Մարդասպանի հետագա կյանքը

[Jarre]

Ժող, էլի դոգմատիզացնում եք: Անձամբ ես երբեք մարդասպան չեմ համարի ինքն իրեն կամ ուրիշներին պաշտպանող մարդուն: Ավելին, ինքն իրեն չպաշտպանող մարդն ավելի շուտ վախկոտ է կամ հոգեկան հիվանդ: Ու եթե ուղղակիորեն վտանգ է սպառնում կյանքին, ապա հարձակվողին կենդանի թողնելն անիմաստ է՝ կարող է նորից հարձակվել:

Ռայադեր ջան, մարդասպան նշանակում է մարդ սպանող, մարդու կյանքը խլող, իսկ պատճառները կոնկրետ այս հարցում երկրորդական են։ Պատճառները կարևոր են դատավճռի ժամանակ ու ինչպես նշվել է թեմայում, նաև մարդու համար անձամբ, որ ինքը գիտի ու վստահ է իր անմեղության վրա, բայց մարդու կյանք խլելն ու դադարեցնելը արդեն փաստ է։

Մարդասպան չեմ համարի նաև նրան, ով սպանում է սնվելու համար, քանի որ սնվելու օրենքն ավելի հին ու սուրբ է, քան հասարակությունը, որն արգելք է դրել կաննիբալիզմի ու ինցեստի վրա:

Բայանդուր ջան, կներես բայց համաձայն չեմ ու կարծում եմ, որ շատ վտանգավոր ու մարդկության պրոգրեսին խանգարող մտածելակերպ է։ Երևի այս հարցի մասին իմ կարծիքը ամբողջությամբ կարող են արտահայտել Արտո Թունջբոյաջյանի խոսքերը, որ գրված են իր «Արտոստան» ալբոմում. «Եթե մենք պետք է մի բանի համար պայքարենք, եկեք պայքարենք բացասական գաղափարախոսության դեմ»։ Անկեղծ ասած, նշված միտքը իմ կարծիքով դասվում է «բացասական գաղափարախոսության» շարքին։ «Մարդկային արարծների սպանությունը ատելություն է ստեղծում։ Ատելությունը բացասական գաղափարախոսություն է։ Մենք ունենք բանականություն՝ հասկանալու համար մեր զգացմունքները, սակայն եթե դուք միայն բանականությանն եք հետևում, ապա Ձեր բանականությունն արդեն իսկ անիմաստ է։ Հույս ունենանք, որ չափազանց ուշ չի լինի, երբ մենք կկարողանանք դա հասկանալ»։