Էս գրառումը «Իմ վերևի մարդը»թեմայում էի արել մի ահագին առաջ, էն էլ դաժան մոդերատորական հաշվեհարդարի զոհ գնաց: Բայց բարեխղճաբար ինձ նամակով ուղարկել էին: Քանի որ Արփինեն էդ թեմայում ակտիվ գրառումներ չի անում, որոշեցի՝ էստեղ դնել, որովհետև ճիշտն ասեմ՝ էդ թեմային ահագին լուրջ եմ մոտենում, երբեք ուղղակի ջան ասելու համար չեմ գրում, ու ուղղակի վերևինի մասին ուրախացնող կարծիքներ գրելու համար չեմ գրում, նույնիսկ եթե կարծիք ստանալու հաշվենկատություն եմ ունենում, հաստատ գրում եմ միայն էն մարդկանց դեպքում, երբ հստակ նոր ասելիք ունեմ իր մասին: Ու գրելս էլ սովորաբար ահագին երկար ա տևում: Մի խոսքով՝ էս գրածս ինձ համար կարևոր է, չեմ ուզում՝ կորչի:
Իրական Արփինեի մասին եմ ուզում գրեմ: Իր դասախոսներից ինչ-որ բան ա պատմում ու ընթացքում. «Ոչ մի հումանիզմ, հասկանո՞ւմ ես»: Կոնկրետ չեմ էլ հիշում, թե ինչ էր պատմում, բայց ինքն ամենաշատն ինձ իր էդ արտահայտությամբ ա տպավորվել: Ընդհանրապես ուրիշ ակումբցիների մասին գրելն ավելի հեշտ ա, քան մեր գեղացոնց, որովհետև մերոնց դե ավելի լավ գիտեմ, ու ո՞րը գրեմ, ո՞րը թողեմ: Բայց ինձ թվում ա՝ ամենակարևորը մարդասիրությունն ա:
Մեկ էլ շատ եմ սիրում իր մեջ էն, որ ինքը փնտրող ա, հազար հատ գիտելիք ու իմացություն արժե փնտրող լինելը: Արփինեի հետ զրուցելը, շփվելը հաճույք ա, տեսողություն ա բացում, որովհետև մեկ էլ հարցադրումներ ես տեսնում, շեշտադրումներ ես տեսնում աչքիդ առաջի իրականության մասին, որ մինչ էդ չէիր նկատել, մտքովդ չէր էլ անցել:
Մեկ էլ Արփինեն շատ սիրուն ա ու ծիծաղկոտ-ծիծաղկոտ, ինքը ծիծաղելով ա զրուցում, դա էլ նենց հավես ա
Մեջբերել
Էջանիշներ