Ակումբցի, ում մասին ուզում եմ խոսել

[Նաիրուհի]

Էն անջոներից եմ, որ սկզբից իր սեռը սխալ էր գուշակել։ Չէ, իսկի գրառումներին առանձնակի ուշադրություն էլ չէի դարձրել, որ սեռ որոշեի, մականունն էի տեսել ու որոշել, որ տղա է։ Մի հանդիպման էր եղել, որին ներկա չէի, բայց նկարներով տեսա, որ աղջիկ է։ Ու բոլոր նախանշաններն ասում էին, որ ինքն էլ է էն ակումբցիներից, որոնցից կոմպլեքսավորվում եմ։

Հետո, խորին շնորհակալություն Ռուֆուսին, ես նրան հանդիպեցի իրականում ու սիրահարվեցի առաջին հայացքից։ Որովհետև սույն արևանման արարածը տեղով ջերմություն էր, էնքան լիքը ու էնքան առատ, որ անգամ ինձ՝ սառցակալած ու անզգա դարձած անիմաստ գոյությանս կարողացավ կյանք վերադարձնել։

Ինքն էն մարդն է, ով էսօր կարողանում է դուրս հանել ամենախորքային կոմպլեքսներս ու բուժել դրանք հերթով, համբերատար, մեղմ... Անսովոր է, միշտ ես եմ ուրիշներին մամայություն արել, իսկ հիմա գլուխս դնում եմ մեկի գոգն ու լաց լինում, որովհետև արցունքներս վստահում եմ նրան։

Եթե մի օր հաղթահարեմ էս ամենն ու նորմալ մարդ դառնամ, ուրեմն իմացեք, որ էդտեղ իր մեծ դերը կունենա ինքը՝ իմ խուճուճ արև Ռեյ սաման։ Նա միակ մարդն է, ումից քիչ բան գիտեմ ու չեմ կոմպլեքսավորվում, ով ինձ կարող է սովորեցնել առանց ճնշելու, ով կարող է ինձ անհաջողակից ադեկվատ ու ինքնավստահ մարդ դարձնել։

[StrangeLittleGirl]

Ուզում եմ Նոյեմի մասին խոսել: Ինքը նենց սուսիկ-փուսիկ էկավ ակումբ, բայց միանգամից աշխուժացավ ու աշխուժացրեց ակումբը՝ զանազան թեմաներ բացելով: Ինքը ինձ ահագին հիացնում ա: Ասեմ ինչով: Նախ նախաձեռնող լինելով: Երևում ա՝ չի սպասում, որ ինչ-որ մեկն իրա համար ինչ-որ բան անի, մտքով մի բան անցնում ա, ինքն իրականացնում ա: Հետո ահավոր դուրս գալիս ա իրա նպատակասլացությունը: Ինքը իրա առաջ նպատակ ա դրել ու պիտի հասնի: Բացի դրանից, ահագին ինքնուրույն ա երևում: Ոչ ոք չի նստացնում, ասում՝ բալիկ ջան, սենց արա, նենց արա, ինչի հասնում ա, ինքնուրույն ա հասնում:

Ինչու՞ եմ էսքանը գրում: Նոյեմը նենց մարդ ա, որից պետք ա օրինակ վերցնել: Խորհուրդ կտայի ակումբի ահել-ջահելները նայեն էս աղջկան ու տեսնեն շատ փայլուն օրինակ, թե ինչպիսին պետք ա լինել նպատակներին հասնելու համար: Ես հավատացած եմ, որ Նոյեմն իր կազմակերպվածության շնորհիվ շատ մեծ բաների կհասնի:

[StrangeLittleGirl]

Ուզում եմ Նոյեմի մասին խոսել: Ինքը նենց սուսիկ-փուսիկ էկավ ակումբ, բայց միանգամից աշխուժացավ ու աշխուժացրեց ակումբը՝ զանազան թեմաներ բացելով: Ինքը ինձ ահագին հիացնում ա: Ասեմ ինչով: Նախ նախաձեռնող լինելով: Երևում ա՝ չի սպասում, որ ինչ-որ մեկն իրա համար ինչ-որ բան անի, մտքով մի բան անցնում ա, ինքն իրականացնում ա: Հետո ահավոր դուրս գալիս ա իրա նպատակասլացությունը: Ինքը իրա առաջ նպատակ ա դրել ու պիտի հասնի: Բացի դրանից, ահագին ինքնուրույն ա երևում: Ոչ ոք չի նստացնում, ասում՝ բալիկ ջան, սենց արա, նենց արա, ինչի հասնում ա, ինքնուրույն ա հասնում:

Ինչու՞ եմ էսքանը գրում: Նոյեմը նենց մարդ ա, որից պետք ա օրինակ վերցնել: Խորհուրդ կտայի ակումբի ահել-ջահելները նայեն էս աղջկան ու տեսնեն շատ փայլուն օրինակ, թե ինչպիսին պետք ա լինել նպատակներին հասնելու համար: Ես հավատացած եմ, որ Նոյեմն իր կազմակերպվածության շնորհիվ շատ մեծ բաների կհասնի:

Աչքիս ակումբում ինչ-որ մեկն ուզում ա ինձ համոզի, որ ես ալկաշ սատկում եմ: ask.fm-ի համապատասխան հարցերը մի կողմից, էս գրառման համար ստացածս վարկանիշը՝ մյուս: Ուզում եմ ասել, որ ես պրոբլեմ չունեմ մարդկանց մասին լավ բաներ ասել սթափ ժամանակ:

[Cassiopeia]

Ուզում եմ մի երկու բառ գրել Աբելյանի մասին։
Դե, Հայկը ակումբի հին անդամներից է ու բավական վաղուց եմ ճանաչում նրան։ Չնայած, սուտ կլինի ասել, որ ճանաչում եմ։ Տարիներ առաջ Հայկը լրիվ «մոխրագույն մկնիկ» էր, մի տեսակ ամաչկոտ ու շրջապատից վախեցած։ Հանդիպումների ժամանակ հազիվ 1-2 բառ էր ասում։ Բայց փաստորեն ինքը պարզապես կողքից սուսուփուս ուսումնասիրում էր շրջապատը ու գնահատում, թե ինչ աստիճանի կարելի է բացվել այդ շրջապատում։ Բանակն էլ երևի իրա դերը խաղաց նրա հիմիկվա կերպարի մեջ։ Հիմա էնքան ջերմություն կա Հայկի մեջ։ Բայց հազվադեպ, պահի տակ էլի մենակության ինչ-որ ճառագայթներ են երևում իրա պահվածքում։ Աբելյան ջան, հիմիկվա կերպարդ շատ լավն ա, էլ չթաքնվես սուսիկ-փուսիկության հետևում։

[Smokie]

Ուզում եմ խոսել մեր ախպոր մասին:

Հումորի ծով ու յուրահատուկ երաժշտասեր Մարդագայլուկը: Շատ հետաքրքիր անձնավորություն:Ինչի համար եմ իրեն հարգում՝ որովհետև եթե մեր համար հեշտ ա իրան դիմել «ապեր»ով, ինքը որպես պատասխան ունի բազմաթիվ տարբերակներ, մեկը մյուսից լավն ու զվարճալի (ախպեր, ապ, բռատ ): Կարծում եմ եթե մի օր նույնիսկ սպառվի բառապաշարը, էլի կգտնի մի պատասխան: Ու ընդհանրապես ինքն իր էությամբ ոտքից գլուխ ծիծաղ ա, սիրում եմ էդպիսի մարդկանց: Որտեղ հումոր, այնտեղ բարություն և իհարկե բարձր տրամադրություն:

Երեկ էլ իր երաժշոտւթյունն էի ուսումնասիրում ուրիշների հետ՝ հաճելի էր մի այլ կարգի:

[Smokie]

Էլի ես:

Ուզում եմ խոսել մի մարդու մասին, ով իր մեջ իրոք գերբնական ուժ ա կրում, իր արտասովոր ընդունակություններով ստիպում ա մարդուն անել ու ասել էն, ինչ ուրիշ անգամ չէր համարձակվի: Իր հետ ջրիկանալն ու ծիծաղելը, հոգու հետ խաղալը նե՜նց հավես ա, գիտեմ, որ վերջինն անհնար ա, դրա համար էլ արխային ինձ ազատություն եմ տալիս՝ ինքը էն մարդն ա, ում հետ խոսալուց չես վախենա, որ կնեղացնես: Հենց էդ ազատության դրդելու (չգիտեմ էլ թե ոնց), դրական լիցքեր հաղորդելու համար եմ իրան սիրում: Եւ ինչի՞ ինքը պիտի առանձնահատուկ, թաքնված, կախարդական ուժ չունենար, եթե ուրիշ տեղից ա՝ այլ մոլորակից: Ես մեր ջրիկ, ուրախ, ժպտերես Ալֆային շա՜տ եմ սիրում:

Իհարկե ուրիշ առանձնահատկություններ էլ ունի, բայց էս պահին հենց սրա մասին էի ուզում խոսել:

[laro]

Ալֆաաաա՜ն Երեխեք էս ինչ լավն ա Ալֆան Էս մարդու հետ ամեն թեմայից կարելի ա խոսել, ինքն էն քչերից ա, ում հետ լիարժեք անկեղծ եմ, էն քչերից ա, ով ինձ լրիվ հասկանում ա: Նենց լավն ա Ալֆան, սրտացա՜վ ու ընկերասեր: Ես սիրում եմ Ալֆային Ես ինձ ցանկանում եմ լիքը Ալֆայի նման ընկերներ

[Այբ]

Sambitbaba

Առհասարակ, դժվար է խոսել մեկի մասին, ում ռեալում չես ճանաչում, բայց այնուամենայնիվ, չես կարող գրառումներից չնկատել տվյալ մարդու ինչ-ինչ կողմերը։

Սամը այն ակումբցիներից է, որի հետ անգամ բանավեճը շատ թեթև կարող է ընթանալ։ Թեթև այն առումով, որ նա երբեք քեզ չի վիրավորի, անգամ եթե համակարծիք չէ քո հետ։ Շատ նրբանկատ է։ էնպիսի տպավորություն է, որ <<վախենում է>> հանկարծ չնեղացնի։
Կարդացած է, և դրա վկայությունը ոչ միայն էն կարողություններն են, որ մենք տեսնում ենք ակումբում, այլև սխալների վրա սովորելու/հիմա կասեմ, թե ինչ <<սխալների>> մասին եմ ասում/, իր շուրջը կատարվող ամեն ինչը ընկալելու ձիրք ունի, որի արդյունքը բոլորս տեսանք։ Ի նկատի ունեմ Պիեսը <<Ռուտինը>> նրա, կոպիտ ասած՝ ընկալելու կարողության <<հետևանքն է>> ․ որպես գրող նա զգում է, թե որտեղ է իր սխալը։ Եվ դրա արդյունքը/զգալու կարողության/ նրա ստեղծագործական աճն է։
Էլ չխոսեմ ակումբում նրա ակտիվության և թարգմանությունների մասին, որոնք նա անում է։

Եթե <<ընդհանրացնեմ>> նրան՝ որպես մարդկային տեսակ, Սամի մեջ սարոյանական բան կա/գրելու առումով չեմ ասում, այլ մարդկային տեսակի/։

Սարոյանից մի հատված բերեմ․

Հիշեցեք, ձեր ունեցած ամեն ինչից պետք է բաժին հանեք ուրրիշնրին; Դուք պետք է տաք նույնիսկ, երբ թվում է, թե տալը խնթություն է; Այդ ժամանակ ոչ ոք և ոչ մի բան ձեզ խաբելու ուժ չի ունենա, որովհետև եթե գողին տաք, նա ձեզնից չի գողանա, և արդեն գող չի լինի։ Եվ ինչքան շատ տաք, այնքան շատ բան կունենաք տալու համար:

Սարոյանի այս խոսքերը այնքան բնորոշ են Sambitbaba-ին

[սովորական]

Ես ոչ ոքի չգիտեմ,բայց սիրեցի Սարոյան մեջբերող Այբին…

[Smokie]

Ուզում եմ խոսել մի ակումբցու՝ մի խորհրդավոր, հետաքրքիր, իմաստուն փիլիսոփայի մասին:

Ախր շատ յուրահատուկ անձնավորություն ա: Պետք եղած ժամանակ հետաքրքիր խորհուրդներ կտա ու կառաջարկի էնպիսի գրքեր կարդալ, որ դեռ չսկսած՝ հաստատ գիտես, որ քեզ իրոք պետք կգան: Շատ հետաքրքիր ա խորանալ իր փիլիսոփայության մեջ, փորձել ամբողջ էությամբ ընմռնել իր ասածը, իսկ եթե չստացվի այդ պահին, ուրեմն ժամանակը հիմա չէր: Հա՛, մեկ էլ ինքը ոնց որ մարգարե լինի՝ կանխատեսի ապագան: Կարող են լինել իրավիճակներ, երբ մարդը խուճապի կմատնվի, իսկ ինքը կկարողանա պահպանել հավասարակշռությունը, ոչինչ չի ձեռնարկի ու... ամեն ինչ ինքնստինքյան կկարգավորվի ինչպես և ինքն էր պատկերացրել: Ախր ո՞նց ա հնարավոր էդքան դինջ լինել, նույնիսկ մի տեսակ հավատս չի գալիս:


Չէ, ես չպիտի հետաձգեմ Սամբիթբաբայի առաջարկած գրքերի ուսումնասիրումը, հետո գուցե ուշ լինի: Ոնց ինքն ա օրագրերը կարդում, նույն կերպ էլ ես կսկսեմ իր առաջարկած գրքերը՝ «հատորներով»:

[Sambitbaba]

Նա կարող է ուղղակի նստել կողքիդ ու լռել, իսկ դու կարող ես արդեն
անէանալ:
Նրա կողքին ամեն ժամ` ակնթարթ է, բայց նրա` քեզ նվիրած ամեն պահի մեջ կարող ես
հավերժանալ:
Լսելու հսկայական կարողություն, որ այնքա՜ն քչերին է տրված:
Զգոնություն, նրբանկատություն, չհաշված` գեղեցկություն, - չես կարողանում հավատալ, որ հրեշտակ չէ,
այլ մարդ-արարած...
Աննկարագրելի, անհավանական, անհնար բարի աչքերի աստղերը թափանցում են քո ամենախորքերը,
կալանում են քո հոժարակամքը, -
Եվ հասկանում ես, որ փնտրող քո կյանքը միշտ դրան է սպասել, այդ երջանիկ գերություններին...
Եվ հավատդ չի գալիս, որ իր կողքին ես, լսում ես, զգում ես, -
կարծում ես` պատրանք է...
Բայց նրա հանգստությունը, պարզությունը, կախարդանքը համակում են քեզ աննկատելիորեն ու տանում են հեռուների
այնքան հեռուն,
Որտեղ դու մոռանում ես անգամ անունդ, որտեղ երկնքի մանանա է դառնում նույնիսկ
քեզ այդքան ատելի թոֆուն...

Եվ այդ կախարդանքի անունն է
Հռիփսիմե:
Կամ` անսահման սիրելի
Այվի:

[ivy]

Սամ, ինձ մոտ իհարկե էսպես եթերային ու պոետիկ չի ստացվի, բայց ես էլ մի քիչ գրեմ
Նախ, շնորհակալ եմ գրածիդ համար. ուրախացրեց, որ կարող եմ էսպիսի դրական տպավորություն թողնել, ու նաև էն, որ տոֆուն կարողացա մանանա դարձնել ։))

Ես էլ չզգացի, թե էդ 13 ժամը ոնց անցավ։ Իհարկե մեր արածը ահագին մեծ գժություն էր, բայց հավես էր, որ որոշեցինք անցնել էդ ճամփան միասին։ Ու քեզ նորից շնորհակալ եմ, որ մասնակցեցիր էդ խելառությանը

Դու ինձ համար մեծ բացահայտում էիր. էն մարդն էիր, որին ոչ մի կերպ չէի պատկերացնում, թե ոնցն ես իրական կյանքում։ Ու մեծամասամբ էդ հետաքրքրությունն էր, որ ինձ բերեց մեր հանդիպմանը։ Միայն նրանում էի համոզված, որ շատ հետաքրքիր ես լինելու ու ամբողջովին վստահելի, ինչն էդպես էլ կար։

Լավ լսել կարողանալը կախված է ոչ միայն լսողի անձից, այլ նաև նրանից, թե ում և ինչ ես լսում։ Քեզ ես կարող էի դեռ ավելի երկար լսել: Ու դու հենց էդպես էլ խոսում ես, ինչպես գրում ես՝ մանրամասն ու բովանդակալից «մեծ տեքստերով»։ Մեկ-մեկ որ սկսած թեմայից ահագին հեռանում էիր, վախենում էի, որ հիմա կմոռանաս, թե ինչ էիր ուզում պատմել, բայց իզուր. հետո արդեն հասկացա, որ դու միշտ մեծ շառավղով ես պատմում, ինչպես որ գրում ես։

Էնքան բան իմացա քո մասին էդ ճամփորդության ընթացքում, էնքան բազմազան շերտերով բացվեցիր ինձ համար։ Քեզ լրիվ տեսա նաև՝ որպես ռեժիսոր, ու դրանով ավելի պարզ դարձավ, թե ոնց կարող էիր էդքան լավ ագռավային պիես գրել՝ մեր իմացած «Սամին» մեջը լրիվ թաքցնելով։ Իրականում դու քեզ չէիր թաքցրել, ուղղակի մենք էինք, որ էդ մի Սամին չէինք ճանաչում։ Իսկ էդ մի Սամը ահագին տարբերվում է էզոթերիկ Սամից։ Էդ մի Սամը 60-70-ականների հիպիական ազատությունն ունի արյան մեջ, երևանյան հավես ուսանողական ջահելությունը, որ դեռ փայլում է աչքերի մեջ ու ժպիտում։ Կուզեի, որ էդ Սամը հաճախ երևար Ակումբում՝ իհարկե իր ներկայությամբ չճնշելով էզոթերիկ Սամին

Սամ, ինչ լավ է, որ դու կաս
Ու ինչ լավ է, որ հանդիպեցինք։
Միշտ եղիր մեզ համար։
Ես քեզ շատ սիրում եմ։

[Նաիրուհի]

Սա սիրո խոստովանություն է լինելու մի մարդու, որին ճանաչեցի Ակումբի շնորհիվ, դրա համար էլ, չնայած ինքն իմ սիրո մասին գիտի, բայց էստեղ էլ եմ ուզում գրել։

Ես իր հետ ծանոթացա ուրիշների միջոցով, որ էդ շրջանում ինձ ավելի մտերիմ էին։ Մտածում էի՝ հա, նման ենք իրար, բայց ոչ էնքան, ինչքան պետք է։ Սիրեցինք իրար, հետո սկսեցինք իրար կոկորդ կրծել, հետո հեռացանք, հետո էլի մոտեցանք, հեռացանք, մոտեցանք... Ուղղակի միշտ սերը մնաց։ Ու մինչ ուրիշները երկուսիս կյանքից էլ գնացին անդարձ, մենք միշտ փնտրեցինք ու գտանք իրար ամեն բաժանումից հետո։

Էս տարիների ընթացքում մենք միշտ բաց ենք եղել իրար հետ, ու դա է փրկել մեր սերը։ Մեջներս չարություն չենք պահել, իրար երեսի ասել ենք էն բաները, որ ուրիշների դեպքում թեկուզ էթիկայից ելնելով չէինք ասի, քֆրտել ենք ինքն իմ շրջապատին, ես՝ իրենին, ղժացել մեկս մյուսի հավանած տղերքի վրա, իրար վրա շպրտել ձեռքի տակ ընկած իրերը, իրար ուղարկել գրողի ծոցը, բայց հետո միշտ վերադարձել ենք, որովհետև (հիմա եմ հասկանում) ինչ-որ ուրիշ, յուրահատուկ բան է մեզ կապում, եսիմ, իմ կյանքում սենց ուրիշ մարդ չի եղել։

Նենց չի, որ ինքն իդեալական է, կամ էլ ես եմ անսխալական, չէ, երկուսս էլ համբալ գյադեք ենք, լիքը բաներում կատաստրոֆիկ տարբեր իրարից, բայց իրար միշտ վստահող, որովհետև էսքան ժամանակ վստահ ենք եղել՝ կարող ենք իրար վրա հույս դնել նեղ պահին, եթե անգամ նախորդ օրն ենք հերթական անգամ իրար գրողի ծոցն ուղարկել։

Մենք իրար հետ փաբերի ծխոտ օդ ենք կիսել, հարբած իրիկուններ, Գեղամենց տան միակ տաք սենյակի մահճակալը, մեր ցավոտ հուշերը, իրար համար սիգարետ ենք առել, կծկվել Այգեստանի խոնավ սենյակում, հում-հում խժռել կանադական էժանագին նրբերշիկներն ու Մաշի մամայի համով պահածոները, երազել ուրիշ Հայաստանի մասին, 14-րդ հարկից նայել քաղաքի լույսերին, առավոտը կռիվ արել չլվացած ամանների, թափած շորերի ու չհավաքած անկողինների համար, հետո համերաշխ գնացել ենք գոնե բաժակները լվանալու, որ դարչինով թեյ խմենք։ Մենք ընտանիք ենք եղել, ու ես կարոտում եմ իրեն հիմա, ստեղ լիներ՝ տայի մռութը ջարդեի։

Հասո

[Quyr Qery]

Գիտեք ոնց է, երբ որ կյանքումդ հայտնվում է մեկը, ում հետդ կապդ անհասկանալի է, ուժեղ չի, թույլ չի, քիչ չի, շատ չի, ինչ-որ ոչ ադեկվատ ադեկվատի սահմաններում է:

Տարօրինակ սիրո խոստովանություն է մեզ մոտ, երևի էդ նրանից է, որ գիտեմ, թե հիմա իրան ինչքան եմ պետք ու թե ինքն ինձ ինչքան է պետք: Մի տարօրինակ բաց կա, որ չի լրացվում, ու չի լրացվելու: Ահովոր շատ եմուզում հենց հիմա կողքիս լինես, էս ծնունդս առանց քեզ չնշեմ, խոսեմ մի քիչ, թեթևանամ, լսեմ քեզ:

Այ հենց էս պահին գժված եմ իր վրա, գրառումներիցս մեկին շնորհակալություն չի հայտնել Ու էս տարիների ընթացքում, ինչի պատճառով ասես կռվել ենք, դժվար է գտնել մարդկանց, որոնք էդքան իրար հետ կռված լինեն, հա բայց միշտ իմացել ենք, որ մեկս մյուսիս համար կանք: Ու մեկս մյուսիս երբեք ոչ մի հարցով չենք դիմել, որովհետև առանց խոսալու էլ իրար հասկացել ենք: Մենք կարող էինք Չարենցից ու Սևակի ՛՛Սայաթ-Նովայի՛՛ վերլուծությունից, ֆուտբոլից ու հայրենիքի մեր պատկերացումներից սահուն անցում կատարել դեպի ամենաանորակ ռաբիզ երաժշտություն, օրինակ ՛՛Կոկոմ վարդերը՛՛ )) : Ու հաճույք ստանալ ամեն ինչից:

Մեր լայն, շատ լայն ու տարբեր շրջապատը մնաց հեռու անցյալում, իսկ մենք մնացինք իրար հետ, ես տեսա իր փոխվելը, ինքը՝ իմ մեծանալը: Չգիտեմ, իսկականից դժվար ու ցավոտ է բացատրել էս պահին մեր ապրումները: Կարոտը խեղդում է: Բայց ես քեզ սիրում եմ, Նար, շատ-շատ:

Ինչ էլ լինի, դու գիտես, որ ես կամ: Ու մենք իրար չենք կորցնի: Մենք ընտանիք ենք եղել ու կանք:

[Յոհաննես]

John,ախպեր խմած ժամանակ հավեսով կարելի է անկեղծանալ։Հոսոն իմ ընկերն է,էն եզակի մարդկանցից մեկը ում համար իմ անձնական շահը կարամ անտեսեմ,ես էսքան եսասեր լինելով հանդերձ,չեմ կարա մինչև վերջին խազը չնվիրվեմ էս մարդուն ու 100%-ով վստահ եմ,որ երբեք չեմ փոշմանի դրա համար։Աննկարագրելի զգացողություն է,երբ գիտես,որ էս տիպի մարդ կա քո կողքը կանգնած ու իրա սրտի մեծության,իրա նվիրվածության,ընկերասիրության մասին կարելի է անվերջ խոսել ու խոսել։Մի խոսքով եղբայր իմ,հպարտ եմ,որ քո նման ընկեր ունեմ։