակերպ է, քանի որ տվյալ դեպքում ես մարդու բնական, կենդանական բնույթի արտահայտումները, նույնիսկ եթե դրանք իմ համար սուբյեկտիվորեն խորթ թվան, չեմ ներառել մարդասպանության կոնցեպցիայի մեջ:

Բայանդուր ջան, կներես բայց համաձայն չեմ ու կարծում եմ, որ շատ վտանգավոր ու մարդկության պրոգրեսին խանգարող մտածելակերպ է։

տարբեր մարդիկ պրոգրես ասելով տարբեր բաներ են հասկանում:

Արտո Թունջբոյաջյանի խոսքերը, որ գրված են իր «Արտոստան» ալբոմում. «Եթե մենք պետք է մի բանի համար պայքարենք, եկեք պայքարենք բացասական գաղափարախոսության դեմ»։

Արտոն էլ իմ համար երաժշտական հեղինակություն է, ու ոչ թե գաղափարական:
Դե եկեք, պայքարեք իմ դեմ
Քո կարծիքով մարդակերներն ուտում են մարդուն ատելությունի՞ց: Աֆրիկական որոշ ցեղեր համարում են մեզ վայրենիներ, քանի որ մենք թաղում ենք մեր մեռելներին: Նրանք դրա փոխարեն իրենց մեռելներին ուտում են: Ու մեռելներն ապրում են իրենց մեջ սերնդից սերունդ: Սա, իհարկե, մարդասպանության օրինակ չի՝ ավելի շուտ պարզապես կաննիբալիզմ է:
Կաննիբալիստական մշակույթներից շատերում սպանված թշնամուն ուտելը գերագույն հարգանքի նշան էր: Եվ ի հակառակ դրան՝ ոչ ոք իր մարմին չէր ընդունի իր համար ատելի մարդուն:
Երբ կարիք կա սնվել, իմ կարծիքով, բուսական ու կենդանական սննդի օգտագործմանը հավասար լրիվ, եթե ոչ ավելի, արդարացված է սննդի մեջ մարդկանց օգտագործելը: Անմարդկայի՞ն է, կասեք: Այո, անմարդկային է, բայց մարդիկ առնետների նման բազմացել են ու հիմա մանիակալ ոչնչացնում են այդ նույն բուսական ու կենդանական աշխարհը: Մի՞թե սա ձեր իդեալիստական «մարդկային» գաղափարներին շատ է համապատասխանում: Եթե դուք մարդկության գոյատևումով ու պրոգրեսսով եք մտահոգված, ապա ես մտահոգված եմ մոլորակի գոյատևման պրոբլեմով: Նույնիսկ մարդկության ոչնչացման գնով:
Մարդասպանության իմ սանդղակի վերջին չորս աստիճանները մարդկության դեգրադացիայի հետևանք են: Երբ կենդանական ցանկացած պոպուլյացիա գերբնակեցվում է, սկսում է դեգրադացիան՝ հոմոսեքսուալիզմ, կաննիբալիզմ, ինցեստ, ագրեսսիա, հոգեկան խանգարումներ, և այլն: Այդ երևույթների հաշվին պոպուլյացիայում գլխաքանակը կարգավորվում է:
Սանդղակի առաջին աստիճանում կան մարդիկ, ովքեր անզգույշ են եղել, չարաշահել են ինչ-որ բան՝ առանց մտածելու, որ այդպես կլինի, անուշադիր են եղել կամ իսկապես պատահմամբ են ինչ-որ բան արել: Ու դա բերել է մարդու մահի:

[ministr]

Վերջերս ֆիլմ էի նայում դատական համակարգի ու օրենքների «թույլ» տեղերից «բռնվելով» պատժից ազատված մարդասպանների մասին:
4 հոգի որոշել էին իրենց ձեռքով հասարակական վայրերում գնդակահարեն դրանց, որ մնացածի համար դաս լինի ու գերադասնե բանտը: Ֆիլմում ամեն ինչ ստացվում էր, ու ցանկացած սրիկա ինքն էր խնդրում իրեն արժանի պատիժը օրենքով տան, որովհետև վախենում էր քառյակի ձեռքն ընկներ:
Նման քառյակը Հայաստանում մի 20 տարվա գործ ունի:

Առաջ եղել ա նման մի խումբ: Կոչվել ա "Սև խաչ" եթե չեմ սխալվում: Իհարկե ոչ թե մարդասպաններին են երացնում այլ ազգադավ մարդկանց:

[dvgray]

Էլի դոգմաներ
Մարդասպան բառն ունի կոնկրետ իմաստ, բառացի վերլուծությունից հեռացած: Այն իր մեջ պարունակում է ագրեսսիայի կոնցեպցիա՝ բառը կարելի է բացատրել հետևյալ կերպ. մարդ, ով հարձակվում է ուրիշ մարդու/մարդկանց վրա ու խլում կյանքը/կյանքերը:
Այն հոգեբանական կոնկրետ բնույթ ունի:

Իսկ քոնը, կներես, իհարկե, եթե սխալվում եմ, նեղմիտ մտածելակերպ է, քանի որ տվյալ դեպքում ես մարդու բնական, կենդանական բնույթի արտահայտումները, նույնիսկ եթե դրանք իմ համար սուբյեկտիվորեն խորթ թվան, չեմ ներառել մարդասպանության կոնցեպցիայի մեջ:

տարբեր մարդիկ պրոգրես ասելով տարբեր բաներ են հասկանում:

Արտոն էլ իմ համար երաժշտական հեղինակություն է, ու ոչ թե գաղափարական:
Դե եկեք, պայքարեք իմ դեմ
Քո կարծիքով մարդակերներն ուտում են մարդուն ատելությունի՞ց: Աֆրիկական որոշ ցեղեր համարում են մեզ վայրենիներ, քանի որ մենք թաղում ենք մեր մեռելներին: Նրանք դրա փոխարեն իրենց մեռելներին ուտում են: Ու մեռելներն ապրում են իրենց մեջ սերնդից սերունդ: Սա, իհարկե, մարդասպանության օրինակ չի՝ ավելի շուտ պարզապես կաննիբալիզմ է:
Կաննիբալիստական մշակույթներից շատերում սպանված թշնամուն ուտելը գերագույն հարգանքի նշան էր: Եվ ի հակառակ դրան՝ ոչ ոք իր մարմին չէր ընդունի իր համար ատելի մարդուն:
Երբ կարիք կա սնվել, իմ կարծիքով, բուսական ու կենդանական սննդի օգտագործմանը հավասար լրիվ, եթե ոչ ավելի, արդարացված է սննդի մեջ մարդկանց օգտագործելը: Անմարդկայի՞ն է, կասեք: Այո, անմարդկային է, բայց մարդիկ առնետների նման բազմացել են ու հիմա մանիակալ ոչնչացնում են այդ նույն բուսական ու կենդանական աշխարհը: Մի՞թե սա ձեր իդեալիստական «մարդկային» գաղափարներին շատ է համապատասխանում: Եթե դուք մարդկության գոյատևումով ու պրոգրեսսով եք մտահոգված, ապա ես մտահոգված եմ մոլորակի գոյատևման պրոբլեմով: Նույնիսկ մարդկության ոչնչացման գնով:
Մարդասպանության իմ սանդղակի վերջին չորս աստիճանները մարդկության դեգրադացիայի հետևանք են: Երբ կենդանական ցանկացած պոպուլյացիա գերբնակեցվում է, սկսում է դեգրադացիան՝ հոմոսեքսուալիզմ, կաննիբալիզմ, ինցեստ, ագրեսսիա, հոգեկան խանգարումներ, և այլն: Այդ երևույթների հաշվին պոպուլյացիայում գլխաքանակը կարգավորվում է:
Սանդղակի առաջին աստիճանում կան մարդիկ, ովքեր անզգույշ են եղել, չարաշահել են ինչ-որ բան՝ առանց մտածելու, որ այդպես կլինի, անուշադիր են եղել կամ իսկապես պատահմամբ են ինչ-որ բան արել: Ու դա բերել է մարդու մահի:

քանի որ սենց պարզ ու հանրամատչելի ներկայացրել ես էս ամեն ինչը , ապա արի քեզ մի այս ոճով պարզ ու հանրամատչելի // մի հարց տամ:
հիմա դու որ՞ մի մարդկանցից կուզենայիր որ լինեիր: Նրանցից որ ուտվում են՞ թե նրանցի ովքեր ուտում են:
Եվ եթե պատասխանը է "ուտող" , ապա հարցի շարունակությունը - իսկ դու մարդ կերած կաս՞, կամ հենց հիմա որ մի հատ մարդ լիենր, կուտեիր՞

[Չամիչ]

հենց հիմա որ մի հատ մարդ լիենր, կուտեիր՞

Էս նեղ մաջալին մարդ որտեղից ճարենքդե ինչպես ասում են գինով կուտվի

Լավ շատ չշեղվենք

մարդիկ առնետների նման բազմացել են ու հիմա մանիակալ ոչնչացնում են այդ նույն բուսական ու կենդանական աշխարհը: Մի՞թե սա ձեր իդեալիստական «մարդկային» գաղափարներին շատ է համապատասխանում: Եթե դուք մարդկության գոյատևումով ու պրոգրեսսով եք մտահոգված, ապա ես մտահոգված եմ մոլորակի գոյատևման պրոբլեմով: Նույնիսկ մարդկության ոչնչացման գնով:
Մարդասպանության իմ սանդղակի վերջին չորս աստիճանները մարդկության դեգրադացիայի հետևանք են: Երբ կենդանական ցանկացած պոպուլյացիա գերբնակեցվում է, սկսում է դեգրադացիան՝ հոմոսեքսուալիզմ, կաննիբալիզմ, ինցեստ, ագրեսսիա, հոգեկան խանգարումներ, և այլն: Այդ երևույթների հաշվին պոպուլյացիայում գլխաքանակը կարգավորվում է:

ես էլ եմ այսպես մտածում: